Δεν βρίσκεις, μάνα μου... Βρε δεν πά’ να ’χεις μπάρμπα στην Κορώνη! Δεν πά’ να ’χεις πετύχει επιτέλους το ιδανικό σου βάρος (μετά από τουλάχιστον 765,58 προσπάθειες και χιλιάδες χιλιάδων ευρώ σε ινστιτούτα - δεν μιλάω καν για τις ποσότητες δακρύων και ιδρώτα), ενώ ταυτόχρονα έχεις κάνει (μόνη σου μάλλον) το... καλύτερο σεξ της ζωής σου, ο αφεντικός σου δήλωσε παραίτηση ενώ ταυτόχρονα εσύ πήρες αύξηση (μα ποιος είσαι;
Ο Στάσσης της ΔΕΗ είσαι;), άσε που ένας μακρινός θείος τη βγάζει δεν τη βγάζει τη βδομάδα και έχεις λαμβάνειν από την περιουσία, οπότε επιτέλους θα κλείσεις το πολυπόθητο εισιτήριο για το Παρίσι, να δεις κι εσύ η έρμη τη Νίκη τη Σαμοθράκη με δόξα και τιμή και να φορέσεις και το μπερεδάκι σου στραβά, ενώ περπατάς πλάι στον Σηκουάνα, μασουλώντας α λα γαλλικά το κρουασάν σου (φρεσκότατο, διάολε!
Οχι σαν τα δικά μας, που έχουν τριπλάσια τιμή, είναι προζεσταμένα και made in Filippines - ναι, με «F»!), ενώ ανεβαίνεις την ανηφόρα προς το Μουλέν Ρουζ (ωραία η Νικούλα, αλλά ένα Ρουζ πάντα χρειάζεται), τουτέστιν νομίζεις πως επιτέλους («enfin» που λεν οι Γάλλοι, «at last» που λεν οι Αγγλοι, «visbeidzot» που λεν οι Λετονοί... οι Λετονοί, τι φάση; Γιατί;), βεβαιώνεσαι μάλλον πως επιτέλους το Σύμπαν εδέησε και συνωμότησε υπέρ σου...
Κι όμως, όχι! Ούτε και τότε θα βρεις! Η φούσκα σου, γεμάτη αέριο από συνωμοτημένο Σύμπαν, θα σκάσει ακριβώς εκεί: στην είσοδο του υπόγειου πάρκινγκ στην Κλαυθμώνος. Γιατί θέση ελεύθερη να παρκάρεις δίχως να πληρώσεις δεν θα βρεις ποτέ μάνα μου στο κέντρο της Αθήνας. Τέλος και τελεία («full stop» που λεν οι Αγγλοι, «point décimal» που λεν οι Γάλλοι, «ì ì» που λένε οι Γιορούμπα... Ναι ρε, Γιορούμπα, υπάρχει πρόβλημα; Είχες μια μακρινή θεία στη Νιγηρία, την έφαγε η μαύρη γης μια ζωή ’κεί κάτω, θα την τιμήσεις!).
Οχι. Δεν γίνεται. Με τίποτα. Στο κέντρο της Αθήνας, αν μπεις μ’ αμάξι, θα πλερώσεις στάθμευση. Ή κλήση. Διάλεξε! Οπότε βγάζεις έναν αναστεναγμό απογοήτευσης καθώς και η Νίκη και ο αφεντικός και τα κιλά μετά του γαλλικού κρουασάν τίγκα στο βούτυρο είναι πλέον απολύτως βέβαιο πως πέρασαν από μέσα σου και κύλησαν σαν την βροχή στον τσίγκο. Και όλα αυτά για ένα υπόγειο γκαράζ στην Κλαυθμώνος.
Ο Αντρέας Μεϊντάσης, γαμπρός του δικτάτορα Παττακού, είχε εντελώς «τυχαία» αναλάβει το έργο επί χούντας, ποσού ύψους μόλις 1,1 εκατομμυρίου δραχμών, εισπραχθέντος φλουρί το φλουρί, βασανιστήριο το βασανιστήριο, την εποχή εκείνη. Εκαναν δημόσια έργα, βλέπεις, οι χουνταίοι! Εστρωσαν την Ελλάδα! Ποιοι νομίζεις μας έκαμαν σύγχρονο κράτος ξεβλαχε(σ)μένων; Οι Παττακοί... και ο Κωστόπουλος!
Δεν έγιναν όλα τούτα τα τρανά και υπέροχα για να μας βλαχέψει τώρα ένας Βλάχος! Που ένα στιχάκι του («Μέσα σε ένα σάκο βάλτε Αδωνι και Πορτοσάλτε») τρόμαξε μωρέ τα παλικάρια, τον Αρούλη (Πορτοσάλτε) και τον Σπυρέτο («Αδωνι» Γεωργιάδη), γνήσια τέκνα των πάλαι ποτέ (ξανά και πάντα!) δικτατόρων μας, που σκιάχτηκαν πως ένα χτικιάρικο υποκινεί δόλια τον καλαναθρεμμένο του λαό σε βία εναντίον τους, με απώτερο σκοπό μάλιστα... τον θάνατο!
Εντάξει, δεν το τραγούδησε και μέσα σε τρένο που τυχαία περνούσε από τα Τέμπη (ενώ όλα λειτουργούσαν τέλεια και κανείς μα κανείς δεν «έφαγε» τα χρήματα της τηλεδιοίκησης, όπως οι χουνταίοι στα δικά τους «δημόσια έργα», ούτε κανένας έβαλε να δουλέψουν στον ΟΣΕ «δικοί τους άνθρωποι», άσχετοι, μα Σερραίοι, όπως, εντελώς τυχαία, ήταν και ο υπουργός Μεταφορών Κων. Αχ. Καραμανλής, κάτι που επίσης έκαναν οι χουνταίοι).
... «Στο παρεκκλήσι της καρδιάς μου, τα ψαλτήρια καίγονται» έγραφε ο Μαγιακόφσκι, φορώντας σύγνεφο για παντελόνια. Γιατί οι στίχοι έχουν δύναμη, μα έχουν και γνώση οι φύλακες. Και ποτέ δεν θα επιτρέψουν μήτε έναν από αυτούς τους στίχους να «ξεφύγει» κατά τους. Ολα στον βωμό της απληστίας τους!
Ως ένα ακόμη χαστούκι στο γούστο του Κοινού Νου*.
(*Ο Μαγιακόφσκι ήταν κύριος εκπρόσωπος των Ρώσων φουτουριστών των οποίων το μανιφέστο τιτλοφορήθηκε «Χαστούκι στο γούστο του κοινού»)...
Ο Στάσσης της ΔΕΗ είσαι;), άσε που ένας μακρινός θείος τη βγάζει δεν τη βγάζει τη βδομάδα και έχεις λαμβάνειν από την περιουσία, οπότε επιτέλους θα κλείσεις το πολυπόθητο εισιτήριο για το Παρίσι, να δεις κι εσύ η έρμη τη Νίκη τη Σαμοθράκη με δόξα και τιμή και να φορέσεις και το μπερεδάκι σου στραβά, ενώ περπατάς πλάι στον Σηκουάνα, μασουλώντας α λα γαλλικά το κρουασάν σου (φρεσκότατο, διάολε!
Οχι σαν τα δικά μας, που έχουν τριπλάσια τιμή, είναι προζεσταμένα και made in Filippines - ναι, με «F»!), ενώ ανεβαίνεις την ανηφόρα προς το Μουλέν Ρουζ (ωραία η Νικούλα, αλλά ένα Ρουζ πάντα χρειάζεται), τουτέστιν νομίζεις πως επιτέλους («enfin» που λεν οι Γάλλοι, «at last» που λεν οι Αγγλοι, «visbeidzot» που λεν οι Λετονοί... οι Λετονοί, τι φάση; Γιατί;), βεβαιώνεσαι μάλλον πως επιτέλους το Σύμπαν εδέησε και συνωμότησε υπέρ σου...
Κι όμως, όχι! Ούτε και τότε θα βρεις! Η φούσκα σου, γεμάτη αέριο από συνωμοτημένο Σύμπαν, θα σκάσει ακριβώς εκεί: στην είσοδο του υπόγειου πάρκινγκ στην Κλαυθμώνος. Γιατί θέση ελεύθερη να παρκάρεις δίχως να πληρώσεις δεν θα βρεις ποτέ μάνα μου στο κέντρο της Αθήνας. Τέλος και τελεία («full stop» που λεν οι Αγγλοι, «point décimal» που λεν οι Γάλλοι, «ì ì» που λένε οι Γιορούμπα... Ναι ρε, Γιορούμπα, υπάρχει πρόβλημα; Είχες μια μακρινή θεία στη Νιγηρία, την έφαγε η μαύρη γης μια ζωή ’κεί κάτω, θα την τιμήσεις!).
Οχι. Δεν γίνεται. Με τίποτα. Στο κέντρο της Αθήνας, αν μπεις μ’ αμάξι, θα πλερώσεις στάθμευση. Ή κλήση. Διάλεξε! Οπότε βγάζεις έναν αναστεναγμό απογοήτευσης καθώς και η Νίκη και ο αφεντικός και τα κιλά μετά του γαλλικού κρουασάν τίγκα στο βούτυρο είναι πλέον απολύτως βέβαιο πως πέρασαν από μέσα σου και κύλησαν σαν την βροχή στον τσίγκο. Και όλα αυτά για ένα υπόγειο γκαράζ στην Κλαυθμώνος.
Ο Αντρέας Μεϊντάσης, γαμπρός του δικτάτορα Παττακού, είχε εντελώς «τυχαία» αναλάβει το έργο επί χούντας, ποσού ύψους μόλις 1,1 εκατομμυρίου δραχμών, εισπραχθέντος φλουρί το φλουρί, βασανιστήριο το βασανιστήριο, την εποχή εκείνη. Εκαναν δημόσια έργα, βλέπεις, οι χουνταίοι! Εστρωσαν την Ελλάδα! Ποιοι νομίζεις μας έκαμαν σύγχρονο κράτος ξεβλαχε(σ)μένων; Οι Παττακοί... και ο Κωστόπουλος!
Δεν έγιναν όλα τούτα τα τρανά και υπέροχα για να μας βλαχέψει τώρα ένας Βλάχος! Που ένα στιχάκι του («Μέσα σε ένα σάκο βάλτε Αδωνι και Πορτοσάλτε») τρόμαξε μωρέ τα παλικάρια, τον Αρούλη (Πορτοσάλτε) και τον Σπυρέτο («Αδωνι» Γεωργιάδη), γνήσια τέκνα των πάλαι ποτέ (ξανά και πάντα!) δικτατόρων μας, που σκιάχτηκαν πως ένα χτικιάρικο υποκινεί δόλια τον καλαναθρεμμένο του λαό σε βία εναντίον τους, με απώτερο σκοπό μάλιστα... τον θάνατο!
Εντάξει, δεν το τραγούδησε και μέσα σε τρένο που τυχαία περνούσε από τα Τέμπη (ενώ όλα λειτουργούσαν τέλεια και κανείς μα κανείς δεν «έφαγε» τα χρήματα της τηλεδιοίκησης, όπως οι χουνταίοι στα δικά τους «δημόσια έργα», ούτε κανένας έβαλε να δουλέψουν στον ΟΣΕ «δικοί τους άνθρωποι», άσχετοι, μα Σερραίοι, όπως, εντελώς τυχαία, ήταν και ο υπουργός Μεταφορών Κων. Αχ. Καραμανλής, κάτι που επίσης έκαναν οι χουνταίοι).
... «Στο παρεκκλήσι της καρδιάς μου, τα ψαλτήρια καίγονται» έγραφε ο Μαγιακόφσκι, φορώντας σύγνεφο για παντελόνια. Γιατί οι στίχοι έχουν δύναμη, μα έχουν και γνώση οι φύλακες. Και ποτέ δεν θα επιτρέψουν μήτε έναν από αυτούς τους στίχους να «ξεφύγει» κατά τους. Ολα στον βωμό της απληστίας τους!
Ως ένα ακόμη χαστούκι στο γούστο του Κοινού Νου*.
(*Ο Μαγιακόφσκι ήταν κύριος εκπρόσωπος των Ρώσων φουτουριστών των οποίων το μανιφέστο τιτλοφορήθηκε «Χαστούκι στο γούστο του κοινού»)...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου