Λευτέρης Καρχιμάκης (δικηγόρος)
Η σύγχρονη Δημοκρατία θεωρητικά βασίζεται στην αρχή του Αβραάμ Λίνκολν ότι «μπορείς να κοροϊδεύεις όλους τους ανθρώπους για λίγο καιρό ή λίγους για πολύ καιρό, δεν μπορείς όμως να κοροϊδεύεις όλους τους ανθρώπους για πάντα». Θεωρητικά, αν η κυβέρνηση είναι διεφθαρμένη, δεν... βελτιώνει την ζωή των ανθρώπων και εκβιάζει την συναίνεση στην πολιτική της μέσα από την αστυνομική βία και την καταστολή, σύντομα θα το συνειδητοποιήσουν αρκετοί πολίτες και σε συνδυασμό με το δικαίωμα του συνέρχεσθαι επιβάλουν την αντικατάσταση της.
Η εν τοις πράγμασι όμως κατάργηση του δικαιώματος του συνέρχεσθαι σε συνδυασμό με τον κυβερνητικό έλεγχο των ΜΜΕ (βλέπε λίστα Πέτσα) και κάθε άλλου ιδεολογικού μηχανισμού του κράτους, αποτρέπει την λογική αυτή του Λίνκολν, καθώς δυσκολεύει την διάκριση μεταξύ αλήθειας και ψέματος. Είναι εύκολο για αυτόν που βιώνει την αστυνομική βία, τους αυτόπτες μάρτυρες να αντιληφθούν και να κρίνουν τα γεγονότα. Οι άνθρωποι αυτοί όμως δεν αποτελούν κρίσιμη μάζα ανατροπής. Η ανατροπή προϋποθέτει την πληροφόρηση και μέσω αυτής την αγανάκτηση ανθρώπων οι οποίοι δεν ήταν μεν παρόντες αλλά θα μπορούσαν να είναι στην θέση του διαμαρτυρόμενου ή του κοινωνικά πληττόμενου.
Την πληροφόρηση αυτή όμως η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία δεν θα την λάβει ποτέ. Μέσω του σχετικού μονοπωλίου της ενημέρωσης η κυβέρνηση μπορεί να κατηγορεί άλλους για τις αποτυχίες της, να στρέφει τον φακό σε εξωτερικές της εκτελεστικής εξουσίας απειλές, φανταστικές ή πραγματικές, και αντί να ενημερώνει να προσφέρει άρτο και θεάματα.
Όταν ζεις υπό ένα τέτοιο καθεστώς πάντα υπάρχουν ειδήσεις που έχουν προτεραιότητα απέναντι σε «βαρετά» πράγματα, όπως η οικονομική κρίση, η αστυνομική αυθαιρεσία, τα δημοκρατικά δικαιώματα, η ποιότητα της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης ή το περιβάλλον. Ποιος να ασχοληθεί με τον Ερημίτη, τα Άγραφα, και το αντι-περιβαλλοντικό νομοσχέδιο όταν τα παιδιά μας κινδυνεύουν από την Κοινωνιολογία και το Σοσιαλιστικό Netflix; Ποιος να ασχοληθεί με τις τραγικές ελλείψεις στο ΕΣΥ την ώρα που κυβερνητικοί αξιωματούχοι κουρεύονται σε live μετάδοση; Ποιος να ασχοληθεί με την αστυνομική βία, την ώρα που σημαίες και κράνη στην ΑΣΟΕΕ βαφτίζονται καλάζνικοφ;
Κατασκευάζοντας μια ατέρμονη αλληλουχία κρίσεων και glamour events, οι κυβερνώντες ελπίζουν ότι θα συνεχίζουν να αποσπούν συναίνεση δια της άγνοιας επ' αόριστον.
Το πιο τραγικό, τρομακτικό θα έλεγε κανείς είναι ότι η μόνη κόκκινη γραμμή σε αυτή την πρακτική, είναι η ίδια μας η ζωή όπως ανέδειξε η υπόθεση του Βασίλη Μάγγου. Κανένα κυρίαρχο ΜΜΕ δεν ασχολήθηκε με τα 7 σπασμένα πλευρά, το βίντεο που αποτυπώνει ξεκάθαρα τον άγριο ξυλοδαρμό, κανένα κυρίαρχο ΜΜΕ δεν ασχολήθηκε με την ρήξη σπλήνας εξαιτίας της αστυνομικής βαρβαρότητας. Όλα αυτά προβλήθηκαν μετά τον θάνατο του και εξαιτίας του.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, το μόνο ανάχωμα των πληττόμενων ήταν (και είναι) η διαμαρτυρία, μέσα από την διαμαρτυρία οι άνθρωποι που βιώνουν την αδικία, την εκμετάλλευση, την βία μπορούν να γνωστοποιήσουν στην κοινωνία τις θέσεις και τα προβλήματα τους, και με αυτόν τον τρόπο όχι μονάχα να αντισταθούν εμπράκτως στις εκάστοτε κυβερνητικές επιλογές αλλά και να δημιουργήσουν τις κατάλληλες κοινωνικές συμμαχίες προκειμένου να πραγματοποιήσουν τα αιτήματα τους.
Φευ! Ακόμα και αυτό το κοινωνικό αντίσωμα, μετά από χρόνια καταστολής του, η κυβέρνηση φρόντισε να το στραγγαλίσει θεσμικά, δημιουργώντας μια πολιτειακή συνθήκη που θυμίζει όλο και λιγότερο δημοκρατία.
Όλα είναι μάταια λοιπόν; Μπορούμε να αντισταθούμε σε μία κατάσταση όπου το νόημα της δημοκρατίας φαίνεται να έχει περιορισθεί στην ψήφο κάθε 4 χρόνια; Μπορούμε να διατρανώσουμε ότι αυτή η ψήφος δεν συνεπάγεται λευκή επιταγή στους εκάστοτε κυβερνώντες ;
Σε κανέναν αγώνα δεν υπάρχουν εγγυήσεις, δεν υπάρχουν σίγουροι χάρτες και κανένας δεν έχει συμβόλαιο με τον καιρό. Υπάρχουν όμως κινήσεις που μπορούμε να κάνουμε. Μπορούμε να μην παραδώσουμε τους δρόμους, να συνεχίσουμε να βρισκόμαστε εκεί παρά τις απαγορεύσεις και τους περιορισμούς, μπορούμε να φροντίσουμε ότι ο νόμος για τις διαδηλώσεις θα καταργηθεί στην πράξη, και σίγουρα μπορούμε να στηρίξουμε μέσα εναλλακτικής προς το κυβερνητικό αφήγημα πληροφόρησης.
Άλλωστε όπως έγραφε και ο Βασίλης Μάγγος: «Ακόμα και αν δεν νικήσουμε, θα πολεμάμε πάντα».
Η εν τοις πράγμασι όμως κατάργηση του δικαιώματος του συνέρχεσθαι σε συνδυασμό με τον κυβερνητικό έλεγχο των ΜΜΕ (βλέπε λίστα Πέτσα) και κάθε άλλου ιδεολογικού μηχανισμού του κράτους, αποτρέπει την λογική αυτή του Λίνκολν, καθώς δυσκολεύει την διάκριση μεταξύ αλήθειας και ψέματος. Είναι εύκολο για αυτόν που βιώνει την αστυνομική βία, τους αυτόπτες μάρτυρες να αντιληφθούν και να κρίνουν τα γεγονότα. Οι άνθρωποι αυτοί όμως δεν αποτελούν κρίσιμη μάζα ανατροπής. Η ανατροπή προϋποθέτει την πληροφόρηση και μέσω αυτής την αγανάκτηση ανθρώπων οι οποίοι δεν ήταν μεν παρόντες αλλά θα μπορούσαν να είναι στην θέση του διαμαρτυρόμενου ή του κοινωνικά πληττόμενου.
Την πληροφόρηση αυτή όμως η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία δεν θα την λάβει ποτέ. Μέσω του σχετικού μονοπωλίου της ενημέρωσης η κυβέρνηση μπορεί να κατηγορεί άλλους για τις αποτυχίες της, να στρέφει τον φακό σε εξωτερικές της εκτελεστικής εξουσίας απειλές, φανταστικές ή πραγματικές, και αντί να ενημερώνει να προσφέρει άρτο και θεάματα.
Όταν ζεις υπό ένα τέτοιο καθεστώς πάντα υπάρχουν ειδήσεις που έχουν προτεραιότητα απέναντι σε «βαρετά» πράγματα, όπως η οικονομική κρίση, η αστυνομική αυθαιρεσία, τα δημοκρατικά δικαιώματα, η ποιότητα της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης ή το περιβάλλον. Ποιος να ασχοληθεί με τον Ερημίτη, τα Άγραφα, και το αντι-περιβαλλοντικό νομοσχέδιο όταν τα παιδιά μας κινδυνεύουν από την Κοινωνιολογία και το Σοσιαλιστικό Netflix; Ποιος να ασχοληθεί με τις τραγικές ελλείψεις στο ΕΣΥ την ώρα που κυβερνητικοί αξιωματούχοι κουρεύονται σε live μετάδοση; Ποιος να ασχοληθεί με την αστυνομική βία, την ώρα που σημαίες και κράνη στην ΑΣΟΕΕ βαφτίζονται καλάζνικοφ;
Κατασκευάζοντας μια ατέρμονη αλληλουχία κρίσεων και glamour events, οι κυβερνώντες ελπίζουν ότι θα συνεχίζουν να αποσπούν συναίνεση δια της άγνοιας επ' αόριστον.
Το πιο τραγικό, τρομακτικό θα έλεγε κανείς είναι ότι η μόνη κόκκινη γραμμή σε αυτή την πρακτική, είναι η ίδια μας η ζωή όπως ανέδειξε η υπόθεση του Βασίλη Μάγγου. Κανένα κυρίαρχο ΜΜΕ δεν ασχολήθηκε με τα 7 σπασμένα πλευρά, το βίντεο που αποτυπώνει ξεκάθαρα τον άγριο ξυλοδαρμό, κανένα κυρίαρχο ΜΜΕ δεν ασχολήθηκε με την ρήξη σπλήνας εξαιτίας της αστυνομικής βαρβαρότητας. Όλα αυτά προβλήθηκαν μετά τον θάνατο του και εξαιτίας του.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, το μόνο ανάχωμα των πληττόμενων ήταν (και είναι) η διαμαρτυρία, μέσα από την διαμαρτυρία οι άνθρωποι που βιώνουν την αδικία, την εκμετάλλευση, την βία μπορούν να γνωστοποιήσουν στην κοινωνία τις θέσεις και τα προβλήματα τους, και με αυτόν τον τρόπο όχι μονάχα να αντισταθούν εμπράκτως στις εκάστοτε κυβερνητικές επιλογές αλλά και να δημιουργήσουν τις κατάλληλες κοινωνικές συμμαχίες προκειμένου να πραγματοποιήσουν τα αιτήματα τους.
Φευ! Ακόμα και αυτό το κοινωνικό αντίσωμα, μετά από χρόνια καταστολής του, η κυβέρνηση φρόντισε να το στραγγαλίσει θεσμικά, δημιουργώντας μια πολιτειακή συνθήκη που θυμίζει όλο και λιγότερο δημοκρατία.
Όλα είναι μάταια λοιπόν; Μπορούμε να αντισταθούμε σε μία κατάσταση όπου το νόημα της δημοκρατίας φαίνεται να έχει περιορισθεί στην ψήφο κάθε 4 χρόνια; Μπορούμε να διατρανώσουμε ότι αυτή η ψήφος δεν συνεπάγεται λευκή επιταγή στους εκάστοτε κυβερνώντες ;
Σε κανέναν αγώνα δεν υπάρχουν εγγυήσεις, δεν υπάρχουν σίγουροι χάρτες και κανένας δεν έχει συμβόλαιο με τον καιρό. Υπάρχουν όμως κινήσεις που μπορούμε να κάνουμε. Μπορούμε να μην παραδώσουμε τους δρόμους, να συνεχίσουμε να βρισκόμαστε εκεί παρά τις απαγορεύσεις και τους περιορισμούς, μπορούμε να φροντίσουμε ότι ο νόμος για τις διαδηλώσεις θα καταργηθεί στην πράξη, και σίγουρα μπορούμε να στηρίξουμε μέσα εναλλακτικής προς το κυβερνητικό αφήγημα πληροφόρησης.
Άλλωστε όπως έγραφε και ο Βασίλης Μάγγος: «Ακόμα και αν δεν νικήσουμε, θα πολεμάμε πάντα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου