Η Ρωσσία δεσπόζει της ευρασιατικής ηπείρου. Αποτελεί τη μεγαλύτερη χώρα του κόσμου εκτεινόμενη σε μία έκταση 17.098.246 Km2, που καταλαμβάνουν το 11,50% του χερσαίου εδάφους του πλανήτη και το 17% του κατοικήσιμου εδάφους της γης (αφαιρουμένων των ερήμων, της Ανταρκτικής κτλ), διαθέτοντας το 10% των αγροτικών εκτάσεων του πλανήτη και πάνω από το 20% των δασών.
Έχει πληθυσμό πάνω από 146 εκατομμύρια κατοίκους και κατατάσσεται ένατη χώρα στον κόσμο με βάση τον πληθυσμό. Ενώ η πυκνότητα του πληθυσμού σε σχέση με την έκταση φτάνει μόλις τους 8,5 κατοίκους ανά Km2, καθιστώντας την χώρα εξαιρετικά αραιοκατοικημένη (μέση πυκνότητα στο «κατοικήσιμο» έδαφος της γης περί τους 80 κατοίκους ανά Km2). Για να έχουμε μια ιδέα των διαφορών, η μέση πυκνότητα πληθυσμού στη Γερμανία είναι 237 κάτοικοι/Km2, στην Ολλανδία 433 και η Ελλάδα έχει 79 κατοίκους/Km2 -μια πυκνότητα δεκαπλάσια περίπου της Ρωσσίας.
Αυτάρκεια στα θεμελιώδη
Λόγω και της έκτασης της Ρωσσίας οι πλουτοπαραγωγικές πηγές στο υπέδαφός της είναι τεράστιες και ανεξάντλητες. Περίπου όλα τα στοιχεία του περιοδικού πίνακα βρίσκονται εκεί και εν αφθονία. Πέραν των άφθονων ενεργειακών της πόρων, συμπεριλαμβανομένης της πυρηνικής ενέργειας, τα μεταλλεύματα κτλ, η συνεχώς αναπτυσσόμενη αγροτοκτηνοτροφική της παραγωγή, έξω και μακρυά από τις δυτικές πολυεθνικές agrobusiness, δημιουργεί τεράστια υπερπλεονάσματα. Πχ η 150 εκατομμυρίων τόνων παραγωγή σιτηρών ετησίως, αρκούν για να θρέψουν τουλάχιστον 750 εκατομμύρια πληθυσμό. Είναι κανείς δυνατόν να μη «ζηλεύει» και να μην εποφθαλμιά τέτοιον πλούτο;
Η εξαιρετικά χαμηλή πυκνότητα του πληθυσμού σε συνδυασμό με τις κλιματολογικές συνθήκες, κυρίως στις βορειότερες περιοχές της Σιβηρίας, αποτελούν από τη μια σοβαρό μειονέκτημα όσον αφορά στην παρούσα εκμετάλλευση των πόρων και των πλουτοπαραγωγικών πηγών που παραμένει υποτονική, αλλά ταυτόχρονα και από την άλλη, δίνει τεράστιες ευκαιρίες και προοπτικές ανάπτυξης της οικονομίας και ευημερίας για τον πληθυσμό, αξιοζήλευτες από κάθε άλλη χώρα του πλανήτη. Εάν πολλές χώρες στην Ευρώπη -κι όχι μόνον- ασφυκτιούν από υπερπληθυσμό, η Ρωσσία έχει ανάγκη αύξησής του.
Στην πραγματικότητα η Ρωσσία αποτελεί έναν αυτάρκη «πλανήτη» από μόνη της, που της δίνει τεράστια περιθώρια ανεξαρτησίας, αυτοδυναμίας και αυτάρκειας, ενεργειακής, διατροφικής, κρίσιμων πρώτων υλών κτλ, με δυνατότητες να θρέψει στο διηνεκές, παραπάνω από ικανοποιητικά, υπερπολλαπλάσιο πληθυσμό από αυτόν που διαθέτει τώρα.
Αυτά τα θεμελιώδη γεωοικονομικά χαρακτηριστικά, μαζί με το ιστορικό βάθος των πλέον των 1000 ετών ύπαρξης της ρώσσικης αυτοκρατορίας και τον ιδιαίτερο πολιτισμό (στηριγμένο στην Ορθοδοξία), τη βιομηχανική της τεχνογνωσία, πέραν της στρατιωτικής της ισχύος, συμπεριλαμβανομένων των πυρηνικών, φέρουν τη Ρωσσική Ομοσπονδία στην κορυφή της διεθνούς κατάταξης συνολικής ισχύος και την καθιστούν μια χώρα με τεράστιο στρατηγικό βάθος, ικανή να ανταποκριθεί αποτελεσματικά σε κάθε πρόκληση.
Μολονότι δεν ομολογείται από τους «δυτικούς», είναι η μόνη από τις παλιές ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες που δεν παρακμάζει, εν αντιθέσει με τις υπόλοιπες, που έχοντας χάσει τις παλιές τους αποικίες, από τις οποίες αντλούσαν τον πλούτο τους, έχουν περιέλθει σε μια κατάσταση προϊούσας παρακμής, γινόμενες σταδιακά παρακολούθημα της ετέρας υπερδύναμης των ΗΠΑ, ταυτίζοντας εξ ανάγκης τα συμφέροντά τους μαζί της, μολονότι και οι ίδιες οι ΗΠΑ παρακμάζουν, διολισθαίνοντας μάλιστα ολοένα και πιο πολύ σε συνθήκες εμφυλίου.
Ακόμη και στα ζητήματα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, της έκρηξης της τεχνολογίας κτλ, μπορεί προσώρας η Ρωσσία να υπολείπεται σημαντικά των ΗΠΑ και δευτερευόντως της Κίνας (αν και σε ορισμένους τομείς, όπως η διαστημική, αλλά και η πολεμική τεχνολογία, τόσο η συμβατική, όσο και η πυρηνική κτλ, φαίνεται να υπερτερεί), αλλά έχει τα «φόντα» να καλύψει, σε λογικό βάθος χρόνου, την απόσταση, τουλάχιστον ως έναν μεγάλο βαθμό.
Φαίνεται, ότι επάνω στα γεωοικονομικά πλεονεκτήματα (μέγεθος, πλουτοπαραγωγικές πηγές), στο «αυτοκρατορικό» ιστορικό υπόβαθρο και τα ισχυρά θεμέλια εκβιομηχάνισης και εκσυγχρονισμού, που έχτισε, όντως με τεράστιο κόστος, το μπολσεβίκικο κράτος, αναδύεται μια νέα ακμάζουσα παγκόσμια δύναμη, που θα καθοδηγήσει τις παγκόσμιες εξελίξεις στο εξής και σε μεγάλο βάθος χρόνου. Φυσικά αυτό αποκτά ιδιαίτερη δυναμική όταν πραγματοποιείται από κοινού με την πολυπληθέστατη Κίνα, που επίσης αναπτύσσεται ταχέως, αλλά μειονεκτεί αναφορικά με τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και κυρίως την ενέργεια, που καθιστά τη συνεργασία της με τη Ρωσσία σχεδόν αναγκαστική, παρά τις μεταξύ τους, έντονες πολλές φορές, ανταγωνιστικές σχέσεις.
Το γεγονός αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι δυτικές ελίτ και επί της ουσίας αυτό προσπαθούν, με αδιέξοδο όμως τρόπο, να αποτρέψουν.
Ο αποκλεισμός της Ρωσσίας από τη δυτική «αρχιτεκτονική»
Πολλοί αναλυτές θεωρούν, ότι ήταν μέγα γεωστρατηγικό λάθος της Δύσης να στρέψει τις δύο αυτές «ανατολικές» δυνάμεις στην αγκαλιά της μιας την άλλη, και ότι θα έπρεπε να βρουν τρόπους να προσεταιριστούν τη Ρωσσία στη δυτική «αρχιτεκτονική». Όμως μια τέτοια διαδικασία θα είχε σοβαρά μειονεκτήματα, όσον αφορά στη «δυτική» γεωπολιτική αντίληψη.
Από τη μια, οι «ναυτικές» δυνάμεις, συγκροτούμενες κατά βάση από τον αγγλοσαξονικό κόσμο, θα ήθελαν να αποτρέψουν με κάθε τρόπο τη δημιουργία μιας μεγάλης ευρωπαϊκής «χερσαίας» υπερδύναμης συναποτελούμενης από τη Ρωσσία, τη Γερμανία και πιθανόν τη Γαλλία κι άλλες δευτερεύουσες δυνάμεις, που θα έθετε στο περιθώριο τον αγγλοσαξονικό κόσμο και την παγιωμένη (θεωρητικά στο διηνεκές) πλανητική του πρωτοκαθεδρία (πχ το όραμα του Ντε Γκωλ για μια Ευρώπη από τα Ουράλια μέχρι τον Ατλαντικό, που θα αποφάσιζε το πεπρωμένο του κόσμου).
Το ιδρυτικό δόγμα του ΝΑΤΟ, όμως, όπως εκφράστηκε χαρακτηριστικά από τον πρώτο του γραμματέα λόρδο Ισμέι, είναι περισσότερο από σαφές και ισχύει απολύτως και σήμερα. Το ΝΑΤΟ δημιουργήθηκε «για να κρατά τη Ρωσσία έξω, τις ΗΠΑ μέσα και τη Γερμανία κάτω»! Δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο για «αστειότητες» του είδους, παρά τα κατά καιρούς φληναφήματα της ενσωματωμένης πλήρως στη νατοϊκή αντίληψη ευρωπαϊκή «αριστερά», αποδεικνύοντας τις τρομακτικές πολιτικο-ιδεολογικές αντιφάσεις που την κατατρέχουν και την έχουν καταστήσει βαστάζο του κυβερνητικού «ακραίου» και φιλοπόλεμου κέντρου στις χώρες της Ε.Ε.
Η ένταξη, λοιπόν, της Ρωσσίας στη δυτική «αρχιτεκτονική», με όρους σχετικής ισοτιμίας, αποκλείεται εκ προοιμίου, παρά τις δικές της αυταπάτες που τις καλλιεργήθηκαν στη φάση της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης κι ενδεχομένως κάποιοι στη ρώσσικη ηγεσία να τις έχουν ακόμη.
Επιδίωξη ο διαμελισμός
Αυτό που οι «δυτικοί» εξ αρχής επεδίωκαν, ανομολόγητα, αλλά και κάποιες φορές ομολογημένα, ήταν η διάλυση της πολυεθνικής και επί της ουσίας πολυπολιτισμικής Ρωσσίας σε ανταγωνιζόμενα «κομμάτια» μεταξύ τους και το πέρασμα των πλουτοπαραγωγικών της πηγών στον απόλυτο έλεγχο και τη εκμετάλλευσή τους από τους ίδιους. Κάτι που ταιριάζει απόλυτα στην «προτεσταντική» τους ιδιοσυγκρασία, αλλά και την νοοτροπία που καλλιεργήθηκε μετά από 5 συνεχείς αιώνες πλανητικής επικυριαρχίας και απομύζησης των πόρων του πλανήτη μέσω της αποικιοκρατίας. Τους είναι εξαιρετικά ενοχλητικό και απαράδεκτο να υπάρχουν τέτοιας ποιότητας και ποσότητας πόροι και να μην έχουν οι ίδιοι τον έλεγχο και την εκμετάλλευσή τους. Πολύ περισσότερο όταν τους χρειάζονται τώρα περισσότερο από ποτέ.
Ήλπισαν, ότι με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ο παλαιός πόθος θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα, με τους ανεξάντλητους πόρους της Ρωσσίας να γίνονται βορά μέσω των πολυεθνικών τους εταιρειών, που έσπευσαν να πάρουν θέση. Δεν τα κατάφεραν!
Η Ρωσσία παρά τη μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή του 20ου αιώνα, που υπέστη, σύμφωνα με τον ίδιο τον Βλαδίμηρο Πούτιν αναφορικά με τη διάλυση της ΕΣΣΔ, κατάφερε, μέσα από παλινωδίες κι αντιφάσεις και σε σχετικά σύντομο χρόνο, να βρει τον καινούργιο δρόμο της και να ανακάμψει διεκδικώντας τη θέση της στον κόσμο.
Η κλιμάκωση με τελικό στόχο την Κίνα
Οι «δυτικοί» μπροστά σε αυτή την εξέλιξη, έχοντας ήδη μπει σε φάση κρίσης και παρακμής οι ίδιοι και συγχέοντας συστηματικά τις επιθυμίες τους με την πραγματικότητα, δεν βρήκαν άλλη διέξοδο από την κλιμάκωση, που οδήγησε τελικά στα γεγονότα στην Ουκρανία και τον «σπονδυλωτό» παγκόσμιο πόλεμο. Τώρα μάλιστα είχαν έναν επιπλέον σοβαρό λόγο για να κλιμακώσουν την επίθεσή τους στη Ρωσσία. Ο «στραγγαλισμός» της αναδυόμενης Κίνας, που διεκδικεί, ηπίως μεν αλλά αποφασιστικά, την οικονομική ηγεμονία του πλανήτη και την αποκοπή της, μέσω της διάλυσης της Ρωσσικής Ομοσπονδίας, από την προμήθεια πολύτιμων και φτηνών ενεργειακών πόρων.
Διότι ναι μεν μέσα από μια διαδικασία «ειρηνικής» συνύπαρξης με τη Ρωσσία, η δυτική Ευρώπη θα συνέχιζε να απολαμβάνει φτηνή ενέργεια και πρώτες ύλες από τη Ρωσσία, αλλά το ίδιο θα συνέχιζε και η Κίνα δίχως να πλήττεται η αναπτυξιακή της προσπάθεια. Ούτε φυσικά θα ήταν δυνατόν να επιβάλλουν στη Ρωσσία να επιλέγει, σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες, τους πελάτες της. Υποβολή εξοντωτικών κυρώσεων στην Κίνα δεν «παίζει» με μια Ρωσσία αυτοτελή και ανεξάρτητη, όσο φιλική προς τη δύση και να ήταν. Όπως ακριβώς απέτυχαν παταγωδώς οι κυρώσεις σε βάρος της Ρωσσίας, με την Κίνα (και σε δεύτερο πλάνο την Ινδία) σε -υποτίθεται- ουδετερότητα απέναντι στην ουκρανική κρίση.
Επιπρόσθετα, σε αντίθεση με τη δεκαετία του 1970, τότε που μεταξύ Κίνας και ΕΣΣΔ αναπτυσσόταν έντονος πολιτικός ανταγωνισμός μεταξύ των δύο διαφορετικών κομμουνιστικών μοντέλων, με συνέπεια την εκμετάλλευση και τη μόχλευση αυτού του ανταγωνισμού και της αντιπαράθεσης από τη δύση, σήμερα, η Κίνα δεν έχει λόγο να ανταγωνίζεται σε αυτό το επίπεδο με τη Ρωσσία και έχει ανάγκη τους πόρους της. Xωρίς, μάλιστα, να έχει την παραμικρή δυνατότητα να τους διεκδικήσει δια της στρατιωτικής ισχύος, με τη δύση επίσης, να καραδοκεί για να τους εκμεταλλευτεί για τον εαυτόν της και σε βάρος της Κίνας. Αντίστοιχα η Ρωσσία αισθάνεται τα νώτα της ασφαλή, έχοντας καλές σχέσεις με τη συνεχώς αναπτυσσόμενη Κίνα κι αυτό ανεξάρτητα από το εάν θα μπορούσε (και θέλει) να διατηρεί βελτιωμένες σχέσεις και με τη «δύση».
Η Πολιτική Οικονομία ορίζει τις εξελίξεις
Κατά μια έννοια, με βάση την Πολιτική Οικονομία και τη «γεωπολιτική» ως εργαλείο εφαρμογής της στο έδαφος, είναι «μοιραία» η συνάντηση της Ρωσσίας με την Κίνα, με τους BRICS+ να αποτελούν υψίστης σπουδαιότητας στρατηγική επιλογή. Από την άλλη, εξ ίσου «μοιραία» είναι η ανάγκη της δύσης, να επαν-αποικιοποιήσει την Κίνα μέσω της διάλυσης της Ρωσσικής Ομοσπονδίας και της λεηλασίας των πόρων της, προκειμένου να διατηρήσει την παγκόσμια ηγεμονία της. Διότι όπως λέει ο σοφός λαός πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το (αποικιοκρατικό στην περίπτωση) χούι.
Το που και πως θα καταλήξει αυτή η εν εξελίξει τιτανομαχία με σαφώς και οριστικά διαμορφωμένα τα στρατόπεδα που συγκρούονται, είναι νωρίς κάποιος για να το υποθέσει. Εάν όμως, όπως όλοι ελπίζουμε κι ευχόμαστε, αποφύγουμε το πυρηνικό ολοκαύτωμα, το πλεονέκτημα ανήκει οριστικά στις εν ακμή αναδυόμενες δυνάμεις της ανατολής και του νότου κι όχι στην παρακμάζουσα ταχέως δυτική «αυτοκρατορία», με τη Ρωσσία σε έναν ολοένα και πιο κεντρικό ρόλο.
Ο μόνος τρόπος η δύση να πετύχει τους σκοπούς της, είναι η εσωτερική υπονόμευση της Ρωσσίας με τη μόχλευση των όποιων φυγόκεντρων τάσεων ενυπάρχουν στο ρωσσικό σύστημα. Εξ ου και παρατηρούμε την αναζωπύρωση τζιχαντιστικών τρομοκρατικών ενεργειών, όπως αυτή στη Μόσχα, στο Crocus City Hall με τους 143 νεκρούς τον Μάρτιο, αλλά και πιο πρόσφατα στο Νταγκεστάν.
Παρ’ όλα αυτά, δεν φαίνεται να υπάρχει γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη αποσχιστικών τάσεων, ενώ ο ρωσσικός λαός φαίνεται να είναι αρκετά συσπειρωμένος γύρω από την ηγεσία του, αντιλαμβανόμενος εν πολλοίς τα διακυβεύματα της εποχής. Παράλληλα, οι όποιες φιλοδυτικές τάσεις από την πλευρά μιας μερίδας των λεγόμενων ολιγαρχών, φαίνεται να έχουν ατονήσει και αδρανοποιηθεί σχεδόν πλήρως. Έτσι, και τα όποια σοβαρά λάθη από την πλευρά της ηγεσίας απορροφώνται εύκολα.
«Το μυρμήγκι, σαν είναι να χαθεί, βγάζει φτερά».
Ενώ μια απ’ ευθείας ανάμειξη του ΝΑΤΟ στο ουκρανικό, όπως πολλοί άφρονες του λεγόμενου «κόμματος του πολέμου» στη δύση επιδιώκουν, θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου. Με την Κίνα να αποτελεί ανεπανάληπτο στρατηγικό βάθος της Ρωσσίας, με, ή όχι, παράλληλο άνοιγμα μετώπου στον Ειρηνικό με κατάληψη της Ταϊβάν, την αναζωπύρωση επίσης της κορεατικής κρίσης και την καθολικοποίηση του πολέμου στη Μέση Ανατολή και γαία πυρί μιχθήτω!. Είναι πολλές οι αχίλλειες πτέρνες της δυτικής στρατηγικής επιλογής, που σαν το μυρμήγκι πάει να βγάλει φτερά, παρασύροντας στην απώλεια ολόκληρο τον κόσμο. Σε κάθε περίπτωση η προσπάθεια της Δύσης να αποτρέψει το μοιραίο της παράδοσης της παγκόσμιας ηγεμονίας σε νέες αναδυόμενες δυνάμεις είναι καταδικασμένη, ως μια από τις πλέον κραυγαλέες ματαιοπονίες στην παγκόσμια ιστορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου