Με το χιούμορ, με τον αυτοσαρκασμό σχετικεύουμε τον εαυτό. Γι’ αυτό η γιορτή της αποκριάς δεν είναι μόνο η τροφοδοσία της ελπίδας μέσα από την αρχαία ελληνική «άρση», είναι και το ξαλάφρωμα από την πλησμονή του εαυτού, το πολύ Εγώ, απ’ ό,τι κάνει την καρδιά βασάλτινη και το ναρκισσισμό μας ασήκωτο. Για να συμβεί, όμως, αυτό οι φραγμοί, τα συνήθη όρια πρέπει να πέσουν σε μια τελετουργική στιγμή, τη στιγμή της «κάθαρσης», που κυρώνεται από έναν θρησκευτικό –ειδωλολατρικό και χριστιανικό εν ταυτώ- καθαγιασμό. Έτσι που το διαχρονικό religious(ετυμολογικά ανα-τυλισσόμενος) θα σημαίνει την αναδέσμευση στην ισότητα, μα πιο πολύ στην εξισορρόπηση, έστω για μια στιγμή, των κοινωνικών αντιφάσεων και των δαχωρισμών. Γιατί σ' αυτή τη γιορτή της αντιστροφής οι κοινωνικές αντιθέσεις απωθούνται και αναθερμαίνεται η ελπίδα ότι ο ελληνικός σωρείτης δεν ψεύδεται, ότι «Θα γυρίσει ο τροχός… »! Τι γίνεται όμως σήμερα; Από την πραγματική ανατροπή των ορίων της καθεστηκυίας τάξης περάσαμε στην εικονική ανατροπή και τη θέασή της. Η «λαϊκή» συμμετοχή στη γιορτή εξαντλείται, πλέον, στο θέαμα κάποιων δυστυχισμένων χορευτριών λατινοαμερικάνικης προέλευσης, που οι Δήμοι στρατολογούν από τα μπαρ τη περιοχής τους για την περίσταση! Κι εκείνο που προσφέρει η γυμνότητα της χορεύτριας είναι μόνο μια ηδονοβλεπτική διασκέδαση μέχρι θανάτου.
Τελικά, στην εποχή του Homo festivus, της τεχνητής διαφάνειας, της ομοιογενοποίησης και της εικονικής άρσης των διαχωριστικών γραμμών, η αποκριά όπως κάθε «κάθ-αρση» και αυτοκάθαρση, έχει χάσει το νόημά της. Η γιορτή που σώζει από τη βία της συσσώρευσης των απωθημένων επιθυμιών και καταπιέσεων δεν υπάρχει. Η αντιστροφή δεν επισυμβαίνει κι έτσι δεν υφίσταται η βασική προϋπόθεση του χιούμορ και του λυτρωτικού αυτοσαρκασμού.
Ακόμα και οι μάσκες δεν σημαίνουν πλέον τίποτ’ άλλο ειμή μόνο την υποκρισία, δηλαδή κάτι πέρα και πάνω από το ψέμα. Διότι κάτω από τις πολλαπλές μας μάσκες είμαστε εμείς. Μόνο που εκείνη η τελευταία μάσκα που είναι το προσωπείο μας, δεν είναι πια το πρόσωπό μας, γιατί δεν υπάρχει πρόσωπο αλλά ένα συμπίλημα ευρωαμερικανιάς και ανατολής, το οποίο εκπροσωπεί επαξίως η μεγάλη πλειοψηφία των ελλήνων ταγών, πνευματικών και πολιτικών. Γι’ αυτό η αποκριά, για την ακρίβεια η μασκαράτα (ως χαμαιλεοντισμός των «μασκών ευκαιρίας») κατέστη μιας διαρκής διαδικασία, μια συνεχής παροξυστική υποκρισία, με συνέπεια ως γιορτή, ως εξαίρεση δηλαδή, να απολέσει κάθε σημασία. Πολύ περισσότερο όταν δίπλα στον Homo Festivus υπάρχει ο πρόσφυγας-Homo Sacer για να δηλώνει το ανίερο της γιορτής δίπλα σε τόση δυστυχία, όταν δίπλα στον ντυμένο μασκαρά υπάρχει η "γυμνή ζωή" του στερημένου από κάθε προστασία, από κάθε ελπίδα μετανάστη. Γι' αυτό αν μία αντιστροφή έχει νόημα σήμερα είναι να "γίνουμε όλοι πρόσφυγες", να αλλάξουμε ρόλο με τους πραγματικούς πρόσφυγες, να οικειοποιηθούμε την ξενότητα. Και καθιστάμενοι εμείς οι ίδιοι ξένοι, καταργούμε την ξενότητα, το φόβο, το ρατσισμό...
Τελικά, στην εποχή του Homo festivus, της τεχνητής διαφάνειας, της ομοιογενοποίησης και της εικονικής άρσης των διαχωριστικών γραμμών, η αποκριά όπως κάθε «κάθ-αρση» και αυτοκάθαρση, έχει χάσει το νόημά της. Η γιορτή που σώζει από τη βία της συσσώρευσης των απωθημένων επιθυμιών και καταπιέσεων δεν υπάρχει. Η αντιστροφή δεν επισυμβαίνει κι έτσι δεν υφίσταται η βασική προϋπόθεση του χιούμορ και του λυτρωτικού αυτοσαρκασμού.
Ακόμα και οι μάσκες δεν σημαίνουν πλέον τίποτ’ άλλο ειμή μόνο την υποκρισία, δηλαδή κάτι πέρα και πάνω από το ψέμα. Διότι κάτω από τις πολλαπλές μας μάσκες είμαστε εμείς. Μόνο που εκείνη η τελευταία μάσκα που είναι το προσωπείο μας, δεν είναι πια το πρόσωπό μας, γιατί δεν υπάρχει πρόσωπο αλλά ένα συμπίλημα ευρωαμερικανιάς και ανατολής, το οποίο εκπροσωπεί επαξίως η μεγάλη πλειοψηφία των ελλήνων ταγών, πνευματικών και πολιτικών. Γι’ αυτό η αποκριά, για την ακρίβεια η μασκαράτα (ως χαμαιλεοντισμός των «μασκών ευκαιρίας») κατέστη μιας διαρκής διαδικασία, μια συνεχής παροξυστική υποκρισία, με συνέπεια ως γιορτή, ως εξαίρεση δηλαδή, να απολέσει κάθε σημασία. Πολύ περισσότερο όταν δίπλα στον Homo Festivus υπάρχει ο πρόσφυγας-Homo Sacer για να δηλώνει το ανίερο της γιορτής δίπλα σε τόση δυστυχία, όταν δίπλα στον ντυμένο μασκαρά υπάρχει η "γυμνή ζωή" του στερημένου από κάθε προστασία, από κάθε ελπίδα μετανάστη. Γι' αυτό αν μία αντιστροφή έχει νόημα σήμερα είναι να "γίνουμε όλοι πρόσφυγες", να αλλάξουμε ρόλο με τους πραγματικούς πρόσφυγες, να οικειοποιηθούμε την ξενότητα. Και καθιστάμενοι εμείς οι ίδιοι ξένοι, καταργούμε την ξενότητα, το φόβο, το ρατσισμό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου