γράφει η Χριστίνα Μαργιώτη
Την γενιά μου την σκότωσαν στην εφηβεία της και από τότε μας σκοτώνουν κάθε μέρα.
Πεθάναμε το 2008 εκεί που η οδός Μεσολογγίου συναντά την οδό Τζαβέλα.
Μας σκότωσαν το 2015, 800 μέτρα έξω από την Γαλακτοκομική σχολή Ιωαννίνων. Ήμασταν 20 χρονών.
Το 2018 μας ξανασκότωσαν. Το πτώμα μας βρέθηκε κοντά σε ένα λιμάνι της Ρόδου. Ήμασταν τεταρτοετείς φοιτήτριες του τμήματος Μεσογειακών Σπουδών.
Τελευταία φορά ήταν το 2019. Πεθάναμε από αιμορραγία: περάσαμε μέσα από μια βιτρίνα κοσμηματοπωλείου την ώρα που ψάχναμε καταφύγιο. Νομίζανε πως μπήκαμε να κλέψουμε χρυσαφικά ενώ εμείς προσπαθούσαμε να προστατέψουμε την ζωή μας, δεν πιστέψαμε άλλωστε πως υπάρχει κάτι πιο πολύτιμο απ’ την ίδια την αξία της ζωής. Το αίμα μας βρίσκεται ακόμα στον τόπο του εγκλήματος. Κανείς δεν το μάζεψε από κει, ίσως γιατί δεν πονάει τόσο, όσο πιθανόν να μπορούσαν να πονέσουν τα γυαλιά της σπασμένης βιτρίνας τις φιλήσυχες πατούσες των βιαστικών νοικοκυραίων. Δεν εμπλακήκαμε στο φονικό. Το βιντεοσκοπήσαμε μόνο, για να μην ξεχάσουμε πως είμαστε νεκροί.
Μετά ήρθε η καραντίνα και μας βοήθησε να αποδεχτούμε την αποστασιοποίηση απ’ την ζωή και την κανονικοποίηση του θανάτου μας.
Οι ήρωες της γενιάς μου απέχουν από την Μπουμπουλίνα και τον Νικηταρά. Δεν πέθαναν υπέρ πίστεως και πατρίδας. Δεν πιστέψαν πουθενά και σε κανέναν. Αυτή η χώρα δεν υπήρξε ποτέ πατρίδα τους. Όσες φορές αιτηθήκανε άσυλο εντός της, κανείς δεν τους αναγνώρισε.
Οι ήρωες της γενιάς μου είναι τα θύματα αυτής της κοινωνίας. Αιτία του θανάτου τους: η καύλα της νεότητας και του διαφορετικού. Η καύλα που είναι επικίνδυνη, που διαταράσσει την δημόσια τάξη και ηθική. Η καύλα που πρέπει να κατασταλεί για να μη τα διαλύσει όλα. Η καύλα που τελικά χάνεται και μένει ανεκμετάλλευτη.
Λένε πως τα πιο βίαια όπλα κατά της βιαιότητας είναι ο έρωτας και η τέχνη. Αν αναλογιστεί κανείς τον τρόπο με τον οποίον μεταχειρίστηκαν οι δημόσιες αρχές τον πίνακα του Πικάσο, θα καταλάβει τι περνάει η γενιά μου στα χέρια τους.
Πώς να ερωτευτούμε και πώς να δημιουργήσουμε; Πώς να επαναστατήσουμε δίχως έρωτα και τέχνη; Τα γυμνά χέρια των θεσμών μας κακομεταχειρίζονται, μας συμπεριφέρονται χωρίς σεβασμό, λες και είμαστε εκθέματα κενά νοήματος.
Κι εμείς; Τι κάναμε εμείς;
Σταματήσαμε να ερωτευόμαστε. Ή μάλλον αναζητάμε τον έρωτα σε εφαρμογές του κινητού μας. Τον ξεπερνάμε πιο γρήγορα κι από τα ΣΜΝ. Τον φοβόμαστε γιατί δεν είμαστε σίγουροι αν μας απέμεινε κουράγιο. Όσοι ήταν τυχεροί και βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον πραγματικό έρωτα, ήρθαν σε τέτοια αμηχανία που αποφάσισαν να μπουκώσουν από μόνοι τους μια καραμπίνα και να τραβήξουν την σκανδάλη. Όχι τόσο γιατί δεν είχαν τα κότσια, αλλά μάλλον γιατί συνήθισαν να πεθαίνουν, γιατί πίστεψαν και οι ίδιοι πως το αίμα στο σημείο του εγκλήματος αποτελεί την μοναδική απόδειξη της ύπαρξής τους.
Η γενιά μου σφίγγει τα δόντια ακόμα κι όταν κοιμάται. Σφίγγεται τόσο να μην αντιδράσει, που το σφίξιμο της έχει γίνει πλέον αυτοματοποιημένος μηχανισμός. Στράβωσαν τα σαγόνια της. Ξυπνάει κάθε μέρα και πιο άκαυλη. Δουλεύει σε δουλειές που δεν την ικανοποιούν. Συλλέγει πτυχία, μεταπτυχιακά, διδακτορικά, αποδείξεις, χαρτιά και απορρίψεις. Δουλεύει για να βγει το μεροκάματο και να μπορεί να το επενδύσει σε ναρκωτικά και ψυχοφάρμακα.
Η γενιά μου δουλεύει για να αποφεύγει μια κοινωνική πραγματικότητα, που πλέον της είναι ανυπόφορη.
Μας κλέβουν την καύλα τα αφεντικά, οι θεσμοί, οι γείτονες. Η γενιά μου δεν έχει φωνή, μόνο ένας απελπισμένος ψίθυρος μας έχει απομείνει. Δεν μπορούμε να ηρεμήσουμε αν δεν απαντηθεί το βασικό μας ερώτημα: ΠΟΥ ΠΑΕΙ Η ΚΑΥΛΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΛΕΒΟΥΝ;
Το ρωτάμε αυτό γιατί θέλαμε να την επενδύσουμε σε ιερό σκοπό: στον έρωτα και την τέχνη.
Αν μας την κλέβουν για σκοπό ιερότερο, να μας ενημερώσουν και ίσως να μην έχουμε πρόβλημα να συνεχίσουμε να ζούμε λειψοί. Αν όχι, ας μας αφήσουν επιτέλους ήσυχους να ερωτευτούμε και να δημιουργήσουμε όπως θέλουμε.
* στην Χαρά, την Χριστίνα, τον Γιώργο, τον Πάκη και όλα τα παιδιά της γενιάς του χάους, με την ελπίδα: να συνεχίσουν να ερωτεύονται και να επαναστατούν
** Η Χριστίνα Μαργιώτη είναι απόφοιτός της σχολής Πολιτικών Επιστημών του Παντείου και μεταπτυχιακή φοιτήτρια του τμήματος Πολιτισμικής Ανθρωπολογιας Παντείου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου