Τάσος Παππάς
Ο κακός χαμός. Είπε ο Τσίπρας το αυτονόητο, ότι άλλο πράγμα η κυβέρνηση, άλλο πράγμα η εξουσία, συμπληρώνοντας ότι η δεύτερη φορά Αριστερά πρέπει να ελέγξει τους αρμούς της εξουσίας, και βγήκαν στα κεραμίδια δεξιοί, φιλελεύθεροι, κεντροαντιαριστεροί και λοιποί συγγενείς.
-Τον κατήγγειλαν ότι την επόμενη φορά θα λειτουργήσει σαν χούντα. Εδώ γελάμε. Οι τύποι αυτοί ξεχνούν ότι ουδέποτε στην Ελλάδα είχαμε αριστερή χούντα, είχαμε όμως πολλές δεξιές χούντες. Φαίνεται πάντως να πιστεύουν ότι η «δεύτερη φορά Αριστερά» θα είναι η «πρώτη φορά αριστερή χούντα». Αρα, ας αρχίσουν να προετοιμάζονται για δηλώσεις αποκήρυξης της αστικής δημοκρατίας. Να θυμίσουμε πάντως ότι για χούντα έχει ξαναμιλήσει η κοινοβουλευτική Δεξιά. Τη δεκαετία του ’80 οι οπαδοί της φώναζαν «κάτω η χούντα του ΠΑΣΟΚ». Τότε το χαρακτήριζε απειλή για τη δημοκρατία. Πολύ αργότερα το δέχθηκε στην ομάδα των φυσικών ιδιοκτητών της χώρας και μαζί έδωσαν μάχες για να εξοστρακιστούν οι προσωρινοί ενοικιαστές που κατέλαβαν το οίκημα το 2015.
- Τον κατήγγειλαν ότι ο στόχος του την επόμενη φορά θα είναι να ελέγξει την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη. Κι εδώ γελάμε με τη λέξη «ανεξάρτητη». Το πόσο ανεξάρτητη είναι η ελληνική Δικαιοσύνη το έχουμε μάθει για τα καλά. Από το πώς αντιμετωπίζει τα εγκλήματα του λευκού κολάρου, από το πώς εκδίδει αποφάσεις που βολεύουν τις πολιτικές των κυβερνήσεων για μείζονος σημασίας θέματα, από το πώς στελέχη της συμπεριφέρονται απέναντι στην εκτελεστική εξουσία από την οποία εξαρτάται η εξέλιξη της καριέρας τους, από το πώς μεταπηδούν μέσα σε μια νύχτα από τα δικαστήρια στα υπουργεία θέτοντας εν αμφιβόλω την αξιοπιστία των κρίσεών τους όταν υπηρετούσαν τη Δικαιοσύνη. Γελάμε ακόμη ενθυμούμενοι τι έσουρναν η Δεξιά στο ΠΑΣΟΚ και το ΠΑΣΟΚ στη Δεξιά -τα χρόνια που ήταν υποτίθεται σε ανειρήνευτη σύγκρουση- για τις παρεμβάσεις στον χώρο της Δικαιοσύνης. Η πιο ήπια λέξη που χρησιμοποιούσαν ήταν χειραγώγηση.
Αραγε υπάρχουν άλλοι αρμοί εξουσίας εκτός από τους τρεις γνωστούς (εκτελεστικός, νομοθετικός, δικαστικός);
Δεν είναι αρμός εξουσίας και μάλιστα εξαιρετικά ισχυρός τα οικονομικά συμφέροντα; Δεν είναι αρμός εξουσίας η Τοπική Αυτοδιοίκηση; Δεν είναι αρμός εξουσίας τα συνδικάτα, τα επιμελητήρια, οι επιστημονικοί σύλλογοι; Δεν είναι αρμός εξουσίας οι ιδιοκτήτες των μέσων ενημέρωσης που καθορίζουν τη γραμμή των δικτύων τους με βάση τις δουλειές που έχουν σε άλλους τομείς πιέζοντας τις κυβερνήσεις; Δεν είναι αρμός εξουσίας ο κεντρικός τραπεζίτης και οι διοικήσεις των σωσμένων από τους φορολογούμενους τρεις φορές τραπεζών που αναφέρονται όχι στην εκλεγμένη κυβέρνηση αλλά στην ΕΚΤ; Σε όλους αυτούς τους αρμούς εξουσίας ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ελάχιστη επιρροή. Σε ορισμένους έλαμπε διά της απουσίας του με δική του ευθύνη. Μπορεί να καταφέρει να αποκτήσει ερείσματα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στα συνδικάτα, στα επιμελητήρια, στους επιστημονικούς συλλόγους. Μπορεί να προκαλέσει ρωγμές στη συμμαχία της Δεξιάς με τα αφεντικά των μέσων ενημέρωσης. Στο πιο κρίσιμο όμως πεδίο, εκεί που υπέρτερες δυνάμεις θέτουν τα όρια και κάνουν τα πάντα για να αφυδατώσουν ακόμη και τα ίχνη μιας επιλογής που δεν συνάδει με τη δεσπόζουσα ιδεολογία, δηλαδή στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στην ευρωζώνη, τι γίνεται; Οσο στην Ενωση, όπου έχουμε εκχωρήσει αυτοβούλως τμήματα εθνικής κυριαρχίας, κάνει κουμάντο ο νεοφιλελευθερισμός και οτιδήποτε ξεφεύγει από τις επιταγές του κρίνεται ως παράνομο ή ως μη ρεαλιστικό, δεν μπορείς να προσδοκάς ότι θα σου επιτραπεί να εφαρμόσεις αριστερή πολιτική. Εκτός αν αμφισβητηθεί πειστικά το μοντέλο της «γερμανικής Ευρώπης».
ΥΓ.: Και μια χιουμοριστική προειδοποίηση προς όσους ανησυχούν για το τι μπορεί να φέρουν οι δεύτερες και ανεπιθύμητες σ’ αυτούς φορές. Στο βιβλίο του «Η βούληση του λαού» (Επίκεντρο) ο Αλμπερτ Γουίλ αναφέρει μια ιστορία όπου πρωταγωνιστεί ο φιλόσοφος Τόμας Καρλάιλ (σελ. 42): «Μια βραδιά σ’ ένα δείπνο οι συνδαιτυμόνες συζητούσαν με τον γνωστό αγγλικό τρόπο περί της απουσίας σχέσης μεταξύ θεωρίας και πράξης. Ο Καρλάιλ σε μια στιγμή είπε με λίγα λόγια κάτι και όλοι βουβάθηκαν: “Κάποτε ζούσε ένας άνθρωπος ονόματι Ρουσώ. Εξέδωσε ένα βιβλίο με τις πολιτικές του θεωρίες και οι ευγενείς σε όλη τη χώρα έβαλαν τα γέλια. Η δεύτερη έκδοση βιβλιοδετήθηκε με τα δέρματά τους”. Το βιβλίο ήταν το “Κοινωνικό Συμβόλαιο” που εκδόθηκε το 1762… Οι λόγιοι ακόμη και σήμερα παραδέχονται την επίδραση του Ρουσώ στη Γαλλική Επανάσταση». Συμπέρασμα; Τη δεύτερη φορά, εκτός από αριστερή χούντα, μπορεί να έχουμε και γυαλιστερές γκιλοτίνες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου