Κοντά στις άλλες αντιρρήσεις που ακούγονται για το Πολυτεχνείο υπάρχει και μια αρκετά διαδομένη κριτική που λέει για τους πρωτεργάτες. Ότι εξαργύρωσαν τη συμμετοχή τους με ευρωπαϊκά αξιώματα ή υπουργικούς θώκους ή βουλευτικές θέσεις, συχνά μάλιστα σε ιδεολογικοπολιτικούς χώρους με μηδαμινή ή το πολύ με προσχηματική σχέση με ό,τι εκπροσώπησε η νεανική τους εξέγερση. Αν εξαιρέσω τον αφοριστικό χαρακτήρα της κριτικής, που αδικεί κάμποσους από τους τότε πρωτεργάτες και μετά κατ' επιλογή αφανείς ή με μια σχετική συνέπεια πολιτευόμενους, δύσκολα θα μπορούσε να διαφωνήσει κανείς ως προς ορισμένα άλλα πρόσωπα.
Έτερον εκάτερον. Δεν χρωστάει πολλά πράγματα η ιστορία στα πρόσωπα εξόν από το ότι έπαιξαν πειστικά ή αδέξια έναν ορισμένο ρόλο στις εξελίξεις της, αλλά βεβαίως τα πρόσωπα είναι υπόλογα της προσωπικής τους ιστορίας με διάφορα κριτήρια αξιολόγησης, ανάμεσα στα οποία και το γνωστό “τα στερνά τιμούν τα πρώτα”. Το πώς επιλέγουν να πορευτούν στην κατοπινή τους διαδρομή, έξω δηλαδή από το ιστορικό πλαίσιο που τους ανέδειξε, είναι πρωτίστως δική τους ευθύνη και δεν σχετίζεται με την αποτίμηση του ιστορικού συμβάντος. Το ίδιο το συμβάν προδιαγράφει έναν ορίζοντα κοινωνικών προσδοκιών γύρω από τη μετέπειτα δράση τους, χωρίς όμως να επηρεάζεται εκ των υστέρων από τον βαθμό της ανταπόκρισής τους. Αν πράγματι είναι σημαντικό, υπάρχει αφεαυτού παγωμένο στον ιστορικό χρόνο σαν συμπύκνωση μιας υπόγειας συνομιλίας με το παρελθόν, σαν κορυφαία στιγμή ενός αγώνα για το παρόν και σαν μια πολύτιμη παρακαταθήκη για το μέλλον.
Ανήκω σε μια γενιά που ωφελήθηκε πολιτικά και σιτίστηκε ιδεολογικά από την παρακαταθήκη του Πολυτεχνείου. Που εμπνεύστηκε από τους αγώνες, τα οράματα και τα τραγούδια του. Το πώς και το γιατί τα διαχειρίστηκε όπως τα διαχειρίστηκε, είναι άλλο θέμα και δεν αφορά το ίδιο το Πολυτεχνείο. Αλλά μέρες που 'ναι, κάθε φορά που ανοίγοντας το χρονοντούλαπο της ιστορίας σε αυτές τις ανούσιες σχολικές γιορτές προσπαθούμε να μεταδώσουμε τη μνήμη του στη νέα γενιά, ό,τι βλέπω να απομένει είναι η απορία, η αδιαφορία και η άγνοια των παιδιών μαζί με τις κραυγές του ανταγωνιστικού ιδεολογικού λόγου, που τώρα τελευταία ολοένα και πυκνώνουν. Και μας χλευάζουν γιατί, λέει, κανένας δεν σκοτώθηκε στο Πολυτεχνείο και ότι στην περίοδο της χούντας συντελέστηκε στον τόπο ένα οικονομικό θαύμα και ότι καλά βολεύτηκαν όλοι οι πρωταγωνιστές της εξέγερσης.
Στον αντίποδα, η πολιτική δυναμική και οι ιδεολογικές δονήσεις που προκλήθηκαν από την φοιτητική εξέγερση βρίσκουν στα ίδια επετειακά επεισόδια της ίδιας επετειακής πορείας την εκτόνωσή τους, όπως άλλωστε και στην ελεγχόμενη συγκίνηση που πνίγει τους πιο ευαίσθητους ανάμεσά μας κατά τις σχολικές γιορτές. Αλλά θαρρώ ότι όλα αυτά τα 'χει πει πολύ καλύτερα από μένα και μάλιστα πολύ πριν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου ο Μάριος Χάκκας, στο ψαράκι του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου