Το τέταρτο από μια σειρά άρθρων για την κρίση της παγκοσμιοποίησης και την άνοδο της άκρας δεξιάς. Έχει μέλλον η ριζοσπαστική αριστερά;
Τηρουμένων των αναλογιών αντίστοιχα φαινόμενα με τον Μεσοπόλεμο σημειώνονται και σήμερα. Όπως ήδη επισημάναμε, αρχικά, η δυσαρέσκεια των μαζών στη Δύση από το καθεστώς του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού προκάλεσε ισχυρές τάσεις προς τα αριστερά. Μάλιστα, οι τάσεις αυτές στράφηκαν όχι προς την παραδοσιακή αριστερά της Σοσιαλδημοκρατίας, που είχε ταυτιστεί με την παραδοσιακή Δεξιά και έπαιζε τον ρόλο απλού στυλοβάτη του συστήματος, συμμετέχοντας στο λεγόμενο «ακραίο κέντρο», όπως ονομάστηκε προσφυώς ο συνδυασμός Χριστιανοδημοκρατίας (ή άλλων μορφών της παραδοσιακής Δεξιάς) και Σοσιαλδημοκρατίας, αλλά προς μορφές «ριζοσπαστικής» αριστεράς.
Στην Ελλάδα είχαμε την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, στην Ισπανία είχαμε την εκρηκτική αρχική άνοδο των Podemos, στη Γαλλία η «Ανυπότακτη Γαλλία» πήρε τη θέση του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Στη Βρετανία ο βετεράνος αντιϊμπεριαλιστής αγωνιστής και μια από τις πιο αξιοπρεπείς και μαχητικές μορφές του ευρωπαϊκού σοσιαλισμού, αν και εντελώς περιθωριακό αουτσάιντερ, ο βουλευτής Τζέρεμι Κόρμπιν εξελέγη αρχηγός του Εργατικού Κόμματος.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες ο Μπέρνι Σάντερς, μια αρχικά τελείως περιθωριακή μορφή πλησίασε πολύ στο να χριστεί υποψήφιος των Δημοκρατικών για την προεδρία (και πιθανώς κέρδισε την εκλογή από την Κλίντον, που πολλοί πιστεύουν ότι νόθευσε τη διαδικασία για να γίνει αυτή η υποψήφια Πρόεδρος, αλλά δεν διαμαρτυρήθηκε, ούτε και επεχείρησε να δημιουργήσει δική του οργανωτική ισχύ και δεν ανέπτυξε μετά την ήττα του σπουδαία ριζοσπαστική δράση, σε αντίθεση με τον Τραμπ. Παρακολούθησε αργότερα, χωρίς καμία αντίσταση, μαζί με την αριστερά του Δημοκρατικού Κόμματος, την κατολίσθηση των Δημοκρατικών στη θέση πρωτεργάτης της αντιρωσικής και φιλοπόλεμης υστερίας. Με τον τρόπο αυτό, η αριστερά των Δημοκρατικών επέτρεψε στον Τραμπ να δημιουργήσει την εντύπωση της μόνης φιλειρηνικής δύναμης και να κερδίσει εν τέλει και τις εκλογές! (Σε αυτό φυσικά συνέβαλε ασφαλώς και η οικονομική και οικολογική πολιτική του Μπάιντεν).
Συνοψίζοντας, στη δεκαετία του 2010 είχαμε μια εντυπωσιακή, πρωτοφανή σε όλη τη μεταπολεμική ιστορία της Ευρώπης και σε όλη την ιστορία των ΗΠΑ, άνοδο της «ριζοσπαστικής αριστεράς» που γρήγορα κατέληξε όμως σε μεγάλες ήττες, κραυγαλέες αποτυχίες και πολύ μεγάλες προδοσίες, αρχής γενομένης από την κωμικοτραγική, «προδοτική» και εξευτελιστική συνθηκολόγηση χωρίς μάχη, και ουσιαστικά χωρίς καν διαπραγμάτευση του ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, που χρησιμοποιήθηκε μάλιστα για να χτυπηθεί το κύρος της αριστεράς σε όλο τον κόσμο και να πλασαριστεί, κατ’ αντιπαράθεση, η άκρα δεξιά, ως δήθεν ριζοσπαστική δύναμη αλλαγής και αντίθεσης στην παγκοσμιοποίηση.
Η άνοδος αυτή ανακόπηκε της ριζοσπαστικής αριστεράς ανακόπηκε λοιπόν λόγω των συμβιβασμών των ηγεσιών των ανερχόμενων δυνάμεων. Εκτός της πολύ γνωστής περίπτωσης της συνθηκολόγησης Τσίπρα, ο Τζέρεμι Κόρμπιν, πιεζόμενος ιδίως από τη μικροαστική βάση του, αλλά επίσης και από το City και την «παγκοσμιοποιητική» αγγλική και διεθνή ελίτ και την Ε.Ε. άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να γίνει και δεύτερο δημοψήφισμα για το Brexit. Για την εργατική βάση του αυτό όμως ήταν casus belli, γιατί θεωρούσε την ψήφο της υπέρ του Brexit, ψήφο υπέρ της εθνικής και την εθνική προϋπόθεση της λαϊκής κυριαρχίας. Αυτή ήταν η κύρια αιτία της ήττας του το 2019, μιας ήττας που άλλαξε δραματικά τον συσχετισμό δυνάμεων υπέρ του «κόμματος του πολέμου» και κατά του «κόμματος της ειρήνης» στην Ευρώπη και έπαιξε σπουδαίο ρόλο στο να πάμε στους πολέμους που ακολούθησαν στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή.
Ένας σημαντικός, αλλά δευτερεύων λόγος της ήττας του ήταν και το ότι δεν απάντησε θαρραλέα στις φοβερές επιθέσεις των λόμπυ των Σιωνιστών, με δεσπόζουσα επιρροή σε όλα τα βρετανικά ΜΜΕ, εναντίον του ότι δήθεν ήταν αντισημίτης. Αντί να αντεπιτεθεί λέγοντας ότι θέλουν να τον βγάλουν από τη μέση για να μην τους εμποδίζει στους πολέμους τους, προσπάθησε να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας και έδειξε πολιτική αδυναμία. (Η κατηγορία του αντισημητισμού χρησιμοποιείται ευρύτατα για να συκοφαντήσει όσους δεν είναι αρεστοί στο δυτικό κατεστημένο, ακόμα και να καταστρέψει ανθρώπους. Χρησιμοποιείται ακόμα και εις βάρος προσωπικοτήτων με μεγάλη ακτινοβολία,ςόπως έγινε για παράδειγμα με τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Ζαν-Λυκ Μελανσόν. Τα τελευταία χρόνια, στη φαρέτρα των «Ιεροεξεταστών» της πολιτικής Ορθότητας, προσετέθη και βεβαίως και η κατηγορία του «πουτινιστή». Ο Μεσαίωνας μάλλον αργεί να τελειώσει).
Τέλος, όπως προαναφέραμε, ο Σάντερς πιθανώς κέρδισε τις προκριματικές εκλογές για ανάδειξη υποψηφίου προέδρου των Δημοκρατικών το 2016 στις ΗΠΑ, αλλά η Κλίντον αναγορεύτηκε υποψήφια Πρόεδρος με νοθεία του αποτελέσματος. Δεν τόλμησε όμως να αμφισβητήσει το αποτέλεσμα και υπετάγη εν συνεχεία στην Κλίντον, απογοητεύοντας τους οπαδούς του. Δεν υποτιμούμε ασφαλώς τις δυσκολίες που έχει η αριστερά να συγκρουσθεί μετωπικά με ισχυρότατες δυνάμεις του παγκόσμιου καπιταλισμού. Αλλά δεν βλέπουμε και τι άλλο μπορεί να κάνει από το να δώσει τις μάχες αφού βέβαια προετοιμαστεί πολύπλευρά και κατάλληλα. Και εκεί ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα.
——
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου