Όταν η παρέλαση στη Νέα Φιλαδέλφεια ξαναφέρνει στη ζωή μας τους Monty Python
Χρήστος Ξανθάκης
Νομίζω ότι ο πιο δυνατός απ’ όλους (ή μήπως να πω ο πιο άριστος;), ήταν ένας τύπος που αφού έβγαλε χολή με το βυτίο σημείωσε ότι άμα ήτανε αλλοδαπές, προσφυγοπούλες ή μετανάστριες, οι τύπου μαθήτριες με τα silly walks, έπρεπε να τις διώξουν δια παντός από τη χώρα.
Κι αυτές και τις οικογένειές τους, διότι φέρουν ευθύνη οι οικογένειες για την ηθική κατάντια των βλασταριών τους. Και πρόσθετε έτσι για το...γιόλο, ότι έπρεπε επίσης να δημευθούν οι περιουσίες τους ως την τελευταία δεκάρα. Το που θα πήγαιναν τα λεφτά το άφηνε ανοιχτό, υποθέτω όμως ότι θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε τον Αμβρόσιο επ’ αυτού. Άμα δεν ξέρει ο χωροφύλαξ, ποιος ξέρει δηλαδή;
Τέλος πάντων, να μην τα πολυλογώ, λύθηκε το μυστήριο με τις πιτσιρίκες που μπουκάρησαν στην παρέλαση της Νέας Φιλαδέλφειας και ξαναζωντάνεψαν τους Monty Python. Το λύσανε οι ίδιες με επιστολή τους στην «Εφημερίδα των Συντακτών», όπου διευκρίνιζαν ότι επρόκειτο για αντιμιλιταριστική περφόρμανς:
«Καλλιτεχνική επέμβαση, κάτι σαν παιχνίδι. Υπήρξαμε για λίγο στρατιωτάκια που αρχίζουν να ξεκουρδίζονται, να βραχυκυκλώνουν απέναντι στις διαταγές, τα παραγγέλματα, τα εμβατήρια. ίσως γιατί πλέον δεν μας πείθουν οι ιδέες που ενσαρκώνονται σε όλα αυτά.
Τι κοινό μπορεί να 'χει ο μιλιταρισμός με την ελευθερία; Τι σχέση μπορεί να 'χει η υπεράσπιση της ελευθερίας ενός λαού με τον πατριωτισμό που διδασκόμαστε από μικρά παιδιά; Στα σχολεία, στις παρελάσεις, παντού».
Κι άλλα γράψανε, αλλά τα ανωτέρω είναι πάνω κάτω το ζουμί. Ότι δηλαδή δεν γουστάρουνε ούτε τις παρελάσεις ούτε όλα όσα συμβολίζουν και αποφάσισαν να αντιδράσουν με αυτόν τον οπωσδήποτε πρωτότυπο και σαφώς προκλητικό τρόπο. Με ένα αστείο πικρό, βγαλμένο από τις καλύτερες στιγμές του βρετανικού σινεμά και της πλέον ευφάνταστης σκατοπαρέας του. Με τη νεανική τους αποκοτιά, κόντρα σε παραδόσεις και θέσφατα, κόντρα στις συνήθειες δεκαετιών που θέλουν τα παιδιά της παρέλασης στρατιωτάκια αμίλητα και αγέλαστα. Ε λοιπόν, εδώ τα στρατιωτάκια βγάλανε γλώσσα!
Και το εγκρίνεις αυτό το πράγμα, θα με ρωτήσει ο αναγνώστης εκείνος που καμαρώνει το παιδί του υπό την γαλανόλευκη.
Η απάντησή μου; Αυτό που σκέπτομαι εγώ είναι ότι το στόρι με τις παρελάσεις δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται. Διότι όσοι τις υποστηρίζουν χωρίζονται σε δύο ομάδες. Κάποιοι λένε «ναι», για να θεραπεύουν τον εγωισμό τους και την ιδεοληψία τους για την ανωτερότητα της φυλής. Και κάποιοι άλλοι για να τιμήσουν τους νεκρούς των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων της πατρίδας. Οι πρώτοι ούτε για φτύσιμο δεν είναι, αλλά τους δεύτερους δεν μπορείς παρά να τους σέβεσαι όσο κι αν διαφωνείς μαζί τους. Και δεν νομίζω ότι ήταν ο στόχος των κοριτσιών στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Ως εκ τούτου, δεν μπορώ να μιλήσω για «γελοία υποκείμενα», όπως κάποιοι από τους εκλεγμένους εκπροσώπους της πατρίδος. Την πλάκα τους κάνανε τα πιτσιρίκια απέναντι σε ένα καθεστώς που τους κάθεται στο σβέρκο και στο στομάχι. Και η πλάκα καλοδεχούμενη είναι, όταν δεν συνοδεύεται από χυδαιότητα ή ξεφτίλα. Ας τ’ αφήσουμε λοιπόν τα κορίτσια να χαρακώσουν για λίγο τη ραστώνη του τηλεοπτικού έθνους και να ταρακουνήσουν τον καναπέ. Και ας μην τα απειλούμε με κρεμάλες σε μια τόσο τρυφερή ηλικία, όπου η φαντασία για μια στιγμή καταλαμβάνει την εξουσία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου