Δύο άρθρα του Χρήστου Ξανθάκη
Το είχα γράψει πριν από κάτι εβδομάδες και στον τίτλο του κομματιού ότι οδεύουμε προς τα δεξιά και μάλιστα ολοταχώς. Και το είδε η μανούλα μου, η οποία δεν εμφορείται από αισθήματα αριστερά και μου είπε «μπράβο παιδάκι μου, πέστα να μαθαίνει αυτός ο σαρδανάπαλος ο Τσίπρας»!
Χρήστος Ξανθάκης
Οι Εγγλέζοι το ονομάζουν the blame game. Το παιχνίδι του φταιξίματος δηλαδή, όπου έχεις ρουφήξει αυγό και ψάχνεις να βρεις σε ποιόν θα εναποθέσεις τις ευθύνες. Στην Ελλάδα, πάλι, διαθέτομεν παροιμία η οποία δηλώνει ότι...
η νίκη έχει ένα σκασμό πατεράδες, αλλά η ήττα δεν έχει ούτε έναν. Διότι ουδείς θέλει να φορτωθεί στους ώμους του και να αναλάβει το βάρος της ήττας. Από τον ουρανό στη γη, από τα ύψη στο βάραθρο, από τα σαλόνια στ’ αλώνια…
Οπότε ποιος φταίει που την πάτησε την πεπονόφλουδα ο ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές και είδε τη Νέα Δημοκρατία να προηγείται με σχεδόν δέκα μονάδες διαφορά; Θεωρίες κυκλοφορούν ένα σωρό τις τελευταίες ημέρες:
Φταίει που τα μέλη του κόμματος δεν κατέβηκαν στο λαό και δεν εξηγήθηκε η μεγάλη πολιτική στροφή, φταίει η αλαζονεία των υπουργών και των στελεχών, φταίει που κάναμε δεξιά πολιτική με αριστερό πρόσημο, φταίει, φταίει, φταίει. Ερωτηθείς σχετικά ο κύριος Χατζηπετρής, εδήλωσε αναρμόδιος για το ζήτημα!
Το είχα γράψει πριν από κάτι εβδομάδες και στον τίτλο του κομματιού ότι οδεύουμε προς τα δεξιά και μάλιστα ολοταχώς. Και το είδε η μανούλα μου, η οποία δεν εμφορείται από αισθήματα αριστερά και μου είπε «μπράβο παιδάκι μου, πέστα να μαθαίνει αυτός ο σαρδανάπαλος ο Τσίπρας»!
Και δίκιο είχα βεβαίως, όπως αποδείχθηκε από την κάλπη της περασμένης Κυριακής. Όπως δίκιο είχαν και οι δημοσκόποι που μας τηγάνιζαν το μυαλό με τη συσπείρωση του ΣΥΡΙΖΑ, ότι δηλαδή δεν ήταν τίποτε μεγαλύτερο από 50 % και αν δεν τσίτωνε ο Αλέξης θα είχε πρόβλημα το κόμμα και δεν θα έβλεπε Θεού πρόσωπο. Ούτε καν προκοπή…
Και δεν είδε, γιατί οι ψηφοφόροι της κυβέρνησης την εγκατέλειψαν μαζικά, όπως δείχνουν και τα απόλυτα αριθμητικά στοιχεία, αν τα συγκρίνει κανείς με εκείνα του 2015. Δεν είναι δηλαδή ότι η Νέα Δημοκρατία συγκίνησε τις μάζες και έφτασε πρώτη στη νήμα γιατί αγαπήθηκε από την πλατειά πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Είναι γιατί οι ντουζ πουάν που πήρε μια φορά κι έναν καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ έγιναν εκείνο εκεί το θρυλικό τγία του φίλου μου του Ιάσωνα.
Ο λόγος; Εκείνη που κοιμάται πλάι μου δηλώνει αιχμηρά ότι με το που λίγδωσε το αντεράκι του Έλληνα ξέχασε και την αριστερά, ξέχασε και τις προοδευτικές ιδέες και το γύρισε στο τσάμικο και στον Αμβρόσιο. Είναι κι αυτή μια εξήγηση και δεν θα είναι η πρώτη φορά που παρατηρείται ένα τέτοιο φαινόμενο. Οι μάζες άλλωστε κινητοποιούνται σπανίως. Στις περισσότερες των περιπτώσεων διακρίνονται για τον κομφορμισμό και όχι για την επαναστατικότητά τους.
Ίσως, πάλι, να ξύπνησαν μέσα τους αισθήματα νοσταλγίας για το κλείσιμο των νοσοκομείων, για τους διωγμούς των δημοσίων υπαλλήλων, για το πετσόκομα των συντάξεων, για τη βαρβατίλα του Αντώνη Σαμαρά και το καουμποϊλίκι του Ευάγγελου Βενιζέλου και να μην άντεξαν να ρίξουν το κουκί στην κυβερνητική παράταξη. Λίγο το έχεις δηλαδή να ξυπνάς μια μέρα άνεργος, από εκεί που μήνας έμπαινε μήνας έβγαινε είχες σίγουρο μεροκάματο; Δεξιά ολοταχώς και μην το συζητάς καθόλου φίλε!
Και τώρα ξανά μανά εκλογές. Με τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας να ράβουν εκλογικά κοστούμια και να ετοιμάζονται για τις τελετές παράδοσης-παραλαβής. Και τον Αλέξη Τσίπρα να παίζει το τελευταίο του χαρτί, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να εμποδίσει την αυτοδυναμία της έως τώρα αξιωματικής αντιπολίτευσης. Γιατί για να το τουμπάρει, είναι κάτι παραπάνω από δύσκολο. Είναι σχεδόν αδύνατο, για να μην πω σχεδόν απίθανο, για να μην πω σχεδόν αδιανόητο. Ακόμη και οι μεγαλύτεροι τζογαδόροι, οφείλουν να παραδεχθούν ότι μερικές φορές τους πουλάει η τράπουλα…
Και οφείλουν, επίσης, να σκεφθούν, πόσο λειτούργησε εκτός από τη δεξιά στροφή του κόσμου και η δεξιά στροφή η δικιά τους. Με όλο αυτό το αμπαλάρισμα του πάλαι ποτέ εκσυγχρονιστικού χώρου, σε αριστερό περιτύλιγμα. Με προσωπικότητες που δεν συγκίνησαν ποτέ και κανέναν πέρα από τα σαλόνια των σπιτιών τους. Έτσι φτιάχνεις σύλλογο για τέιον, αλλά δεν είμαι πολύ σίγουρος ότι φτιάχνεις συμμαχίες για να κερδίζεις τις εκλογές. Και τα συγκεκριμένα πλάσματα, μην το ξεχνάμε, σε εγκαταλείπουν σε πρώτη ευκαιρία και δι’ ασήμαντον αφορμήν.
Χρήστος Ξανθάκης
Οι Εγγλέζοι το ονομάζουν the blame game. Το παιχνίδι του φταιξίματος δηλαδή, όπου έχεις ρουφήξει αυγό και ψάχνεις να βρεις σε ποιόν θα εναποθέσεις τις ευθύνες. Στην Ελλάδα, πάλι, διαθέτομεν παροιμία η οποία δηλώνει ότι...
η νίκη έχει ένα σκασμό πατεράδες, αλλά η ήττα δεν έχει ούτε έναν. Διότι ουδείς θέλει να φορτωθεί στους ώμους του και να αναλάβει το βάρος της ήττας. Από τον ουρανό στη γη, από τα ύψη στο βάραθρο, από τα σαλόνια στ’ αλώνια…
Οπότε ποιος φταίει που την πάτησε την πεπονόφλουδα ο ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές και είδε τη Νέα Δημοκρατία να προηγείται με σχεδόν δέκα μονάδες διαφορά; Θεωρίες κυκλοφορούν ένα σωρό τις τελευταίες ημέρες:
Φταίει που τα μέλη του κόμματος δεν κατέβηκαν στο λαό και δεν εξηγήθηκε η μεγάλη πολιτική στροφή, φταίει η αλαζονεία των υπουργών και των στελεχών, φταίει που κάναμε δεξιά πολιτική με αριστερό πρόσημο, φταίει, φταίει, φταίει. Ερωτηθείς σχετικά ο κύριος Χατζηπετρής, εδήλωσε αναρμόδιος για το ζήτημα!
Να δούμε όμως μερικούς από τους φταίχτες και να εξετάσουμε τα κρίματά τους. Και ξεκινώ με τα κομματικά μέλη, που κατηγορούνται για τεμπελιά και αντανακλαστικά χειρίστης ποιότητος. Ποια κομματικά μέλη ρε φίλε; Όταν έξι, μπορεί και επτά στα δέκα το σκάσανε με το συμβιβασμό του 2015 και στη νεολαία δεν έμεινε καν τετραψήφιος αριθμός πιτσιρικάδων; Το ΚΚΕ Εσωτερικού δεν ανέκαμψε ποτέ απ’ τη διάσπαση της Βήτα Πανελλαδικής και το ΚΚΕ ακόμη πονάει από τη μαζική φυγή του ΝΑΡ. Και περιμένατε από το κόμμα του 4 % να ξαναζωντανέψει εν ριπή οφθαλμού και να ξαναβγεί με αγωνιστικό παλμό στις ρούγες; Good luck παλικάρια μου, για να θυμηθώ εκ νέου τους Εγγλέζους…
Όσο για τους υπουργούς και την αλαζονεία τους, με συγχωρείτε αλλά μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Αυτά τα λένε στην ώρα τους, δεν τα λένε αφού πρώτα έχει περάσει το τραίνο από πάνω σου και σ’ έχει κόψει φετούλες. Άσε που για αλαζονεία πρώτοι, πρώτοι είχαν κατηγορηθεί οι παλιοί μου σύντροφοι από το Ρήγα, ο Φίλης, ο Κοντονής, ο Σκουρλέτης και αυτοί έχουν εγκαταλείψει τους θώκους τους πολύν καιρό τώρα. Εκτός κι αν ψάχνουμε μία ακόμη αφορμή για να την πέσουμε στο Νίκο Παππά, οπότε πάσο, ορμάτε αδέρφια!
Για να μην αρχίσω τώρα τα περί δεξιάς πολιτικής με αριστερό πρόσημο. Συγγνώμη, αλλά γι’ αυτό ακριβώς τον ψηφήσανε τον Τσίπρα τον Σεπτέμβριο του 2015, για να εφαρμόσει δεξιά πολιτική με αριστερό πρόσημο. Τους το είχε πει ξεκάθαρα άλλωστε, δεν μπορούν τώρα να παριστάνουν τους ανήξερους. Και τέλος πάντων, αν ήταν δεξιά η πολιτική του στα οικονομικά, στα κοινωνικά θέματα ήταν μια χαρά αριστερή. Πολύ λαό έβγαλε από τα αδιέξοδά του η κυβέρνηση, σε σημείο που ουκ ολίγα πλάσματα να εκνευρίζονται σφόδρα με τις «δικαιωματικές» πρωτοβουλίες της. Γιατί τους έκοβε τη φόρα…
Οπότε τι μας λες ρεπόρτερ Ξανθάκη, θα ρωτήσει ο συμμαθητής εκείνος που πάντοτε έγλειφε τη δασκάλα. Ότι δεν φταίει κανένας; Η απάντηση, λοιπόν, είναι απλή και είναι μία λέξη:
Αποσυσπείρωση!
Με δυο λόγια, δεν σταμάτησε όλος αυτός ο κόσμος που δεν πήγε να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ να είναι κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ και να ζουζουνάει γύρω απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ. Απλώς δεν βρήκε κάποιο ισχυρό λόγο να υπερασπιστεί την επιλογή ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές και να επιστρέψει στο μαντρί. Όπως το έχω ξαναγράψει, ο κόσμος της κεντροαριστεράς διατηρεί πολύ μεγαλύτερα περιθώρια αυτονομίας σε σχέση με τον κόσμο της δεξιάς. Και απαιτεί να του προσφέρεις κάτι παραπάνω για να τον γοητεύσεις, κάτι πολύ παραπάνω από τις 120 δόσεις, τον Μπίστη και τη 13η σύνταξη. Απαιτεί όραμα, απαιτεί ορμή, απαιτεί ιδέες, απαιτεί στόχους, απαιτεί συγκρούσεις. Έστω Σαρτζετάκη γαμώ την τρέλα μου, έστω καλύτερα παπάκι παρά το Μητσοτάκη. Γιατί αν η φάση εξαντλείται στην αξιοποίηση του Ελληνικού, λυπούμαι πολύ αλλά αυτό μπορεί να το κάνει ακόμη κι ο Μηταράκης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου