Ισοπαλία δεν έχει: Ή με τους φονιάδες, ή με τους ανθρώπους!

“Ζώο δίποδο και άπτερο” είχε περιγράψει ο Πλάτωνας τον άνθρωπο. Ο Διογένης τότε του παρουσίασε γι’ άνθρωπο μια ξεπουπουλιασμένη κότα, κι ο Πλάτωνας (λέει ο θρύλος) συμπλήρωσε τον ορισμό του: “Ζώο δίποδο, άπτερο, πλατώνυχο”. Ε, αν ο Διογένης ήθελε να του τη βγει ακόμα λίγο, θα μπορούσε αυτή τη φορά να του παρουσιάσει έναν οπαδό. Ένα φασίστα. Ένα χούλιγκαν. Δίποδος, άπτερος, πλατώνυχος. Κι όμως, είναι άνθρωπος αυτό, Πλάτωνα;

γράφει ο Ηλίας Γεροντόπουλος

Δεν είναι διόλου φιλοσοφικό το ερώτημα, κι η απάντηση πολύ συγκεκριμένη κι ασφαλής: Όχι, δεν είναι! Ή τέλος πάντων, αν εκείνος είναι, δεν είμ’ εγώ. Φαντάζομαι ούτε κι εσύ. Και πώς να είσαι; Πώς να δεχτείς ότι ανήκεις στην ίδια συνομοταξία μ’ ένα μαχαιροβγάλτη που έστρωσε σχέδιο, μπήκε στ’ αμάξι, οδήγησε κοντά οκτακόσια χιλιόμετρα κι έφτασε στην “Αγιά Σοφιά” με μοναδικό του σκοπό να μαχαιρώσει έναν άγνωστο. Πώς να δεχτείς ότι είστε ίδιο είδος, ίδια βιολογική κατηγορία, ίδιο πλάσμα μ’ έναν τυφλό δολοφόνο που σκοτώνει για να σκοτώσει. Που σφάζει γιατί αυτές είν’ οι ιδέες κι οι ανάγκες του. Γιατί αυτός είναι ο τρόπος που βλέπει τη ζωή του και τη ζωή των αλλωνών. Όχι Πλάτωνα, λυπάμαι. Ή εκείνοι, ή εμείς. Ίδιο δεν είμαστε.
Φασίστες; Ναζιστές; Μπορεί. Μπορεί και όχι. Δεν έχω ψυχραιμία ν’ αναζητήσω τις αιτίες, σίγουρα πάντως δεν τον “σκότωσαν για το ποδόσφαιρο”. Το ποδόσφαιρο είν’ η αφορμή. Πάντα είναι. Κανένας δεν σκοτώνει για ένα πέναλτι. Κανένας δεν σκοτώνει για έναν τίτλο. Σκοτώνεις γιατί σου ‘χουν μάθει να σκοτώνεις. Είπαμε όμως, τα κίνητρα είναι γι’ άλλη ώρα. Φονιάς με πρόθεση. Φονιάς από άποψη. Αυτό είναι για το σήμερα. Το γεγονός.
Τι προκαλεί τη βία; Τι γεννά την ανάγκη; Τι οπλίζει το χέρι; Πάντα αυτά ήταν τα ερωτήματα που μ’ ενδιέφεραν. Πώς να θεραπευτεί η ασθένεια, όχι το σύμπτωμα. Κοινωνιολογία, ψυχολογία, οικονομία, όμως αισθάνομαι κάπου ότι κουράστηκα. Σα να ‘χω γεράσει πριν την ώρα μου. Ναι, πάντα ο αγώνας θα ‘ναι εκεί, σ’ έναν κόσμο χωρίς ανάγκη βίας. Όμως στο σήμερα, εν θερμώ και με την ψυχούλα μου στο στόμα, αν με ρωτάς, όχι, δεν είναι πρόβλημα να λύσουμε το σύμπτωμα. Δεν είναι πρόβλημα να θεραπεύσουμε τον πόνο. Κι ύστερα ναι, ας ψάξουμε όσο θες τα αίτια, μήπως και καταφέρουμε να κόψουμε τη δόση της μορφίνης. Παυσίπονο λοιπόν. Σήμερα.

• Ελληνική Αστυνομία.
• Νομικό πλαίσιο.
• Δυνατές πλάτες.

Ορίστε κεφάλια για να κόψει ένας κρατικός μηχανισμός που θέλει πραγματικά να σπάσει αυγά. Ως πότε θα ‘χουμε αστυνομία πανάκριβη στο πίτουρο (αλήθεια, τι κάνει εκείνος ο τύπος που τις έτρωγε απ’ τα γκλοπ στη Νέα Σμύρνη;), αλλά φτηνή στ’ αλεύρι; Ως πότε θα ‘χουμε δικαιοσύνη μ’ άδετα μάτια (αλήθεια, τι κάνει σήμερα εκείνος ο Ινδιάνος;) και δεμένα χέρια; Ως πότε θα κάνουν τις πάπιες οι παράγοντες, κι η ευθύνη “γιουπιγιάγια” (πότε να φωνάζει σι, πότε να φωνάζει για) μέχρι να ξεχαστεί η υπόθεση κι ώσπου να σκάσει νέα; Ως πότε δηλαδή θα πιπιλίζουμε την καραμέλα της πικρής αλήθειας, την παραδοχή ότι ζούμε από τύχη κι εντελώς απροστάτευτοι;
Μην πέσεις στην παγίδα του “εισαγόμενου”. Ναι, ήρθαν απ’ έξω οι εγκληματίες αυτή τη φορά. Όμως αυτό κάνει τα πράγματα χειρότερα, όχι καλύτερα. Το πρόβλημα της ανοχύρωτης ελληνικής προστασίας του πολίτη δεν κατέβηκε απ’ την Κροατία. Ούτε θα φύγει μαζί με τους θύτες. Το πρόβλημα είν’ εδώ κι αφήνει ακάλυπτους πιτσιρικάδες μπροστά στα μαχαίρια των τραμπούκων. Κι είναι δικό μας πρόβλημα!
Ας πούμε λοιπόν μιαν αλήθεια. Για πρώτη φορά ας την παραδεχτούμε όλοι μαζί: κυβέρνηση, κι αντιπολίτευση, και δημοσιογράφοι, και δικαστικοί, και πολίτες. Θέλουμε στ’ αλήθεια να μην κλάψει άλλη μάνα; Θέλουμε στ’ αλήθεια να μη χαθεί άλλος άνθρωπος; Θέλουμε στ’ αλήθεια να τελειώνει ο βαλκανικός μεσαίωνας στον αθλητισμό, στο δρόμο και στις ζωές μας;

• Χθες: απαίτηση από UEFA κι Ευρωπαϊκή Ένωση για ενιαίο νομικό πλαίσιο σ' εγκλήματα σχετιζόμενα με τον αθλητισμό. Αλλιώς αποκλεισμός της χώρας από ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
• Χθες: άμεση κι αυτόματη υπαιτιότητα των επικεφαλής της αστυνομίας σε περίπτωση ανάλογης αποτυχίας. Άμεση κι αυτόματη! Όχι στο χέρι της κάθε κυβέρνησης, όχι κατόπιν ΕΔΕ, όχι με χρονοβόρες διαδικασίες. Κάποια επαγγέλματα (και κυρίως κάποιες καρέκλες) δεν πρέπει να συγχωρούν το λάθος.
• Χθες: ενδελεχής έρευνα κάθε συνδέσμου οπαδών της χώρας, κι αυτόματη υπαιτιότητα της ΕΛ.ΑΣ. και των προέδρων σε περίπτωση ανάλογου περιστατικού. Αν οι ομάδες είναι κυψέλες φασισμού, φταίνε. Και είναι υποχρέωσή τους να πάψουν.

Αν θέλουμε να σπάσουμε αυγά, είναι ώρα να τα σπάσουμε. Αν όχι, μπορούμε ακόμα να συζητάμε για το πόση οπαδική κι ιδεολογική βία μαστίζει τις γέφυρες και την ύπαιθρο Αγγλίας, Γαλλίας, Γερμανίας και λοιπών ιδρυτών της κοινωνιολογικής επιστήμης. Την ίδια ώρα φυσικά, που εμείς θρηνούμε θύματα μαχαιρωμένα επειδή έπιναν καφέ ή επειδή ομολόγησαν “είμαι Άρης”. Σαν αδύναμα ξεπουπουλιασμένα κοτόπουλα, σε μια χερσόνησο γεμάτη “ανθρώπους”…

www.2020mag.gr