Ο ρατσισμός δεν είναι… ιδέα. Ο ρατσισμός είναι έγκλημα. Η παρακίνηση σε δολοφονία, και μάλιστα κρατική, γιατί Άνθρωποι είναι σκούροι, αλλοεθνείς, αλλόθρησκοι, ή ότι άλλο περάσει από το διεστραμμένο μυαλό κάποιου, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως μια… ιδέα, που οφείλουμε να της δώσουμε χώρο, να την αναπτύξουμε, να τη συζητήσουμε, να την αντικρούσουμε με «επιχειρήματα».
@ai_Katerina
75 χρόνια μετά, η Ανθρωπότητα οφείλει να θυμάται, δε δικαιούται να ξεχνά που οδηγούν αυτές οι «ιδέες». Οι οποίες «ιδέες» δεν ξεστομίζονται από κάποιον παρακμιακό, λούμπεν, ακροδεξιό τρολ, στην παρέα του στον καφενέ ή στο καπηλειό. Εκστομίζονται από τηλεοράσεως, σε μια πρωινή εκπομπή, σε ώρες υψηλής τηλεθέασης.
Κι είναι κωμικοτραγικό να θεωρούμε ότι μια εικόνα sex είναι ακατάλληλη για ανηλίκους, αλλά η εκφορά του φρικιαστικού «όταν σε πιάνει ο ανθρωπισμός να μην πνιγεί κανείς, τελείωσε το θέμα. Αν δε θέλουμε να πνιγεί κανείς, θα έρχονται όλοι στην Ελλάδα» να προσδιορίζεται ως κατάλληλο για παιδιά.
Ανατρίχιασα με τη σπουδή πολλών, «δημοσιογράφων» και δημοσιολογούντων, οι οποίοι ένοιωσαν εαυτούς υποχρεωμένους να υπερασπιστούν το… δικαίωμα του Άρη Πορτοσάλτε να αφοδεύει αυτές τις βαρβαρότητες δημοσίως. Γιατί είναι… ιδέες.
Ιδέες λοιπόν και τα ολοκαυτώματα, ιδέες και οι γενοκτονίες, ιδέες και τα εγκλήματα. Όλα… ιδέες. Μια ιδέα είναι και τα θεμελιακά δικαιώματα του Ανθρώπου, μια ιδέα είναι ότι κανείς δεν επιτρέπεται να υποβάλλεται σε βασανιστήρια, σε σκληρή, απάνθρωπη, ταπεινωτική μεταχείριση. Μια ιδέα είναι ότι ένα Κράτος δε δικαιούται να πνίγει ανθρώπους. Σε λίγο μπορεί να ανταλλάσσουμε και… ιδέες, ότι ο πνιγμός δεν είναι δα και κρεματόριο.
Ε, λοιπόν δεν είναι ιδέες. Είναι βαρβαρότητα. Έχει αποφανθεί για αυτό Ανθρωπότητα, μετά από πολύ αίμα, πολύ πόνο, μεγάλες κτηνωδίες και απίστευτες θηριωδίες. Και σε όποιον παλεύει να χαϊδέψει τα αυτιά του φασισμού, να γυρίσει πίσω το βέλος του χρόνου, να κανονικοποιήσει τη βαρβαρότητα, η απάντηση πρέπει να είναι εξαιρετικά σθεναρή και σαφώς καταδικαστική.
Κι αν ο κ. Πορτοσάλτε έχοντας δημόσιο βήμα δικαιούται να ξεστομίζει αυτές τις χυδαιότητες και να μην κουνιέται φύλο, να μην ξεσηκώνεται το σύμπαν, να μην παρεμβαίνουν οι διανοούμενοι, οι πολίτες, οι Άνθρωποι, για να υπερασπίσουν τη Χάρτα Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, να υπερασπιστούν το Δικαίωμα στη Ζωή, το Δικαίωμα στην Αξιοπρέπεια, το Δικαίωμα στην προστασία του ικέτη, το τελευταίο που θα με απασχολήσει είναι το δημόσιο βήμα του Ρουβίκωνα με σπρέι στον τοίχο.
Με την πράξη του Ρουβίκωνα διαφωνώ όμως σε ένα θεμελιακό ζήτημα. Όχι, στο «που» έγραψε το σύνθημα. Αλλά στο σύνθημα αυτό κάθε αυτό. Στον «ψόφο». Γιατί το χρέος μας να προστατέψουμε τον Άνθρωπο, τον κατατρεγμένο, τον κολασμένο της γης, τον ανίσχυρο, απέναντι στη βαρβαρότητα του ρατσισμού, είναι δικό μας, είναι Ανθρώπινο, δεν μπορούμε να το εγκαταλείπουμε στη… Θεία Δίκη.
Κι ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Το έγκλημα, η βαρβαρότητα, η κτηνωδία ΔΕΝ είναι… ιδέες. Είναι έγκλημα, είναι βαρβαρότητα, είναι κτηνωδία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου