Μια νέα έκθεση που δημοσιεύθηκε από το Χάρβαρντ αποκαλύπτει ότι το Ισραήλ έχει «εξαφανίσει» τουλάχιστον 377.000 Παλαιστίνιους από την έναρξη της γενοκτονικής εκστρατείας του εναντίον της Λωρίδας της Γάζας το 2023.
Το μισό αυτού του αριθμού πιστεύεται ότι είναι Παλαιστίνια παιδιά. Η έκθεση συντάχθηκε από τον Ισραηλινό καθηγητή Yaakov Garb, ο οποίος χρησιμοποίησε ανάλυση δεδομένων και χωρική χαρτογράφηση για να δείξει πώς η πολιορκία της Γάζας από τον ισραηλινό στρατό και οι αδιάκριτες επιθέσεις κατά αμάχων στον θύλακα έχουν οδηγήσει σε σοβαρή μείωση του πληθυσμού της.
Οι 377.000 Παλαιστίνιοι που αγνοούνται λόγω της γενοκτονίας του Ισραήλ αποτελούν περίπου το 17% του συνολικού πληθυσμού της Λωρίδας της Γάζας, ο οποίος σήμερα ανέρχεται σε περίπου 1,85 εκατομμύρια. Πριν από τον πόλεμο στη Γάζα, ο πληθυσμός της λωρίδας υπολογιζόταν σε 2,227 εκατομμύρια.
Ενώ κάποιοι είναι εκτοπισμένοι ή αγνοούμενοι, ένας σημαντικός αριθμός πιστεύεται ότι έχει σκοτωθεί από τις ισραηλινές δυνάμεις, σύμφωνα με την έκθεση.
Ο καθηγητής σημειώνει ότι ο επίσημος απολογισμός των 61.000 νεκρών είναι σαφώς υποτιμημένος, καθώς δεν περιλαμβάνονται τα θύματα που παραμένουν παγιδευμένα κάτω από τα ερείπια.
Ο Garb καταδίκασε επίσης στην έκθεση το Ανθρωπιστικό Ίδρυμα της Γάζας (GHF) – έναν αμφιλεγόμενο αμερικανοϊσραηλινό μηχανισμό διανομής βοήθειας που ξεκίνησε τον περασμένο μήνα.
«Αυτές οι ενώσεις βοήθειας φαίνεται να αντικατοπτρίζουν μια λογική ελέγχου και όχι βοήθειας και θα ήταν λάθος να τις αποκαλούμε “κόμβους διανομής ανθρωπιστικής βοήθειας”. Δεν τηρούν τις ανθρωπιστικές αρχές και μεγάλο μέρος του σχεδιασμού και της λειτουργίας τους καθοδηγείται από άλλους στόχους, οι οποίοι υπονομεύουν τον δηλωμένο σκοπό τους», δήλωσε.
Ο ΟΗΕ έχει κατηγορήσει το GHF ότι έχει σχεδιαστεί για να προωθήσουν τον αναγκαστικό εκτοπισμό. Από τότε που ξεκίνησε τις επιχειρήσεις του το GHF, έχει οδηγήσει στο θάνατο από ισραηλινές δυνάμεις εκατοντάδων Παλαιστινίων που αναζητούσαν τρόφιμα.
Η έκθεση του Χάρβαρντ δεν είναι η πρώτη που αναφέρει ότι ο αριθμός των νεκρών στη Γάζα θα μπορούσε να είναι σημαντικά υψηλότερος από ό,τι επίσημα καταγράφεται.
Το Lancet
Το έγκυρο διεθνές ιατρικό περιοδικό Lancet είχε δημοσιεύσει τον Ιανουάριο του τρέχοντος έτους μια μελέτη που αποκάλυπτε ότι ο αριθμός των νεκρών από τη γενοκτονία στη Γάζα ήταν πιθανότατα υποεκτιμημένος κατά 41% κατά τους πρώτους εννέα μήνες του πολέμου.
Η μελέτη του Ιανουαρίου υπογράμμισε ότι περίπου το 59,1 τοις εκατό των νεκρών ήταν γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι.
Ένα χρόνο νωρίτερα, τον Ιούλιο του 2024, το The Lancet ανέφερε ότι η επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα θα μπορούσε να οδηγήσει σε 149.000 έως 598.000 θανάτους.
ΦΩΤ: Παιδιά της Γάζας στα ερείπια (AP Photo/Jehad Alshrafi)
Με αφορμή μια «μαγειρεμένη» δημοσκόπηση για τις αντιδράσεις των Ελλήνων στο παρανοϊκό πολεμικό event των Τραμπ – Νετανιάχου και το τέλος του κοινοβουλευτικού ΣΥΡΙΖΑ
γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Μπήκαμε στο βαθύ θέρος του έτους 2025 - 26 υπό την απειλή ενός… γιαλαντζί Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου, που δεν τον πήραν στα σοβαρά ούτε οι παρανοϊκοί ηγέτες που τον πυροδότησαν, με κάποιους απ’ τους ανοϊκούς Ευρωπαίους να τον «μπουστάρουν», ωστόσο (σ. σ: μεταξύ τους, πρώτος και… καλύτερος, ο Έλληνας πρωθυπουργός), άλλους να τον πριμοδοτούν με την «διπλωματική» αφωνία τους, και με τους σκληρούς περιφερειακούς ένα γύρω, να γαυγίζουν ως συνήθως και να μην δαγκώνουν: ένα νοσηρό παιγνίδι αναγνωριστικής επίδειξης δυνάμεων ήταν, επί της ουσίας, κάτι σαν πολεμική άσκηση με πραγματικά πυρά, που το πλήρωσε με αίμα και με χρήμα – θέλοντας και μη, εμπλεκόμενη ή μη – η κοινωνία των πολιτών του άμοιρου κόσμου τούτου… «Οι Έλληνες πολίτες αποδοκιμάζουν τους ηγέτες του πολέμου, δεν συμφωνούν με την εξωτερική πολιτική των κυβερνήσεων, δεν θέλουν “εκπτώσεις” στα εθνικά θέματα», μας πληροφορούσε η εταιρία δημοσκοπήσεων Interview σε μια πρώτη απόπειρα καταγραφής των εντόπιων λαϊκών αντιδράσεων σ’ αυτό το… γιαλαντζί πολεμικό σκηνικό. Ωστόσο, καθώς φτάνουμε στη δεύτερη φράση της εν λόγω «καταγραφής», σ’ εκείνο το «δεν συμφωνούν με την εξωτερική πολιτική των κυβερνήσεων», εγείρεται η υποψία πως η γενίκευση «των κυβερνήσεων» (σ. σ: όλων των κυβερνήσεων, δηλαδή, και όχι της κυβέρνησης Μητσοτάκη, όπου θα όφειλε να εστιάζει το ερώτημα μιας ανιδιοτελούς δημοσκόπησης – φωτογραφίας της στιγμής) προκύπτει ως γιαλατζί αποτέλεσμα ενός μαγειρεμένου ερωτήματος με στόχο την απενοχοποίηση της σημερινής κυβέρνησης και του προέδρου της κ. Μητσοτάκη:«γενίκευση» σημαίνει διάχυση ευθυνών και, εν τέλει, μερική απενοχοποίηση του «δέντρου» (του ενός) και ολική ενοχοποίηση του «δάσους» (του συνόλου), γι’ αυτό και αξιοποιείται κατά το δοκούν ως βασικό ενοχοποιητκό ή απενοχοποιητικό «εργαλείο» από τους αλχημιστές των Επικοινωνιακών, των Πολιτικών, των Νομικών και των Ιστορικών επιστημών. Κυρίως, όμως, από τους επαγγελματίες πολιτικούς και τους δημοσιογραφικούς ακολούθους τους. Αντίθετα, «Ο Μπίμπι κι εγώ (σ. σ: «Μπίμπι», ο σφαγέας Νετανιάχου») μόλις περάσαμε μαζί την ΚΟΛΑΣΗ, πολεμώντας έναν πολύ σκληρό και λαμπρό μακροχρόνιο εχθρό του Ισραήλ», δήλωσε χωρίς απενοχοποιητικές… γενικεύσεις ο παρανοϊκός Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τράμπ (σ. σ: περιγράφοντας την εμπειρία του απ’ τον γιαλαντζί Γ’ Παγκόσμιο που, μαζί με τον… Μπίμπι, πυροδότησε) στους θαυμαστές ομολόγους του – ηγέτες των χωρών μελών του ΝΑΤΟ, κατά την διάρκεια της προχθεσινής συνόδου. Με τον Έλληνα πρωθυπουργό να τον ακολουθεί πέρα – δώθε κολλημένος στο πλάι του, κουνώντας την ουρά του σαν χαζοχαρούμενο σκυλάκι. Μα, ω του θαύματος, «Δεν υπάρχει πια διεθνής κοινότητα, μόνο το δίκιο του ισχυρού», ακούστηκε από το Συμβούλιο της Ευρώπης ο κριτικός χρησμός του Αλέξη Τσίπρα, βάζοντας τα πράγματα στη θέση τους»!.. Στον τίτλο της αριστερόστροφης εφημερίδας μόνο, όπου διάβασα το δημοσίευμα για τη νέα «ηχηρή παρέμβαση του πρώην πρωθυπουργού, στον απόηχο των διεθνών, δραματικών εξελίξεων». Στο κείμενο που ακολουθεί, η παρέμβαση βρίθει διαχυτικών γενικεύσεων και ο παρεμβαίνων ξαναγίνεται ο γνωστός πολιτικός αλχημιστής: «Ζούμε σε μια περίοδο όπου οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και η Ρωσία (σ. σ: «οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και η Ρωσία» και όχι ο Τράμπ, ο Νετανιάχου και ο Πούτιν) έχουν αποφασίσει ότι οι διμερείς και διεθνείς διαφορές (σ. σ: οι αρπακτικές ιμπεριαλιστικές διαθέσεις των ΗΠΑ, Ισραήλ, Ρωσίας γίνονται… διμερείς και διεθνείς διαφορές) θα επιλύονται πλέον μέσω της ισχύος και του πολέμου και όχι μέσω της διπλωματίας…» κλπ., κλπ. Αναφέρομαι στον Τσίπρα όχι τυχαία: μετά και το διαφαινόμενο κοινοβουλευτικό τέλος του ΣΥΡΙΖΑ (στο 2,9% τον δίνει η προαναφερθείσα, μαγειρεμένη ή μη, δημοσκόπηση της Interview) είναι ο μόνος πολιτικός του πάλαι ποτέ κυβερνώντος κόμματος της Αριστεράς που ακούγεται, υπό την έννοια ότι δεν ακυρώνεται ο λόγος του απ’ το πολιτικό του εκτόπισμα, όταν ομιλεί. Ως πρώην πρόεδρος και πρωθυπουργός του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ ακούγεται προφανώς, και όχι ως ένας απ’ τους εναπομείναντες τωρινούς βουλευτές του. Και καθώς προβάλλεται και αυτοπροβάλλεται ως προαλειφόμενος ιδρυτής νέου κόμματος με φιλοδοξίες εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης, θα του συνιστούσα να λέει, εφεξής, τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς διαχυτικές των ευθυνών (και των δικών του) γενικεύσεις και παραδοσιακές Τσιπρέϊκες αλχημείες του τύπου… «ο σημερινός αγώνας δεν αφορά τον σοσιαλισμό, αλλά τον δημοκρατικό καπιταλισμό απέναντι στις απειλές του αυταρχισμού και της ολιγαρχίας»… Άλλως τον βλέπω να διανύει ένα μακρύ πολιτικό φθινόπωρο: από Σεπτέμβρη αρχόμενο, συναγωνιζόμενος (και αυτός και το νέο κόμμα του) το… μαγειρεμένο ή μη, δημοσκοπικό 4% του Στέφανου Κασσελάκη… Ανεπιτυχώς κατά πάσα πιθανότητα!..
Ό,τι πιο χυδαίο και κυνικό έχει ειπωθεί εναντίον της πλειονότητος είναι εκείνο το αληθοφανές “μαζί τα φάγαμε”.
Γιάννης Τριάντης
Πέρασαν χρόνια αλλά ο Παγκάλειος αφορισμός διατηρείται εν ισχύει. Πολίτες διαχρονικώς βολεμένοι από την εκάστοτε εξουσία-ένα ικανό κοινωνικό υποσύνολο-, περισπούδαστοι αναλυτές και πολιτικοί ρηχών καταδύσεων στα βάθη της κοινωνίας, περιφέρουν την χυδαιότητα αυτή εν είδει κανόνα γενικής ισχύος, βεβαιωμένου εμπειρικώς. Ο ικανότατος πλήν κυνικός και άνισος εκείνος πολιτικός, ο Θόδωρος Πάγκαλος, δεν εννοούσε απλώς ή κατά κύριο λόγο τους τρόφιμους στα κυβερνητικά σιτηρέσια της κάθε εποχής. Περιελάμβανε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα που υποδέχονταν με ανακούφιση διορισμούς και ρουσφέτια, καθώς και κατάργηση ορισμένων Οργανισμών χωρίς να απολυθούν οι υπάλληλοί τους. Αν σ΄ αυτά προστεθούν οι συνήθεις προεκλογικές παροχές με επιδοτήσεις, οι συντεχνιακές προσαρμογές σε συγκεκριμένα αιτήματα, οι πρόσκαιρες οικονομικές ελαφρύνσεις και άλλα ομοειδή ωφελήματα, που επιβάρυναν τελικά την οικονομική κατάσταση της χώρας, μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει ότι για το «Μαζί» την αποκλειστική ευθύνη φέρουν τα κυβερνώντα κόμματα. Μιλάμε για εκδουλεύσεις εκμαυλιστικές, εξόχως ψηφοθηρικές, οι οποίες έβγαιναν προεκλογικά από το ταγάρι των κομμάτων εξουσίας ή αποτελούσαν υλοποίηση προεκλογικών δεσμεύσεων (διορισμοί) ή ρουσφέτια στους ημετέρους. Αρχαγέτες και στελέχη ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν. Επένδυαν στην ψυχολογική ανάγκη μεγάλου μέρους της κοινωνίας να νιώσει ότι οι παροχές, έστω και οι γλίσχρες, καθώς και οι ποικίλες εξυπηρετήσεις, συνιστούν δικαίωση του κόπου τους και προπάντων ότι πρόκειται για απότοκο της πρόσδεσής τους στο…γενναιόδωρο κυβερνόν κόμμα. Πρόκειται για φρικώδη τακτική που ξεπερνά το όριο της πρόσκαιρης ψηφοθηρίας. Είναι βαθύτερη η καταστροφική της επήρεια. Διότι εκπαιδεύει την κοινωνία στην πλήρη ηθική νομιμοποίηση του εκμαυλισμού, της ταπεινωτικής εξάρτησης από βουλευτές, στελέχη και κόμματα εξουσίας, εμπεδώνοντας την αντίληψη ότι έτσι έχουν τα πράγματα, έτσι είναι η Ελλάδα και επομένως με αυτό θα συμμορφωθούμε, με αυτό θα ζήσουμε. Δηλητήριο, σαράκι και φάουσα μαζί στο σώμα της κοινωνίας. Μια εξουσιαστική λειτουργία που φροντίζει με τον τρόπο της να εκπαιδεύει εξαρτημένους πολίτες, που συν τω χρόνω συνηθίζουν το…ανταποδοτικό λαβείν, τη λαμογιά, την ιδιοτέλεια και την παράκαμψη του νόμου ιδιωφελώς. Η κοινωνία συμπεριφέρεται όπως τη μάθεις. Υπακούει σε συγκεκριμένους παιδευτικούς κανόνες οι οποίοι «διδάσκονται» και επιβάλλονται κυρίως από τα κυβερνητικά κόμματα. Και επιδρούν είτε θετικά είτε αρνητικά. Από το πολύπλοκο κοινωνικό όλον δεν ενδίδουν μονάχα οι επιρρεπείς αλλά ενίοτε και εκείνοι που δεν διανοούνται να μετάσχουν σ΄αυτό το αισχρό πανηγύρι του δούναι και λαβείν με την εξουσία, αλλά συχνά κάμπτονται και αυτοί. Για να μην τους πούνε και μαλάκες ή γιατί τους αναγκάζουν επείγουσες βιοτικές ανάγκες. Αυτά είναι γνωστά στα τζίνια της εξουσίας. Κι όταν συναισθάνονται ότι ξέφυγαν τα πράγματα εξ αιτίας της δικής τους συμπεριφοράς (π.χ. άχρηστοι διορισμοί, αποφυγή απολύσεων σε καταργημένους Οργανισμούς κλπ), ομολογούν μεν-όχι με συντριβή, βέβαια- την δική τους ευθύνη, αλλά φροντίζουν να θεωρήσουν συμπαίχτη και συμπότη την κοινωνία. Αυτό ακριβώς είπε ο Πάγκαλος μέσα στη Βουλή, το 2010, αντιπρόεδρος ων της κυβερνήσεως. Φυσικά, το κράτος δεν πτώχευσε από τα ρουσφέτια και τους διορισμούς. Συνέβαλαν, αλλά η κατάρρευση προήλθε από την ανερμάτιστη οικονομική πολιτική, από την καλπάζουσα διαφθορά(συνεταιρισμοί, μίζες σε μεγάλα και μικρά έργα κλπ), και από την άθλια κατάσταση του κρατικού ερειπιώνα. Για όλα αυτά δεν ευθύνεται η κοινωνία. Ούτε καν όσοι έχουν ευνοηθεί από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Να γιατί δεν ευσταθεί το «Μαζί». Ο χυδαίος αφορισμός του Πάγκαλου έχει μοναδικό αποδέκτη τους κυβερνήσαντες μέχρι τότε. Και όσους μέχρι σήμερα δημιούργησαν νέα έλκη στο σώμα της χώρας, όπως ο ΟΠΕΚΕΠΕ και πλείστα όσα παρόμοια κυριαρχούν στη χώρα μας…
Στην πρόσφατη συζήτηση στην Βουλή για την προανακριτική, στην επιθετική ομιλία του κ. Μητσοτάκη εκτοξεύτηκε η κατηγορία προς την «άλλη πλευρά», την ανεύθυνη και επικίνδυνη κατά τον ίδιο, πως είναι οπαδοί του «Όχι σε όλα, Ναι στο τίποτα»! Ο τίτλος του σημερινού σημειώματος προχωρεί σε μια επαναφορά στο πραγματικό πεδίο: κυβέρνηση, ελίτ και συστημικές δυνάμεις λένε απερίφραστα «Ναι» σε ό,τι ζητά η συλλογική Δύση και τα κέντρα ισχύος, και «Ό,τι πείτε» σε όλες τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις που γίνονται, και μάλιστα σε βάρος της χώρας. Τα ίδια κέντρα λένε ένα ηχηρό «Όχι» στον λαό και την κοινωνία που ζητούν Δικαιοσύνη και Οξυγόνο, και ξανά «Όχι» σε έναν ουσιαστικό αναπροσανατολισμό της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, σε στιγμές που αυτή είναι: α) εκτεθειμένη σε πολλαπλούς κινδύνους, β) κόμβος επικοινωνιακών και επιμελητηριακών αναγκών μιας πολεμικής μηχανής που στρέφεται ενάντια στην κυριαρχία χωρών που δεν είναι εχθροί της Ελλάδας (Ρωσία, Συρία και τώρα Ιράν), γ) πολεμικό ορμητήριο με τις βάσεις σε όλη τη χώρα. Το «Ναι σε όλα» εντείνει την εξάρτηση της χώρας και την εκθέτει σε πολλούς κινδύνους, ενισχύει την υποτέλεια και δημιουργεί πιο ισχυρά δεσμά, προσθέτοντας (πέρα από τα ευρωατλαντικά) και την ισχυρή πίεση-επιρροή-παρουσία δύο άλλων δυνάμεων, που δεν έχουν σχέση με την ειρήνη: του Ισραήλ και της Τουρκίας. Κι όμως, έχουμε κρίσιμες εξελίξεις για την ανθρωπότητα, με τον νέο πόλεμο ενάντια σε μια κυρίαρχη χώρα, το Ιράν, που πρέπει να βγει από τη μέση σε μια περιοχή όπου θα αλλάξουν τα σύνορα (και αυτό περιλαμβάνει Κύπρο και Ελλάδα, κι ας κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν οι ιθύνοντες που κυβερνούν και το ΕΛΙΑΜΕΠ, συν ένα μεγάλο τμήμα της Αριστεράς). Σε τέτοιες συνθήκες πολλαπλασιάζουμε οικειοθελώς τους εχθρούς μας, ενώ κοινωνία και λαός καλούνται να υποστηρίξουν νέες τυχοδιωκτικές εκστρατείες, και πολιτικές εξοπλισμών και στρατιωτικοποίησης για τους σχεδιασμούς πολέμου που προωθεί η συλλογική Δύση. Εσωτερικά το «Όχι» στο λαό και την κοινωνία αποκτά διαστάσεις ενός επιθετικού καθεστώτος μέσα από το Μαξίμου και την κυβέρνηση Ν.Δ. Το επιθετικό καθεστώς, με τη συνέργεια της συστημικής αντιπολίτευσης, θέλει προ πάντων να περιθωριοποιήσει, να ξεπεράσει, να «μπαζώσει» το ρήγμα που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στο Πολιτικό Σύστημα συνολικά και την κοινωνία, με πιο εμφανές σημείο την υπόθεση των Τεμπών. Αυτές τις μέρες παρακολουθήσαμε άλλη μια οπερέτα εντός του κοινοβουλίου σχετικά με τη σύσταση άλλης μιας προανακριτικής. Οπερέτα συγκάλυψης και ξεπλύματος των ευθυνών για το συστημικό έγκλημα στα Τέμπη!
Ο πόλεμος και η Ελλάδα Αναφανδόν στο πλευρό του Ισραήλ η χώρα μας, δεν καταδίκασε την επίθεση ενάντια στο Ιράν. Υποστηρίζουμε επίσημα ένα ανύπαρκτο δικαίωμα «αυτοάμυνας του Ισραήλ» και δηλώνουμε με τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο ότι το Ιράν είναι παράγοντας αποσταθεροποίησης. Υιοθετούμε δηλαδή την επιθετική στάση της Δύσης: ο Γερμανός καγκελάριος στην πρόσφατη σύνοδο του G7 δήλωσε κυνικά πως «βάζουμε το Ισραήλ να κάνει την βρώμικη δουλειά για μας στην περιοχή», κι άρα πρέπει να υποστηριχθεί με όλους τους τρόπους· ο Τραμπ πότε δίνει έγκριση σε «τιμωρία» του Αγιατολάχ Χαμενεΐ, πότε λέει ότι το διάστημα των 60 ημερών που έθεσε ως προθεσμία για πλήρη παράδοση του Ιράν έχει λήξει, πότε ότι θα δώσει την εντολή της επίθεσης μόλις το κρίνει αναγκαίο κ.ο.κ. Το δε Ισραήλ λεονταρίζει, ενώ δέχεται κτυπήματα που δεν είχε διανοηθεί μέχρι σήμερα. Και όλοι τελούν υπό τον πειρασμό να χρησιμοποιήσουν επιτέλους τα νέα πυρηνικά όπλα στο πεδίο του Ιράν… Ο πυρηνικός κίνδυνος στους δύο εν εξελίξει πολέμους (Ουκρανία και Ιράν) είναι τεράστιος, και μόνο επειδή στοχεύονται πυρηνικές εγκαταστάσεις που η καταστροφή τους (π.χ. Ζαπορίζια στην Ουκρανία και πολλές εγκαταστάσεις στο Ιράν) θα έχει τρομακτικές συνέπειες με την έκλυση ραδιενέργειας στην ατμόσφαιρα. Αυτά όμως δεν νοιάζουν τόσο το «κόμμα του πολέμου»: στους σχεδιασμούς του υπάρχει πάντα η πυρηνική επιλογή. Αυτά που γίνονται γνωστά είναι: άμεση και ενεργός εμπλοκή της Κύπρου στις πολεμικές επιχειρήσεις από τις βάσεις, τα αεροδρόμια (π.χ. εκεί φιλοξενήθηκε ολόκληρος ο πολιτικός στόλος των ισραηλινών αερογραμμών EL AL), ενώ οι αγγλικές βάσεις χρησιμοποιούνται και από τις ΗΠΑ για γενική κατασκόπευση ολόκληρης της Μέσης Ανατολής. Στην Ελλάδα ζητήθηκε να φυλαχθεί το προεδρικό αεροπλάνο της ισραηλινής κυβέρνησης. Επιπλέον, τα αεροδρόμια Ελλάδας και Κύπρου επιλέχθηκαν για την επιστροφή όσων ισραηλινών ήθελαν προς το Ισραήλ. Παράλληλα όλες οι αμερικανικές βάσεις και υποδομές στην Ελλάδα έχουν τεθεί σε επιφυλακή εν αναμονή ακόμα μεγαλύτερης εμπλοκής των ΗΠΑ στον πόλεμο. Εδώ υπάρχουν δύο ειδήσεις που έχουν σημασία. Ενώ εδώ και μήνες αναμένονταν η νέα πρέσβειρα των ΗΠΑ στην Αθήνα, διέρρευσε ότι ο Τζος Χακ, μέχρι πρότινος βοηθός ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, αρμόδιος για τη Νότια Ευρώπη και τον Καύκασο, θα αναλάβει επίσης χρέη υπηρεσιακού πρέσβη (Chargé d’Affaires) στην Αθήνα. Πρόκειται για στέλεχος με ιδιαίτερη πείρα… Επίσης στο Κογκρέσο των ΗΠΑ κατατέθηκε σχέδιο νόμου που φέρει τον τίτλο «Νόμος Συνεργασίας Αμερικανο-Ελληνο-Ισραηλινού Εταιρικού Σχήματος για την Καταπολέμηση της Τρομοκρατίας και τη Θαλάσσια Ασφάλεια στην Ανατολική Μεσόγειο». Στο νομοσχέδιο αυτό κεντρικό ρόλο έχει η βάση της Σούδας, η οποία χαρακτηρίζεται σαν «ο μοναδικός λιμένας βαθέων υδάτων στη Μεσόγειο ικανός να εξυπηρετήσει τα μεγαλύτερα αμερικανικά αεροπλανοφόρα»· επισημαίνεται η γεωστρατηγική θέση της Σούδας «στο σταυροδρόμι Ευρώπης, Αφρικής και Ασίας», και ορίζεται ως «βασικός επιχειρησιακός κόμβος στο πλαίσιο της νέας Διακυβερνητικής Ομάδας Συνεργασίας για την Ασφάλεια στην Ανατολική Μεσόγειο». Μεταγωγικά αεροπλάνα, ιπτάμενα τάνκερ και άλλα αεροσκάφη συγκεντρώνονται στη Σούδα πυρετωδώς, ενώ έχει εκκενωθεί η βάση από το πολιτικό προσωπικό. Μεταφέρονται και συστοιχίες Patriot για την καλύτερη προστασία της βάσης…
Σαμαράς-Καραμανλής ξανακτυπούν με άσφαιρα… Η πολυδιαφημιζόμενη κοινή εμφάνιση Σαμαρά και Καραμανλή με αφορμή την παρουσίαση του νέου βιβλίου του Στ. Λυγερού για τον πόλεμο στον Ουκρανία, δεν επιφύλαξε σημαντικές ειδήσεις ή εκπλήξεις. Βέβαια η πρωτοβουλία, σχεδιασμένη εδώ και καιρό και ενταγμένη στη λεγόμενη «κίνηση Σαμαρά» για απαλλαγή της χώρας από τον κ. Μητσοτάκη, έγινε λίγες μέρες αφότου ξεκίνησε ο νέος μεγάλος πόλεμος ενάντια στο Ιράν. Ο πόλεμος αυτός θα αναδιατάξει δυνάμεις και πρωτοβουλίες και θα βάλει σε διλήμματα πολλούς φορείς και μοχλούς επιρροής ή αναδιανομής σε πολιτικό επίπεδο. Επομένως λίγα πράγματα ειπώθηκαν επί της ουσίας για τα νέα δεδομένα. Επαναλήφθηκαν όλες οι γνωστές κριτικές για την εξωτερική πολιτική της χώρας, ιδιαίτερα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, έγιναν ορισμένες γενικές αναφορές σε γενικότερα ζητήματα (π.χ. κριτική της Ευρώπης), αλλά δεν υπήρξαν σημαντικοί διαχωρισμοί. Και οι δύο πρώην πρωθυπουργοί και αρχηγοί της Ν.Δ. αποδέχονται το αμερικανο-ευρωπαϊκό πλαίσιο. Κανένας διαχωρισμός ή αιχμή απέναντι στις ΗΠΑ και την πολιτική τους, είτε πριν επί Μπάιντεν είτε τώρα επί Τραμπ. Καθόλου ή τίποτα ως κριτική προς το Ισραήλ, τη γενοκτονία ή τον νέο πόλεμο ενάντια στο Ιράν. Καθόλου αιχμές για την υπόθεση των Τεμπών (επειδή είναι ανακατεμένο το όνομα Καραμανλής και επειδή στην ουσία δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι την κινητοποίηση της κοινωνίας). Η αίθουσα του Πολεμικού Μουσείου ήταν κατάμεστη και το κοινό (με πολλές παρουσίες και από τον κεντροαριστερό χώρο) φαινόταν ικανοποιημένο με τις μπηχτές και τις ατάκες που είχαν οι δύο ομιλίες. Στο τέλος της ομιλίας του ο Σαμαράς άφησε απλώς κάποια υπονοούμενα για τη στάση του στο άμεσο μέλλον. Ας υποθέσουμε ότι όσα λένε τα πιστεύουν και θέλουν να αποτρέψουν δυσμενείς εξελίξεις σε βάρος της χώρας από την ακολουθούμενη εξωτερική πολιτική. Τι κάνουν γι’ αυτό πέρα από ομιλίες σε παρουσιάσεις βιβλίων; (νέα μορφή πάλης…) Μέχρι σήμερα, σχεδόν τίποτα. Ο Σαμαράς τώρα κάτι σχεδιάζει, κάτι μετράει, κάτι ετοιμάζει. Εντάσσει την κίνησή του σε μια απομάκρυνση του Μητσοτάκη από το προσκήνιο, και σταματά εκεί. Έχει ιδιαίτερη σημασία το με ποιους συνομιλούν, ποιοι τυχόν υποστηρίζουν μια τέτοια κίνηση, και σε ποια κατεύθυνση. Όπως έχει σημασία το πόσο έχουν χαμηλώσει οι προσδοκίες του κόσμου που περιμένει κάτι τις από κινήσεις εντυπωσιασμού, αναβλητικότητας ή και πρωτοβουλίες από το περιβάλλον Σαμαρά. Λες και δεν έχουν ευθύνες και αυτοί οι πρωταγωνιστές για το τι έχει συμβεί στη χώρα. Ακόμα, σαν γνήσιοι εκφραστές της αστικής πολιτικής, δεν ανέχονται ούτε βλέπουν με θετικό μάτι όσα ζητήματα θέτει ο λαϊκός ριζοσπαστισμός στις καλές στιγμές του. Ακολουθούν κάποια δείγματα από τις ομιλίες τους.
Λόγια Καραμανλή:«Ιδιαίτερη σημασία για την Ελλάδα έχει η προσπάθεια που γίνεται αυτή τη στιγμή για την οικοδόμηση της αμυντικής ικανότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης… Συνεπώς, οφείλει να οικοδομήσει έναν ισχυρό αμυντικό μηχανισμό που θα έχει τη δυνατότητα να παρεμβαίνει, όπου αυτό απαιτηθεί στα σύνορά της, χωρίς εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και άλλες χώρες που δεν είναι μέλη της… Η δημιουργία αυτού του Ευρωπαϊκού αμυντικού μηχανισμού είναι ένας πάγιος στόχος της Ελλάδας… Δεν μπορεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να κρατά ίσες αποστάσεις σε ό,τι αφορά την Τουρκία που κατέχει περίπου το 37% ενός κράτους μέλους της, της Κύπρου, και απειλεί καθημερινά με πόλεμο ένα άλλο κράτος μέλος της, την Ελλάδα… Δεν μπορεί να προσπαθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να αυτονομηθεί αμυντικά από τις ΗΠΑ και να εξαρτηθεί αμυντικά από την Τουρκία».
Λόγια Σαμαρά: «Δείτε τώρα τι γίνεται στη Μέση Ανατολή… Αυτή τη φορά στο επίκεντρο βρίσκεται η σύγκρουση του Ισραήλ με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό. Που τον υποστηρίζει το Ιράν με τους συμμάχους του Σιίτες. Και η Τουρκία με τους συμμάχους της Σουνίτες τζιχαντιστές. Το Ισραήλ εξουδετέρωσε τα ισλαμιστικά δίκτυα του Ιράν. Και τώρα μένουν τα ισλαμιστικά δίκτυα που καθοδηγεί η Τουρκία. Και η Μέση Ανατολή εξελίσσεται σε πεδίο αντιπαράθεσης Ισραήλ-Τουρκίας. Όπου οι Κούρδοι παίζουν πια κεντρικό ρόλο. Γιατί ήταν αυτοί που νίκησαν το ISIS. Και δεν υποτάχθηκαν ποτέ στην Τουρκία. Βλέπουμε καθαρά να γίνεται πια ανασχεδιασμός ολόκληρης της περιοχής, με τους Κούρδους στην πρώτη γραμμή και το Ισραήλ ως βασική δύναμη ανάσχεσης της Τουρκίας. Εμείς, όμως, εδώ –αν είναι δυνατόν– δεν ψάχνουμε για συμμάχους απέναντι σε αυτούς που μας απειλούν, αλλά μένουμε με μόνο σταθερό συνομιλητή μας τον Ζελένσκι… Αφού είμαστε δυτικοί, ας είμαστε σοβαροί δυτικοί».
Η οπερέτα της Βουλής για τα Τέμπη Ξιφούλκησε η κυβέρνηση και πέρασε σε μια επιθετικότατη στάση ενάντια στη φωνή της κοινωνίας για Δικαιοσύνη και Τιμωρία των ενόχων. Η οπερέτα που παίχθηκε (διαδικασίες, ομιλίες, κραυγές, χειροκροτήματα, κάλπες, αποτελέσματα) δείχνει ότι η Βουλή είναι τόπος πλυντηρίου από ευθύνες των ελίτ και των πολιτικών, τόπος νομιμοποίησης της αυθαιρεσίας, του ακαταδίωκτου, του επίσημου παρακράτους και των μηχανισμών του. Μια μέρα μετά τη συζήτηση στη Βουλή, η Ομάδα Αλήθεια της Ν.Δ. γιόρτασε τα 13α γενέθλιά της σε εκδήλωση στην οποία παραβρέθηκαν στελέχη και υπουργοί της κυβέρνησης. Η γιορτή αυτή συνέπεσε όμως με μια νέα τροπή σε ένα άλλο τεράστιο σκάνδαλο, αυτό του ΟΠΕΚΕΠΕ, όπου οι ευρωπαϊκές αρχές ζητούν να ερευνηθούν οι ευθύνες δύο υπουργών Γεωργίας, των κκ Βορίδη και Αυγενάκη. Οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση που θα είχε στην καμπούρα δύο τέτοια μεγάλα σκάνδαλα-εγκλήματα (Τέμπη και ΟΠΕΚΕΠΕ) θα είχε πέσει μέσα σε λίγα 24ωρα, ή θα είχε προκληθεί μεγάλη πολιτική και κοινωνική κρίση. Ο Μητσοτάκης όμως ξεπέρασε σε θράσος όλους τους προηγούμενους: «Χυδαία απόπειρα των τεσσάρων πιο μικρών κομμάτων της Αντιπολίτευσης να μετατρέψουν ένα συλλογικό δράμα σε μία άθλια πολιτική σκευωρία… Σύμπραξη τριάντα δύο Βουλευτών της άκρας Δεξιάς και της άκρας Αριστεράς σε μία κοινή πρωτοβουλία λαϊκισμού… Ετερόκλητο σχήμα σκοπιμότητας. Αυτός ο νέος συνεταιρισμός της τοξικότητας της κυρίας Κωνσταντοπούλου μαζί με τους κυρίους Βελόπουλο, Κασσελάκη και Νατσιό δεν είναι, βέβαια, κάτι καινούργιο επί της ουσίας. Τον έχουμε ξαναζήσει σε λίγο διαφορετικές εκφάνσεις στις πάνω και στις κάτω πλατείες και στη μοιραία διακυβέρνηση του 2015. Τότε η αγκαλιά της κυρίας Κωνσταντοπούλου φιλοξενούσε άλλους, τον Πάνο Καμμένο, τον Γιάνη Βαρουφάκη και τη Χρυσή Αυγή, για να αποδειχθεί έτσι ότι ο πολιτικός αμοραλισμός πάντοτε ενώνει τα άκρα, καθώς τελικά έχουν τις ίδιες επιδιώξεις… Δέκα χρόνια μετά κάποιοι φαίνεται να νοσταλγούν ακόμα τις κρεμάλες στο Σύνταγμα… Έναν και μόνο στόχο είχατε και έχετε με αφορμή την τραγωδία των Τεμπών: Να πέσουν η Κυβέρνηση και ο Μητσοτάκης… Πού πήγαν, αλήθεια, κύριοι της Αντιπολίτευσης, τώρα τα ξυλόλια και τα λαθρεμπόρια; Και είχαν και το θράσος κάποιοι να πουν ότι δεν τα είπαν ποτέ αυτά από αυτό το Βήμα!»
Επίσης διαχώρισε τα κόμματα σε δύο κατηγορίες: «στα σοβαρά κόμματα αυτής της Αίθουσας, τα κόμματα που ενδιαφέρονται πραγματικά για τη βιωσιμότητα του Κοινοβουλευτισμού», και σε άλλα που είναι αντισυστημικά και επικίνδυνα…
Στην οπερέτα βοήθησε και το ΠΑΣΟΚ, αποδεχόμενο διαδικασίες που έθεσε η κυβερνητική πλειοψηφία στη σύνοδο των προέδρων της Βουλής, παρά τις διαμαρτυρίες των άλλων κομμάτων. Ηχηρή ήταν πάντως, και μέρος της οπερέτας, η αποχώρηση ολόκληρης της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά) από τη διαδικασία της ψηφοφορίας. Με διάφορα προσχήματα δεν ψήφισαν την πρόταση που έκανε ο σύλλογος των Τεμπών. Το μεν ΚΚΕ γιατί δεν ξεδιαλύνει το ρόλο της Ε.Ε. που μάλλον αυτή ευθύνεται περισσότερο από όλους, ο ΣΥΡΙΖΑ για δικούς του λόγους, και η Νέα Αριστερά διότι δεν ήθελε καθόλου να μπει στο κάδρο των κατηγοριών ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Αυτά τα κόμματα ο ίδιος ο Μητσοτάκης τα θεωρεί πάντως «κόμματα που ενδιαφέρονται πραγματικά για τη βιωσιμότητα του Κοινοβουλευτισμού», όπως ο ίδιος…
Άλλο ένα μελανό στίγμα στη χρεοκοπία της Αριστεράς: η φράση της Λιάνας Κανέλλη «ξυλόλιο, μανόλιο, ποπόλιο, ζητώλιο», που εγκαινίασε τη σημαντική στροφή του ΚΚΕ στο ζήτημα του παράνομου φορτίου, σήμερα δίνει αβάντες στην πλευρά Μητσοτάκη να νομίζει ότι έχει ξεμπλέξει με τις βαριές κατηγορίες και το παρακρατικό μπάζωμα στο οποίο πρωταγωνιστεί εδώ και 2 χρόνια. Το πλυντήριο της Βουλής παραπέμπει μόνο τον πρώην υπουργό Καραμανλή για «απλή διοικητική εποπτεία» που τυχόν δεν έκανε καλά (πλημμέλημα), και χωρίς καμία ευθύνη για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων. Πόση απόσταση από εγκλήματα με ενδεχόμενο δόλο, συγκάλυψη του τόπου του εγκλήματος, παρεμβάσεις στην δικαιοσύνη, εξαφάνιση μαρτύρων, παράνομο φορτίο και τόσα άλλα!
Έχει κανείς ακόμα την παραμικρή ψευδαίσθηση ότι το Πολιτικό Σύστημα στο σύνολό του, και ειδικά η Βουλή, μπορούν να αποδώσουν Δικαιοσύνη και Οξυγόνο στην κοινωνία; Μόνο ο μαζικός εξωκοινοβουλευτικός αγώνας και η αυτοοργάνωση ενός τεράστιου κινήματος μπορούν να φέρουν αποτελέσματα σε όλα τα πεδία.
Το ΣτΕ στην ουσία ακολούθησε στο ζήτημα αυτό, χωρίς ικανά επιχειρήματα, τη θέση της πολιτικής εξουσίας. Αντίβαρο στην εξουσία αυτή δεν υπήρξε, ενώ μπορούσε και έπρεπε να προέλθει τουλάχιστον από τη δικαστική εξουσία. Αυτή είναι, μεταξύ άλλων, η αποστολή της, όταν βέβαια υπάρχουν λόγοι προς τούτο.
1η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας: ο πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας Μιχάλης Πικραμένος έδωσε στη δημοσιότητα το σκεπτικό της απόφασης της Ολομέλειας του ΣτΕ, που έκρινε κατά πλειοψηφία ότι είναι σύμφωνες με το Σύνταγμα (και συγκεκριμένα με το άρθρο 16 Συντ.) οι ρυθμίσεις του Ν. 5094/2024 για την εγκατάσταση στην Ελλάδα νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαίου με το όνομα «Νομικά Πρόσωπα Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης» (ΝΠΠΕ). Τα ΝΠΠΕ θα λειτουργούν ως παραρτήματα αλλοδαπού πανεπιστημίου. Το σκεπτικό της απόφασης του ΣτΕ, κατά την ανακοίνωση του προέδρου του, έχει ως εξής: «Οι διατάξεις των παρ. 5 και 8 του άρθρου 16 του Συντάγματος (…) ερμηνεύονται ενόψει των νεότερων νομοθετικών και νομολογιακών δεδομένων του δικαίου της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τα οποία αφορούν την παροχή ανώτατης εκπαίδευσης (άρθρ. 165 ΣΛΕΕ), την ελευθερία εγκατάστασης (άρθρ. 49 ΣΛΕΕ), καθώς και το θεμελιώδες δικαίωμα ίδρυσης εκπαιδευτικών ιδρυμάτων με σεβασμό των δημοκρατικών αρχών (άρθρ. 14 παρ. 3 του Χάρτη). Επί τη βάσει των ανωτέρω, δεν αποκλείεται κατά το Σύνταγμα η ίδρυση και λειτουργία παραρτημάτων αλλοδαπών πανεπιστημίων…». 2.Tο ενωσιακό δίκαιο: το σκεπτικό αυτό δεν αποδίδει την πραγματικότητα. Υποστηρίζεται ότι το δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) προβλέπει τα της παροχής ανώτατης εκπαίδευσης και τα του δικαιώματος ίδρυσης εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Στην πραγματικότητα όμως το ενωσιακό δίκαιο προβλέπει ρητά (άρθρο 165 § 1 ΣΛΕΕ) ότι τα ζητήματα αυτά δεν ρυθμίζονται από το ίδιο (δηλαδή το δίκαιο της ΕΕ), αλλά ότι η ΕΕ «σέβεται πλήρως την αρμοδιότητα των κρατών – μελών για την οργάνωση του εκπαιδευτικού συστήματος» (έτσι και το άρθρο 14 § 3 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ). Στο εκπαιδευτικό σύστημα ανήκει φυσικά και η ανώτατη εκπαίδευση και στην οργάνωσή της ανήκει και το αν θα επιτρέπεται η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση ουδέποτε όχλησε τη χώρα μας για τη μη αναγνώριση ιδιωτικών ΑΕΙ, σεβόμενη ακριβώς την αποκλειστική αρμοδιότητά της στο θέμα αυτό. Παρενέβη μόνο στο ζήτημα της επαγγελματικής αναγνώρισης των τίτλων σπουδών που χορηγούν ιδιωτικά ΑΕΙ και μας υποχρέωσε, ορθώς, να συμμορφωθεί η χώρα μας σ’ αυτό, αναγνωρίζοντας τους εν λόγω τίτλους ως επαγγελματικά προσόντα. Εδώ όμως αναφερόμαστε στην πλήρη, άρα και την ακαδημαϊκή, αναγνώριση (κυρίως αυτήν) των τίτλων. 3.Τα επιχειρήματα της άλλης γνώμης: οι υπέρμαχοι του επιτρεπτού ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα (που θα χορηγούν ακαδημαϊκούς τίτλους) επικαλούνται μια απόφαση του Δικαστηρίου Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΔΕΕ) της 6.10.2020 (υπόθεση C-66/18), που αφορούσε την Ουγγαρία, της οποίας όμως η νομοθεσία επιτρέπει την ιδιωτική τριτοβάθμια εκπαίδευση. Εκεί δεν υπάρχει άρθρο 16! Επομένως η απόφαση αυτή του ΔΕΕ δεν μπορεί να μεταφερθεί και στην Ελλάδα. Περαιτέρω η ίδια γνώμη επικαλείται την υπεροχή του ενωσιακού δικαίου έναντι των εθνικών Συνταγμάτων (άρα και έναντι του άρθρου 16). Το επιχείρημα όμως της υπεροχής αυτής (είτε είναι γενικά σωστό είτε όχι) δεν μπορεί να βρει εφαρμογή στο θέμα της οργάνωσης της εκπαίδευσης, αφού, όπως τονίστηκε παραπάνω, το ίδιο το ενωσιακό δίκαιο αφήνει στο θέμα αυτό την αρμοδιότητα στον εθνικό νομοθέτη. Στο σκεπτικό του ΣτΕ παρεμβάλλεται και μια σκέψη για την προβλεπόμενη στο ενωσιακό δίκαιο «ελευθερία εγκατάστασης», προφανώς ως συνηγορούσα και για την ελεύθερη εγκατάσταση ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα. Αλλά το ζήτημα της οργάνωσης της εκπαίδευσης, στην οποία ανήκει και η εγκατάσταση ιδρυμάτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αποτελεί ειδικό ζήτημα σε σχέση με τη γενική ρύθμιση της ελευθερίας οποιασδήποτε εγκατάστασης. Για το ειδικό αυτό ζήτημα προβλέπεται με ειδική ρύθμιση αρμοδιότητα του εθνικού νομοθέτη. Η ειδική ρύθμιση (εγκατάσταση εκπαιδευτικών ιδρυμάτων) επικρατεί (σύμφωνα με την αρχή της ειδικότητας) της γενικής ρύθμισης της ελευθερίας εγκατάστασης. 4.Αντισυνταγματικός ο Ν. 5094/2024: αβίαστα επομένως προκύπτει από τα παραπάνω ότι ίδρυση, εγκατάσταση και λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα είναι, όσο ισχύει το άρθρο 16 Συντ., αντισυνταγματικές. Ο Ν. 5094/2024 χρησιμοποιεί για τα ΝΠΠΕ τον όρο «Παράρτημα». Αποφεύγει να τα χαρακτηρίσει νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου. Η πραγματικότητα όμως δεν αποκρύπτεται. Δεν είναι και δεν μπορεί να είναι νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου. Αρα είναι ιδιωτικού δικαίου, όπως έπρεπε να χαρακτηριστούν στον Ν. 5094/2024 για λόγους αποφυγής της παραπλάνησης (ότι δήθεν δεν παραβιάζεται το άρθρο 16). Ιδρύονται στην Ελλάδα με ελληνικό νόμο ιδιωτικά πανεπιστήμια, με τη μεθόδευση της σύμπραξης με αλλοδαπό (μητρικό) ίδρυμα, προφανώς αμειβόμενο και αυτό (μέσω των διδάκτρων τα οποία θα πληρώνουν οι φοιτητές) για τις προσφερόμενες υπηρεσίες του. 5.Τρόπος εισαγωγής στα ΝΠΠΕ: για τον τρόπο εισαγωγής στα ΝΠΠΕ δεν προβλέπονται σοβαρά αξιοκρατικά εχέγγυα. Για την εγγραφή φοιτητών αρκούν μόνο κάποιοι καλοί βαθμοί στο Λύκειο (άρθρο 147 § 2 α΄ του Ν. 5094/2024). Οι καθηγητές του Λυκείου μπορούν προς τούτο να διευκολύνουν με τη βαθμολογία τους τούς δικούς τους μαθητές, οι οποίοι δεν θα υφίστανται πλέον κάποια αντικειμενικά αμερόληπτη κρίση. Επιπλέον: όποιος αποτυγχάνει στις Πανελλαδικές Εξετάσεις αλλά και όποιος θέλει να τις αποφύγει, θα εισάγεται άκοπα στα ΝΠΠΕ. Αν στα παραπάνω προστεθεί η δραστική μείωση του αριθμού των εισακτέων στα δημόσια ΑΕΙ τα τελευταία χρόνια, γίνεται αντιληπτό ότι αυξάνεται πολύ η «πελατεία» των ΝΠΠΕ και τα εισπραττόμενα δίδακτρα. 6.Μη κερδοσκοπικά; Δεν θα ασχοληθώ ιδιαίτερα με το αν τα ΝΠΠΕ θα είναι πράγματι μη κερδοσκοπικά, όπως τα χαρακτηρίζει ο νόμος. Προβλέπεται μάλιστα μη διανομή κερδών. Θα πω μόνο ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να αποκομίζονται νόμιμες οικονομικές ωφέλειες. Τα δίδακτρα μπορεί να υπερβαίνουν τα αναγκαία για την ικανοποίηση των αναγκών του ΝΠΠΕ ποσά. 7.Επίμετρο: το ΣτΕ στην ουσία ακολούθησε στο ζήτημα αυτό, χωρίς ικανά επιχειρήματα, τη θέση της πολιτικής εξουσίας. Αντίβαρο στην εξουσία αυτή δεν υπήρξε, ενώ μπορούσε και έπρεπε να προέλθει τουλάχιστον από τη δικαστική εξουσία. Αυτή είναι, μεταξύ άλλων, η αποστολή της, όταν βέβαια υπάρχουν λόγοι προς τούτο. Και εδώ υπήρχαν λόγοι, που αποτελούσαν μια ευκαιρία να εκφραστεί στην πράξη η ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας έναντι των άλλων εξουσιών. Χάθηκε όμως η ευκαιρία αυτή. Κρίμα!
(Ο Μιχάλης Σταθόπουλος είναι επίτιμος καθηγητής Νομικής, ακαδημαϊκός -Το άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Τα Νέα Σαββατοκύριακο»)
Η καθηγήτρια Διεθνούς Ασφάλειας Μαίρη Μπόση, μιλάει στον 98.4 για όλο το διεθνές περιβάλλον, από το ΝΑΤΟ και την Ευρώπη, έως τον Τράμπ και τις ανατροπές στη Μέση Ανατολή, της εκ παραλλήλου πορείες από την μία της υπερδύναμης των ΗΠΑ με τις ταχείες δυνατότητες προβολής ισχύος ανά τον κόσμο και από την άλλη του αναδυόμενου πολυκεντρικού κόσμου Κίνα- Ρωσία- Ινδία με τις δικές τους όχι ενιαίες προτεραιότητες. Αναφέρεται στις στρατηγικές ορέξεις της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο, που δεν σημαίνουν αυτόματα αντιπαράθεση με το Ισραήλ, αφού μπορούν να εξελιχθούν και σε συνολικότερες διευθετήσεις, χωρίς σε αυτό να αποκλείεται και η προσέγγιση της Αιγύπτου.
Την ίδια ώρα, η Ελλάδα, όπως λέει, εκτός από την διαρκή επίκληση του διεθνούς δικαίου για την προβολή του οποίου όμως στο πεδίο που την αφορά δεν φαίνεται να κάνει τίποτα, δίνει την εντύπωση σε φίλους, "συμμάχους" και εχθρούς, μίας "πρόθυμης" χώρας που δεν έχει δική της στρατηγική, εμφανίζοντας μία εικόνα σε συνθήκες γεωπολιτικού τυφώνα, σαν "καράβι, χωρίς πηδαλιούχο".
Προς το παρόν αποφύγαμε την πλήρη ανάφλεξη. Αλλά ο κίνδυνος παραμένει
του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου
Για ανθρώπους όπως εγώ που γεννηθήκαμε πριν την εποχή των social media, είναι προφανώς ανοίκειος ο τρόπος με τον οποίο σήμερα βλέπουμε τον ηγέτη της μεγαλύτερης υπερδύναμης να κάνει διπλωματία μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό στο προσωπικό του μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Ωστόσο, ακόμη και έτσι, έχουν σίγουρα μεγάλο ενδιαφέρον οι εξελίξεις και το γεγονός ότι εν τέλει ακόμη και ο Ντόναλντ Τραμπ κατάλαβε ότι δεν έπρεπε να αφήσει να γενικευτεί η ανάφλεξη. Γι’ αυτό και επέλεξε να χτυπήσει μεν το Ιράν, πατώντας την «κόκκινη γραμμή» ότι οι ΗΠΑ δεν διεξάγουν απευθείας επιχειρήσεις κατά του Ιράν, αλλά με έναν τρόπο που ήταν μεν σκληρός αλλά όχι εξοντωτικός και πιθανότητα με όρους που καθυστέρησαν αλλά δεν διέλυσαν το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Γι’ αυτό και θεώρησε αμέσως «ισοπαλία» την ιρανική απάντηση, που ήταν μια πλήρως προειδοποιημένη – και σχεδιασμένη να μην έχει θύματα – επίθεση σε αμερικανική βάση στο Κατάρ. Σε τελική ανάλυση και οι δύο πλευρές έδειξαν ότι το βασικό που ήθελαν να δείξουν ήταν ότι μπορούν, εάν το αποφασίσουν, να κάνουν σκληρά χτυπήματα. Το Ισραήλ από την άλλη, που αποφάσισε να κηρύξει τον πόλεμο στο Ιράν σε μεγάλο βαθμό γιατί ήλπιζε ότι έτσι θα παράσερνε τις ΗΠΑ σε μια συνολική σύγκρουση με το Ιράν, άρπαξε την ευκαιρία για να πει «ορίστε βομβάρδισαν και οι Αμερικανοί, κάναμε και εμείς πολλά πλήγματα, άρα είμαστε νικητές». Βεβαίως, συνεχίζουν να σκοτώνονται άμαχοι από ισραηλινά πυρά στη Γάζα καθημερινά, όμως αξίζει να σημειώσουμε ότι ακόμη και η Ευρώπη αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να συνεχίσει με μια γραμμή πλήρους στήριξης του Ισραήλ. Το ίδιο το Ιράν μπορεί να λέει ότι άντεξε ακόμη μια επίθεση σε βάρος του και ότι κατάφερε να κάνει το Ισραήλ να αισθανθεί ως ένα βαθμό ευάλωτο. Μόνο που βέβαια, τα χτυπήματα που δέχτηκε ήταν μεγάλα και δείχνει ότι είναι πιο πιεσμένο. Όμως, παρότι φαινομενικά και οι τρεις εμπλεκόμενοι στον «πόλεμο των 12 ημερών» δηλώνουν νικητές, το πρόβλημα παραμένει. Και αυτό είναι, πολύ απλά, ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ένα πραγματικό σχέδιο για την ειρήνη. Το σταμάτημα πολεμικών επιχειρήσεων, όπως έχει δείξει πολλές φορές η ιστορία δεν σημαίνει αυτόματα και ειρήνη. Ιδίως όταν εξακολουθούν να υπάρχουν οι λόγοι που πυροδοτούν τον πόλεμο. Και ειρήνη σημαίνει πρώτα από όλα μια δίκαιη λύση για το Παλαιστινιακό και δίκαιη λύση σημαίνει πατρίδα και για τους Παλαιστινίους. Γιατί το ζήτημα δεν είναι απλώς πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στη Γάζα. Το ζήτημα είναι ότι δεκαετίες τώρα ξέρουμε ότι αν δεν κλείσει αυτή η ανοιχτή πληγή ο κύκλος της βίας, της καχυποψίας, του πολέμου θα συνεχίζεται. Και όλα αυτά σήμερα σημαίνουν να κάνει σαφές η «διεθνής κοινότητα» στην κυβέρνηση του Ισραήλ ότι πρέπει τώρα να σταματήσει όχι απλώς τις πολεμικές επιχειρήσεις αλλά και συνολικά την πολιτική που στον ορίζοντά της έχει τον μαζικό διωγμό των Παλαιστινίων από την Παλαιστίνη. Έπειτα ειρήνη σημαίνει να επιστρέψει η διπλωματία στα άλλα ανοιχτά ζητήματα. Ναι, πρέπει να εξασφαλιστεί ότι το Ιράν δεν έχει πυρηνικά, γιατί ξέρουμε ότι η εξάπλωση της κατοχής πυρηνικών πολέμων έχει περισσότερους κινδύνους από αυτούς που αποτρέπει. Όμως, αυτό δεν μπορεί παρά να σημαίνει και άρση των κυρώσεων και εγγυήσεις ασφάλειας, από όλους προς όλους στην περιοχή. Και προφανώς αυτό σημαίνει να μπουν στην άκρη τα σχέδια για «αλλαγή καθεστώτος» γιατί όπως γράφτηκε κατ’ επανάληψη τις τελευταίες μέρες τη δημοκρατία δεν την φέρνουν οι βόμβες. Και βέβαια στον ορίζοντα υπάρχει ανάγκη να αναρωτηθούμε εάν η σημερινή παγκόσμια διαίρεση, αυτή που περιγράφουμε ως ο «Νέος Ψυχρός Πόλεμος», πρέπει να βαθύνει. Γιατί είναι μια διαίρεση που έχει επίσης μεγάλους κινδύνους (αρκεί να σκεφτούμε ότι φέρνει απέναντι πυρηνικές υπερδυνάμεις) και που επίσης «φορτίζει» όλες τις περιφερειακές συγκρούσεις. Όλα αυτά αφορούν ιδιαίτερα την Ευρώπη, που τα τελευταία χρόνια έχασε την ικανότητά της να είναι μια δύναμη ειρήνης και σταθερότητας και κυρίως πρόκρινε να πάρει θέση, να στρατευτεί στις μεγάλες συγκρούσεις. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να καταλάβουν ότι η μεγαλύτερη και δυσκολότερη μάχη είναι η ειρήνη και με αυτή πρέπει να ασχοληθούν.
Ζούμε την επιστροφή των «αυτοκρατοριών» και των εδαφικών ανακατατάξεων, όπου η απόκτηση εδαφών με πόλεμο δεν είναι πλέον ταμπού. Ανάμεσα στην Αμερική, τη Ρωσία και την Κίνα, η Ευρώπη θα έπρεπε να βρει τη δική της θέση, τη δική της φωνή. Οι επενδύσεις στην άμυνα από μόνες τους δεν αρκούν.
Μαριλένα Κοππά
Καθηγήτρια Συγκριτικής Πολιτικής, Πάντειο Πανεπιστήμιο
Με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και την δεύτερη εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ ήταν σαφές ότι το διεθνές σύστημα γύρισε σελίδα. Η επιστροφή του πολέμου στην Ευρώπη, η κατάρρευση «μιας διεθνούς τάξης βασισμένης σε κανόνες», η επικράτηση του δικαίου του πιο ισχυρού, ο οποίος και μπορεί να θέτει τους κανόνες, άλλαξε ριζικά ότι είχαμε γνωρίσει ως τότε.
Τα γεγονότα αυτά λειτούργησαν ως καταλύτες σε μια διαδικασία μεγάλων ανακατατάξεων. Αλλά οι αιτίες προϋπήρχαν. Tα αδιέξοδα της παγκοσμιοποίησης, η ιλιγγιώδης άνοδος της Κίνας, η μετατόπιση του αμερικανικού ενδιαφέροντος προς τον Ειρηνικό αλλά και η άνοδος της ακροδεξιάς και του αυταρχισμού στην Ευρώπη αλλά και στον κόσμο, έφτιαξαν το πλαίσιο για τις αλλαγές που ακολούθησαν. Και αυτά σε ένα περιβάλλον κρίσης αντιπροσώπευσης, μεγάλων μεταναστευτικών ρευμάτων, οξυμένης κλιματικής κρίσης και αύξησης των ανισοτήτων. Είναι αμφίβολο αν το σύστημα ήταν πλέον βιώσιμο.
Τα αποτρόπαια γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου 2023 στο Ισραήλ έβαλαν μπροστά μια νέα πολεμική δυναμική. Το Ισραήλ ήταν ήδη σε αναβρασμό αφενός από την προσπάθεια του Νετανιάχου να ελέγξει τη Δικαιοσύνη μαζί με την ακροδεξιά φανατική κυβέρνηση του και αφετέρου από την επιτάχυνση των εποικισμών στη Δυτική Όχθη . Το χτύπημα της Χαμάς υπήρξε η αφορμή για να ξεκινήσει το Ισραήλ ένα πόλεμο σε 4 μέτωπα: Γάζα, Λίβανο, Συρία και εναντίον των Χούθι. Στόχος όχι μόνο η διάλυση της Χαμάς αλλά και όλων των συμμάχων του Ιράν στην περιοχή.
Για χρόνια ασκούσαμε κριτική σε μια ελλειμματική διεθνή τάξη. Μια «διεθνής τάξη στη βάση κανόνων» ήταν ο στόχος και καταγγέλλαμε κάθε απόκλιση. Αλλά, κατ’ αρχήν, αυτό ήταν το πλαίσιο. Σήμερα αυτό έχει καταρρεύσει. Κανείς δεν μπορεί να μιλάει για διεθνείς κανόνες όταν αυτοί καταπατώνται κάθε μέρα, ενώ, η «μεγάλη δύναμη αρχών και αξιών», η ΕΕ αδιαφορεί για την τραγωδία της Γάζας και το μόνο που επαναλαμβάνει μονότονα είναι το δικαίωμα του Ισραήλ στην άμυνα. Κανείς πια δεν μπορεί να επικαλείται το διεθνές δικαιικό σύστημα, όταν υπάρχουν σχεδόν 60 χιλιάδες νεκροί στη Γάζα από τους οποίους πάνω από 17.000 παιδιά, όταν η πείνα γίνεται όργανο πολέμου, όταν καθημερινά δολοφονούνται άμαχοι που περιμένουν λίγο ψωμί. Πλέον μπαίνουμε ξανά στην περίοδο της βίας και της ωμής ισχύος και όλο το διεθνές σύστημα και οι διεθνείς θεσμοί που οικοδομήθηκαν με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, δείχνουν να έχουν καταρρεύσει. Η Ρωσία, οι ΗΠΑ, αν και μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας αμφισβητούν την παγκόσμια τάξη ενώ το Ισραήλ λειτουργεί πλέον ως κράτος εκτός κάθε πλαισίου διεθνούς δικαίου, που δεν περιορίζεται από κανένα διεθνή κανόνα, συμπεριλαμβανομένων του δικαίου του πολέμου και του ανθρωπιστικού δικαίου. Όσο για τις ΗΠΑ αυτές στράφηκαν εναντίον στενών συμμάχων όπως ο Καναδάς και η Δανία για το θέμα της Γροιλανδίας, προς άγρα εδαφών στρατηγικής σημασίας αγνοώντας διεθνείς κανόνες και δεσμεύσεις. Ποιος πλέον θα κατηγορήσει ποιόν για αναθεωρητισμό, όταν όλα δείχνουν να κανονικοποιούνται;
Η επίθεση των ΗΠΑ εναντίον του Ιράν επιβεβαίωσε τα ανωτέρω. Χωρίς να τηρηθεί η αμερικανική συνταγματική τάξη, προφανώς χωρίς απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, ο Ντόναλντ Τραμπ χτύπησε το Ιράν, υποστηρίζοντας ότι το έκανε για να βάλει τέλος στον πόλεμο Ιράν -Ισραήλ! Ο κόσμος κρατάει την ανάσα του με την εύθραυστη εκεχειρία που έχει επιτευχθεί, και ο Αμερικανός Πρόεδρος συγκρίνει την επίθεση του με αυτή της Χιροσίμα.
Σε αυτό το πλαίσιο έλαβε χώρα η Σύνοδος του ΝΑΤΟ στη Χάγη στις 23 και 24 Ιουνίου. Με ατζέντα εστιασμένη στο ζήτημα των αμυντικών δαπανών, με συζητήσεις που δεν ξεπέρασαν τις τρεις ώρες, η Σύνοδος αυτή ήταν ένας θρίαμβος του Αμερικανού προέδρου μπροστά σε ηγέτες που προσπαθούσαν να αποφύγουν να τον δυσαρεστήσουν.
Το «ΝΑΤΟ του Τραμπ» αποφάσισε την αύξηση των αμυντικών δαπανών των μελών της Συμμαχίας στο 5% του ΑΕΠ τους, ποσοστό από το οποίο αυτοεξαιρέθηκαν οι ΗΠΑ.
Το χρονοδιάγραμμα προβλέπει αυτό να επιτευχθεί σε βάθος δεκαετίας, έως το 2035. Από αυτά, 3,5% θα είναι αφιερωμένα στην άμυνα, ενώ το 1,5% σε πιο ΄ήπιες΄ προτεραιότητες, όπως η καινοτομία και η ενίσχυση των υποδομών. ΟΙ Σύμμαχοι θα παρουσιάζουν ετήσια πλάνα που θα αποδεικνύουν ότι προχωρούν προς τον στόχο ενώ η πρώτη επισκόπηση θα γίνει το 2029. Στην πραγματικότητα κανένα ευρωπαϊκό κράτος δεν είναι σε θέση να πετύχει το 5% χωρίς να τινάξει στον αέρα όχι μόνο το κοινωνικό κράτος αλλά και συνολικά τις δημόσιες επενδύσεις. Για κράτη που τα περισσότερα μόλις ξεπέρασαν το 2% και προσπαθούν για κάτι καλύτερο, τα νούμερα που αποφασίστηκαν φαντάζουν εξωπραγματικά. Όμως το αντάλλαγμα για αυτό είναι η συνέχιση της αμερικανικής δέσμευσης για υπεράσπιση της Ευρώπης.
Μπορούν τα χρήματα να αγοράσουν ασφάλεια; Ο Τραμπ, καθοδόν για τη Χάγη μίλησε για τις «πολλαπλές ερμηνείες» του άρθρου 5 για την συλλογική ασφάλεια. Σε κάθε περίπτωση η δέσμευση του Αμερικανού προέδρου για την υπεράσπιση των Συμμάχων φαντάζει πιο αβέβαιη από ποτέ.
Ζούμε την επιστροφή των «αυτοκρατοριών» και των εδαφικών ανακατατάξεων, όπου η απόκτηση εδαφών με πόλεμο δεν είναι πλέον ταμπού. Ανάμεσα στην Αμερική, τη Ρωσία και την Κίνα, η Ευρώπη θα έπρεπε να βρει τη δική της θέση, τη δική της φωνή. Οι επενδύσεις στην άμυνα από μόνες τους δεν αρκούν. Χρειάζεται στρατηγική, αποφασιστικότητα και σχεδιασμός. Αυτά όμως δείχνουν σήμερα να απουσιάζουν.
Καθόλου καλά όμως δεν πάμε. Οχι μόνο τα χειρότερα έχουν ξεκινήσει να χειροτερεύουν, αλλά έχουν χάσει τ’ αυγά και τα πασχάλια και τα ίδια. Σου λέει το κακό, το χείριστο, το διεφθαρμένο, το αλλοτριωμένο έχει πάθει κρίση ταυτότητας - δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του! Από τη μια κάποιοι άσχετοι, παντελώς άσχετοι, όχι αστεία, να δηλώνουν σωτήρες της Ελλάδας που «δεν θα μας προδώσουν ποτέ» (πήγαινε, μανίτσα μου, από ’κεί που ’ρθες - άσε με, θα σωθώ μονάχος μου!), από την άλλη ένας Τραμπ που δηλώνει «ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ» (έτσι, με κεφαλαία το έγραψε στα κοινωνικά δίκτυα) και αμέσως μετά άρχισε να βομβαρδίζει το Ιράν και από την τρίτη το δικό μας το καμάρι... λες και δεν μας έφταναν των άλλων, έπρεπε να δεχτούμε πεσκέσι κι απ’ την Πέργαμο! Μα τον Αϊ-Σιχτίρ, δεν το έχω ξαναματαδεί ποτέ και πουθενά! Ας με διαψεύσουν οι μεγαλύτεροι και οι Ιστορία γνωρίζοντες, αλλά πραγματικά δεν νομίζω να έχει ξαναματαγίνει κάτι τέτοιο: αυτοί που έστησαν μηχανισμούς προπαγάνδας και ψεύδους, αυτοί που αποκαλύφθηκαν ότι τους πλήρωνες εσύ κι εγώ, εσύ ο συνταξιούχος που κάνει τρία χρόνια να βγει η σύνταξή σου από τον ΕΦΚΑ να πληρώνεις την Αννα-Μαρία Λογοθέτη τουλάχιστον 2.000 τον μήνα για να λέει τι ωραίος γκόμενος είν’ ο Μητσοτάρχας! Εγώ με τρία πτυχία και δύο γλώσσες και τετραψήφιο δεν έχω δει ποτέ στον μισθό μου - και εγώ να πληρώνω όλους αυτούς τους τυχάρπαστους, για να σκορπάνε γνήσιο δηλητήριο, που σκοτώνει και το φίδι το ίδιο. Και ξεμπροστιάζεται η «Ομάδα Αλήθειας» της Ν.Δ. και... και κάνουν πάρτι! Πάρτι! Για να γιορτάσουν τα 13 χρόνια δράσης τους! Στο ΟΑΚΑ! Και πήγαν και υπουργοί: πήγε ο Αδωνις και ποιος άλλος νομίζεις; Ο «όλα, θέλω να τα ξέρω όλα, όχι επειδή είμαι κουτσομπόλα» ανιψιός του πρωθυπουργού Γρηγόρης Δημητριάδης... Για να γιορτάσουν την «αλήθεια» όλοι αυτοί τώρα. Που τα σκάνδαλα τους τρέχουν απ’ τ’ αφτιά. Οχι κρυφά - ολοφάνερα! Οχι, μα τον Αϊ-Σιχτίρ, δεν έχω ξαναματαδεί κατι τέτοιο. Οχι, δεν πάμε καθόλου καλά...
ΦΩΤ: Πορτοσάλτε, Δογάνης, Δημητριάδης, Μπένος, Γεωργιάδης και Μαρινάκης (από αριστερά) πανηγύρισαν ομού τα 13α γενέθλια της διαβόητης «Ομάδας Αλήθειας»
Όχι, δεν είναι όλα «διαχρονικές παθογένειες» του κράτους. Είναι παθογένειες μιας κυβέρνησης που κυβερνά έξι χρόνια με αλαζονεία και κυνισμό.
Σπύρος Ραπανάκης
Η παραίτηση του Μάκη Βορίδη και των τριών υφυπουργών επιβεβαιώνει πως το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ μπορεί να εξελιχθεί σε τσουνάμι για την κυβέρνηση.
Οι ίδιοι άνθρωποι που μέχρι προχθές διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους για την αθωότητά τους, χθες παραιτήθηκαν. Οι συνομιλίες που περιλαμβάνονται στη δικογραφία –από τις νόμιμες επισυνδέσεις της ΕΥΠ (όχι Άρη, δεν είναι το ίδιο με τις παράνομες του Predator)– φανερώνουν μια κατάσταση κυνισμού και χυδαιότητας, όπου το ρουσφέτι και η αίσθηση της ανίκητης εξουσίας αποτελούν κανονικότητα.
Στην επιστολή παραίτησής του, ο Μάκης Βορίδης αναφέρει κάτι απολύτως σωστό:
Όχι, δεν είναι όλα «διαχρονικές παθογένειες» του κράτους. Είναι παθογένειες μιας κυβέρνησης που κυβερνά έξι χρόνια με αλαζονεία και κυνισμό.
«Η ιδιότητα του υπόπτου τελέσεως αξιοποίνου πράξεως δεν συνάδει με την ιδιότητα του μέλους της Κυβερνήσεως».
Τι γίνεται όμως όταν σε μια κυβέρνηση επτά μέλη είναι ύποπτοι ή υπόδικοι, όπως επισημαίνει με ακρίβεια ο Θανάσης Καμπαγιάννης. Το πρόβλημα δεν είναι πια ατομικό. Είναι συστημικό.
Υποκλοπές, Τέμπη, παραβιάσεις προσωπικών δεδομένων, Λίστα Πέτσα, ναυάγια με θύματα πρόσφυγες, απευθείας αναθέσεις, βουλευτές-μεσάζοντες για funds και «κόκκινα» δάνεια… η λίστα μεγαλώνει διαρκώς. Ο ΟΠΕΚΕΠΕ, που θα κοστίσει στους Έλληνες φορολογούμενους, για αρχή, 415 εκατομμύρια ευρώ, είναι απλώς το τελευταίο και πιο ηχηρό επεισόδιο.
Όχι, δεν είναι όλα «διαχρονικές παθογένειες» του κράτους. Είναι παθογένειες μιας κυβέρνησης που κυβερνά έξι χρόνια με αλαζονεία και κυνισμό.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Μια «τεχνική διόρθωση», μια επικοινωνιακή διαχείριση, δεν είναι απάντηση. Η αναζήτηση Ιφιγενειών προς θυσία δεν σημαίνει τίποτα. Ο ανασχηματισμός δεν είναι λύση, ούτε διέξοδος.
Τα Χανιά, είναι μια πόλη γεμάτη με αξιοθέατα. Όπου και να γυρίσει το βλέμμα μας, μπορούμε να δούμε εμβληματικά κτήρια, δρόμους και σοκάκια που κρύβουν πάντα μια ιστορία.
Πάντα κάπου θα σταθούμε να θαυμάσουμε, ένα παλιό βενετσιάνικο κτίσμα, ένα ιστορικό κτήριο που κάποτε μπορεί να ήταν η καρδιά σημαντικών γεγονότων της πόλης. Σημεία που έχουν γράψει και συνεχίζουν να γράφουν ιστορία και να δημιουργούν αναμνήσεις.
Υπάρχουν όμως και κάποια σημεία που δεν προκαλούν θαυμασμό, δεν μας δημιουργούν εντύπωση, αντιθέτως, μας προκαλούν θλιψη και στεναχώρια.
Σε μια τέτοια εικόνα γίνονται μάρτυρες κάτοικοι και επισκέπτες, που περπατούν σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους της πόλης, την οδό Χάληδων, στο κέντρο.
Δύο άνθρωποι που μες στη ζέστη κάθονται στα σκαλοπάτια ενός κτηρίου, ο ένας μάλιστα έχει ξαπλώσει στο πλακόστρωτο.
Προφανώς, η ζωή τους έχει δείξει το σκληρό της πρόσωπο και κατέληξαν το μοναδικό τους σπίτι να είναι ένας κεντρικός δρόμος, ενός πολυσύχναστου καλοκαιρινού προορισμού, στο μεγαλύτερο νησί της Ελλάδας.
Δίπλα τους, λίγα αντικείμενα, τα μόνα τους υπάρχοντα και πιο δίπλα εμείς, που περνάμε, συνεχώς, ανεβαίνουμε κατεβαίνουμε, σίγουρα τους έχουμε δει, αλλά δεν στεκόμαστε, να τους ρωτήσουμε αν θέλουν κάτι, αν είναι καλά.
Προχωράμε, συνεχίζουμε τις ζωές μας. Τις βιαστικές και γρήγορες, όπως έχουν γίνει σήμερα οι ρυθμοί μας.
Από όλα τα αξιοθέατα που στεκόμαστε, ίσως θα πρέπει να σταθούμε περισσότερο σε αυτό.
Εκείνο που καταδεικνύει περισσότερο την κοινωνία μας και τα προβλήματά της.
Εκείνο που δείχνει, ότι οι αρμόδιοι φορείς, ίσως να μην ενδιαφέρονται τόσο πολύ για περιπτώσεις ανθρώπων που δεν έχουν που την κεφαλή κλίναι.
Εν έτει 2025, όταν βλέπουμε τέτοιες εικόνες, έχουμε αποτύχει. Ως άνθρωποι, ως πολίτες, ως κοινωνία…
Τουλάχιστον, τώρα με τις θερμοκρασίες να αυξάνονται, ας ανοίξει ένας χώρος για να τους φιλοξενήσει, ώστε να μην πεθάνουν απ’ τη ζέστη.
Τα αξιοθέατα μένουν, οι άνθρωποι φεύγουν, πολλές φορές μαζί κι οι ιστορίες τους. Τουλάχιστον, ας μην περνάμε από δίπλα τους σφυρίζοντας αδιάφορα…
Όμως ,όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, κάποιον να «κλέπτει οπώρας» βρίσκεις από κάτω. Δεν χρειάζεται να απαριθμήσουμε την αλληλουχία των σκανδάλων στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίε -θα θέλαμε δέκα δέλτους των εκατό σελίδων η μία ,μόνον για τους τίτλους.
Τα σκάνδαλα, τρόπος διακυβέρνησης της χώρας εδώ και πολύ καιρό, κινούνται σε δύο επίπεδα.
Το υψηλό επίπεδο. Εκεί τα λεφτά είναι χοντρά κι απ΄ αυτά επωφελούνται κυρίως οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, με το αζημίωτο βεβαίως για τους διεφθαρμένους πολιτικούς. Διασπάθιση , αναθέσεις, τριγωνικές συναλλαγές και εναρμονισμένες πρακτικές πάνε σύννεφο (με τους πάντες άπαντες να πέφτουν κάθε φορά από τα σύννεφα).
2. Το χαμηλό επίπεδο: εδώ κυκλοφορούν τα ψίχουλα -αλλλά ψίχουλα σε τεράστιους αριθμούς, συνεπάγονται επίσης τεράστια ποσά. Με τα ποσά αυτά συντηρείται το πελατειακό κράτος, το σκοτεινό παρακράτος, η διαφθορά κι ο εκμαυλισμός των πολιτών. Ρουσφέτια, μίζες και χρηματισμοί είναι αυτά που δίνουν τον τόνο στην καθημερινότητα, μια καθημερινότητα που κατατρύχεται από τη φτώχεια, την αδικία και την καταδίωξη (πλειστηριασμοί, κατασχέσεις και άλλα). Κακοδιοίκηση, αυταρχισμός και αναλγησία διέπουν τον βίο της συντριπτικής πλειονότητας των νοικοκυριών.
Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ
Στην αρχαία Αθήνα όταν ήθελαν να «μπλέξουν» κάποιον πολιτικό ή πολίτη , η εύκολη κατηγορία ήταν να τον κατηγορήσουν ότι έκλεβε σύκα. Το κακό παράγινε και η λέξη «συκοφάντης» εξέπεσε να σημαίνει αυτό που δηλώνει σήμερα.
Με τη διαφορά ότι στις μέρες μας αυτοί που κλέβουν σύκα, οπώρας, επιδοτήσεις, προγράμματα και γενικώς τον εθνικό πλούτο βρίσκονται στο απυρόβλητο, προστατευμένοι από άδικους νόμους, πολιτικοί ,τραπεζίτες, επιχειρηματίες- σε βαθμό ασυλίας.
Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Μητσοτάκη όλη αυτή η παθολογική κατάσταση έχει επιδεινωθεί.
Χωρίς φόβο τιμωρίας -έχουσιν γνώση οι φύλακες όχι του νόμου ,αλλά της παρανομίας…
Το δήλωσε ο γενοκτόνος όταν μίλησε για «Ειρήνη δια της ισχύος». Το πράττει καθημερινά και κυνικά ο πλανητάρχης Τραμπ. Το λέει και ο Γάλλος πρωθυπουργός Φρανσουά Μπαϊρού που σχεδόν ανακοινώνει στην Γαλλική Εθνοσυνέλευση τη «μετατόπιση» σε έναν κόσμο «της πρωτοκαθεδρίας της δύναμης». Το έλεγαν και οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες, το γράφει και στην πρόσοψη του πανεπιστημίου Ιστορίας της Οξφόρδης: «fortis est veritas», η δύναμη είναι η αλήθεια. Μέχρι που ήρθαν εκείνοι οι περίεργοι που έμεναν σε κατακόμβες και επέμεναν στο σύνθημα: «Και εάν έχω πάσαν πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί...» Τώρα βρισκόμαστε πάλι στον πόλο της Δύναμης, όπου επικρατεί το δίκαιο της ισχύος, δηλαδή της ζούγκλας. Ο πλούσιος επικρατεί «κατά νόμο» του φτωχού, ο πιο πλούσιος του λιγότερο πλούσιου, ο φτωχός του περισσότερο φτωχού, ο ντόπιος του μετανάστη, ο «κανονικός» του ιδιαίτερου, του Άλλου, και ο «τελευταίος θα πηγαίνει στο διάολο», όπως στο χρηματιστήριο όπως το περιέγραφε ο Κένεθ Γκαλμπρέηθ. Οι «τελευταίοι», οι αδύνατοι των αδυνάτων, αυτοί που δεν θα έχουν να χάσουν τίποτα πάρεξ τις αλυσίδες τους, όλοι αυτοί θα ζουν εντός και εκτός, το πολιτικό σύστημα θα τους περιέχει σαν «μια εκτοπισμένη τοπικότητα» (Αγκάμπεν), στην οποία κάθε μορφή ζωής και κάθε κανόνας είναι δυνατό να υπονομευτούν. Τέτοιες εκτοπισμένες τοπικότητες είναι τα στρατόπεδα όπου ζουν τη «γυμνή τους ζωή από δικαιώματα» οι μετανάστες, είναι τα γκέτο των αδυνάτων στα υποβαθμισμένα προάστια ή στα κέντρα των μεγάλων πόλεων. Η ζωή εκεί έχει συρρικνωθεί σε μια συνθήκη αμιγώς βιολογική χάνοντας κάθε άλλη διάσταση, όχι μόνον κοινωνική και πολιτική, αλλά και ανθρώπινη και συναισθηματική. Αυτή η «εκτοπισμένη τοπικότητα… είναι η κρυφή μήτρα της πολιτικής εντός της οποίας ζούμε…», που ενίοτε ξεσπά, σπάει, βάζει φωτιές, βανδαλίζει, προσπαθώντας με την τυφλή βία να ισορροπήσει τη ζυγαριά της αδικίας (Άρεντ). Σύμφωνα με τη λογική του Δικαίου της Δύναμης, οι Παλαιστίνιοι είναι «ανθρώπινα ζώα» που μπορούν να εξοντωθούν χωρίς τύψεις και νομικές συνέπειες, όπως ο homo sacer, ο δούλος-αντικείμενο της ρωμαϊκής εποχής. Οι άλλοι λαοί της Αφρικής αλλά και της Ασίας είναι τα «απορρίμματα της Γης», χωρίς δικαιώματα, χωρίς πολιτικές ιδιότητες, χωρίς γνώμη, χωρίς δυνατότητα αυτοπροσδιορισμού και έκφρασης εντός ενός κοινού κόσμου, χωρίς δικαίωμα στη διαμονή, την εργασία, την ισότητα και την ελευθερία δράσης (έτσι τους περιγράφει η Χάνα Άρεντ στο δοκίμιο «Η παρακμή του έθνους-κράτους και το τέλος των δικαιωμάτων του ανθρώπου», όπου η φιλόσοφος στοχάζεται πάνω στη συνθήκη που παράγει ανιθαγενείς (stateless) ανθρώπους που μετατρέπονται σε ανθρώπινα όντα εν γένει.) Σ’ αυτές τις συνθήκες δεν υπάρχει Δημοκρατία. Γιατί σε μία δημοκρατία «κανείς δεν έχει το προνόμιο να χαράζει τα όρια της ανεκτικότητας μόνο από την οπτική γωνία των εκάστοτε δικών του αξιολογικών τοποθετήσεων» επισήμαινε ο Χάμπερμας. Επομένως όταν έχουμε την επικράτηση ορίων σύμφωνα με τη βούληση του «ισχυρού», τότε δεν έχουμε δημοκρατία. Δεν έχουμε δημοκρατία, όταν καταλύεται το ίδιο το Σύνταγμα μέσω του λεγόμενου «συνταγματισμού», όπου ο εξουσιαστής ερμηνεύει τα άρθρα του Συντάγματος κατά το δοκούν. Σ' αυτό το πλαίσιο ο πολιτικός ανταγωνισμός έχει καταστεί πλέον ένας ανταγωνισμός στη διαφθορά. Ο «νέος νιτσεϊσμός», σύμφωνα με τον Χάμπερμας, τείνει να αποδομήσει όλα τα κριτήρια και να δείξει ότι η πολιτική «αναλώνεται αποκλειστικά σε βρώμικες υποθέσεις», ενισχύοντας την απαξίωσή της. Αυτό επαυξάνεται από το γεγονός της οικονομικής κυρίως εξάρτησης των πολιτικών από το επιχειρείν. Το «μαύρο πολιτικό χρήμα» αλλά και η έλλειψη συνείδησης εκ μέρους των πολιτικών για το άδικο του πράγματος είναι το μέγα σκάνδαλο της σύγχρονης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Η επίλυση του ζητήματος της διαφθοράς με την αντικαστάσταση των πολιτικών από τους ειδικούς τεχνοκράτες και την "επαγγελματοποιημένη δημοκρατία", είναι μία απροσχημάτιστη και ανοιχτή ολιγαρχία, είναι μία κατάργηση της δημοκρατίας και της ανιδιοτελούς ενεργού συμμετοχής στα κοινά. Φωνές αντίστασης Οι πολίτες που δεν έχουν ακόμα αποχαυνωθεί, κυρίως οι νέοι, τα βλέπουν όλα αυτά και αρνούνται τους επαγγελματίες της πολιτικής και το στημένο παιγνίδι τους. Κάποιοι μιλούν για το τέλος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και ότι η πραγματική δημοκρατία δεν είναι ουτοπία. Άλλοι επαναφέρουν το αρχαίο δικαίωμα στην Ισηγορία και άλλοι θεωρούν ότι εισερχόμαστε στην εποχή της «αυτοοργανωμένης δημοκρατίας» που διαδέχεται την αντιπροσωπευτική. Όλα αυτά είναι θέσεις, οι οποίες απλώς φανερώνουν το «όχι» στη μεταδημοκρατία, στη δημοκρατία δίκην προσομοίωσης, την ολιγαρχία με δημοκρατική μάσκα, όπου βιομήχανοι και πολιτικοί διαπραγματεύονται τα πακέτα των ψήφων, είναι η απάντηση στην «δημοκρατία» απάτη των Τραμπ, Μελόνι, Μακρόν, Μητσοτάκη και λοιπών. Απομένει η πολιτική οργάνωση και δέσμευση των πολλών σε μια ουσιαστική δημοκρατία, για αντικατάσταση του δίκαιου της ισχύος από την κοινωνική δικαιοσύνη και την ισότητα... *Η φωτογραφία είναι αρχείου
Ότι θα έπαιζαν το… έργο για τον ΟΠΕΚΕΠΕ «γίνονταν και παλιά αυτά» το ξέραμε, ότι θα έλεγαν «και σε άλλες χώρες υποβλήθηκε πρόστιμο» το περιμέναμε, αλλά αυτοί έχουν το θράσος να πουν ότι «το πρόστιμο (των 415 εκατ. ευρώ) αφορά στην περίοδο του ΣΥΡΙΖΑ». Και εντάξει αυτοί το λένε, στην προκειμένη περίπτωση ο Άδωνις Γεωργιάδης, αλλά οι παρουσιαστές γιατί δεν τον διακόπτουν για να τον ενημερώσουν ότι λέει ψέματα; Δεν βλέπουν ούτε τα ρεπορτάζ του καναλιού στο οποίο εργάζονται; Κι αν ναι, δηλαδή δεν γνωρίζουν το θέμα, ας μην ρωτήσουν καθόλου. antonis kelaidonisστο X
*** Διαβάζω τους διαλόγους της δικογραφίας της ευρωπαϊκής εισαγγελίας που είδαν το φως της δημοσιότητας και νομίζω ότι διαβάζω διαλόγους από εγκληματική οργάνωση, σαν κι αυτούς που δίνει κάθε τόσο η Αστυνομία μετά από συλλήψεις. Η δουλειά γίνονταν με ένα τηλεφώνημα όπως φαίνεται. Αρκεί να ήξερες τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση. «Θα γίνω και εγώ αγρότης» φέρεται να είπε κάποιος, σύμφωνα με τις καταγραφές από τις παρακολουθήσεις.
***«Έχεις ε, έχουμε ένα Κρητικό, κάθεται τόσο καιρό, προσπαθεί να λύσει θέματα της Κρήτης για τη Νέα Δημοκρατία. Πρόσεχε, δεν το κάνει για πάρτη του, για τη Νέα Δημοκρατία (σ.σ. το κάνει)», είπε ένας άλλος. Έτσι για να μην έχουμε απορίες πώς έγινε η Κρήτη «μπλε». Γκίζμοστο X
***Άκουσα τον Μάκη Βορίδη να λέει ότι ελέγχεται επειδή υπέγραψε και συμφώνησε με προηγούμενη υπουργική απόφαση που αφορούσε τη λεγόμενη «τεχνική λύση». Εντάξει, Μάκη μας, αν δεν ήθελες να υπογράφεις και να διοικείς θα μπορούσες να πεις «δεν γουστάρω να γίνω υπουργός». Αν θα παραιτηθεί δεν ξέρω, είπε ότι αυτό εξαρτάται από τους βουλευτές της ΝΔ και πώς θα αποφασίσουν να κινηθούν.
Λες και είναι αυτόβουλα όντα.
***Θα έχει πλάκα πάντως το επόμενο διάστημα. Θα διαβάσουμε διάφορα, έτσι για να καταλάβουμε ποιος είναι ο καθένας τους. Απ’ όλα τα κόμματα.
***Πάμε και στα της Συνόδου του ΝΑΤΟ. Διότι υπάρχει ενδιαφέρον πέρα από τη συμφωνία για αύξηση των αμυντικών δαπανών, για τις οποίες εννοείται. πανηγυρίζουμε.
***Τον είδε η ντροπή και ντράπηκε. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ζητιάνευε από τον Ντόναλντ Τραμπ ένα βλέμμα, μια κουβέντα, έτσι για να αισθανθεί κι αυτός ότι τον παίζει, όπως τα άλλα παιδάκια. «Της προσκλήσεως» για να το πω ευγενικά. xPVBSJDyWr / X
***Θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί ότι απλά έτυχε. Αμ δεν έτυχε, «πέτυχε». observerστο X
***Θα ήθελε ίσως να πάρει το «αίμα» του πίσω επειδή ο Ερντογάν βρέθηκε στο πλάι του Τραμπ, στην «οικογενειακή» φωτογραφία έξω από το παλάτι, στη Χάγη, ενώ ο ίδιος ήταν «εξωφυλαρούχας». SUN2στο X
***Γενικώς τα πάμε πολύ καλά στην εξωτερική πολιτική. Λίγα λεπτά αφού η πρωθυπουργάρα μας ανακοίνωσε, με καμάρι, ότι συναντήθηκε με τον Τούρκο πρόεδρο, η Τουρκία ανακοίνωσε μνημόνιο συνεργασίας με τη Λιβύη για έρευνες σε περιοχές του παράνομου τουρκολιβυκού μνημονίου.
***Γι’ αυτό ακριβώς το θέμα ο Άδωνις έριξε το «καρφί» του κατά του Νίκου Δένδια, υπενθυμίζοντας ότι εκείνος ήταν, τότε, υπουργός και πως την ευθύνη είχε το υπουργείο Εξωτερικών και όχι αυτό της Ανάπτυξης που ο ίδιος είχε. Τι απάντησε ο υπουργός Εθνικής Άμυνας; Ότι σημασία έχει «ποιος λέει τι», ότι δηλαδή δεν έχει και μεγάλη σημασία αυτό που ειπώθηκε, επειδή ακριβώς το είπε ο Άδωνις. Panagiotis G. Pavlosστο X
***Εκτός του υπουργού Υγείας τροχιοδεικτικές «βολές» εκτόξευσε και ο Γιώργος Γεραπετρίτης κατά του Νίκου Δένδια, που είχε μιλήσει για «κερκόπορτα» αφού έγινε γνωστό ότι η Τουρκία θα συμμετάσχει στο πρόγραμμα SAFE για την ευρωπαϊκή άμυνα. «Όποιος νομίζει ότι θα μπορούσε να φέρει καλύτερο αποτέλεσμα, ας παρουσιάσει συγκεκριμένα δεδομένα», είπε και πρόσθεσε: «Η ευπρέπεια πολλές φορές εκλαμβάνεται ως αδυναμία. Δεν είναι καθόλου έτσι. Ίσως δεν έχω τα πολιτικά ερείσματα που μπορεί να διαθέτουν άλλοι, αλλά βασίζομαι στον ορθό λόγο και το εθνικό συμφέρον. Θα παραμείνω ευγενής και ευπρεπής. Με τα εθνικά θέματα δεν παίζουμε». Πώς το έλεγε ο Ντίνος Ηλιόπουλος; «Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα».
Υπέγραψαν μνημόνιο συνεργασίας για έρευνα και εξόρυξη υδρογονανθράκων σε τέσσερις θαλάσσιες περιοχές. Καμιά αντίδραση από την κυβέρνηση
Φωτιές ανάβει στη Μεσόγειο το μνημόνιο συνεργασίας που υπέγραψαν Λιβύη και Τουρκία με σκοπό την έρευνα και εξόρυξη υδρογονανθράκων σε τέσσερις θαλάσσιες περιοχές. Ηδη η ηλεκτρονική εφημερίδα Türkiye δημοσίευσε χθες αναλυτικό άρθρο με τον «κομμένο και ραμμένο» στο ερντογανικό αφήγημα τίτλο «Νέα κίνηση στη Γαλάζια Πατρίδα! Τουρκία και Λιβύη αναλαμβάνουν δράση κατά της Ελλάδας».
Δεν είναι μια εξέλιξη που δεν αναμενόταν, αλλά και αυτή τη φορά η ελληνική κυβέρνηση «κατάφερε» να μην αντιδράσει. Η κίνηση αυτή της Λιβύης και της Τουρκίας ήρθε λίγες ώρες μετά το ολιγόλεπτο τετ α τετ του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη και του Ταγίπ Ερντογάν, στο οποίο, όπως μάθαμε από ελληνικές πηγές, ο κ. Μητσοτάκης είχε ως μόνη έγνοια πότε θα συναντηθεί επισήμως με τον Τούρκο πρόεδρο… Οσο για τον κ. Γεραπετρίτη, ο υπουργός Εξωτερικών επιμένει, όπως και ο πρωθυπουργός, στα «ήρεμα νερά». Τώρα, ποια «ήρεμα νερά», την ώρα που η Τουρκία επιμένει για το τουρκολιβυκό μνημόνιο και ετοιμάζεται να κάνει σεισμικές έρευνες στα όριά του, μόνο οι κύριοι Γεραπετρίτης και Μητσοτάκης γνωρίζουν…
Το σχετικό deal για έρευνες και εξόρυξη υδρογονανθράκων συνυπέγραψαν η Εθνική Εταιρία Πετρελαίου της Λιβύης με την τουρκική εταιρία πετρελαίου (TPAO). Σύμφωνα με τουρκικές πηγές, η συμφωνία τίθεται σε εφαρμογή ύστερα από συνομιλίες μεταξύ των δύο μερών στην Κωνσταντινούπολη, ενώ, με βάση τη δήλωση της Εθνικής Εταιρίας Πετρελαίου της Λιβύης, σχεδιάζεται δισδιάστατη σεισμική έρευνα στο πλαίσιο του έργου που θα εκτελέσει η ΤΡΑΟ. Αυτό που μένει πλέον να φανεί είναι εάν οι επίμαχες περιοχές συμπίπτουν με αυτές που έχει ήδη ανακοινώσει προς δημοπράτηση η ελληνική κυβέρνηση. Είναι γνωστό πως η Λιβύη είχε ήδη προκηρύξει δικό της διαγωνισμό για θαλάσσια οικόπεδα, τα οποία συμφωνούν με την ελληνική οριοθέτηση και εφάπτονται στη μέση γραμμή μεταξύ των δύο χωρών. Συνεπώς, προκύπτει εύλογα το ερώτημα εάν οι καινούργιες έρευνες θα εκτελεστούν στην ήδη προκηρυχθείσα περιοχή.
Αξίζει να υπογραμμιστεί πως και τα δύο κέντρα εξουσίας στη Λιβύη εξέφρασαν την αντίθεσή τους στη δημοσίευση στην Ε.Ε. της ανακοίνωσης της ελληνικής κυβέρνησης για διεθνή πρόσκληση προσφορών σχετικά με την αδειοδότηση ερευνών για υδρογονάνθρακες στις επίμαχες θαλάσσιες περιοχές. Η κρίσιμη αυτή κλιμάκωση, είτε γίνεται λόγω της ανακοίνωσης της Chevron για έρευνες στα νότια της Κρήτης (όπως υποστηρίζουν ΜΜΕ που στηρίζουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη) είτε όχι, ουσιαστικά βάζει την Ελλάδα με την πλάτη στον τοίχο. Και, όπως φαίνεται, η αντιπαράθεση με τη Λιβύη θα συνεχιστεί.
Ο μόνιμος αντιπρόσωπος της Ελλάδας, πρέσβης Ευάγγελος Σέκερης, και ο Λίβυος ομόλογός του, πρέσβης Τάχερ Μοχάμεντ Αλ Σούνι, ήρθαν σε αντιπαράθεση κατά τις τοποθετήσεις τους επί του ζητήματος της οριοθέτησης των θαλάσσιων ζωνών, στη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Θέμα συζήτησης στον ΟΗΕ, ένα μνημόνιο που είναι άκυρο, όπως υποστηρίζει η ελληνική κυβέρνηση…
Μια ανεπανάληπτη λαϊκή διαδήλωση με τα τραγούδια του Μίκη - σύμβολο της ανάτασης του λαού μας!
Μια ιστορική συναυλία για μια ιστορική μορφή της μουσικής, του αγώνα, του λαού μας. Ένα κατάμεστο Παναθηναϊκό Στάδιο που δονείται στα τραγούδια του Μίκη, στα τραγούδια τα δικά τους και τα δικά μας. Ένα σάλπισμα για πάλης ξεκίνημα, για νέους αγώνες.
Η συναυλία που διοργάνωσαν η ΚΕ του ΚΚΕ και η οικογένεια του Μίκη Θεοδωράκη, για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου μας συνθέτη, χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη του πλήθους που συμμετείχε ως μια ιστορική στιγμή.
Ένα μεγάλο και ωραίο πλήθος κόσμου έδωσε το «παρών» για να τιμήσει τον μεγάλο μας συνθέτη και τα 100 χρόνια από τη γέννησή του. Ένα μωσαϊκό ανθρώπων όλων των ηλικιών, που με το έργο του συγκινούνται, εμπνέονται, θυμούνται, ονειρεύονται...
Ήταν εκεί όσοι «δεν συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις», όσοι έκαναν «τον πόνο όλου του κόσμου αδελφό», όσοι ξέρουν ότι «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή», όσοι παλεύουν «για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι». Ένα πλήθος που μετατράπηκε σε χορωδία, συνοδεύοντας τους καλλιτέχνες και σείοντας το Στάδιο στα τραγούδια του μεγάλου μας μουσικοσυνθέτη.
Τραγούδι και αγώνας έγιναν «ένα», «δύο έννοιες απόλυτα συγχωνευμένες σε μια ιστορική συναυλία, που αντικειμενικά παίρνει το νόημα μιας ιστορικής διαδήλωσης, ενός ιστορικού λαϊκού συλλαλητηρίου για την καταδίκη του πολέμου», όπως είπε μεταξύ άλλων στην ομιλία του ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας.
Δεν θα μπορούσε να δοθεί πιο ταιριαστή τιμή στα 100 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου μας συνθέτη, που ήταν «της λευτεριάς ταμένος». Μια μεγάλη συναυλία, μια μεγάλη διαδήλωση από εκείνους που η καρδιά τους «δεν σηκώνει τ' άδικο».
Χιλιάδες φωνές σμίγουν με τους λαούς όλου του κόσμου ενάντια στη βαρβαρότητα, «χάλκινο το τραγούδι μας στο στόμα, τίποτα δεν το φίμωσε ακόμα». Ενάντια στη σφαγή του ήρωα Παλαιστινιακού λαού από το κράτος-δολοφόνο Ισραήλ. Ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στη Μ. Ανατολή, ενάντια στους βομβαρδισμούς λαών, που γίνονται θύματα στον βωμό των ασίγαστων ανταγωνισμών για τα μεγαλύτερα κέρδη. Ενάντια στη συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης στους δολοφονικούς σχεδιασμούς, που μετατρέπουν τη χώρα μας σε θύτη των επιθέσεων σε άλλους λαούς και ταυτόχρονα σε στόχο...
Με την ομορφιά της μουσικής και των τραγουδιών του Μίκη, ένα ολόκληρο στάδιο έστειλε μήνυμα αντίστασης στην ασχήμια ενός κόσμου γερασμένου, δυστυχισμένου. Μήνυμα αντίστασης στον σάπιο κόσμο του πολέμου, στον κόσμο που για «μάρκα ή δολάρια» πραγματοποιεί ακόμα «μακελειό στα Ελ Ζαατάρ».
Η ιστορία έχει μια σωστή πλευρά
Το σύνθημα για «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» δόνησε την ατμόσφαιρα πολλές φορές κατά τη διάρκεια της μεγάλης αυτής συναυλίας-λαϊκής διαδήλωσης. Το πλήθος που συμμετείχε στη συναυλία εξέφρασε με τα συνθήματά του και με σημαίες της Παλαιστίνης στις εξέδρες του Σταδίου την αλληλεγγύη του στον Παλαιστινιακό λαό και στον δίκαιο αγώνα του ώστε να έχει πατρίδα.
Μια συγκλονιστική στιγμή έλαβε χώρα όταν τα φώτα άναψαν και οι κερκίδες φωτίστηκαν. Εκατοντάδες σημαίες της Παλαιστίνης υψώθηκαν στις κερκίδες. Χιλιάδες άνθρωποι, που εδώ και καιρό σφίγγουν τα δόντια αντικρίζοντας τους νεκρούς στα χαλάσματα της Γάζας και υψώνουν τις γροθιές τους στους δρόμους σε έκφραση αλληλεγγύης στην πάλη του ηρωικού Παλαιστινιακού λαού, φώναξαν: «Λευτεριά στη Παλαιστίνη».
Ο Διονύσης Τσακνής πήρε θέση στη σκηνή δίπλα στον Παντελή Θαλασσινό και τραγούδησαν το «Ήταν κάποτε δυο φίλοι», ένα τραγούδι του οποίου τη μουσική ο Μίκης παραχώρησε για να γίνει ο μελλοντικός ύμνος της ελεύθερης, ανεξάρτητης Παλαιστίνης.
Και τα συνθήματα έγιναν τραγούδι, με το πλήθος να τραγουδά για αυτούς που «κάθε βραδιά όρθιοι στην πλαγιά με τον θάνατό τους υψώνουν κάστρα».
Η ιστορική συναυλία ήταν μια βαθιά υπόκλιση στον Μίκη της δημιουργίας! Στον συνθέτη που κατόρθωσε να εκφράσει μέσα από τις μελωδίες του την απεραντοσύνη του κόσμου, το μεγαλείο του «ενεργητικού, μάχιμου και προπαντός όρθιου λαού», την κίνηση της Ιστορίας προς τα μπρος. Γιατί ο Μίκης ήξερε καλά πως ο λαός είναι αυτός που θα κινήσει την Ιστορία προς τα μπρος, πως «σαν χτυπάει ο λαός μας σειέται γη στεριά» και πως με την πάλη του, με την αισιοδοξία, την περηφάνια και τη λεβεντιά του «υψώνει κάστρα».
Ήταν μια τιμή στη μουσική ιδιοφυΐα που μας έμαθε να τραγουδάμε τα λόγια των μεγάλων ποιητών, που με τις μελοποιήσεις του μας χάρισε «το σπάνιο κλειδί που ανοίγει τις μεγάλες πόρτες για να μπούμε στον μαγικό κόσμο της αληθινής Τέχνης».
Ένα στάδιο να σείεται και να τιμά αυτόν που εμπνεύστηκε από τα «Μεγάλα Μεγέθη» της Ιστορίας, τον Μίκη που «οι μπαταρίες του ταλέντου του γέμιζαν μέσα στη ζεστασιά της χειραψίας, μέσα στο αετίσιο βλέμμα του συναγωνιστή, μέσα στις ιαχές των συλλαλητηρίων και στη βοή της μάχης...». Αυτόν που έγινε μέρος της Ιστορίας, καθώς την αφουγκράστηκε και την αγκάλιασε, την ακολούθησε και πέτυχε να την αποτυπώσει στη μεγάλη Τέχνη του και να την καταστήσει σύμβολο στο μωσαϊκό των πόνων, της χαράς και κυρίως της αισιόδοξης προοπτικής για έναν λαό που αγωνίζεται για να είναι λεύτερος.
Όλο το ελληνικό τραγούδι τίμησε με την παρουσία του και τις ερμηνείες του από τη σκηνή τον συνθέτη που χωρίς αυτόν η ίδια η μουσική και το τραγούδι θα ήταν αλλιώς. Γιατί το μουσικό έργο του Μίκη Θεοδωράκη αποτελεί τοιχογραφία του 20ού αιώνα στη χώρα μας: Εκεί θα συναντήσουμε τις μεγάλες στιγμές της Ιστορίας, τα μεγάλα διλήμματα, τις μεγάλες αποφάσεις, τις συγκρούσεις, τις ελπίδες, τους αγώνες. Αυτό το τεράστιο έργο ερμήνευσαν χτες στο Καλλιμάρμαρο τραγουδιστές που έκαναν τα πρώτα τους βήματα ερμηνεύοντας το έργο του Μίκη Θεοδωράκη, φωνές-σύμβολα της εργογραφίας του, μαζί με νεότερους μουσικούς και ερμηνευτές που συνεχίζουν να εμπνέονται από το αιώνιο έργο του.
Στο τέλος όλοι οι ερμηνευτές ανέβηκαν πάνω στη Σκηνή. Όλοι εκεί για τον Μίκη. Για τον αγωνιστή μουσικό, για τον δημιουργό που χωρίς αυτόν το ελληνικό τραγούδι θα ήταν αλλιώς.
Μια συγκλονιστική συναυλία, που έγραψε τη δική της Ιστορία. Μας έκανε όλους μας να αισθανθούμε ότι σηκωθήκαμε ένα μπόι ψηλότερα, ότι τούτο το βράδυ είμαστε «πιο πάνω απ' όλα τούτα».
Συγκλονιστικό αντάμωμα με τις μελωδίες του τεράστιου δημιουργού
Ενα από τα πολλά μοναδικά στοιχεία της ιστορικής συναυλίας του ΚΚΕ για τον Μίκη Θεοδωράκη στο Καλλιμάρμαρο ήταν ότι συνένωσε στη σκηνή δεκάδες καλλιτέχνες, όλο το ελληνικό τραγούδι. Από τους πρώτους ερμηνευτές του Μίκη μέχρι νέους και ανερχόμενους, που εμπνέονται και θα εμπνέονται διαρκώς από το έργο του.
Ετσι, δεν ξάφνιασε που το άνοιγμά της έγινε από τους «Κοινούς Θνητούς», το αγαπημένο στη νεολαία συγκρότημα από το Αλιβέρι Εύβοιας, που ερμήνευσε το «Θάλασσες μας ζώνουν», ένα από τα πρώτα τραγούδια του Μίκη, που το έγραψε εξόριστος στην Ικαρία μαζί με τους συντρόφους του, δεσμώτες κομμουνιστές, και από τις πρώτες νότες καταλάβαινες τι θα ακολουθήσει... «Στην καρδιά ατσάλι, φλόγα στην ψυχή!».
Με την «Επιστολή», το τραγούδι που έγραψε ο Μίκης στα χρόνια της χούντας και «χάρισε» και τον τίτλο στη μεγάλη συναυλία («Κοντά σας όλη μου η ζωή»), ο Αγγελος Θεοδωράκης, εγγονός του μεγάλου μας συνθέτη, έστειλε τον δικό του «χαιρετισμό», σημειώνοντας από σκηνής: «Παππού, απόψε γιορτάζουμε τα 100 σου χρόνια, στέλνουμε μήνυμα να σταματήσει η γενοκτονία. Λευτεριά στην Παλαιστίνη!».
Ξεχωριστά ήταν και τα λυρικά τραγούδια του Μίκη. Ενα τέτοιο ερμήνευσε η Βιολέτα Ικαρη, κάνοντας τους πρώτους φακούς να ανάβουν για να συνοδέψουν τη μελωδικότητα της «Φαίδρας» από την ομώνυμη ταινία του Ζιλ Ντασέν... Με την επιλογή του συγκεκριμένου τραγουδιού έγινε και μια αναφορά σε μια ιδιαίτερη πλευρά της μουσικής δημιουργίας του Μίκη, τη μουσική που έγραψε για κινηματογραφικές ταινίες. Βέβαια, δεν ήταν λίγες οι φορές που τα συγκεκριμένα τραγούδια και μελωδίες «αυτονομήθηκαν», φανερώνοντας και με αυτόν τον τρόπο το μέγεθος και την τεράστια δύναμη επικοινωνίας του έργου του. Και κινηματογραφικά συνέχισαν ως ντουέτο στη σκηνή ο Α. Θεοδωράκης με την Β. Ικαρη, στο «Από το παράθυρό σου».
Επειτα ο λόγος δόθηκε στους ποιητές. Η δύναμη του έργου του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα αποτυπώθηκε στον κύκλο τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη «Romancero Gitano», βασισμένο στη μετάφραση επτά ποιημάτων του Λόρκα από τον Οδυσσέα Ελύτη. Στην εκφραστική δύναμη της ποίησης του Λόρκα μάς ταξίδεψε μοναδικά η Αγγελική Τουμπανάκη, με το ξεχωριστό ηχόχρωμά της.
Ακολούθησε η ποίηση του Κάλβου, να διαμηνύει πως «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία», ένα από τα «Τραγούδια του Αγώνα», το «Εις Σάμον», που ερμήνευσε ο Παναγιώτης Πετράκης.
Μπορεί να χωρέσει η μυθιστορηματική ζωή του Μίκη σε ένα τραγούδι; Αν σκεφτούμε τους «Δρόμους του Αρχάγγελου», σε στίχους Μιχάλη Γκάνα, η απάντηση είναι ναι. Ο Βασίλης Λέκκας, ως ο πρώτος ερμηνευτής του έργου, άνοιξε με αυτό τη δεύτερη ενότητα της συναυλίας, λέγοντας ότι «ήρθαμε απόψε εδώ όλοι συνειδητά» και ταξιδεύοντας το Στάδιο σε όλα τα μέρη και τους τόπους που καθόρισαν τη ζωή και το έργο του Μίκη: «Γιάννενα και Τρίπολη και Κρήτη / ρίζα μου περηφάνια Ψηλορείτη / Ζάτουνα και νησιά της αγωνίας / φλέβα μου μυστική της Ιωνίας».
Κι ύστερα όλο το Στάδιο να χτυπάει ρυθμικά παλαμάκια στη «Μυρτιά», που τραγούδησε η Ρίτα Αντωνοπούλου, και στον «Αντρίκο», που ερμήνευσε η Γιώτα Νέγκα.
Επειτα το Στάδιο όρθιο σε ένα από τα εμβληματικά ζεϊμπέκικα του Μίκη, το θρυλικό «Σαββατόβραδο»! Το ηχογράφησε ο Μίκης το 1961, μαζί με άλλα πέντε τραγούδια του Τάσου Λειβαδίτη και του Δημήτρη Χριστοδούλου, με τις φωνές του μεγάλου Στέλιου Καζαντζίδη και της Μαρινέλλας, και με τον Μανώλη Χιώτη στο μπουζούκι. Λαϊκά τραγούδια, αγαπημένα, που αργότερα αποτέλεσαν μεγάλο κομμάτι της πρώτης «Πολιτείας» του συνθέτη. Τραγούδια που έχουν καθορίσει γενιές και γενιές... Το ερμήνευσε ο Δημήτρης Μπάσης εξαιρετικά, συνοδευόμενος από τις φωνές των δεκάδων χιλιάδων του κοινού στα ρεφρέν, όπως έγινε και αμέσως μετά, που μετρώντας «Βράχο, βράχο τον καημό μου», ολόκληρο το Καλλιμάρμαρο παλλόταν, δονούνταν από τα χειροκροτήματα και το τραγούδι.
Με συγκίνηση και δύναμη η Ρίτα Αντωνοπούλου ερμήνευσε το «Δρόμοι παλιοί», λέγοντας πόσο συγκινημένος θα ήταν ο ίδιος ο Μίκης αν ήταν μαζί με όλο αυτό το γεμάτο παλμό πλήθος, και ύστερα ο Παντελής Θαλασσινός πήρε τη σκυτάλη για να ερμηνεύσει τον «Ωρωπό», να μας θυμίσει μια σελίδα του έργου και της δράσης του Μίκη στον αντιδικτατορικό αγώνα, τότε που το να τραγουδάς Θεοδωράκη ήταν συνώνυμο πράξης αντίστασης.
Επειτα ο Παντελής Θαλασσινός μαζί με τον Διονύση Τσακνή επιφύλαξαν μια «έκπληξη», όπως είπαν, στο κοινό: Τραγουδώντας μαζί το «Ηταν κάποτε δυο φίλοι», σημείωσαν ότι μπορεί να το είχε πρωτοπεί ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, μετά όμως αυτό το τραγούδι έγινε ο εθνικός ύμνος της Παλαιστίνης. Για άλλη μια φορά σε όλο το Στάδιο ήχησε το σύνθημα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», από τις οθόνες πρόβαλε ο Μίκης σε φωτογραφίες με τον Γιασέρ Αραφάτ και τον Γιάννη Ρίτσο, να φορούν την παλαιστινιακή μαντίλα, ενώ το κοινό ανέμιζε κεφίγες και παλαιστινιακές σημαίες, κοιτώντας τη μια εξέδρα όπου εκατοντάδες νέοι ύψωσαν πικέτες με τη σημαία της Παλαιστίνης.
«Σήμερα, το 2025, τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη ηχούν σημαντικότερα από ποτέ, ίσως γιατί τα έχουμε εμείς περισσότερο ανάγκη», τόνισε ανεβαίνοντας στη σκηνή ο Γεράσιμος Ανδρεάτος, που ερμήνευσε το «Βραδιάζει». Μαζί του ανέβηκε ο Κώστας Τριανταφυλλίδης για να δονήσει το Στάδιο με το «Της ξενιτιάς» αλλά και τη «Μέρα Μαγιού», το σπαρακτικό λαϊκό τραγούδι από τον «Επιτάφιο», ένα τραγούδι - ύμνο για τη δύναμη της εργατικής τάξης... Και αμέσως μετά όλο το Στάδιο αντήχησε με το σύνθημα «Ενας αιώνας αγώνας και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπορία!».
«Φόρος τιμής στην καρδιά του Μίκη, στην καρδιά της Γάζας, φόρος τιμής στην ειρήνη, στους ανθρώπους αυτούς που έχουν υποφέρει», ήταν η αφιέρωση που έκανε από σκηνής ο Μάριος Φραγκούλης, ερμηνεύοντας το «Της αγάπης αίματα» από το κορυφαίο «Αξιον Εστί» και καλώντας το κοινό να τραγουδήσει μαζί του την «Αρνηση», ολοκληρώνοντας το τραγούδι με μία από τις μοναδικές κορόνες του.
Υστερα ήρθε η ώρα για τον σεβαστό και μεγάλο Μανώλη Μητσιά: «Στράτα τη στράτα», «Το παλικάρι έχει καημό», «Δραπετσώνα» και όλο το Στάδιο να τραγουδά, να υποκλίνεται, να εύχεται να μην τελειώσει αυτή η μοναδική βραδιά.
Και όχι μόνο δεν τελείωνε, αλλά η ένταση όλο δυνάμωνε, αφού στη σκηνή ανέβηκε ο Μίλτος Πασχαλίδης, ξεσηκώνοντας μια μοναδική ατμόσφαιρα. «Είμαστε δυο», «Οταν σφίγγουν το χέρι»... Τραγούδια και συνθήματα, ηλεκτρισμός, όλο το στάδιο μια φωνή, όλα τα χέρια ψηλά, όλες οι φωνές ενωμένες απαιτώντας ξανά «Λευτεριά στην Παλαιστίνη»!
«Ευχαριστούμε τον Μίκη για τον πολιτισμό, για την Τέχνη που μας άφησε παρακαταθήκη και θα μεγαλώσουν γενιές και γενιές. Σας ευχαριστούμε και τον ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας», είπε η Αλκηστις Πρωτοψάλτη, για να ακολουθήσει η αγέρωχη ερμηνεία της στο «Κράτησα τη ζωή μου» και να μαγέψει με τη μελωδικότητα και τη ζωντάνια της στον «Απρίλη», πριν κάνει ντουέτο με τον Δημήτρη Μπάση στο «Στρώσε το στρώμα σου για δυο».
Με το «Αρνιέμαι» ανέβηκε στη σκηνή ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ξεσηκώνοντας το μοναδικό συναυλιακό κλίμα που μόνο εκείνος ξέρει να δημιουργεί, για να ενωθεί όλο το Στάδιο στο σύνθημα «Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι ο νέος κόσμος ο σοσιαλισμός». Αμέσως μετά ερμήνευσε την «Ομορφη πόλη» ...και η νύχτα έγινε μέρα, καθώς δεκάδες χιλιάδες φακοί από τα κινητά του κοινού φώτισαν το Στάδιο, δίνοντας εικόνες ανεπανάληπτες. Ακολούθησε το «Σφαγείο», που συνοδεύτηκε από το σύνθημα «Ούτε σε ξερονήσια ούτε σε φυλακές, ποτέ τους δεν λυγίσανε οι κομμουνιστές».
«Πατέρα και δάσκαλο» για την οικογένεια των μουσικών, που «δεν έφυγε ποτέ από κοντά μας» χαρακτήρισε τον Μίκη Θεοδωράκη ο Γιώργος Νταλάρας, που ανέβηκε με τη σειρά του στη σκηνή ερμηνεύοντας το «Ανοίγω το στόμα μου» κι έπειτα τις «Καμπάνες», γιατί... «τούτο το χώμα είναι δικός τους και δικό μας, δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει»... Αυτά τα τραγούδια είναι δικά τους και δικά μας... Και αυτό το ξέρουμε καλά! Τραγούδησε για το χθες, το σήμερα και το αύριο. Τραγούδησε για τον δικό μας Μίκη που μας έμαθε ότι η ζωή έχει «ανηφόρες», αλλά και μας έμαθε πως να κρατιόμαστε «από ένα λουλούδι» μέχρι να σημάνουν οι πραγματικές καμπάνες... Και τον συνόδεψαν αμέσως μετά οι «Τεκετζήδες», παιδιά από τα Μουσικά Σχολεία Ιλίου και Αλίμου, με τα μπουζούκια και τις φωνές τους, στο «Βρέχει στη φτωχογειτονιά» κερδίζοντας θερμότατο χειροκρότημα.
Η Μαρία Φαραντούρη, ανεβαίνοντας στη σκηνή θύμισε σε όλους ορισμένα λόγια του Μίκη που όπως είπε έλεγε «όλοι μας να αγωνιζόμαστε για να μετατρέψουμε τη βιομηχανία του εμπορίου σε βιομηχανία ειρήνης και πολιτισμού». Ευχαρίστησε το Κόμμα που όπως είπε έκανε και κάνει πολλά για να διασώσει τη μνήμη του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού. Με τα τραγούδια του Μίκη που ερμήνευσε σκορπίζοντας ρίγη συγκίνησης μας έκανε να «πάρουμε αέρα στην ανθισμένη γη» για τα γελαστά παιδιά που ακόμα αγωνίζονται και εμείς αιώνια θα λέμε «Δόξα και τιμή». Για όσους «στον κόσμο είναι αργά» και κυνηγούν τη ζωή τους. Για «Λίγο ακόμα», για να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα και να δούμε τις αμυγδαλιές να ανθίζουν. Τραγούδησε για τη «Λαμπρή» για μια «Γιορτή ξανανιωμού», για τα παιδιά που πάνε στον πόλεμο με θάρρος και τρανές καρδιές.
ΥΓ του blog: .....Σχίστηκαν και τράνταξαν τα μάρμαρα, λούφαξαν ραγιάδες, δωσίλογοι και προσκυνημένοι, όταν χιλιάδες ελληνικές ψυχές ενώθηκαν ξανά με τις νότες του Μίκη, τους στίχους των ποιητών του γένους μας και διατράνωσαν την πίστη, τον πόθο και την βούληση τους για ΕΙΡΉΝΗ, ΛΕΥΤΕΡΙΑ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ και Εθνική Ανεξαρτησία...
