Συντάκτης: Πέπη Ρηγοπούλου
Μετανάστες, λαθρομετανάστες, παράνομοι ή παράτυποι, αυτοί που οικειοθελώς εγκαταλείπουν τον τόπο τους και οι άλλοι, οι πρόσφυγες, που φεύγουν κυνηγημένοι από τους πολέμους, εξωτερικούς ή εμφύλιους, όλοι οι πόλεμοι εμφύλιοι είναι, και όλοι μαζί είναι και πόλεμοι εναντίον της μνήμης. Γιατί διασπούν τη συνέχεια μιας ζωής, της κάθε ζωής που παίρνει τους δρόμους.
Οχι για να κάνει ένα αμερικανικό ρόουντ μούβι, όχι για να περιπλανηθεί στις αρκάντ του Παρισιού, τις περίφημες στοές της γαλλικής πρωτεύουσας ή των άλλων μεγαλουπόλεων, αλλά για να σωθεί.
Αναφέρθηκα στις παρισινές στοές, που ζωντάνεψε στα μυθιστορήματά του ο Μπαλζάκ και θεωρητικοποίησε ο Μπένγιαμιν για να πω ότι οι εικόνες για την περιπλάνηση που είχε στο κεφάλι του κάθε Ευρωπαίος διανοούμενος σήμερα δεν αντέχουν, σπάνε, ξεχαρβαλώνονται γιατί δεν μπορούν να χωρέσουν αυτό που συμβαίνει στον κόσμο.
Ο πόλεμος που μαίνεται δεν είναι πια μόνο ο λογοτεχνικός πόλεμος ανάμεσα στην τράπεζα και στην εφημερίδα, ανάμεσα στον δανδή, στον γκάνγκστερ και στην εταίρα που χωρούν σε ένα πλαίσιο που είναι νοσηρό αλλά φαντάζει ακόμα ανθεκτικό.
Είναι πόλεμοι από αυτούς που ελπίζαμε να μην ξαναζήσουμε. Πόλεμοι ακόμα πιο τρομεροί γιατί έρχονται να σκοτώσουν την ελπίδα. Πολύ κοντά μας, μπροστά στην πόρτα μας, κομμάτι ήδη της ζωής μας.
Τα ανθρώπινα κοπάδια που ξεβράζουν τα κύματα του Αιγαίου στις ακτές της νότιας Ευρώπης, στις ελληνικές ακτές πολύ περισσότερο από όλες τις άλλες, προσπαθούν να ξεφύγουν από τέτοιους πολέμους που δύσκολα βρίσκουμε τα λόγια για να μιλήσουμε, τις σκέψεις, τις αποφάσεις για να τους αντισταθούμε.
Πόλεμοι που δύσκολα χωρούν σε αυτό που μέχρι χτες ήταν οι πνευματικές, πολιτικές, βιωματικές αποσκευές μας. Μπορεί να έχουν και πάλι από πίσω το κυνήγι του κέρδους που φορά το προσωπείο του αγώνα για τα δημοκρατικά δικαιώματα. Τη μισαλλοδοξία μεταμφιεσμένη σε θρησκευτική πίστη και τον σοβινισμό που υπερασπίζει τις πατρίδες που καταστρέφει.
Αλλά είναι πόλεμοι όχι μεταφορικοί, συμβολικοί, συμβατικοί αλλά φρικτά πραγματικοί, ασύμμετροι και ασύλληπτοι. Μπορεί να έχουν τη φτώχεια, την αρρώστια, τη δίωξη για θρησκευτικούς ή πολιτικούς λόγους, σαν πρώτη αιτία, μοναδική ή συνδυασμένη με όλες τις άλλες.
Αλλά οι άνθρωποι, όλο και πιο πολλοί, που φτάνουν μέχρι την Ελλάδα στα πλωτά φέρετρα των δουλεμπόρων, προσπαθούν να γλιτώσουν από έναν πόλεμο χωρίς εισαγωγικά και χωρίς όρια. Που είναι και ο μεγάλος πατέρας όλων των άλλων δεινών που προηγούνται ή έπονται από τη δική του έλευση.
Ζούμε, τηρουμένων των αναλογιών, μια νέα Μεγάλη Μετανάστευση των Λαών. Με τον πόλεμο, τον φόβο, την καταστροφή σαν πρώτες κινητήριες δυνάμεις. Τώρα όπως και τότε. Η Μεγάλη Μετανάστευση των Λαών τους πρώτους μ.Χ. αιώνες άλλαξε και σφράγισε τη ζωή της Ευρώπης μέχρι και σήμερα.
Αλλεπάλληλες και συχνά αντιμαχόμενες ομάδες λαών έφτασαν σε διαδοχικά κύματα και διέλυσαν πολιτείες, τρόπους παραγωγής και πολιτικά συστήματα βάζοντας τα θεμέλια για άλλα.
Η σημερινή μεγάλη μετανάστευση, που έχει και αυτή πίσω της λιμούς και πολέμους που όμως έχει στον μεγαλύτερο βαθμό ξεκινήσει η ίδια η Δύση, εγκυμονεί για τους λαούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης, και όχι μόνο, μεγάλες και καθοριστικές αλλαγές που οι ευρωπαϊκές ηγεσίες αρνούνται να δουν, ξορκίζουν. Ρίχνοντας και πάλι το ανάθεμα στην Ελλάδα, που εδώ και πεντέμισι χρόνια είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος, το κακό αντικείμενο, η μόλυνση που τους απειλεί.
Ας μας πει ο πρωθυπουργός: υπάρχει ή δεν υπάρχει η ρωγμή που θα μας επιτρέψει μια ανάσα; Οποια κι αν είναι η απάντηση πρέπει να τη μάθουμε επειγόντως. Δεν μπορεί να ζει κανείς μέσα σε μια τόσο ρευστή χώρα, σε ένα φλούξους που δεν είναι καλλιτεχνική πρωτοπορία αλλά μια δυστυχισμένη ζωή.
Οχι για να κάνει ένα αμερικανικό ρόουντ μούβι, όχι για να περιπλανηθεί στις αρκάντ του Παρισιού, τις περίφημες στοές της γαλλικής πρωτεύουσας ή των άλλων μεγαλουπόλεων, αλλά για να σωθεί.
Αναφέρθηκα στις παρισινές στοές, που ζωντάνεψε στα μυθιστορήματά του ο Μπαλζάκ και θεωρητικοποίησε ο Μπένγιαμιν για να πω ότι οι εικόνες για την περιπλάνηση που είχε στο κεφάλι του κάθε Ευρωπαίος διανοούμενος σήμερα δεν αντέχουν, σπάνε, ξεχαρβαλώνονται γιατί δεν μπορούν να χωρέσουν αυτό που συμβαίνει στον κόσμο.
Ο πόλεμος που μαίνεται δεν είναι πια μόνο ο λογοτεχνικός πόλεμος ανάμεσα στην τράπεζα και στην εφημερίδα, ανάμεσα στον δανδή, στον γκάνγκστερ και στην εταίρα που χωρούν σε ένα πλαίσιο που είναι νοσηρό αλλά φαντάζει ακόμα ανθεκτικό.
Είναι πόλεμοι από αυτούς που ελπίζαμε να μην ξαναζήσουμε. Πόλεμοι ακόμα πιο τρομεροί γιατί έρχονται να σκοτώσουν την ελπίδα. Πολύ κοντά μας, μπροστά στην πόρτα μας, κομμάτι ήδη της ζωής μας.
Τα ανθρώπινα κοπάδια που ξεβράζουν τα κύματα του Αιγαίου στις ακτές της νότιας Ευρώπης, στις ελληνικές ακτές πολύ περισσότερο από όλες τις άλλες, προσπαθούν να ξεφύγουν από τέτοιους πολέμους που δύσκολα βρίσκουμε τα λόγια για να μιλήσουμε, τις σκέψεις, τις αποφάσεις για να τους αντισταθούμε.
Πόλεμοι που δύσκολα χωρούν σε αυτό που μέχρι χτες ήταν οι πνευματικές, πολιτικές, βιωματικές αποσκευές μας. Μπορεί να έχουν και πάλι από πίσω το κυνήγι του κέρδους που φορά το προσωπείο του αγώνα για τα δημοκρατικά δικαιώματα. Τη μισαλλοδοξία μεταμφιεσμένη σε θρησκευτική πίστη και τον σοβινισμό που υπερασπίζει τις πατρίδες που καταστρέφει.
Αλλά είναι πόλεμοι όχι μεταφορικοί, συμβολικοί, συμβατικοί αλλά φρικτά πραγματικοί, ασύμμετροι και ασύλληπτοι. Μπορεί να έχουν τη φτώχεια, την αρρώστια, τη δίωξη για θρησκευτικούς ή πολιτικούς λόγους, σαν πρώτη αιτία, μοναδική ή συνδυασμένη με όλες τις άλλες.
Αλλά οι άνθρωποι, όλο και πιο πολλοί, που φτάνουν μέχρι την Ελλάδα στα πλωτά φέρετρα των δουλεμπόρων, προσπαθούν να γλιτώσουν από έναν πόλεμο χωρίς εισαγωγικά και χωρίς όρια. Που είναι και ο μεγάλος πατέρας όλων των άλλων δεινών που προηγούνται ή έπονται από τη δική του έλευση.
Ζούμε, τηρουμένων των αναλογιών, μια νέα Μεγάλη Μετανάστευση των Λαών. Με τον πόλεμο, τον φόβο, την καταστροφή σαν πρώτες κινητήριες δυνάμεις. Τώρα όπως και τότε. Η Μεγάλη Μετανάστευση των Λαών τους πρώτους μ.Χ. αιώνες άλλαξε και σφράγισε τη ζωή της Ευρώπης μέχρι και σήμερα.
Αλλεπάλληλες και συχνά αντιμαχόμενες ομάδες λαών έφτασαν σε διαδοχικά κύματα και διέλυσαν πολιτείες, τρόπους παραγωγής και πολιτικά συστήματα βάζοντας τα θεμέλια για άλλα.
Η σημερινή μεγάλη μετανάστευση, που έχει και αυτή πίσω της λιμούς και πολέμους που όμως έχει στον μεγαλύτερο βαθμό ξεκινήσει η ίδια η Δύση, εγκυμονεί για τους λαούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης, και όχι μόνο, μεγάλες και καθοριστικές αλλαγές που οι ευρωπαϊκές ηγεσίες αρνούνται να δουν, ξορκίζουν. Ρίχνοντας και πάλι το ανάθεμα στην Ελλάδα, που εδώ και πεντέμισι χρόνια είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος, το κακό αντικείμενο, η μόλυνση που τους απειλεί.
Ας μας πει ο πρωθυπουργός: υπάρχει ή δεν υπάρχει η ρωγμή που θα μας επιτρέψει μια ανάσα; Οποια κι αν είναι η απάντηση πρέπει να τη μάθουμε επειγόντως. Δεν μπορεί να ζει κανείς μέσα σε μια τόσο ρευστή χώρα, σε ένα φλούξους που δεν είναι καλλιτεχνική πρωτοπορία αλλά μια δυστυχισμένη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου