Αναλύουμε τη σύγκρουση με τους Τουάρεγκ, αποκαλύπτοντας τις βαθύτερες αιτίες και τις συνέπειες για την περιοχή. Πρωτοβουλία συγκρότησης μετώπου για τη σωτηρία του λαού και την αναγέννηση της χώρας
ΔΙΚΤΥΟ ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ
Andrew Korybko
Η σύγκρουση είναι μια σύνθετη πολυμερής σύγκρουση, όπου η Δύση, οι θρησκευτικοί εξτρεμιστές και η Αλγερία έχουν κοινά συμφέροντα στην κυβέρνηση του Μάλι να αποκεντρώσει ουσιαστικά την εξουσία στις περιοχές που κατοικούνται από Τουάρεγκ (ο καθένας επιδιώκοντας διαφορετικούς σκοπούς), ενώ το Μπαμάκο και η Μόσχα υποστηρίζουν ένα συγκεντρωτικό κράτος.
Η φονική ενέδρα που φέρεται να έστησαν αυτό το Σαββατοκύριακο (σ. μ. 27-28/07/24) οι αυτονομιστές Τουαρέγκ στο Βόρειο Μάλι σε «αναβαπτισμένους» Βάγκνερ, έφερε αυτή την εθνοτική σύγκρουση στο επίκεντρο της προσοχής της Ρωσίας.
Η Μόσχα απέστειλε μονάδες PMC (ιδιωτική στρατιωτική εταιρεία) στο Μάλι στο πλαίσιο των προσπαθειών της για “Διασφάλιση της Δημοκρατίας”, προκειμένου να βοηθήσει την κεντρική κυβέρνηση να προστατεύσει το εθνικό μοντέλο δημοκρατίας της από τις απειλές του Υβριδικού Πολέμου, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που επιδεινώνονται από εξωτερικές παρεμβάσεις. Η σύγκρουση παρέμενε μέχρι σήμερα σε απλό επίπεδο ως ένας πόλεμος μεταξύ Δύσης και Ρωσίας δια πληρεξουσίων στο πλαίσιο του Νέου Ψυχρού Πολέμου.
Ωστόσο, η τελευταία εξέλιξη μπορεί να οδηγήσει σε μια θεμελιώδη επανεξέταση της γενεσιουργού αιτίας και της λύσης του, καθώς θα πρέπει να γίνει σαφές στους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής ότι όλα είναι πολύ πιο περίπλοκα από ό,τι νόμιζαν.
Το Μάλι αποτελεί τον πυρήνα της νεοσύστατης Σαχαλιανής Συμμαχίας/Ομοσπονδίας με τις γειτονικές Μπουρκίνα Φάσο και Νίγηρα, η οποία θεωρείται καταλύτης των περιφερειακών πολυπολικών διεργασιών.
Η Ρωσία έχει γεωστρατηγικά συμφέροντα να βοηθήσει τα μέλη της να καταπολεμήσουν τις αυτονομιστικές (Τουάρεγκ) και τρομοκρατικές (εξτρεμιστικές θρησκευτικές) απειλές. Το πρόβλημα όμως είναι ότι αυτά τα δύο κινδυνεύουν και πάλι να συγκλίνουν, όπως ακριβώς συνέβη λίγο μετά τον πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά της Λιβύης, ο οποίος οδήγησε σε μια μεγάλης κλίμακας αλλά τελικά αποτυχημένη γαλλική επέμβαση από το 2013-2022.
Το έναυσμα για τον τελευταίο γύρο αυτής της επί δεκαετίες, κατά περιόδους αναζωπυρούμενης σύγκρουσης είναι η κατάργηση από την κεντρική κυβέρνηση, στις αρχές Ιανουαρίου, της Συμφωνίας του Αλγερίου του 2015, η οποία είχε επιτευχθεί με τη μεσολάβηση του Αλγερινού εταίρου αυτής της παραδοσιακά νομαδικής εθνοτικής ομάδας και προέβλεπε μερική αυτονομία των Τουάρεγκ.
Το προανάκρουσμα αυτής της απόφασης ήταν η βοήθεια των ρωσικών PMC στις δυνάμεις του Μάλι να ανακαταλάβουν το περιφερειακό προπύργιο των Τουάρεγκ, το Κιντάλ, στα τέλη του περασμένου έτους, γεγονός που προκάλεσε πανικό στις τάξεις των αυτονομιστών και τους οδήγησε στη διεξαγωγή συναντήσεων με την Αλγερία, τις οποίες το Μπαμάκο θεώρησε απαράδεκτη παρέμβαση στις εσωτερικές του υποθέσεις. Πριν από αυτό, η Ρωσία υποπτευόταν ότι οι αυτονομιστές συνευρίσκονταν για άλλη μια φορά με θρησκευτικούς εξτρεμιστές και ότι συνωμοτούσαν με τη Δύση, ενώ εν τω μεταξύ έχουν προκύψει νέα στοιχεία που υποδηλώνουν ότι και το Κίεβο μπορεί να εμπλέκεται γενικότερα στην υπόθεση.
Από αυτές τις αντιλήψεις απουσίαζε ο ρόλος που θα μπορούσε να διαδραματίσει η Αλγερία στην παροχή κάποιου επιπέδου βοήθειας στους Τουάρεγκ εταίρους της, την οποία θεωρεί ως μέσο για τη διατήρηση της επιρροής της στο Μάλι και τον έλεγχο της κατάστασης εκεί, ώστε να μην οδηγήσει σε διάχυση του αυτονομισμού εντός των δικών της συνόρων.
Η Αλγερία είναι επίσης στενός εταίρος της Ρωσίας, όπως ακριβώς και το Μάλι, αλλά τα συμφέροντα του Αλγερίου αποκλίνουν από τα συμφέροντα της Μόσχας και του Μπαμάκο στην προκειμένη περίπτωση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι συνεργάζεται με τη Δύση/το Κίεβο ή με θρησκευτικούς εξτρεμιστές.
Αντίθετα, η σύγκρουση είναι μια σύνθετη και πολύπλευρη διαμάχη όπου η Δύση, οι θρησκευτικοί εξτρεμιστές και η Αλγερία έχουν κοινά συμφέροντα στην ουσιαστική αποκέντρωση της εξουσίας από την κυβέρνηση του Μάλι στις περιοχές που κατοικούνται από Τουάρεγκ (ο καθένας επιδιώκοντας διαφορετικούς σκοπούς), ενώ το Μπαμάκο και η Μόσχα υποστηρίζουν ένα συγκεντρωτικό κράτος.
Οι ακόλουθες τέσσερις ειδήσεις ρίχνουν περισσότερο φως στο δίλημμα ασφάλειας Αλγερίας-Μάλι που πρόσφατα επανεμφανίστηκε κατά τη διάρκεια της τελευταίας σύγκρουσης των Τουάρεγκ:
- 22 Δεκεμβρίου 2023: “Ένταση μεταξύ Αλγερίας και Μάλι, κλήτευση πρεσβευτών”. (ΕΔΩ)
- 27 Ιανουαρίου 2024: “Η Αλγερία εκφράζει ανησυχίες μετά την αναστολή της “συμφωνίας συμφιλίωσης” από τη πλευρά του Μάλι” (ΕΔΩ)
- 12 Φεβρουαρίου 2024: “Ένταση μεταξύ Αλγερίας και Μάλι: Παρατεταμένη καταιγίδα αστάθειας στο στο Σαχέλ της Αφρικής” . Μακρά καταιγίδα αστάθειας στο Σαχέλ)
- 2 Ιουλίου 2024: “Η Ρωσία θα πρέπει να επιλέξει μεταξύ Αλγερίας και Μάλι” (ΕΔΩ)
Όπως φαίνεται από τη τελευταία είδηση, η Ρωσία μπαίνει τώρα στο δικό της δίλημμα σχετικά με το αν θα υποστηρίξει την επιζητούμενη από την Αλγερία αποκέντρωση του Μάλι, επιχειρώντας να αναζωογονήσει την πολιτική διαδικασία προς αυτή την κατεύθυνση, ή την επιζητούμενη από το Μάλι συγκεντροποίηση, διπλασιάζοντας τη στρατιωτική υποστήριξη της προς το Μπαμακό, που βασίζεται στην PMC. Η πρώτη κινδυνεύει να δημιουργήσει δυσπιστία στο εσωτερικό της νεοσύστατης Σαχελιανής Συμμαχίας/Ομοσπονδίας, ενώ η δεύτερη κινδυνεύει να ωθήσει την Αλγερία να συνεργαστεί με τη Δύση σε αυτό το θέμα, εάν η Ρωσία πάρει θέση ενάντια στα συμφέροντά της.
Ο στρατός της Αλγερίας εξαρτάται από τις ρωσικές προμήθειες, ενώ οι σχέσεις με τη Δύση είναι περίπλοκες, ωστόσο η Μόσχα δεν θα μπορούσε να περιορίσει τις εξαγωγές όπλων προς το Αλγέρι ως αντίποινα, καθώς αυτό θα μπορούσε να τρομάξει τους λοιπούς εταίρους της, ενώ η Δύση θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει την όποια συνεργασία ως βάση για την αποκατάσταση των σχέσεών τους.
Παρομοίως, η Σαχελιανή Συμμαχία/Ομοσπονδία βρίσκεται σε παρόμοια θέση (αν και μεταπηδά στον εξοπλισμό της από τα γαλλικά όπλα στα ρωσικά), και ο πυρήνας της στο Μάλι θα μπορούσε να ανταλλάξει τις ρωσικές PMC με τουρκικές, αν η Μόσχα πιέσει για ειρηνευτικές συνομιλίες.
Η αποκέντρωση τμημάτων του Βόρειου Μάλι, δίνοντας στους Τουάρεγκ τουλάχιστον την υποσχεθείσα προηγουμένως μερική αυτονομία τους, θεωρείται από το Αλγέρι ως ο πιο αποτελεσματικός τρόπος διαχείρισης αυτής της σύγκρουσης που διαρκεί δεκαετίες και αποτροπής των επαναλήψεών της, οι οποίες κινδυνεύουν πάντα να ξεφύγουν από τον έλεγχο και να επεκταθούν περνώντας τα σύνορα, στο εσωτερικό του.
Ομοίως, η αποκατάσταση της εξουσίας του συγκεντρωτικού κράτους στον βορρά θεωρείται από το επαναστατικό Μπαμακό ως ο μόνος τρόπος για να αποτραπεί η αποσταθεροποίηση της νέας κυβέρνησής του από τη Δύση μέσω αντιπροσώπων, κάτι με το οποίο συμφωνεί και η Μόσχα.
Κάθε πλευρά έχει θεμιτά αλλά αντιφατικά συμφέροντα και το έλλειμμα εμπιστοσύνης εμποδίζει κάθε συμβιβασμό. Καμία από τις δύο δεν θέλει να επιστρέψει στον πολιτικό διάλογο, καθώς είναι πεπεισμένες ότι μπορούν να κερδίσουν περισσότερα, συμπεριλαμβανομένης της μέγιστης δυνατής νίκης, συνεχίζοντας τις συγκρούσεις.
Η αφετηρία και η κοινωνικοπολιτική δυναμική της Σύγκρουσης των Τουάρεγκ μοιάζει πολύ με τις Συγκρούσεις των Κούρδων του Ιράκ και της Συρίας, για τις οποίες όμως δεν υπάρχει στρατιωτική λύση. Το Ιράκ τους έχει παραχωρήσει αυτονομία εδώ και πολύ καιρό, ενώ η Συρία ίσως σύντομα να μην έχει άλλη επιλογή από το να ακολουθήσει το παράδειγμά του.
Καθεμία από αυτές τις αυτονομιστικές συγκρούσεις καθοδηγείται από την αντίληψη ότι λόγω του ότι ανήκουν σε μια συγκεκριμένη εθνοτική ομάδα, αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας στα αντίστοιχα κράτη στα οποία κατοικούν, ενώ ο βίαιος συγκεντρωτισμός οδηγούσε πάντα σε έναν άλλο γύρο εξέγερσης, ακόμη και αν μεσολαβούσε κάποιο χρονικό διάστημα για να εκδηλωθεί.
Εξάλλου, οι επακόλουθες τριβές μεταξύ αυτονομιστών και κεντρικού κράτους δημιουργούν κενά και ανοίγματα που μπορούν να εκμεταλλευτούν τρίτοι, όπως για παράδειγμα η Δύση και οι θρησκευτικοί εξτρεμιστές, τα οποία σε διαφορετική περίπτωση δεν θα ήταν διαθέσιμα εάν οι συγκρούσεις αυτές είχαν επιλυθεί εδώ και πολύ καιρό.
Αυτός ο κύκλος συμβάλλει στη διαρκή αστάθεια, την οποία στη συνέχεια εκμεταλλεύονται κρατικοί (η Δύση) και μη κρατικοί (οι θρησκευτικοί εξτρεμιστές) δρώντες, εφαρμόζοντας τη πολιτική του: διαίρει και βασίλευε. Ούτε οι Κούρδοι της Συρίας ούτε οι Τουάρεγκ πρόκειται να κερδίσουν τη ψυχή και το νου των κατοίκων στα κράτη στα οποία κατοικούν χωρίς κάποια μορφή συνταγματικά
κατοχυρωμένης αυτονομίας.
Κατά συνέπεια, η Ρωσία καλά θα κάνει να σκεφτεί πώς θα μπορούσε να συνδυάσει στρατιωτικά και πολιτικά μέσα για την επίλυση αυτής της σύγκρουσης, αλλιώς κινδυνεύει να βρεθεί η ίδια σε τέλμα.
μέσω seisaxthia.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου