....ο πολιτικός Ντιέγκο Μαραντόνα
Λάτρευε τον Τσε, τον Τσάβες, τον Λούλα, τον Φιντέλ Κάστρο, αγωνιζόταν για τους ανθρώπους των παραγκουπόλεων, εκεί όπου γεννήθηκε, ήταν το «χρυσό παιδί» (pibe de oro), ο ιδιοφυής, ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, ο θρύλος Diego Armando Maradona.
Ήταν προπονητής της ομάδας του Μεξικού Dorados de Sinaloa, όταν η μεξικανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία του επέβαλε πρόστιμο για παραβίαση της «πολιτικής και θρησκευτικής ουδετερότητας»! Κι αυτό γιατί κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου μετά από έναν αγώνα που κέρδισε η Dorados, ο Μαραντόνα αφιέρωσε «αυτόν τον θρίαμβο στον Νικολά Μαδούρο και σε όλους τους Βενεζουελάνους που υποφέρουν», κατηγορώντας τον Ντόναλντ Τραμπ για την κρίση στο Καράκας. «Οι σερίφηδες του πλανήτη είναι αυτοί οι Αμερικανοί που πιστεύουν ότι μπορούν να μας ποδοπατούν επειδή έχουν την πιο ισχυρή βόμβα στον κόσμο. Όχι, όχι. Αυτός ο τύραννος πρόεδρος εμάς δεν μπορεί να μας αγοράσει».
Κανείς δεν τόλμησε να κατηγορήσει τον Μαραντόνα για «αριστερό λαϊκισμό» παρότι δεν έκρυψε τη συμπάθειά του για τον «Τσαβισμό» καθώς και για τον λατινοαμερικάνικου τύπου σοσιαλισμό. Τον έχουμε δει πολλές φορές μαζί με τον Χούγκο Τσάβες, τον ιδρυτή της «βολιβιανικής επανάστασης» της Βενεζουέλας. Ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της «συνόδου κορυφής των λαών» που διοργανώθηκε στο Μαρ ντελ Πλάτα (Αργεντινή) τον Νοέμβριο του 2005. Πέρασε μια νύχτα στο "τρένο Alba" συντροφιά με τον Έβο Μοράλες και πολλούς ακτιβιστές που αντιτάχθηκαν στο σχέδιο δημιουργίας περιφερειακής ζώνης ελεύθερων συναλλαγών που προωθούσε η Ουάσινγκτον. Ο Μαραντόνα είχε δηλώσει τότε: «Είμαι περήφανος, ως Αργεντινός, που μπόρεσα να επιβιβαστώ σε αυτό το τρένο για να εκφράσω την αντίθεσή μου σε αυτά τα ανθρώπινα σκουπίδια που εκπροσωπεί ο Μπους. Θέλω όλοι οι Αργεντινοί να καταλάβουν ότι αγωνιζόμαστε για την αξιοπρέπεια» .
Ο ηγέτης της Βενεζουέλας θα τον προσκαλέσει στη σκηνή κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στις 4 Νοεμβρίου 2005 στο στάδιο Mar del Plata. «Ζήτω ο Μαραδόνα, ζήτω οι άνθρωποι!», φώναξε ο Τσάβες μαζί με το πλήθος. Μετά το θάνατο του Τσάβες το 2013, ο Μαραντόνα ζήτησε να συνεχιστεί η κληρονομιά του «El Comandante» και ο αγώνας του προκειμένου να «αλλάξει ο τρόπος σκέψης των Λατινο-Αμερικανών που ήταν υποταγμένος στις ΗΠΑ…».
Το 1987, στο αποκορύφωμα της δόξας του ο Μαραντόνα είχε ταξιδέψει στην Κούβα, όπου συνάντησε τον Φιντέλ Κάστρο. «Περάσαμε πέντε ώρες συζητώντας για τον «Τσε» (…) Είναι ο μόνος πολιτικός, που δεν θα μπορέσουμε ποτέ να αποκαλέσουμε κλέφτη(…)Είναι επαναστάτης. Οι πολιτικοί έρχονται στην εξουσία με τα χρήματα, αυτός με το όπλο», είπε στον σκηνοθέτη Emir Kusturica. Αυτή η φιλία θα οδηγήσει σε πολλές διαμονές στο νησί, ιδίως για να θεραπευθεί από τον εθισμό του στην κοκαΐνη. Στην κηδεία του «líder máximo» το 2016 στην Αβάνα, ο Ντιέγκο θα θρηνήσει την απώλεια του «δεύτερου πατέρα» του.
Στον Πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς, τον οποίο συναντά με την ευκαιρία του τελικού του Παγκόσμιου Κυπέλλου στη Ρωσία το καλοκαίρι του 2018, ο Μαραντόνα θα πει: «Στην καρδιά μου, είμαι Παλαιστίνιος». Το 2012, αναφερόμενος στον αγώνα των Παλαιστινίων ενάντια στην ισραηλινή κατοχή, είχε δηλώσει: «Τους σέβομαι και τους καταλαβαίνω» και ότι «Αυτό που κάνει το Ισραήλ στους Παλαιστινίους είναι επαίσχυντο».
Όλες αυτές οι θέσεις δημιούργησαν σοκ στον κόσμο του ποδοσφαίρου, όπου οι περισσότεροι αθλητές σκέφτονται δύο φορές πριν δείξουν τις πολιτικές τους προτιμήσεις, με την πρόσφατη εξαίρεση αρκετών βραζιλιάνων ποδοσφαιριστών - Neymar, Ronaldinho, Rivaldo, Cafu κ.α. – που υποστήριξαν δημόσια τον ακροδεξιό Jair Bolsonaro. Ο Μαραντόνα, αντίθετα, ήταν με τον πρώην σοσιαλιστή πρόεδρο Ιγκνάσιο Λούλα.
Για τον Μαραντόνα «πολιτική ουδετερότητα» σημαίνει να σωπαίνεις στα εγκλήματα των ισχυρών εναντίον των λαών…
Ήταν αυτός που είπε: «Ναι, τσακώθηκα με τον Πάπα. Τσακώθηκα με τον Πάπα επειδή ήμουν στο Βατικανό και είδα χρυσές στέγες, και μετά άκουσα τον Πάπα να λέει ότι η Εκκλησία ανησυχούσε για τα φτωχά παιδιά. Τότε πούλα τις στέγες φίλε, κάνε κάτι!»
Στο βιβλίο του «Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου» ο Εντουάρδο Γκαλεάνο έγραφε για τον Ντιέγο Μαραντόνα: "Ο μηχανισμός της εξουσίας τον είχε στο μάτι. Αυτός τους τα έσουρνε έξω από τα δόντια· αυτή η συμπεριφορά έχει το τίμημά της, η τιμή πληρώνεται τοις μετρητοίς και χωρίς έκπτωση."
Δίκαια η Humanite αποχαιρετά τον Μαραντόνα με το πρωτοσέλιδο «Αντίο σύντροφε»… (ΓΧΠ)
".....τι είναι το ποδόσφαιρο; ...είναι τέχνη, είναι η ελευθερία της στιγμής και το απροσδόκητο της ανατροπής της τάξης, της όποιας τάξης....είναι τα συναισθήματα, οι
στιγμές κι άγραφος κώδικας που κάνει τους εραστές του να διαλέγονται σαν μύστες
συμφωνίας υπόγειας. ...με τα χρόνια το ποδόσφαιρο αλυσοδέθηκε με
συμφωνίες εμπορικές και δεσμώτες εφήμερης δόξας και λάμψης. Επιχειρήσεις, προϊόντα,
marketing και μεσάζοντες όλων των ειδών και των τύπων. Όσκαρ το καταντήσανε οι
ηγεμόνες του, οι νόμοι οι διατάξεις και οι τελάληδες της εξουσίας τους. Όμως οι
εραστές του ποδοσφαίρου υπάρχουν κι είναι εκεί παρόντες στις κερκίδες ή στους
δέκτες τους ακόμα. Δεν είναι οι οπαδοί των πληρωμένων στρατών ούτε με οι
κόλακες στις πασαρέλες των επισήμων. Είναι οι μύστες που προσμένουν τις στιγμές
ομορφιάς και τα αισθήματα του που θα γεννήσουν. Είναι οι μύστες που μεταφέρουν
από στόμα, σε στόμα, από αυτί, σε αυτί, από ψυχή σε ψυχή αυτά τα αισθήματα και
τα κρατούν ζωντανά. Είναι εκεί με την ψυχή γιατί μόνο έτσι το νοιώθεις το
ποδόσφαιρο. Με τη ψυχή κι όχι τη λογική και την αξία των υλικών της αγαθών. Δεν
έχει λογική το ποδόσφαιρο. Άλογο, παράλογο κι αναρχικό ήταν είναι και θα είναι
πάντα το ποδόσφαιρο. Δίνει στα πόδια νόημα και δυνατότητες για τέχνη μοναδικές,
απαξιώνοντας τα χέρια. Μαγκιά στη φύση είναι σου λέω το ποδόσφαιρο και σαν
μαγκιά δεν πήγε ποτέ με την ισχύ και την εξουσία. Μαγκιά, άνομη, παράνομη και παραβατική
πάντα της, μέτρημα του αδύνατου κι όχι του εφικτού ορντινάντσα. Μαγκιά που
εκφράζει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ανθρώπινη δραστηριότητα το στερεότυπο
Δαβίδ-Γολιάθ και το υμνεί. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο κι ψυχή του. Επινόηση της
στιγμής απρόσμενη, αντάριασμα της ψυχής απροσδόκητο και κώδικάς τιμής δικός του
κι απαράβατος. Έτσι ήταν πάντα κι έτσι παραμένει. Μόνο που τώρα στις μέρες μας
το καταλαβαίνουν όλο και λιγότεροι κι οι μυημένοι. Αυτή την μαγκιά της ψυχής
που ‘χει θέλουν να του πάρουν και να τη μεταλλάξουν οι φραγκάτοι. Η ψυχή όμως
δεν υποτάσσεται δεν φυλακίζεται και δεν νικιέται εις τους αιώνες των αιώνων...." κι ο Ντιέγκο ήταν ένας ίσως ο πρώτος και μοναδικός από τους διακόνους του......(αντιγράφουμε από το άρθρο 'Σχεδόν πενήντα χρόνια' του StaMiKous
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου