Συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από τη νίκη της ΝΔ στις εκλογές του 2019 και τον σχηματισμό της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη. Είναι μια κυβέρνηση που έπεσε πάνω σε μια ιδιόμορφη συγκυρία.
Από τη μια, είναι η πρώτη μετά από δέκα χρόνια -τυπικά σίγουρα και εν μέρει ουσιαστικά- μεταμνημονιακή κυβέρνηση. Από αυτήν τη σκοπιά δεν έχει από πάνω της τη βαριά σκιά της Τρόϊκας, των Θεσμών, των Μεσοπρόθεσμων Προγραμμάτων. Αντίθετα, ανέλαβε έχοντας 32 δισεκατομμύρια «μαξιλάρι», που της άφησε-τι ειρωνεία-μια κυβέρνηση, του ΣΥΡΙΖΑ, που είχε εκλεγεί για να σηματοδοτήσει το «τέλος των Μνημονίων».
Από την άλλη, η θητεία της κυβέρνησης Μητσοτάκη σφραγίστηκε σχεδόν εξαρχής από την πανδημία του κορονοϊού. Το 80% της δράσης της περιστρέφεται γύρω από αυτήν. Και δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η πανδημία της προσφέρει ένα είδος πολιτικής ανοσίας, που ανακόπτει ή απλώς αναβάλλει την εκδήλωση της φθοράς από την άσκηση της εξουσίας.
Επί ενάμιση και πλέον χρόνο η χώρα ζει υπό τη βαριά σκιά της πανδημίας. Σε περιόδους γενικευμένου φόβου και ανασφάλειας οι πολίτες βάζουν σε δεύτερη μοίρα όλα τα άλλα. Υπάρχει και το αξίωμα ότι σε περιόδους πρωτοφανών και ακραίων κρίσεων συσπειρώνονται γύρω από τις κυβερνήσεις και δεν υπάρχει μεγάλο πεδίο για να ευδοκιμήσουν τακτικές και στρατηγικές αντιπολίτευσης.
Αλλωστε, ο τρόπος αντιμετώπισης της πανδημίας ήταν πάνω- κάτω ο ίδιος σε όλη την Ευρώπη. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη τα πήγε καλά στο πρώτο κύμα, στο δεύτερο και στο τρίτο έχασε τη μπάλα, αλλά δεν ήταν η μοναδική. Επαιξε πολύ με όρους προπαγάνδας, πήρε πολλές αντιφατικές αποφάσεις, έδωσε υποσχέσεις που δεν μπορούσε να τηρήσει και τώρα είναι αντιμέτωπη με τον τέταρτο κύμα, των μεταλλάξεων.
Πολιτικά η κατάσταση αυτή μπορεί να αποτυπωθεί ως εξής:
Πρώτον, η πανδημία σκεπάζει όλα τα υπόλοιπα και δεν φθείρει την κυβέρνηση ή καλύτερα δεν αφήνει την φθορά να εκδηλωθεί. Ετσι, ο κ. Μητσοτάκης απολαμβάνει μια αξιοσημείωτη δημοσκοπική ασυλία και, στη χειρότερη γι’ αυτόν και το κόμμα του περίπτωση, η όποια φθορά τους αντισταθμίζεται από τη στασιμότητα της αντιπολίτευσης.
Δεύτερον, ταυτόχρονα η πανδημία δεν επιτρέπει στον κ. Μητσοτάκη και τους συν αυτώ να εκμεταλλευθούν αυτήν την υπεροχή τους. Είναι γνωστό ότι στους σχεδιασμούς τους υπήρχε εξαρχής η υπερ-πρόωρη προσφυγή σε νέες εκλογές, ώστε να «καεί» η απλή αναλογική και στις δεύτερες, απανωτές, εκλογές να πετύχουν νέα αυτοδυναμία, για μια νέα πλήρη τετραετία. Ηταν το σχέδιο «ένα συν τέσσερα» ή «δύο συν τέσσερα». Και λέμε «ήταν» διότι είναι πλέον σχεδόν αδύνατο να υλοποιηθεί. Με τη μετάλλαξη «Δέλτα» να έρχεται, δεν γίνεται να στηθούν κάλπες το φθινόπωρο, αυτό έχει τελειώσει. Και θα δούμε αν οι συνθήκες θα επιτρέπουν να υλοποιηθεί το 2022.
Θεωρητικά ο πρωθυπουργός έχει άνεση κινήσεων, δεν πιέζεται. Όπως είπαμε, τα σημάδια φθοράς που υπάρχουν δεν τον ανησυχούν όσο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνει σημάδια σημαντικής ανάκαμψης. Όμως, είναι κανόνας στην πολιτική ότι οι ευνοϊκές συγκυρίες έχουν ημερομηνία λήξεως. Η πανδημία μέχρι στιγμής ευνοεί την κυβέρνηση. Αυτό δεν θα κρατήσει για πάντα.
Εν προκειμένω ταιριάζει γάντι η ρήση του «πατέρα της Ιατρικής» Ιπποκράτη για το χρόνο και τις ευκαιρίες: «Χρόνος εστίν εν ώ καιρός, και καιρός εν ώ χρόνος ου πολύς» (ο χρόνος είναι κάτι που περιέχει την ευκαιρία, στην ευκαιρία όμως δεν υπάρχει πολύς χρόνος).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου