Mpelalis Reviews

Mpelalis Reviews

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Κυλάω

 
Κυλάω.
Ανάμεσα σε μέτρα, σε περικοπές, σε μειώσεις. Ανάμεσα σε ανθρωποκυνηγητά και ρατσιστικά χτυπήματα. Μαζί κυλούν οι σκέψεις και τα λόγια μου.
Φίλοι και γνωστοί χάνουν μέρα με την μέρα σταθερές και δεδομένα. Δεν τους προλαβαίνω. Ούτε τις εξελίξεις προλαβαίνω.
Κυλάω. Ανάμεσα σ' ένσημα, επιδόματα, ωράρια, μισθούς. Πάντα, όλα και μόνο στα κατώτερα όρια τους. Και εγώ που νόμιζα πως στην ζωή μου θα κυνηγώ τ' ανώτερα....
Ένας πόλεμος για τα κατώτερα, χωρίς όπλα για τ΄ανώτερα. Κυλάω ανάμεσα σε ανθρώπους που λένε ''κουράστηκα '' και εννοούν πως τελειώσαν και τα κατώτερα. Και εγώ κουράστηκα, να περνώ κάθε μέρα από το βρώμικο παρκάκι της γειτονιάς μου, με τον σπασμένο κάδο του να είναι το μοναδικό στολίδι του. Κουράστηκα να νιώθω πως ανήκω σε ουρές για τ΄ανύπαρκτα φάρμακα, τις ανύπαρκτες ευθύνες, τα ναυαγισμένα σχέδια, τα εγκαταλελειμμένα νοσοκομεία , για το κάθε κοινωνικό που αφήνεται στην τύχη της ατυχίας του. Και για το ορφανό προσωπάκι, που με κοιτά περιμένοντας την πρόνοια μου, αφού δεν γνώρισε, ό,τι ήταν να γνωρίσει. Και αντί γι΄αυτό διαιωνίζω την ατυχία του.
Κυλάω ανάμεσα στα σκουπίδια που πληθαίνουν μέσα και έξω από τους κάδους και στους ανθρώπους που περιμένουν να περάσει ο παλιατζής για να χωρέσουν στην επόμενη αχρηστία. Ανάμεσα στις επτά ψυχές του lifestyle που κρατάνε ακόμα δεμένους τους έρωτες μας στα μοδάτα μπαράκια και στα ψαγμένα ταξίδια αναψυχής. Ανάμεσα σ΄αυτούς που θέλουν να έρθουν στα πράγματα. Όλοι μιλούν την ίδια γλώσσα. Αυτοί που φεύγουν με αυτούς που μένουν και με τους άλλους που θέλουν να έρθουν. Είχα πάντα και μια αλλεργία στο άρωμα εξουσίας , τώρα με τόσο συνωστισμό εκεί πάνω, βγάζω εξανθήματα . Κάποτε μιλούσαμε ατέλειωτες ώρες για τα κίνητρα που λείπουν. Είχαμε τότε κοινά οράματα, που να φανταστώ πως τώρα περισσότερο θα λείπουν τα αντικίνητρα για να κατεβούν από τα συντροφικά καλάμια.
Κυλάω προς αυτά που πάντα με κέρδιζαν, τα μέσα μου, τα συναισθήματα μου. Να σου πω την αλήθεια, σου εξομολογούμε πως πάντα αυτά μ΄ενδιέφεραν περισσότερο απ΄όλα. Ακούγομαι σαν εγωίστρια , σαν αδιάφορη; Ναι το παραδέχομαι δεν θέλω να χάσω ούτε στιγμή, ούτε άνθρωπο. Ούτε και με συνήθισε η ζωή να μου φέρνει τους ανθρώπους κατόπιν παραγγελίας. Ούτε πότε θα μου φύγουν ξέρω. Εδώ κάποιοι φεύγουν και χωρίς αντίο. Δεν μου επιτρέπω την πολυτέλεια να τους χάσω.
Και αν χρειαστεί για να μην τους χάσω να αφήνω απλήρωτα και να χρωστάω, θα το κάνω.
Για τους φίλους μου, για το φεγγάρι που με τρυπάει με την αδιασάλευτη ομορφιά του, για την θάλασσα που έχω μέσα μου, για την ελευθερία μου και για την εκδρομή που σου έταξα και δεν πήγαμε ακόμα,
Θέλω να δώσω, θέλω να πάρω, θέλω να στηρίξω τους ανθρώπους και όχι μόνο τους δικούς μου. θέλω να τους συγκινήσω, θέλω να τους αφήσω να με συγκινήσουν. Να συνεχίσουμε το ταξίδι.
Κάποιος πάτησε pause.
Στρατιωτάκια ακούνητα, αγέλαστα, μέρα ή νύχτα;
Νύχτα την βλέπω έρχεται.
Να προλάβω σήμερα να είναι μέρα.Να μην καίω τις αληθινές, βαθειές μου ανάγκες μόλις βγουν στο ελεύθερο αέρα του ελεύθερου πνεύματος. Θέλω σ΄αυτό το σήμερα να ζήσω με θάρρος, με φαντασία, με συμπόνια, με τρυφεράδα, με θυμό, με υπομονή, με ποίηση, με χρώματα, με βλέμματα, με εποχές, με γεύσεις, με τέχνες, με αμφιταλαντεύσεις, με αγάπη, με έρωτα, με δημιουργική τρέλλα.
Αυτό ήθελα πάντα, το ομολογώ. Να ζήσω.
Κυλάω.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου