Χάσανε τους εισπράκτορες

 

 του Niko Ago

 

Υπάρχει ένας αιφνιδιασμός. Ένα ελαφρύ μούδιασμα. Μια ανάλαφρη απορία σε στιλ: πώς μας προέκυψαν αυτοί τώρα; Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα και την προεκλογική ευχή «για γνώριμα πρόσωπα» που ήθελαν να δουν στην ελληνική κυβέρνηση. Αγκαλίτσες, φιλιά, χαμόγελα, ντοσιέ στο κεφάλι. Καλαμπούρια, να περάσει η ώρα. Και πιο πέρα, σε άλλα γραφεία, πάντα πίσω από τις κουρτίνες, η θηλιά να σφίγγει όλο και περισσότερο στους αδύναμους λαιμούς. Οι καλοπληρωμένοι υπάλληλοι, ο Τόμσεν και οι λοιποί με το πανάκριβο διαμέρισμα με θέα την Ακρόπολη που τους πληρώναμε, να μπαίνουν στα υπουργεία, να κουνάνε το δάχτυλο -σε μερικούς υπουργούς, μάλιστα να αρέσει κιόλας-, και, στο τέλος, να πάνε οι εισπράκτορες να πάρουν ένα ακόμα δάνειο. Για να πληρωθούν οι τόκοι από τα προηγούμενα δάνεια. Και να εμφανιστεί ως επιτυχία. Ανάπτυξη. Τουρισμός. Επενδύσεις. Όλα στα χαρτιά, όλα υποσχέσεις. Να στηριχθούν οι τράπεζες και αυτοί να μας λένε «σας σώζουμε». Να κερδίζουν οι κερδοσκόποι και αυτοί να ζητάνε και το τελευταίο σεντ από τη σύνταξη.

Και ξαφνικά, αντί να πάνε οι εισπράκτορες, πήγαν τα «αφεντικά». Που κάθονται στο τραπέζι και συζητάνε. Πρόσωπο με πρόσωπο. Ούτε με υπαλλήλους ούτε με τους ταμίες. Με τους ίδιους τους δανειστές. Με εκείνους που χωρίς να το καταλάβουμε, είναι τα «αφεντικά» μας. Ήταν, τουλάχιστον, ως τώρα. Ξαφνικά, μάθαμε ότι και αυτοί είναι άνθρωποι. Σχεδόν είχαμε πιστέψει ότι είναι Θεοί. Που η μόνη μας δυνατότητα απέναντί τους ήταν να γονατίσουμε για ελεημοσύνη. Χωρίς, μάλιστα, αυτή να είναι εξασφαλισμένη.  Και ζορίζονται οι άλλοι. Τα αναμασούν. Εντελώς λογικό. Χάλασε η τακτική. Έκοψε η σούπα. Δεν εμφανίστηκαν τα «γνώριμα πρόσωπα». Δεν ήρθαν αυτήν τη φορά οι (καρπαζο)εισπράκτορες.  Τους έχασαν. Τούτοι δω το έχουν πάρει στα σοβαρά, σου λέει. Δεν το λέμε εμείς, το λένε τα αποτελέσματα. Ακόμα και αυτή η, απλή σε πρώτη ανάγνωση, πληρωμή του ΔΝΤ, σύμφωνα με την πρόταση της κυβέρνησης, σε μία αντί για τρεις δόσεις, είναι μια μικρή νίκη. Ένα δείγμα ότι ο «ασθενής» έχει σφυγμό. Μιλάει, ρε αδελφέ, πώς το λένε.

Δεν είναι κακή η συγκυρία, όσο κι αν βγάζουν αφρούς οι διάφοροι «Μπάμπηδες» των δανειστών. Τουναντίον. Υπομονή θέλει. Το ότι άντεξε η κυβέρνηση ως τώρα, ενώ αυτοί -οι μέσα και οι έξω- περίμεναν να είχε καταρρεύσει ήδη, τους χαλάει τα σχέδια. Και κάπως έτσι, λυσσάνε, γιατί δεν εμφανίζονται οι εισπράκτορες.

www.altsantiri.gr