Ο καθηγητής πολιτικής και κοινωνικής Φιλοσοφίας, αναλύει πως η τεχνητή πόλωση που επιδιώκει το σύστημα εξουσίας, δεν μπορεί πλέον να αποκρύψει το τέλος των θεσμών ως αντίβαρα στην αυθαιρεσία της εξουσίας, την υποχώρηση στα εθνικά θέματα που θα φέρει και υπογραφές συμφωνιών υποχώρησης με την Τουρκία, αλλά και το έρχεται ακόμη μεγαλύτερη κρίση για την Ελλάδα, με ένα πολιτικό προσωπικό εντελώς αποκομμένο από τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας.
Mpelalis Reviews
Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2025
Κάτω τα χέρια από το παιδί
Ένα παιδί ύψωσε τη σημαία και μαζί της την αξιοπρέπεια· κι οι μικρόψυχοι της εξουσίας ζητούν να το λυγίσουν
Πέτρος Κατσάκος
Μια μαθήτρια σήκωσε τη σημαία στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου με ένα μικρό ραμμένο καρπούζι στο μανίκι — το σύμβολο της Παλαιστίνης, της αλληλεγγύης, της διαμαρτυρίας απέναντι στη γενοκτονία ενός ολόκληρου λαού. Και πάνω σ’ αυτό το μικρό καρπουζάκι ξέσπασε όλος ο ακροδεξιός βούρκος του διαδικτύου. Φασίστες, τρολ, επώνυμοι του μίσους, οι ίδιοι που χειροκροτούν την καταστολή και την απάθεια, ζήτησαν με μια φωνή την “παραδειγματική τιμωρία” ενός παιδιού.
Κι ενώ ο δημόσιος λόγος τους στάζει χολή, το Υπουργείο Παιδείας σπεύδει να «ερευνήσει». Τι ακριβώς; Την αλληλεγγύη; Την αξιοπρέπεια; Την πράξη μιας μαθήτριας που τόλμησε να σταθεί με το μέρος των αδυνάτων; Αντί να προστατέψει ένα παιδί από τον διαδικτυακό λιθοβολισμό, κρατά ίσες αποστάσεις απέναντι στο τέρας του φανατισμού.
Ας το πούμε καθαρά: κάτω τα χέρια. Μην τολμήσετε να αγγίξετε αυτό το παιδί. Γιατί αυτή η μαθήτρια είναι η φωνή της γενιάς που δεν φοβάται να μιλήσει, που δεν καταπίνει το άδικο.
Σ’ έναν κόσμο που ζητά υπακοή, ένα κορίτσι τόλμησε να δείξει ανθρωπιά. Αυτή είναι η ουσία της 28ης Οκτωβρίου. Το «όχι» στη βία, στην κατοχή, στη σιωπή.
Αν υπάρχει κάτι να ερευνηθεί, είναι πώς φτάσαμε να φοβόμαστε τα παιδιά που σκέφτονται.
Κάτω τα χέρια. Από τη μαθήτρια. Από τη συνείδηση. Από το μέλλον.
Εχθρός λαός
H κυβέρνηση αντιμετωπίζει ως εξ ορισμού προβληματική κάθε διαμαρτυρία
Ας μη γελιόμαστε. Η συζήτηση στη Βουλή και η ψήφιση της σχετικής τροπολογίας μικρή έως καμία σχέση είχαν με την προστασία ή τη φυσιογνωμία του μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη. Σε τελική ανάλυση, στην πραγματικότητα, σε δεκαετίες κινητοποιήσεων το μνημείο πάντοτε με σεβασμό αντιμετωπίστηκε. Αυτό που ήταν το επίδικο ήταν εάν μπορούν οι πολίτες να διαμαρτύρονται συλλογικά στο χώρο μπροστά από τη Βουλή, εάν, δηλαδή, μπροστά στο κτίριο που στεγάζει τον πυρήνα της δημοκρατικής διαδικασίας στη χώρα μπορούν να συγκεντρώνονται πολίτες, να διεκδικούν, να διαμαρτύρονται, να αποδοκιμάζουν κυβερνήσεις και πολιτικές.
Η απάντηση θα έπρεπε να είναι αυτονόητη, εάν αναλογιστούμε ότι η συλλογική διαμαρτυρία και διεκδίκηση (και όχι απλώς «συνάθροιση») είναι επίσης οργανικό στοιχείο της δημοκρατίας ως αυθεντικής λαϊκής κυριαρχίας. Το γεγονός ότι δεν είναι πλέον αυτονόητη για την κυβέρνηση, που μόλις θέσπισε ένα σημαντικό περιορισμό του δικαιώματός αυτού στη διαμαρτυρία, υπογραμμίζει τον πυρήνα του προβλήματος: ουσιαστικά η κυβέρνηση, με πρωτοβουλία του ίδιου πρωθυπουργού, αντιμετωπίζει την εγγύτητα τέτοιων διαμαρτυριών και διεκδικήσεων προς τον χώρο της Βουλής ως παραβατική συμπεριφορά. Και αυτή η εκτίμηση περί παραβατικότητας δεν αφορά το μνημείο. Αφορά πρωτίστως το ίδιο το γεγονός της διαμαρτυρίας και της διεκδίκησης.
Η κυβέρνηση έχει δείξει από καιρό ότι έχει μια ουσιώδη εχθρότητα προς τη συλλογική διαμαρτυρία και διεκδίκηση. Έχει θεσμοθετήσει περιορισμούς στη συνδικαλιστική δράση. Έχει ψηφίσει ολόκληρο νομοσχέδιο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων. Προσπαθεί να ποινικοποιήσει τις φοιτητικές καταλήψεις, ουσιαστικά τη «φοιτητική απεργία», και έχει εισαγάγει ένα ιδιότυπο «ιδιώνυμο» για τις διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις μέσα σε πανεπιστημιακούς χώρους. Έχει επιλέξει το δρόμο της σκληρής καταστολής στη διάρκεια διαδηλώσεων. Τα ΜΑΤ προσκαλούνται ακόμη και σε κινητοποιήσεις εκπαιδευτικών και γονέων για την κάλυψη των κενών εκπαιδευτικού προσωπικού. Υπουργοί της κυβέρνησης μιλούν απαξιωτικά για το συνδικαλιστικό κίνημα για τους εργαζομένους που κινητοποιούνται. Όλα αυτά δεν αντανακλούν απλώς μια μεγαλύτερη προτίμηση προς την «ευταξία» στο δημόσιο χώρο, αλλά μια βαθύτερη πεποίθηση ότι δεν έχουν λόγο οι άνθρωποι να διαμαρτύρονται παρά μόνο εάν είναι οπισθοδρομικοί ή / και υποκινούμενοι.
Αυτό σε σημαντικό βαθμό αποτυπώνει μια κρίσιμη ιδεολογική εμμονή του νεοφιλελευθερισμού που είναι το γεγονός ότι πραγματικά ορθολογικός χώρος θεωρείται σε τελική ανάλυση μόνο η αγορά και ότι οι διεκδικήσεις για παρεμβάσεις στην οικονομία, για αναδιανομή εισοδήματος και για κοινωνική δικαιοσύνη είναι εξ ορισμού επικίνδυνες για την οικονομία αλλά και την κοινωνική αρμονία συνολικότερα.
Αυτό συμπληρώνεται και από το γεγονός ότι όπως δείχνει και το παράδειγμα της Γαλλίας πλέον τα κόμματα και οι πολιτικοί που διεκδικούν την ταυτότητα του «Κέντρου» ολοένα και περισσότερο κατατείνουν στην αντίληψη ότι ανεξαρτήτως λαϊκής βούλησης αποτελούν τη μόνη εφικτή εκδοχή διακυβέρνησης και κάθε άλλο ενδεχόμενο κρύβει μεγάλους κινδύνους που πρέπει να αποτραπούν με τη χρήση κάθε μέσου, συμπεριλαμβανομένων και πρακτικών που μόνο ως αυταρχικές και αντιδημοκρατικές μπορούν να χαρακτηριστούν.
Πηγή: in.gr
Ύστατος καπιταλισμός και ηγεμονία
Ένα επερχόμενο μοντέλο το οποίο βασίζεται στην απευθείας «αποικιοποίηση», στο «χακάρισμα» του ανθρωπίνου μυαλού σε μαζική κλίμακα.
Οόρος ύστερος καπιταλισμός δεν είναι ούτε άγνωστος, ούτε απλός. Ο Έρνεστ Μαντέλ ο οποίος και τον εισήγαγε έδωσε νέα διάσταση στα μακρά κύματα του καπιταλισμού και προσδιόρισε στην εποχή του με αξιοθαύμαστη ακρίβεια την περίοδο κάμψης του καπιταλισμού η οποία θα ακολουθούσε την περίοδο της ανόδου. Έκτοτε, ο ύστερος καπιταλισμός έχει αξιοποιηθεί ως όρος για να περιγραφεί η διαδικασία της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και της επέκτασης του νεοφιλελευθερισμού μέσα από την «εξόντωση» του μεταπολεμικού κράτους ευημερίας.
Αν ο νεοφιλελευθερισμός τόσο στη θεωρητική του σύλληψη όσο ακόμα περισσότερο στην πρακτική του εφαρμογή υπήρξε και είναι ακόμα καταστροφικός (και είναι για πολλούς λόγους όλοι εκ των οποίων δεν μπορούν να αναλυθούν σε αυτό το άρθρο) ας φανταστούμε την πιθανότητα ένα ακόμα πιο δυστοπικό μέλλον να έχει ήδη ξεκινήσει να οικοδομείται από το και μέσα στο παρόν σύστημα: η μετάβαση από τον ύστερο, στον ύστατο καπιταλισμό.
Ας προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε πολύ σύντομα (παρότι κάτι τέτοιο είναι εξ ορισμού αναποτελεσματικό μέσα σε ένα τόσο σύντομο άρθρο ) τι εννοούμε με τον εν λόγω όρο: ο ύστατος καπιταλισμός (θα αποδειχτεί ότι) είναι εκείνο το οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό και πολιτισμικό σύστημα το οποίο (φιλοδοξεί να) αποτελεί το τελευταίο ανθρωποκεντρικό και το πρώτο μετά-ανθρώπινο σύστημα.
Πρόκειται για ένα επερχόμενο μοντέλο το οποίο δομείται μέσα από τον και μέσα στον νεοφιλελευθερισμό και του οποίου η έλευση δεν βασίζεται (ακόμα τουλάχιστον) σε μια επαναστατικοποίηση των μέσων παραγωγής, ούτε σε μια αναλυτικώς ισχυρή ιδεολογική ηγεμονία της εξουσίας, αλλά στην απευθείας «αποικιοποίηση», στο «χακάρισμα» του ανθρωπίνου μυαλού σε μαζική κλίμακα, μέσα από έναν πολιτισμό της υπερ-συναισθηματικοποίησης, του ατελείωτου παρόντος, του ανθρώπου-εμπόρευμα και της κατάτμησης όχι μόνο των κοινωνιών αλλά και του ίδιου του ατόμου, με στόχο την ακύρωση του ποσοτικού πλεονεκτήματος των εξουσιαζομένων και της υλικής αδυναμίας του κεφαλαίου να διαχειριστεί ορθολογικώς την παγκόσμια οικονομία.
Πρόκειται για την εκδίκηση κατά κάποιο τρόπο του εποικοδομήματος επί της βάσης. Είναι επίσης το μοντέλο εκείνο το οποίο φιλοδοξεί να αξιοποιήσει τις πλέον σύγχρονες και «εξωτικές» τεχνολογίες προς την κατεύθυνση μετά-ανθρώπινων κοινωνιών, με ορατή την προοπτική οντολογικώς κατοχυρωμένων ανισοτήτων.
Δεν πρόκειται για κάποια μελλοντολογική συνωμοσιολογία.
Υπάρχει κάτι το αξιοπρόσεκτο με τις τεχνολογίες αιχμής και ειδικότερα με την Τεχνητή Νοημοσύνη (ΤΝ). Η μέχρι τώρα επίδρασή της στο επίπεδο της παραγωγικότητας αλλά και της μεταβολής των σχέσεων παραγωγής κάθε άλλο παρά εντυπωσιακή είναι. Το ζήτημα της σχετικώς χαμηλής έως ισχνής αύξησης της παραγωγικότητας ταλαιπωρεί τον αναπτυγμένο ιδίως κόσμο μετά το τέλος του Κεϋνσιανού μοντέλου, χωρίς ούτε η πράσινη ανάπτυξη, ούτε οι τεχνολογίες αιχμής να το έχουν «θεραπεύσει».
Οι προβλέψεις για την επίδραση της TN στο παγκόσμιο ΑΕΠ ως το 2030 ποικίλουν, με αρκετές να υπολογίζουν συνεισφορά κοντά στα 15 τρισ. δολάρια, ωστόσο πέραν του ότι μια τέτοια πρόβλεψη μένει να επιβεβαιωθεί, προς ώρας δεν φαίνεται να δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό μιας ενδεχομένως νέας βιομηχανικής επανάστασης.
Έως και σήμερα, το πρόβλημα της ασθμαίνουσας παραγωγικότητας του καπιταλισμού δεν έχει αντιμετωπιστεί. Δεν είναι τυχαίο ότι στις ΗΠΑ η μείζων κερδοφορία της ελίτ προέρχεται από τον χρηματοπιστωτικό τομέα και ακίνητα, το δε φαινόμενο Μπέζος δεν είναι τίποτα παραπάνω από συγκεντροποίηση και ολιγοπωλιακή συγκρότηση του τομέα των λιανικών πωλήσεων. Στην Κίνα είναι εντυπωσιακη η ρομποτοποίηση στις μεγάλες βιομηχανίες αλλά εν προκειμένω πρόκειται για αντικατάσταση του ανθρωπίνου παράγοντα, όχι για επαναστατικοποίηση των σχέσεων παραγωγής.
Έως και σήμερα, το πρόβλημα της ασθμαίνουσας παραγωγικότητας του καπιταλισμού δεν έχει αντιμετωπιστεί. Δεν είναι τυχαίο ότι στις ΗΠΑ η μείζων κερδοφορία της ελίτ προέρχεται από τον χρηματοπιστωτικό τομέα και ακίνητα, το δε φαινόμενο Μπέζος δεν είναι τίποτα παραπάνω από συγκεντροποίηση και ολιγοπωλιακή συγκρότηση του τομέα των λιανικών πωλήσεων. Στην Κίνα είναι εντυπωσιακη η ρομποτοποίηση στις μεγάλες βιομηχανίες αλλά εν προκειμένω πρόκειται για αντικατάσταση του ανθρωπίνου παράγοντα, όχι για επαναστατικοποίηση των σχέσεων παραγωγής.
Δεν υποτιμούμε καθόλου τους μετασχηματισμούς που θα επέλθουν σε επίπεδο κερδοφορίας από μια τέτοια εξέλιξη, εφόσον φυσικά θα μπορεί να συντηρηθεί και η άλλη πλευρά, δηλαδή εκείνη της ζήτησης μέσω της στήριξης των εισοδημάτων και εφόσον ο πλανήτης θα αντέξει το περιβαλλοντικό και ενεργειακό αποτύπωμα εργοστασίων που δεν θα σταματούν να παράγουν ποτέ. Επίσης είναι αλήθεια ότι η ποσότητα (χρόνος και ένταση παραγωγής) επηρεάζει από ένα σημείο και μετά την ποιότητα των παραγωγικών σχέσεων. Αυτό όμως που βλέπουμε ήδη να εξελίσσεται αλλά και ως μελλοντική τάση σε μεγαλύτερο (ακόμα) βαθμό, είναι σαρωτικές αλλαγές στο επίπεδο του εποικοδομήματος, ένα «χακάρισμα» του ανθρωπίνου εγκεφάλου μαζικής κλίμακας.
Ας μας επιτραπεί ένα κατά τη γνώμη μας εντυπωσιακό παράδειγμα. Μια από τις πλέον δημοφιλείς διαφημίσεις τις οποίες θα συναντήσει κανείς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι αυτή για τη δημιουργία του ψηφιακού εαυτού (ενός συστήματος ΤΝ που έχει το πρόσωπό μας και τις φωνές μας) ο οποίος αναλαμβάνει να μας καθοδηγήσει σε οτιδήποτε μας απασχολεί από επαγγελματικά έως συναισθηματικά ζητήματα.
Ας μας επιτραπεί ένα κατά τη γνώμη μας εντυπωσιακό παράδειγμα. Μια από τις πλέον δημοφιλείς διαφημίσεις τις οποίες θα συναντήσει κανείς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι αυτή για τη δημιουργία του ψηφιακού εαυτού (ενός συστήματος ΤΝ που έχει το πρόσωπό μας και τις φωνές μας) ο οποίος αναλαμβάνει να μας καθοδηγήσει σε οτιδήποτε μας απασχολεί από επαγγελματικά έως συναισθηματικά ζητήματα.
Με άλλα λόγια ένα σύστημα ΤΝ με ευφυΐα όχι μεγαλύτερη από εκείνη ενός 3χρονου παιδιού (και όχι σε όλα τα επίπεδα) αναλαμβάνει να μας καθοδηγήσει στη ζωή μας. Αν νομίζει κανείς ότι πρόκειται για περιθωριακό φαινόμενο θα πρέπει να σκεφτούμε ότι ένα ολοένα μεγαλύτερο μέρος χρηστών στρέφεται στο ChatGPT για συμβουλές πάνω σε ζητήματα ηθικής ή και ψυχικής υγείας.
Με άλλα λόγια δε χρειάζεται κάποια υπέρ-ευφυής ΤΝ για να προστρέξουμε σε αυτήν για καθοδήγηση ώστε να μας υποτάξει. Η ήδη υπάρχουσα «στενή» ΤΝ (ή αλλιώς «χαζή» σε πολλά επίπεδα) είναι αρκετή ώστε να τη θέσουμε στον ρόλο καθοδηγητή μας, προσαρμόζοντας (ή ακρωτηριάζοντας) τη δική μας σκέψη σε μαζική κλίμακα, ατομικώς και συλλογικώς, σε ένα υποδεέστερο επίπεδο και τύπο νοημοσύνης. Μπορούμε να το φανταστούμε σαν τη βιβλική αναφορά στον Βάαλ: είναι λες και η ανθρωπότητα, υπό την καθοδήγηση των καπιταλιστικών ελίτ, δείχνει κουρασμένη από τον ορθολογισμό του Διαφωτισμού, από την ατομική και συλλογική ελευθερία (όχι τη δυνατότητα καταναλωτικών επιλογών αλλά την ελευθερία) και πια είναι πρόθυμη να προδώσει την ανθρώπινη νόηση σε ένα είδωλο, ακόμα και σαφώς υποδεέστερης νοημοσύνης (πολύ περισσότερο σε μια ΤΝ η οποία ενδεχομένως θα έχει φτάσει το ανθρώπινο επίπεδο νοημοσύνης ή και θα το έχει ξεπεράσει). Πρέπει δε, να επισημάνουμε ότι ακόμα και η μέτρηση και σύγκριση της ΤΝ και της ανθρώπινης νοημοσύνης είναι προβληματική, υπό την έννοια ότι η ανθρώπινη νοημοσύνη έχει πτυχές και διαστάσεις οι οποίες ακόμα είναι ανεξερεύνητες ή τις οποίες η ΤΝ δεν έχει επιδείξει ακόμα.
Ο Φρέντρικ Τζέιμσον έχει αναλύσει από χρόνια την εποχή της μετανεωτερικότητας ως την εποχή της μίμησης και της ρηχότητας. Περί αυτού πρόκειται. Ενώ και επειδή σε γνωσιακό-αναλυτικό επίπεδο η ηγεμονία της εξουσίας σε διεθνές επίπεδο καθίσταται λιγότερο πειστική και ενώ η δυσφορία είναι διάχυτη (ενδεικτικό είναι ότι το 62% των νέων 18-29 στις ΗΠΑ σκέφτονται θετικά την έννοια του σοσιαλισμού και το 34% τον κομμουνισμό) το κατεστημένο μέσα από έναν συνδυασμό οργανικών διανοουμένων, διαμορφωτών κοινής γνώμης, υπερπληροφόρησης, παραπληροφόρησης, μέσων κοινωνικής δικτύωσης και εθισμού στην κατατμημένη και ανεπαρκή γνώση εμπεδώνει τη ρηχότητα της ανάλυσης και ταυτοχρόνως έναν ρηχό συναισθηματοκεντρικό τρόπο πρόσληψης της πραγματικότητας, ο οποίος μάλιστα είναι (ή καταβάλλεται προσπάθεια από το κατεστημένο να παραμένει) εγκλωβισμένος σε ένα ατελείωτο, ηδονοκρατικό, επιφανειακό και μονότονο παρόν. Το κατεστημένο μπορεί να προσφέρει ασταμάτητες εκρήξεις ντοπαμίνης.
Ο Φρέντρικ Τζέιμσον έχει αναλύσει από χρόνια την εποχή της μετανεωτερικότητας ως την εποχή της μίμησης και της ρηχότητας. Περί αυτού πρόκειται. Ενώ και επειδή σε γνωσιακό-αναλυτικό επίπεδο η ηγεμονία της εξουσίας σε διεθνές επίπεδο καθίσταται λιγότερο πειστική και ενώ η δυσφορία είναι διάχυτη (ενδεικτικό είναι ότι το 62% των νέων 18-29 στις ΗΠΑ σκέφτονται θετικά την έννοια του σοσιαλισμού και το 34% τον κομμουνισμό) το κατεστημένο μέσα από έναν συνδυασμό οργανικών διανοουμένων, διαμορφωτών κοινής γνώμης, υπερπληροφόρησης, παραπληροφόρησης, μέσων κοινωνικής δικτύωσης και εθισμού στην κατατμημένη και ανεπαρκή γνώση εμπεδώνει τη ρηχότητα της ανάλυσης και ταυτοχρόνως έναν ρηχό συναισθηματοκεντρικό τρόπο πρόσληψης της πραγματικότητας, ο οποίος μάλιστα είναι (ή καταβάλλεται προσπάθεια από το κατεστημένο να παραμένει) εγκλωβισμένος σε ένα ατελείωτο, ηδονοκρατικό, επιφανειακό και μονότονο παρόν. Το κατεστημένο μπορεί να προσφέρει ασταμάτητες εκρήξεις ντοπαμίνης.
Πρόκειται για έναν εθισμό σε έναν, ρηχό τρόπο ύπαρξης, βασισμένο στις μικρές και εφήμερες κατά το δυνατόν ηδονές, σε απόλυτη ευθυγράμμιση με τον άνθρωπο-εμπόρευμα και με τον άνθρωπο-άθροισμα πληροφοριών. Το κατεστημένο προσφέρει ένα αρκετά ραφιναρισμένο «matrix» μαζί με ένα ορισμένο επίπεδο κατανάλωσης, με «αντάλλαγμα» την πραγματική ελευθερία και την αναδίπλωση στον μικρότερο δυνατό εαυτό, μέσα από τον ακρωτηριασμό του πολιτικού, κοινωνικού αλλά στην πραγματικότητα και του συναισθηματικού όπως και αναλυτικού εαυτού. Με άλλα λόγια πρόκειται για έναν αντιδραστικό συναισθηματοκεντρισμό ο οποίος παράγει σε μαζική κλίμακα εθισμένους και ακρωτηριασμένους ανθρώπους αλλά και κοινωνίες.
Ο ύστατος καπιταλισμός πατάει σε αυτό. Πατάει στον συλλογικό και ατομικό ακρωτηριασμό, στην αποδόμηση των ισχυρών, διαχρονικών καθότι υλικώς θεμελιωμένων, ταυτοτήτων: τάξη, κοινωνία, λαός, έθνος. Και εν τέλει ακόμα και στην όποια συνεκτική ατομική ταυτότητα, μετατρέποντας το άτομο από όλον, από μονάδα σε άθροισμα και σε κατάτμηση. Ο άνθρωπος-εμπόρευμα, ο άνθρωπος-άθροισμα πληροφοριών, δεν ενοποιείται με τον κόσμο. Δεν επιτυγχάνεται μια νέα υπέρβαση ορίων προς όφελος της ολότητας, αποκόβεται από τον υπόλοιπο κόσμο. Κατά κυριολεξία, ο κόσμος ως τέτοιος, οι ολότητες μέσα από τις οποίες και τα άτομα διεκδικούσαν την απελευθέρωσή τους, αποσυντίθενται αναγκάζοντας τα άτομα να αρκούνται σε πρόσκαιρες απασχολήσεις και ασημαντότητες.
Ο ύστερος καπιταλισμός, «χακάροντας» τα μυαλά μας δια του ρηχού συναισθηματισμού, αποπειράται να αναδείξει τον ύστατο «εαυτό του», τον ύστατο καπιταλισμό. Πετυχαίνει δε, δύο μεγάλους στόχους ή αποπειράται τουλάχιστον να πετύχει. Ο ένας είναι η διαιώνιση ενός εκμεταλλευτικού μοντέλου. Ο άνθρωπος χωρίς ιστορικότητα, ο άνθρωπος ο οποίος τρέχει προς τη ρηχότητα ή που νιώθει παντελώς ανήμπορος να την αντιμετωπίσει χτίζοντας ετοιμόρροπα κάστρα είναι ο άνθρωπος ο οποίος θα ηττηθεί ως κοινωνικό και πολιτικό ον. Οι κοινωνίες θα αποσυντίθενται παρά τη δυσφορία τους. Η δυσφορία αν δεν μετατρέπεται σε επαναστατημένη διάθεση και δράση δεν απειλεί άλλωστε.
Ο δεύτερος στόχος είναι η σχετικοποίηση κάθε συνόρου και κάθε συμβάντος. Αν το Συμβάν είναι το μεγάλο ρήγμα, το γεγονός-τομή, το οποίο νοηματοδοτεί με ηγεμονικό τρόπο τον χρόνο και άρα ορίζει την ιστορία, μια πραγματικότητα χωρίς σύνορα μεταξύ ανθρώπου και άλλο-από-άνθρωπο, κανονικότητας και ρήγματος σε αυτήν, είναι μια πραγματικότητα αν-ιστορική.
Η χρήση των νέων τεχνολογιών σε αυτό το πλαίσιο περνά μέσα από τη συζήτηση περί μετά-ανθρωπίνων κοινωνιών, η οποία παρέχει εξωτικές υποσχέσεις περί ψηφιακής αθανασίας και καταπληκτικών εργαλείων στην υπηρεσία όλων μας σε προσβάσιμο κόστος. Υπάρχει ωστόσο και μια πιο σκοτεινή πτυχή, η οποία αφορά το ποιους θα ευνοούν κατεξοχήν οι νέες τεχνολογίες. Οι τεχνολογίες της ΤΝ, οι βιοτεχνολογίες και της νανορομποτικής έχουν ήδη νοηματοδοτηθεί ως τεχνολογίες- μέσα στον καπιταλισμό, ούτως ώστε να «βιολογικοποιηθούν» οι κοινωνικές ανισότητες. Αυτό είναι το νέο όριο των φιλοδοξιών του κατεστημένου, ο ύστατος καπιταλισμός.
Το μοντέλο καπιταλισμού το οποίο μέσα από τη μαζική ρηχότητα, σε συνδυασμό με τις νέες τεχνολογίες θα υπερβεί το βασικό μειονέκτημα του κατεστημένου που είναι η μειοψηφικότητά του. Μια βιολογικώς και όχι μόνο κοινωνικώς άνιση κοινωνία, με εκατοντάδες εκατομμύρια ρομπότ ανάμεσά μας (υπολογίζονται σε έως 1 δισεκατομμύριο μέχρι το 2050) θα είναι μια παγκόσμια κοινωνία με βιολογικό και ποσοτικό συσχετισμό τελείως διαφορετικό από οτιδήποτε έχουμε γνωρίσει μέχρι σήμερα.
Οι κοινωνίες μας οι οποίες δυσφορούν ούτως ή άλλως σε μαζική κλίμακα θα είναι αδύνατο να δεχτούν μια τέτοια καταπιεστική δυστοπία αν δεν βρεθούν σε μια κατάσταση διανοητικής αποχαύνωσης, σε έναν αγώνα δρόμου προς μια εθιστική αναδίπλωση στον μικρότερο δυνατό, ακρωτηριασμένο εαυτό. Ο ύστατος καπιταλισμός έρχεται ως ένας συγκερασμός σήψης: της σήψης των ολιγοπωλίων και της πολιτισμικής, ανθρωπολογικής σήψης της αποχαύνωσης ενός ρηχού και αδύναμου ανθρώπου. Και έτσι μπορεί να οραματίζεται το τέλος του ανθρωποκεντρισμού υπό μορφή εκδίκησης προς τη νεωτερικότητα και όλα εκείνα για τα οποία ο διαφωτισμός και οι φιλοσοφίες που παρήγαγε πάλεψαν.
Ο ύστατος καπιταλισμός πατάει σε αυτό. Πατάει στον συλλογικό και ατομικό ακρωτηριασμό, στην αποδόμηση των ισχυρών, διαχρονικών καθότι υλικώς θεμελιωμένων, ταυτοτήτων: τάξη, κοινωνία, λαός, έθνος. Και εν τέλει ακόμα και στην όποια συνεκτική ατομική ταυτότητα, μετατρέποντας το άτομο από όλον, από μονάδα σε άθροισμα και σε κατάτμηση. Ο άνθρωπος-εμπόρευμα, ο άνθρωπος-άθροισμα πληροφοριών, δεν ενοποιείται με τον κόσμο. Δεν επιτυγχάνεται μια νέα υπέρβαση ορίων προς όφελος της ολότητας, αποκόβεται από τον υπόλοιπο κόσμο. Κατά κυριολεξία, ο κόσμος ως τέτοιος, οι ολότητες μέσα από τις οποίες και τα άτομα διεκδικούσαν την απελευθέρωσή τους, αποσυντίθενται αναγκάζοντας τα άτομα να αρκούνται σε πρόσκαιρες απασχολήσεις και ασημαντότητες.
Ο ύστερος καπιταλισμός, «χακάροντας» τα μυαλά μας δια του ρηχού συναισθηματισμού, αποπειράται να αναδείξει τον ύστατο «εαυτό του», τον ύστατο καπιταλισμό. Πετυχαίνει δε, δύο μεγάλους στόχους ή αποπειράται τουλάχιστον να πετύχει. Ο ένας είναι η διαιώνιση ενός εκμεταλλευτικού μοντέλου. Ο άνθρωπος χωρίς ιστορικότητα, ο άνθρωπος ο οποίος τρέχει προς τη ρηχότητα ή που νιώθει παντελώς ανήμπορος να την αντιμετωπίσει χτίζοντας ετοιμόρροπα κάστρα είναι ο άνθρωπος ο οποίος θα ηττηθεί ως κοινωνικό και πολιτικό ον. Οι κοινωνίες θα αποσυντίθενται παρά τη δυσφορία τους. Η δυσφορία αν δεν μετατρέπεται σε επαναστατημένη διάθεση και δράση δεν απειλεί άλλωστε.
Ο δεύτερος στόχος είναι η σχετικοποίηση κάθε συνόρου και κάθε συμβάντος. Αν το Συμβάν είναι το μεγάλο ρήγμα, το γεγονός-τομή, το οποίο νοηματοδοτεί με ηγεμονικό τρόπο τον χρόνο και άρα ορίζει την ιστορία, μια πραγματικότητα χωρίς σύνορα μεταξύ ανθρώπου και άλλο-από-άνθρωπο, κανονικότητας και ρήγματος σε αυτήν, είναι μια πραγματικότητα αν-ιστορική.
Η χρήση των νέων τεχνολογιών σε αυτό το πλαίσιο περνά μέσα από τη συζήτηση περί μετά-ανθρωπίνων κοινωνιών, η οποία παρέχει εξωτικές υποσχέσεις περί ψηφιακής αθανασίας και καταπληκτικών εργαλείων στην υπηρεσία όλων μας σε προσβάσιμο κόστος. Υπάρχει ωστόσο και μια πιο σκοτεινή πτυχή, η οποία αφορά το ποιους θα ευνοούν κατεξοχήν οι νέες τεχνολογίες. Οι τεχνολογίες της ΤΝ, οι βιοτεχνολογίες και της νανορομποτικής έχουν ήδη νοηματοδοτηθεί ως τεχνολογίες- μέσα στον καπιταλισμό, ούτως ώστε να «βιολογικοποιηθούν» οι κοινωνικές ανισότητες. Αυτό είναι το νέο όριο των φιλοδοξιών του κατεστημένου, ο ύστατος καπιταλισμός.
Το μοντέλο καπιταλισμού το οποίο μέσα από τη μαζική ρηχότητα, σε συνδυασμό με τις νέες τεχνολογίες θα υπερβεί το βασικό μειονέκτημα του κατεστημένου που είναι η μειοψηφικότητά του. Μια βιολογικώς και όχι μόνο κοινωνικώς άνιση κοινωνία, με εκατοντάδες εκατομμύρια ρομπότ ανάμεσά μας (υπολογίζονται σε έως 1 δισεκατομμύριο μέχρι το 2050) θα είναι μια παγκόσμια κοινωνία με βιολογικό και ποσοτικό συσχετισμό τελείως διαφορετικό από οτιδήποτε έχουμε γνωρίσει μέχρι σήμερα.
Οι κοινωνίες μας οι οποίες δυσφορούν ούτως ή άλλως σε μαζική κλίμακα θα είναι αδύνατο να δεχτούν μια τέτοια καταπιεστική δυστοπία αν δεν βρεθούν σε μια κατάσταση διανοητικής αποχαύνωσης, σε έναν αγώνα δρόμου προς μια εθιστική αναδίπλωση στον μικρότερο δυνατό, ακρωτηριασμένο εαυτό. Ο ύστατος καπιταλισμός έρχεται ως ένας συγκερασμός σήψης: της σήψης των ολιγοπωλίων και της πολιτισμικής, ανθρωπολογικής σήψης της αποχαύνωσης ενός ρηχού και αδύναμου ανθρώπου. Και έτσι μπορεί να οραματίζεται το τέλος του ανθρωποκεντρισμού υπό μορφή εκδίκησης προς τη νεωτερικότητα και όλα εκείνα για τα οποία ο διαφωτισμός και οι φιλοσοφίες που παρήγαγε πάλεψαν.
Από το κόκκινο χαλί στην Αλάσκα στον ανοικτό οικονομικό πόλεμο
Από την Αλάσκα στην Βουδαπέστη “ένα τσιγάρο δρόμος” για τον Τραμπ και τον Πούτιν. Δύσβατος δρόμος, όμως. Ο ορισμός της Βουδαπέστης ως τόπος της δεύτερης συνάντησης των δυο Μεγάλων Ρωσίας-ΗΠΑ ήταν πρόκληση για όσους μάχονται την προσέγγιση Ρωσίας-ΗΠΑ, τις τρεις γεροντοκόρες της Ευρώπης (Γαλλία-Γερμανία-Αγγλία) και τις Δυνάμεις εντός των ΗΠΑ.
Ο Τραμπ ανακοίνωσε νέες κυρώσεις, αλλά γνωρίζει ότι αυτές δεν εμποδίζουν τα ρωσικά στρατεύματα να παίρνουν τη μια μετά την άλλη τις περιοχές που θέλουν. Ο Τραμπ έχει άλλοθι, ότι δεν παραδίδεται. Αλλά αυτό καταντάει στάχτη στα μάτια των αφελών. Στην ωμή πραγματικότητα, οι νέες κυρώσεις στη Ρωσία σκεπάζουν ότι το ΝΑΤΟ αποδέχεται την ρωσική κυριότητα σε πολλές περιοχές της Ουκρανίας, που είναι ακόμα τυπικά υπό πολιορκία από τους Ρώσους.
Τα εμπόδια μαζεύονται, οι ελπίδες μαραίνονται. Δουλεύει άγριο παρασκήνιο, όπου όμως οι Ευρωπαίες “γεροντοκόρες” θα έχουν πάθει στραπάτσο άνευ προηγουμένου, με την ήττα των Δυνάμεων που προβάλλουν (και) νομικά εμπόδια στην προσέγγιση ΗΠΑ-Ρωσίας. Η Ρωσία κερδίζει βήμα-βήμα τον στρατηγικό της στόχο, να καθιερωθεί ως Μεγάλη Δύναμη, ισότιμη με κάθε άλλον, όπως ήταν η ΕΣΣΔ. Οι ΗΠΑ και η Ευρώπη θα έχουν δυο αντιπάλους, Ρωσία και Κίνα για να διευθετήσουν τις προσεγγίσεις και τις διαφορές.
Η Ρωσία προελαύνει… και η ζωή συνεχίζεται!
Οι ΗΠΑ ξεχώριζαν, επειδή καμιά χώρα δεν τολμούσε ούτε να σκεφτεί ότι μπορούσε να τους επιτεθεί. Αλλά με τους “Τόμαχοκ” αυτό έγινε. Το Κρεμλίνο έστειλε το μήνυμα ότι αν ο Ζελένσκι πάρει αυτούς τους πυραύλους και μπορεί να απειλήσει άμεσα τη Ρωσία, τότε ο Πούτιν θα χτυπήσει, ίσως πρώτος, την Αμερική. Το “ισοδύναμο τετελεσμένο”. Όλα είναι πάλι από την αρχή. Δεν είναι νίκη των Ρώσων. Είναι ισοπαλία. Κατά τα άλλα, θα συνεχιστούν οι “δουλειές ως συνήθως”, για να ανασύρουμε από την μνήμη μας το τέλος της γοητευτικής “Καζαμπλάνκα”.
Κατά τα άλλα, η ζωή συνεχίζεται με τα γνωστά: Στη Γάζα θρήνος, στην Ουκρανία ψευδαισθήσεις, στη Γαλλία έπαρση κι αλαζονεία, φρου-φρου κι αρώματα, στο Βερολίνο σχεδιάζουν πως θα αιματοκυλήσουν για τρίτη φορά τον κόσμο και στο Λονδίνο βλέπουν στην κατσαρόλα αν έχουν βράσει καλά οι σουπιές. Μέσα στα τόσα που κάνουν οι ισχυροί της Γης, μπορεί και ο μικρός, ανίσχυρος, ανώνυμος άνθρωπος, να κάνει υπολογισμούς ότι δεν είναι κάποιος σύγχρονος αναρχικός αλα Αρσέν Λουπέν, που έβαλε χέρι στα διαμάντια του Στέμματος, ούτε το, δήθεν “κακοφυλαγμένο” Λούβρο για το κάζο της Γαλλίας, που δεν ξέρει να προστατεύσει τους θησαυρούς της.
Το λεγόμενο Βαθύ Κράτος είναι, όμως, απολύτως κατάλληλο και ικανό για τέτοιες απλές και αναίμακτες δουλίτσες, να στείλει το “Πάρθιο βέλος” και να ενώσει την άηχη, πλην βροντερή, φωνή του με τους Γάλλους πολίτες στο αίτημα-απαίτηση “Μακρόν παραιτήσου”. Το πιο πιθανό είναι πως με θριάμβους ότι η τάξη επικράτησε, τα διαμάντια κάποια στιγμή θα γυρίσουν ήσυχα-ήσυχα στη θέση τους. Και οι λεγόμενοι “απλοί άνθρωποι” στις δουλειές τους για τον άρτο τον επιούσιο. Με τις πολιτικές “ηγεσίες” να μην ξέρουν να κάνουν αυτό που υπόσχονται: να Ηγηθούν…Και να ήταν μόνο στη Γαλλία…
Πηγή: slpress.gr
Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2025
“ChatGPT πες μου τι έχω….”
Χανιά | Από τα γιατροσόφια της γιαγιάς στις διαγνώσεις μέσω… Τεχνητής Νοημοσύνης
Ελένη Φουντουλάκη
Σε παλιές εποχές, πριν η Επιστήμη προχωρήσει, οι άνθρωποι προσπαθούσαν με γιατροσόφια να θεραπεύσουν τον πόνο και τις ασθένειες.
Σήμερα που η Τεχνητή Νοημοσύνη έχει μπει στην ζωή μας, εξοικονομώντας χρόνο και βελτιώνοντας διαδικασίες σε πολλούς τομείς, αρκετοί μάλλον έχουν… υπερεκτιμήσει την λειτουργία της νομίζοντας ότι μπορούν να υποκαταστήσει την Ιατρική Επιστήμη!
Δεν εξηγείται αλλιώς ότι το τελευταίο διάστημα πολίτες, πληκτρολογούν τις διαγνωστικές εξετάσεις στο ChatGPT για να… δουν τι έχουν αλλά και για να βγάλουν διάγνωση (και θεραπεία)!
Έτσι σε… πονοκέφαλο για αρκετούς γιατρούς και φαρμακοποιούς έχει μετατραπεί η κακώς νοούμενη χρήση της Τεχνητής Νοημοσύνης από ασθενείς που προσέρχονται σε ιατρεία και φαρμακεία των Χανίων ζητώντας την ανάλογη συνταγογράφηση ή φάρμακα αφού “αυτό τους έβγαλε το AI!”
Σημεία των καιρών, λέει η χειρουργός Ελευθερία Μουλουδάκη στο zarpanews.gr επισημαίνοντας πως το… φαινόμενο έχει κάνει την εμφάνισή του τους τελευταίους μήνες και είναι πολύ συχνό.
Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά: ”Ως τώρα ακούγαμε για θεραπεία που συνιστά η γειτόνισσα, για φάρμακα που φέρνουν ή στέλνουν συγγενείς απο το εξωτερικό. Πλέον περασαμε στο: ” γιατρέ θέλω να μου γράψεις” και φτάσαμε στο να έρχεται η ασθενής και να διαβάζει στο κινητό οδηγίες απο το chatGPT για το τι αντιβίωση να της γραψω: “εδω λεει γιατρε τι να μου δώσετε”!
Ανάλογη εμπειρία είχε και η γυναικολόγος Αγγελική Ζολινδάκη, καθώς υπήρξαν περιπτώσεις που ασθενείς συμβουλεύτηκαν το ChatGPT για εξετάσεις τις οποίες η ίδια συνταγογράφησε!
Όπως επεσήμανε στο zarpanews.gr η Χανιώτισσα γιατρός, η Τεχνητή Νοημοσύνη δεν μπορεί να υποκαταστήσει την Ιατρική, καθώς κάθε περιστατικό ασθενούς είναι μοναδικό όπως και κάθε άνθρωπος κι έτσι θα πρέπει να αντιμετωπίζεται. “Πρέπει να εμπιστευόμαστε την Ιατρική, η Τεχνητή Νοημοσύνη είναι βοηθητική, δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον γιατρό” αυτό θα πρέπει να θυμόμαστε, μας λέει.
Η τάση αυτή παρατηρείται και σε φαρμακεία των Χανίων, όπως επιβεβαιώνει στο zarpanews.gr ο πρόεδρος του Συλλόγου Φαρμακοποιών Χανίων, Μανώλης Κατσαράκης, καθώς αρκετοί πολίτες καταφεύγουν στις αυτόματες εφαρμογές και τις εύκολες λύσεις μέσω AI, ειδικά όταν πρόκειται για χρήση μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων, συμπληρωμάτων διατροφής, βιταμινών κ.α “Μάλιστα κάποιοι από αυτούς έχουν το AI σαν… Ευαγγέλιο!”, μας λέει.
“Η αλήθεια είναι πως γύρω από αυτό το θέμα έχει ανοίξει ολόκληρη συζήτηση στην ιατρική κοινότητα (σχετικά με τη χρήση της Τεχνητής Νοημοσύνης)” επισημαίνει ο κ. Κατσαράκης, τονίζοντας ότι πριν οι πολίτες βγάλουν μόνοι τους κάποιο συμπέρασμα, είναι προτιμότερο να συμβουλεύονται τον γιατρό ή τον φαρμακοποιό τους καθώς όπως εξηγεί με αυτές τις πρακτικές, υπάρχει υψηλός βαθμός λάθους αφού κάθε περίπτωση ασθενούς είναι μοναδική και κάθε προφίλ θα πρέπει να εξετάζεται εξατομικευμένα από γιατρό ώστε να αποφεύγονται λάθη, παρενέργειες. “Στο θέμα της Υγείας θα πρέπει να λειτουργούμε με φειδώ” σημειώνει.
Παρόμοια περιστατικά μας αναφέρει και ο φαρμακοποιός Σπύρος Αδοντάκης καθώς πολίτες που αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα αντί να απευθυνθούν στον γιατρό, καταφεύγουν στο ΑΙ, βγαζοντας μάλιστα και τη διάγνωση, ζητώντας από τα φαρμακεία σκευάσματα για δερματολογικές, γαστρεντολογικές, παθήσεις κ.α
Πώς τολμήσατε, ρε “ανθέλληνες”, να μην πάτε στην κηδεία;
Εν έτει 2025 νομίζαμε ότι δεν υπάρχουν ελληνόμετρα. Ωστόσο, με αφορμή το θάνατο και την κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου αναπτύχθηκε μια περίεργη θεωρία.
Υπάρχουν σήμερα ανθέλληνες; Το ερώτημα φαίνεται να έχει αυτονόητη απάντηση ακριβώς επειδή εμπεριέχει τη λέξη σήμερα. Σε άλλες, ευτυχώς πολύ μακρινές και ανώμαλες πολιτικά, εποχές οι μισοί Έλληνες κατατάσσονταν από την κυρίαρχη πολιτική τάξη στην κατηγορία των «ανθελλήνων».
Όμως, εν έτει 2025 μπορεί να υπάρχουν δεξιόμετρα και αριστερόμετρα, αλλά ελληνόμετρα (νομίζαμε ότι) δεν υπάρχουν.
Μέχρι που εμφανίστηκε ένας «ελληνομέτρης» ονόματι Ανδρέας Δρυμιώτης. Αριθμομέτρης το επάγγελμα, που παριστάνει συχνά – πυκνά τον πολιτικό αναλυτή. Και, επιδιώκοντας το ντόρο, πετάει διάφορες κοτσάνες, που καμιά φορά θυμίζουν εθνικοπατριωτικές κορώνες παλιών δεκαετιών, όταν οι «υγιείς» Έλληνες αποκαλούσαν τους άλλους «ανθέλληνες».
Προσκεκλημένος, λοιπόν, σε τηλεοπτική εκπομπή του «Σκάι» στον απόηχο της κηδείας του Σαββόπουλου, πέταξε την εξής περινούστατη ατάκα: «Το να είσαι αριστερός έχει καταλήξει να μην είσαι Έλληνας»! Τι εννοούσε ο ποιητής; Όσους αριστερούς δεν πήγαν στην κηδεία του Σαββόπουλου.
Ο Κουτσούμπας, ο Φάμελλος, ο Χαρίτσης, ο Ανδρουλάκης, που δεν πήγαν, δεν είναι Έλληνες, σύμφωνα με το ελληνόμετρο του περί ου ο λόγος.
Οι δύο εκπομπάρχες (Οικονόμου, Παυλόπουλος), που τον είχαν καλεσμένο, θα μπορούσαν να προσπαθήσουν να τον προστατεύσουν και, μαζί με αυτόν και τον λόγο που ακούγεται από ένα δημόσιο μέσο ενημέρωσης. Θα μπορούσαν, για παράδειγμα, να του πουν: «Μήπως είναι χοντράδα αυτό που είπες; Κοτζάμ πολιτικοί αρχηγοί και να τους λες ανθέλληνες;». Μπα, τίποτα. Έκαναν σαν να μην κατάλαβαν την πολιτική κακοήθεια που εκστομίστηκε και τη δικαιολόγησαν.
Η ατάκα αυτή υιοθετήθηκε αμέσως από την ημιεπίσημη κυβερνητική ντουντούκα, τη διαβόητη «Ομάδα Αλήθειας», στη γιορτή της οποίας πήγε σχεδόν σύσσωμη η ΝΔ.
Φυσικά, σήμερα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος «θα πάρει αποστάσεις», διότι δεν μπορεί να αποκαλέσει «ανθέλληνες» τέσσερις αρχηγούς κομμάτων.
Με αφορμή το θάνατο και την κηδεία του Σαββόπουλου αναπτύχθηκε μια περίεργη θεωρία. Που εκκινούσε από τον «κανόνα» ότι λέμε και γράφουμε μόνο για τις φωτεινές πλευρές του μεταστάντος και παραμερίζουμε τις σκοτεινές. Και έφτανε μέχρι το λιθοβολισμό όσων δεν συμμερίζονται την κρατούσα άποψη ότι ο καλλιτέχνης μπορεί να μην τιμάται καθολικώς, διότι ο ίδιος είχε επιλέξει έτσι.
Δηλαδή, όσα απαξιωτικά έως υβριστικά είχε πει ο μακαρίτης για κόμματα και πρόσωπα της αριστερής πλευράς του πολιτικού φάσματος έπρεπε να σβηστούν και να ξεχαστούν στο όνομα της καλλιτεχνικής του προσφοράς. Μόνο που ο μακαρίτης δεν είχε μόνο καλλιτεχνικό έργο. Είχε και έντονη πολιτική παρουσία και όχι μόνο μέσω του έργου του. Και αυτή δεν γίνεται καθολικώς αποδεκτή. Πόσο μάλλον που ο ίδιος είχε επιλέξει να προβάλει με έμφαση τις πολιτικές προτιμήσεις του.
Κάπως έτσι φτάνουμε στους «ανθέλληνες» αριστερούς που δεν πήγαν στην κηδεία. Σε αντίθεση με τους «γνήσιους Έλληνες» της άλλης πλευράς, που πήγαν κι ας μην ήξεραν ούτε στίχο από τα τραγούδια του (εκτός, ίσως, από το χειρότερο, «Το Μητσοτάκ» του 1989)…
Ο Ανδρουλάκης έδιωξε τον διευθυντή του γιατί εκθείασε τον Μητσοτάκη – Η Διαμαντοπούλου επιβραβεύεται
Η Άννα. Διαμαντοπούλου αφού απέτυχε να δημιουργήσει κόμμα εναντίον του ΠΑΣΟΚ στράφηκε στον Μητσοτάκη από την πρώτη στιγμή που αναδείχθηκε πρόεδρος της ΝΔ.
Ορισμένοι υποψιάζονται ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης διάλεξε τον παντελώς άγνωστο Γ. Παπαβασιλείου πιεζόμενος από όσους θέλουν στον πυρήνα του ΠΑΣΟΚ μετά την Άννα Διαμαντοπούλου και μια δεύτερη φωνή φιλική προς τον Μητσοτάκη. Για να καλλιεργεί το έδαφος της συνεργασίας μαζί του.
Ο ατυχής διευθυντής δεν έκλεισε ούτε 24 ώρες στο πόστο του. Αλλά η πρώην υπουργός, που έλεγε τα καλύτερα για τον σημερινό Πρωθυπουργό, είχε ανοιχτή γραμμή του και περίμενε να την “αξιοποιήσει” μένει ανέγγιχτη.
Παρότι η “επιστροφή” της αποδόθηκε σε σχέδιο του Μητσοτάκη να καταφέρει ό,τι απέτυχε με τον Λοβέρδο: τον έλεγχο του ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε ο ίδιος ο Ανδρουλάκης τον έχει καταγγείλει για αυτό -αναφερόμενος στην παρακολούθησή του από την ΕΥΠ.
Το 2012, όταν οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ στην Α’ Αθήνας την αποδοκίμασαν, η Διαμαντοπούλου, αποχώρησε καθώς δεν είχε να πάρει κάτι περισσότερο από όσα είχε πάρει ήδη.
Ένα χρόνο αργότερα έστησε το περίφημο “Δίκτυο”. Χωρίς ποτέ να δώσει λογαριασμό για τα οικονομικά του- και κυρίως τις πηγές χρηματοδότησής του- την ώρα που η ίδια είχε πάψει να είναι έστω βουλευτίνα.
Το χρησιμοποιεί ακόμη -σε αντιπαλότητά με το αντίστοιχο In social που διευθύνει ο σπουδαίος Νίκος Χριστοδουλάκης– για προσωπική πολιτική, ερήμην του ΠΑΣΟΚ , του οποίου έχει υποτίθεται την ευθύνη του πολιτικού σχεδιασμού. Παρότι οι θέσεις της δεν συμπίπτουν με τις κομματικές θέσεις πάντα.
Αφού απέτυχε να δημιουργήσει κόμμα εναντίον του ΠΑΣΟΚ στράφηκε στον Μητσοτάκη από την πρώτη στιγμή που αναδείχθηκε πρόεδρος της ΝΔ. ” Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι μια θετική εξέλιξη” δήλωσε. Θετική για ποιον;
Έκτοτε σε κάθε ευκαιρία δεν έκρυβε τις επιδιώξεις της να τον προσεγγίσει. Όταν τον έπεισε να την προτείνει για τον ΟΟΣΑ το θεώρησε “μεγάλη τιμή”, προκαλώντας την οργή ακόμη και του Λοβέρδου. Ο Μητσοτάκης το έκανε επειδή… δεν ήταν ΠΑΣΟΚ , αλλά “υπερκομματική”.
Το 2019 ευθέως τάχθηκε υπέρ του –“Πιστεύω στην αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας”– που μόνο σε βάρος του ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να δημιουργηθεί.
Σε ό,τι αφορά τις σχέσεις με τα μεγάλα κόμματα της εποχής δεν έκρυβε πως “περισσότερη σχέση έχω με τη Νέα Δημοκρατία”. Αργότερα εκτός από τις επαφές της με τον Άδωνι Γεωργιάδη άρχισε να επαινεί και τους υπουργούς του Μητσοτάκη. Όπως π.χ. την Κεραμέως, με ανάρτηση που αναγκάσθηκε να αποσύρει. Όχι όμως όσα έχει αναρτήσει για τον σύμβουλό του καθηγητή Πισσαρίδη, και τον φίλο του Στάθη Καλύβα.
Άλλωστε είναι ευθυγραμμισμένη με τη ιδεολογία Μητσοτάκη: ‘Η διαχωριστική γραμμή είναι μεταρρύθμιση εναντίον λαϊκισμού”. Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε…
Μετά από μια αγόρευσή του στη Βουλή ενθουσιάσθηκε: “Ο Κ. Μητσοτάκης αναφέρθηκε ονομαστικά και θετικά σε μεταρρυθμίσεις υπουργών άλλου κόμματος. Πρωτοφανές και καλοδεχούμενο”.
Όταν πήγε στο Κογκρέσο για να δηλώσει την “προθυμία του” σε ό,τι θέλουν οι ΗΠΑ, λίγο έλειψε να βάλει τα κλάματα: “Όταν νιώθεις περήφανος γιατί σύσσωμο το Κογκρέσο της υπερδύναμης χειροκροτώ τον Π/Θ της χώρας σου που υποστηρίζει εθνικές αξίες και δίκαια, δεν είναι ούτε κυβερνητική ούτε αντιπολιτευτική στάση είναι απλά εθνική”.
Αυτή και ο Νίκος Παπανδρέου που δεν έκρυβε τουλάχιστον ότι το κάνει και επειδή έχει διπλή υπηκοότητα.
Σε κάθε ευκαιρία έσπευσε να προσφέρει τη στήριξή της στον Μητσοτάκη: “Εχει μπροστά του το δύσκολο και αναγκαίο έργο του εκσυγχρονισμού και αναπροσανατολισμού της συντηρητικής παράταξης”.
Σε μια άλλη περίπτωση εκθείασε – με προσδοκία;- τον εξανδραποδισμό προσώπων από άλλα κόμματα: “Ο πρωθυπουργός έχει πράγματι την έφεση να επιλέγει ανθρώπους με συγκεκριμένες δεξιότητες, προσόντα και εμπειρίες, ανάλογα με τη θέση που τους προτείνει. Κάποιες φορές οι άνθρωποι αυτοί είναι εκτός της δεξαμενής στελεχών που έχει το κόμμα του. Αυτό θεωρώ ότι διαχρονικά εκτιμάται θετικά”. Η πολιτική στα χειρότερά της.
Αν η πολιτική έχει και μια παιδαγωγική πλευρά και η Διαμαντοπούλου προσωποποιεί τη χειρότερη πλευρά της.
Δεν είναι τυχαίο ότι κατά διαστήματα ΜΜΕ την εμφάνιζαν ως υποψήφια με την στήριξη της ΝΔ για τα πάντα: πρόεδρος της Δημοκρατίας, υπουργός, τραπεζίτης, επίτροπος και… πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Για το τελευταίο ο Άδωνις και οι εφημερίδες της ΝΔ έδωσαν ρέστα.
Όταν επιχείρησε να “πάρει”το ΠΑΣΟΚ ο Γιώργος Καρελιάς αποκάλυψε ότι διοχετεύει «ποιοτικά στοιχεία» ευνοϊκών γι’ αυτήν δημοσκοπήσεων” υπενθυμίζοντας ότι «έχει απομακρυνθεί εδώ και πολλά χρόνια από το ΠΑΣΟΚ δηλώνοντας ότι δεν την εκφράζει».
Κινείται υπερδραστήρια στο παρασκήνιο για να εξασφαλίσει προβολή στα ΜΜΕ και να κινητοποιήσει έναν κύκλο οικονομικών παραγόντων – να εκδηλωθούν υπέρ της.
Σε περίοδο που οι μετακινήσεις πολιτικών μοιάζουν με τις μεταγραφές των ποδοσφαιριστών, η πρώην υπουργός φιλοδοξεί να μεταγράψει… ολόκληρο κόμμα. Κατά τα λοιπά ο Ανδρουλάκης στον Παπαβασιλείου βρήκε να ξεσπάσει για φιλομητσοτακισμό.
Πόλεμος για τη σχέση ακεταμινοφαίνης και Tylenol με τον αυτισμό
Το Τέξας κατέθεσε αγωγή κατά Johnson & Johnson και Kenvue. Η αγωγή ισχυρίζεται επίσης ότι η Kenvue δημιουργήθηκε για να προστατεύσει την Johnson & Johnson από την ευθύνη για το Tylenol
Breaking News
Ο Ken Paxton, ο Ρεπουμπλικάνος γενικός εισαγγελέας του Τέξας, μήνυσε τους κατασκευαστές του Tylenol την Τρίτη, ισχυριζόμενος ότι οι εταιρείες απέκρυψαν τους κινδύνους του φαρμάκου για την ανάπτυξη του εγκεφάλου των παιδιών.
Η αγωγή είναι η πιο πρόσφατη συνέπεια του ισχυρισμού του Donald Trump τον περασμένο μήνα ότι η χρήση του Tylenol κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μπορεί να προκαλέσει αυτισμό.
Ο Paxton κατέθεσε αγωγή κατά της Johnson & Johnson, η οποία διέθετε το Tylenol για δεκαετίες, και της Kenvue, μιας εταιρείας spin-off που πουλάει το φάρμακο από το 2023.
Η αγωγή στο Τέξας υποστηρίζει ότι οι εταιρείες εν γνώσει τους απέκρυψαν στοιχεία από τους καταναλωτές σχετικά με τη σύνδεση του Tylenol με τον αυτισμό και τη διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας. Η αγωγή ισχυρίζεται επίσης ότι η Kenvue δημιουργήθηκε για να προστατεύσει την Johnson & Johnson από την ευθύνη για το Tylenol.
Αυτή η αγωγή είναι η πρώτη από μια Πολιτεία που ασχολείται με τους ισχυρισμούς του Donald Trump ότι η χρήση προϊόντων ακεταμινοφαίνης όπως το Tylenol κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης θα μπορούσε να προκαλέσει νευροαναπτυξιακές διαταραχές. Το ζήτημα απασχολεί εδώ και καιρό ορισμένους οπαδούς του Robert F. Kennedy Jr., του επικεφαλής αξιωματούχου υγείας της χώρας, αλλά η ιδέα κέρδισε έδαφος με τις δηλώσεις του Trump.
Η Kenvue έχει επανειλημμένα υπερασπιστεί την ασφάλεια του Tylenol και έχει απορρίψει τους ισχυρισμούς του Trump σχετικά με τη χρήση του φαρμάκου κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και του αυτισμού.
«Θα υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας ενάντια σε αυτούς τους αβάσιμους ισχυρισμούς και θα απαντήσουμε σύμφωνα με τη νομική διαδικασία», δήλωσε την Τρίτη η Melissa Witt, εκπρόσωπος της Kenvue.
«Στηρίζουμε σθεναρά την παγκόσμια ιατρική κοινότητα που αναγνωρίζει την ασφάλεια της ακεταμινοφαίνης και πιστεύουμε ότι θα συνεχίσουμε να έχουμε επιτυχία στις δικαστικές διαμάχες, καθώς αυτοί οι ισχυρισμοί στερούνται νομικής βάσης και επιστημονικής υποστήριξης».
Σε άλλες δικαστικές διαμάχες, η Johnson & Johnson δήλωσε ότι πάντα ενεργούσε υπεύθυνα προειδοποιώντας τους καταναλωτές για τον αποδεδειγμένο κίνδυνο ηπατικής βλάβης που ενέχει το Tylenol όταν λαμβάνεται σε υπερβολική δόση.
Η Clare Boyle, εκπρόσωπος της Johnson & Johnson, δήλωσε την Τρίτη ότι η εταιρεία «εκχώρησε την επιχείρηση καταναλωτικής υγείας πριν από χρόνια και ότι όλα τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις που σχετίζονται με την πώληση των μη συνταγογραφούμενων προϊόντων της, συμπεριλαμβανομένου του Tylenol (ακεταμινοφαίνη), ανήκουν στην Kenvue».
Εκατοντάδες αγωγές σε πολιτειακά και ομοσπονδιακά δικαστήρια έχουν κατατεθεί τα τελευταία χρόνια από οικογένειες που ισχυρίστηκαν ότι τα παιδιά τους διαγνώστηκαν με αυτισμό ή ΔΕΠΥ μετά τη λήψη Tylenol κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.
Στη μεγαλύτερη ομάδα υποθέσεων, που κατατέθηκαν σε ομοσπονδιακό δικαστήριο, ένας δικαστής των ΗΠΑ στη Νέα Υόρκη απέρριψε τις αγωγές, επικαλούμενος έλλειψη αξιόπιστων επιστημονικών στοιχείων.
Οι ενάγοντες άσκησαν έφεση κατά της απόφασης, με την ακρόαση ενώπιον του εφετείου να έχει προγραμματιστεί για τις 17 Νοεμβρίου.
Για χρόνια, οι επιστήμονες διεξάγουν έρευνα σχετικά με μια πιθανή σύνδεση μεταξύ της ακεταμινοφαίνης και των νευροαναπτυξιακών διαταραχών, αλλά οι μελέτες έχουν μέχρι στιγμής δώσει ανάμεικτα αποτελέσματα.
Ιατρικές ομάδες αντέκρουσαν την προειδοποίηση της κυβέρνησης Trump τον Σεπτέμβριο, λέγοντας ότι το Tylenol είναι το μόνο αναλγητικό που είναι ασφαλές για χρήση κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης για την αντιμετώπιση υψηλών πυρετών. Εάν δεν αντιμετωπιστεί, ο πυρετός μπορεί να θέσει σε σοβαρούς κινδύνους την υγεία του μωρού και της μητέρας.
Ο Paxton, ο οποίος αμφισβητεί τον γερουσιαστή John Cornyn, τον επί μακρόν εν ενεργεία, στις προκριματικές εκλογές των Ρεπουμπλικανών τον επόμενο χρόνο, έχει ασκήσει έντονη πίεση στην υποβολή αγωγών που ευθυγραμμίζονται με τις προτεραιότητες του Donald Trump. Ο ίδιος έχει αμφισβητήσει τα αποτελέσματα των εκλογών του 2020, έχει μηνύσει μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς που εκπροσωπούν τα δικαιώματα των μεταναστών και έχει επιδιώξει να απομακρύνει τους Δημοκρατικούς νομοθέτες από το αξίωμά τους στο Τέξας κατά τη διάρκεια μιας διαμάχης για την ανακατανομή των περιφερειών. Αν και όχι πάντα επιτυχημένες, οι νομικές προσπάθειες του Paxton έχουν δημιουργήσει βαθιά υποστήριξη προς αυτόν μεταξύ των Ρεπουμπλικανών του Τέξας.
Τον περασμένο μήνα, η Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων δήλωσε ότι επιδιώκει να συμπεριλάβει μια προειδοποίηση στην ετικέτα του Tylenol σχετικά με τη σύνδεση με τις νευροαναπτυξιακές διαταραχές. Η Kenvue δήλωσε ότι θα αντιταχθεί στις αλλαγές, υποστηρίζοντας ότι «δεν υποστηρίζονται από την υπάρχουσα επιστήμη».
Η κυβέρνηση Trump και η αγωγή του Paxton επικαλούνται μια πρόσφατη επιστημονική ανασκόπηση που διεξήχθη από επιδημιολόγους στη Σχολή Δημόσιας Υγείας T.H. Chan του Harvard και στην Ιατρική Σχολή Icahn του Mount Sinai. Η μελέτη αυτή, η οποία αξιολόγησε τα υπάρχοντα επιστημονικά ευρήματα αλλά δεν παρήγαγε νέα δεδομένα, βρήκε στοιχεία για μια σύνδεση μεταξύ της χρήσης ακεταμινοφαίνης κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και της ανάπτυξης αυτισμού και ΔΕΠΥ στην παιδική ηλικία.
Περισσότερες από τις μισές από τις 46 μελέτες που συμπεριλήφθηκαν στην ανασκόπηση βρήκαν θετική συσχέτιση μεταξύ της χρήσης του φαρμάκου κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και των νευροαναπτυξιακών διαταραχών στα παιδιά. Ωστόσο, οι επιστήμονες έχουν προειδοποιήσει ότι οι μελέτες δεν αποδεικνύουν ότι η ακεταμινοφαίνη προκαλεί αυτισμό, ο οποίος είναι γνωστό ότι συνδέεται με μια σύνθετη αλληλεπίδραση γενετικών και περιβαλλοντικών παραγόντων.
Οι έγκυες γυναίκες που λαμβάνουν ακεταμινοφαίνη μπορεί να διαφέρουν με σημαντικούς τρόπους από εκείνες που δεν λαμβάνουν, συμπεριλαμβανομένης της γενετικής τους. Μια σημαντική μελέτη σε σχεδόν 2,5 εκατομμύρια παιδιά που γεννήθηκαν στη Σουηδία διαπίστωσε ότι, λαμβάνοντας υπόψη τη γενετική της μητέρας, δεν υπήρχε συσχέτιση μεταξύ ακεταμινοφαίνης και νευροαναπτυξιακών διαταραχών. Μελέτες από υγειονομικούς οργανισμούς — συμπεριλαμβανομένων του FDA και του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Φαρμάκων — έχουν αξιολογήσει τα στοιχεία και διαπίστωσαν ότι τα αποτελέσματα είναι ασαφή.
Την Κυριακή, ο Donald Trump έθιξε ξανά το ζήτημα στην πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης Truth Social. «Έγκυες γυναίκες, ΜΗΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΕ ΤΟ TYLENOL ΕΚΤΟΣ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ», έγραψε.
Αυτές οι υποθέσεις εναγόντων πρέπει να πληρούν τον υψηλό πήχη της απόδειξης ότι το φάρμακο προκάλεσε νευροαναπτυξιακές διαταραχές στα παιδιά και ότι οι οικογένειες θα πρέπει να λάβουν αποζημίωση ως αποτέλεσμα.
Αλλά η αγωγή του Paxton ακολουθεί διαφορετική προσέγγιση, υποστηρίζοντας ότι η Johnson & Johnson και η Kenvue παραβίασαν τη νομοθεσία του Τέξας μη ενημερώνοντας τους καταναλωτές για τους πιθανούς κινδύνους από τη λήψη Tylenol κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.
Τα δικαστήρια του Τέξας συχνά αμφισβητούν τους ενάγοντες σε υποθέσεις σωματικής βλάβης. Η απόφαση του Paxton να καταθέσει την υπόθεση σε μια συντηρητική, αγροτική κομητεία κοντά στα σύνορα με τη Λουιζιάνα μπορεί να ήταν μια στρατηγική κίνηση για να βρει ένα δικαστήριο που να συμφωνεί με την υπόθεσή του.
Η αγωγή του Paxton υποστηρίζει ότι η Johnson & Johnson σκόπιμα απόσχισε την επιχείρηση καταναλωτικής υγείας, τουλάχιστον εν μέρει, για να προστατευτεί από την ευθύνη στις υποθέσεις κατά της Tylenol.
Η Johnson & Johnson ανακοίνωσε την απόσχιση το 2021 και αυτή ολοκληρώθηκε το 2023. Η Kenvue απορρόφησε τις γνωστές και παλαιές μάρκες της Johnson & Johnson, όπως τα Tylenol, Band-Aid και Johnson’s Baby Shampoo.
Εκείνη την εποχή, η Johnson & Johnson δήλωσε ότι επιδίωκε να επικεντρωθεί στις πιο κερδοφόρες και ταχύτερα αναπτυσσόμενες επιχειρήσεις της σε φαρμακευτικά προϊόντα και ιατροτεχνολογικά προϊόντα. Η εταιρεία αντιμετώπιζε επίσης εξαιρετικά δαπανηρές αγωγές για τον ρόλο της στην επιδημία οπιοειδών και για κατηγορίες ότι το ταλκ που χρησιμοποιήθηκε κάποτε στην πούδρα μωρού της είχε προκαλέσει καρκίνο σε κάποιους καταναλωτές.
Οι αναλυτές της Wall Street δεν θεώρησαν ότι η Tylenol ήταν το κίνητρο της απόσχισης. Οι αγωγές κατά του Tylenol εντάθηκαν το 2022.
Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2025
Πως και γιατί μπήκε η Ελλάδα στον πόλεμο; Θα μπορούσε να τον είχε αποφύγει; Δρ Ιωάννης Αντωνόπουλος
Πως μπήκε η Ελλάδα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου έγραψε μεγαλειώδη ιστορία, πρώτα με τον Έπος του 40 και μετά με την Αντίσταση κατά των Γερμανών;
Θα μπορούσε να είχε αποφύγει την είσοδο της στον πόλεμο; Ποιος ήταν τελικά ο ρόλος του Μεταξά; Χαρακτηριζόμενος φιλογερμανός, έπαιξε παιχνίδια των Βρετανών;
Τι σήμανε η είσοδος της Ελλάδας στον πόλεμο; Φεύγοντας οι Γερμανοί άφησαν πίσω μια χώρα ρημαγμένη που τελικά «επιβραβεύθηκε» για την Αντίσταση της ,μ’ έναν εμφύλιο πόλεμο.
Ο Δρ Ιωάννης Αντωνόπουλος, ιστορικός σε μια διαφορετική ανάγνωση της Ιστορίας.
Το σενάριο «Λίστα Τσίπρα» δεν είναι καθόλου φανταστικό
ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ, βεβαίως -βεβαίως, να κατέλθει εις τας εκλογάς και το ιδεατό ΚΟΜΜΑ ΣΑΜΑΡΑ, αλλά όχι και άλλο κόμμα, συναισθηματικό, υπό ή περί την Καρυστιανού, η οποία ειρήσθω εν παρόδω διαισθάνομαι πως δεν θα το κάνει διότι το μόνο που επιθυμεί είναι να δικαιωθεί η μνήμη της κόρης της και όλων των παιδιών αυτής της αξεπέραστης εθνικής μας τραγωδίας, που σαν γονείς μας έχει στοιχειώσει τον ύπνο.
Η ΝΔ ΔΕΝ (φαίνεται να) ΞΕΠΕΡΝΑΕΙ ΤΟ 25% στην πρόθεση ψήφου (και όχι στην «εκτίμηση πρόθεσης ψήφου», με μπαγάσικη αναλογική κατανομή των αναποφάσιστων). Μόλις 21,5% της δίνει και η τελευταία έρευνα της ΜRB, όπερ σημαίνει ότι, και πρώτο κόμμα να ξαναρθεί, χάνει το μπόνους των επιπλέον βουλευτών της ενισχυμένης αναλογικής και… επιστρέφουμε, σαν σε φάρσα, στην απλή.
ΤΟ ΙΔΕΑΤΟ «ΕΝΩΤΙΚΟ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟ ΣΧΗΜΑ ΤΣΙΠΡΑ» σε όλες τις δημοσκοπήσεις δηλώνουν ευθαρσώς ότι θα το ψηφίσουνε (σίγουρα ή… μάλλον) περισσότεροι από το 20% των ψηφοφόρων (μπορεί με το λέγειν του να ψήσει και κάμποσους απ’ τους «μαλλονόχι»), οριακά περισσοτερολιγότεροι από εκείνους-ες που λένε πως θα ξαναψηφίσουνε Ν.Δ.
ΤΟ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟ ΠΟΣΟΣΤΟ της (ψυχ)»αναγκαστικής λύσης Τσίπρα», σε μια στροφορμή αναζήτησης λελογισμένης κβαντικής αφθονίας, θα ήταν μεγαλύτερο αν στο καλό ερωτηματολόγιο διατυπωνόταν και η αυτονόητη συνοδευτική ερώτηση: «Μήπως θα τον ψηφίζατε στην περίπτωση που δεν κατέβει στις εκλογές και συνταχθεί μαζί του, κατά πλειοψηφία έστω, κάποιο απο τα κόμματα της προτιμήσεώς σας, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Αριστερά, το Κίνημα Δημοκρατίας, ο Κόσμος κ.ά.;». Ένα επιβιωτικό ψιλοσυμμαζεματάκι της άσκοπης πολυδιάσπασης, δεν θα ‘ταν καθόλου απίθανο.
ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ ένα ιδεατό κόμμα Σαμαρά, όχι μόνο μπαίνει στη Βουλή, αλλά διεμβολίζει τη συγκινησιακά αδιάφορη μητσοτακική Ν.Δ. και έχει θετικές αναφορές-ορίζοντα της τάξης του 15%.
ΑΝ ΥΠΑΡΞΕΙ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑ «ΤΥΠΟΥ ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΟΥ», η κατάσταση περιπλέκεται (ηθικά και συγκινησιακά) και το όλον πολιτικό σκηνικό αναδιατάσεται αναγκαστικά, του Δένδια και των Καραμανλικών μη εξαιρουμένων και εν ουδεμιάν περιπτώσει αδρανούντων…
ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΟ ΣΥΣΤΑΣΙΝ… ΑΝΤΙ-ΤΣΙΠΡΑ ΜΕΤΩΠΟ, που θέλει να παραμείνει -ή τέλος πάντων να δείχνει- πιο αριστερό απ’ τον πρώην αρχηγό του, πολύ απέχει από το παλαιότερο, το μπας κλας πλέον, ΑΝΤΙ-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο το οποίο πήγε σούμπιτο στον Μητσοτάκη τον 2ο και ντρέπεται να του φύγει.
ΙΣΩΣ ΜΙΑ (αντιμεσσιανική-αντιεγωϊστική) ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ αξιοπρόσεκτων ορφανών ιδεών του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς (τύπου Τσακαλώτος) -οι οποίοι δεν πάνε Τσίπρα ούτε με σφαίρες- με τη ΖΩΗ την ίδια και το ΜέΡΑ25-ΛΑΕ, θα μπορούσε να συγκροτήσει, ενδεχομένως, έναν τρίτον ενδιαφέροντα και πιο ριζοσπαστικό πολιτικό πόλο στην καθ’ ημάς Αριστερά, πέραν του μονολιθικού ΚΚΕ.
ΟΣΟ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΑΥΤΟΤΟΠΟΘΕΤΟΥΝΤΑΙ ΔΕΞΙΟΤΕΡΑ από τη Ν.Δ. Μητσοτάκη -του κραταιού Βελόπουλου μη εξαιρουμένου- θα υποστούν ισχυρές πιέσεις και αναταράξεις από τα ρίγη ενός ενδεχόμενου κόμματος Σαμαρά, καθώς και από το δεδηλωμένο (αντι)κόμμα της… συζύγου Καμμένου.
ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ κι όμως κάνω το κορόιδο και σωπαίνω…
Λαλούν πολλά κοκόρια...
Ποια είναι τα βασικά προβλήματα που απασχολούν την κοινωνία; Οπως προκύπτει από τις μετρήσεις, σταθερά στην πρώτη θέση είναι η ακρίβεια, ακολουθούν το έγκλημα στα Τέμπη και τα σκάνδαλα, κυρίως αυτό του ΟΠΕΚΕΠΕ...που δεσπόζει και θα συνεχίσει να βρίσκεται ψηλά στον κατάλογο, αφού τόσο οι έρευνες της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας όσο και οι μαρτυρίες στην Εξεταστική Επιτροπή στελεχών του Οργανισμού τροφοδοτούν τη δημόσια συζήτηση διαρκώς με στοιχεία που δείχνουν το μέγεθος της διαφθοράς που υπάρχει στην Ελλάδα. Ολα αυτά τα ζητήματα έχουν προκαλέσει φθορά στην κυβέρνηση και έχουν μειώσει σε σημαντικό βαθμό τη δημοφιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Το μέγαρο Μαξίμου προσπαθεί να διασκεδάσει τις άσχημες εντυπώσεις επικαλούμενο τις χρόνιες κακοδαιμονίες, ωστόσο δυσκολεύεται να πείσει ακόμα και τους οπαδούς του, που πολλοί εξ αυτών έχουν βγει στα κεραμίδια, αποδοκιμάζουν τους αρμόδιους όταν επισκέπτονται τις αγροτικές ζώνες και κάποιοι ερωτοτροπούν με κόμματα που είναι δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας. Το επιχείρημα περί πολιτικής σταθερότητας που διακινεί το καθεστώς τρώει τα μούτρα του στην πεισματάρα πραγματικότητα και κάποιοι σκέφτονται να επιλέξουν το δεύτερο σκέλος του διλήμματος, δηλαδή το χάος. Δεν τους τρομάζει. Πώς να εξηγήσεις αλλιώς το μεγάλο προβάδισμα που έχει το κόμμα της αποχής. Ο κόσμος δεν εμπιστεύεται την κυβέρνηση, τη Βουλή, τα κόμματα, τη Δικαιοσύνη, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, λέει ότι η χώρα βαδίζει σε λάθος κατεύθυνση, η απογοήτευση και ο θυμός κυριαρχούν.
Ταυτοχρόνως οι πολίτες που κινούνται στην περιοχή της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς (συμπεριλαμβανομένων των φίλων του ΚΚΕ) ζητούν πολιτική αλλαγή. Και μπουκάρει το ερώτημα: Πώς θα γίνει; Με συνεργασία των κομμάτων της δημοκρατικής αντιπολίτευσης είναι η απάντηση. Είναι αυτό εφικτό; Με την κατάσταση που επικρατεί στη συγκεκριμένη περιοχή ουδείς μπορεί να είναι αισιόδοξος. Στο παρελθόν -μακρινό και κοντινό- είχαμε τρεις προσπάθειες. Η πρώτη το 1974 με την Ενωμένη Αριστερά. Διαλύθηκε. Η δεύτερη με τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου το 1989. Γέννησε ελπίδες, αλλά δεν μακροημέρευσε. Η τρίτη με τον πολυτασικό ΣΥΡΙΖΑ. Κέρδισε εκλογές, αλλά από τις τάξεις του προέρχονται τα έξι κόμματα που σήμερα διεκδικούν την ψήφο των προοδευτικών. Πού αποδίδουν οι πολίτες την πολυδιάσπαση;
Σύμφωνα με την έρευνα του Ινστιτούτου ΕΝΑ και της Prorata που δημοσιεύτηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (25-26/10/2025):
● Για το 35% υπάρχει φθορά του οράματος. Λογικό. Ο σταλινισμός δυσφήμησε το σοσιαλιστικό ιδεώδες. Η σημερινή σοσιαλδημοκρατία έχει προσχωρήσει στον νεοφιλελευθερισμό. Η μεταρρυθμιστική πνοή της την περίοδο της χρυσής 35ετίας έχει εξαφανιστεί. Η πλήρης μετάλλαξη.● Για το 34% φταίει η απαξίωση της έννοιας της Αριστεράς λόγω ΣΥΡΙΖΑ. Η «πρώτη φορά Αριστερά» αποδείχθηκε κατώτερη των προσδοκιών που είχε καλλιεργήσει. Νοικοκύρηδες ήταν. Αριστεροί; Οχι και τόσο.● Το 30% επισημαίνει την απουσία ηγετικής φυσιογνωμίας. Αυτό το κομμάτι του ακροατηρίου θέλει να εκφράσει ο Αλέξης Τσίπρας. Στην πράξη θα φανεί αν είναι σε θέση να το σηκώσει από τον καναπέ.● Το 29% θεωρεί ότι οι ηγεσίες δεν επιθυμούν τη συνεννόηση. Ακριβές. Το ΚΚΕ έχει αυτοεξαιρεθεί.
Το ΠΑΣΟΚ έχει επιλέξει την αυτόνομη πορεία, η ηγεσία του πιστεύει ότι μπορεί να κερδίσει τις εκλογές, όμως κορυφαία στελέχη του εκφράζουν ισχυρές αμφιβολίες και ετοιμάζονται να το κάνουν φωναχτά αν η βελόνα των δημοσκοπήσεων δεν ξεκολλήσει μέχρι τα Χριστούγεννα. Ο ΣΥΡΙΖΑ το παλεύει αλλά λόγω κρίσης δεν μπορεί να γίνει ο καταλύτης. Η μισή Νέα Αριστερά θέλει, η άλλη μισή προτείνει διάλογο με το ΜέΡΑ25. Το τι επιδιώκει η Πλεύση Ελευθερίας θα το μάθουμε με τη δημοσίευση του προγράμματός της στις αρχές του Νοέμβρη. Στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά τα αριστερόμετρα δουλεύουν στο φουλ και βασιλεύει ο ναρκισσισμός της λεπτομέρειας. Με λίγα λόγια, η κατάσταση στον χώρο δεν είναι καθόλου ελκυστική. Σε άλλο μήκος κύματος οι προοδευτικοί ψηφοφόροι, σε άλλο οι ηγεσίες. Αν δεν αλλάξει κάτι, η συνάντηση με τις κάλπες δεν θα είναι ευχάριστη.
Η σιωπή των παιδιών της Γάζας
Υπάρχει ένας τόπος στον πλανήτη, στον οποίο τα παιδιά κατά χιλιάδες χάνουν τη φωνή τους. Όχι τα παιδιά που δολοφονήθηκαν αλλά τα παιδιά που επέζησαν.
Υπάρχει ένας τόπος στον πλανήτη, στον οποίο τα παιδιά σε κλίμακα μαζική, κατά χιλιάδες χάνουν τη φωνή τους. Όχι τα παιδιά που δολοφονήθηκαν αλλά τα παιδιά που επέζησαν. Λέγεται Γάζα.
Σε άρθρο το οποίο δημοσιεύτηκε πρόσφατα αναφέρονται στοιχεία τα οποία φωτίζουν μία ακόμα αθέατη πλευρά της γενοκτονίας που οργάνωσε και υλοποίησε το Ισραήλ με την αμέριστη υποστήριξη των ΗΠΑ όπως και των υπολοίπων συμμάχων του. Όπως αναφέρει το άρθρο «Η σιωπή έχει γίνει η μόνη γλώσσα για χιλιάδες παιδιά που επέζησαν από τη γενοκτονία, αλλά δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από τις ψυχολογικές συνέπειές της… Ένας ειδικός ομιλίας και γλώσσας επιβεβαίωσε ότι αναφορές από τη UNICEF και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) έχουν τεκμηριώσει περιπτώσεις τραυλισμού και απώλειας ομιλίας που συνδέονται άμεσα με την έκθεση σε ισραηλινούς βομβαρδισμούς… Τα παιδιά που ανασύρθηκαν κάτω από τα ερείπια δεν μιλούν πλέον. Ακόμη και οι έφηβοι δυσκολεύονται να σχηματίσουν λέξεις, σαν η ίδια η γλώσσα να έχει σπάσει κάτω από το βάρος του τραύματος», είπε ο ειδικός. Σύμφωνα με έρευνες ψυχικής υγείας, πάνω από τα μισά παιδιά της Γάζας έδειχναν ήδη σημάδια διαταραχής μετατραυματικού στρες πριν από την πρόσφατη κλιμάκωση. Οι ειδικοί προειδοποιούν τώρα ότι αυτές οι ψυχολογικές πληγές έχουν εξελιχθεί σε γλωσσική και συναισθηματική κατάρρευση, απειλώντας μια ολόκληρη γενιά.»
Μιλάμε για μια εν δυνάμει «νοοκτονία» ως απότοκο της γενοκτονίας. Αν γεννιόμαστε μέσα στη γλώσσα (και αυτό συμβαίνει πράγματι) ο θάνατος της ομιλίας σε μια γενικευμένη κατάσταση μετά- τραυματικού στρες επαπειλεί τη διανοητική υποβάθμιση αν όχι εξόντωση του νεότερου τμήματος μιας κοινωνίας σε μαζική κλίμακα. Για ένα συνεχιζόμενο βασανιστήριο μετά τη γενοκτονία ή για να είμαστε ακριβέστεροι εντός μιας συνεχιζόμενης γενοκτονίας, η οποία δεν έχει σταματήσει ακόμα, δεδομένου ότι τα θύματα σωρεύονται και μέσα στην ανακωχή. Απλώς έχει μειωθεί η έντασή της ενώ ταυτοχρόνως η πρόσφατη ανακωχή έχει απαλύνει τις ενοχές όσων βολικά κοιτούν από την άλλη.
Φυσικά η κατάσταση γίνεται χειρότερη δεδομένου ότι η οργάνωση πραγματικής βοήθειας σε επίπεδο ψυχικής υγείας είναι σχεδόν αδύνατη μέσα στη Γάζα. Δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν κάθε είδους ιατρική βοήθεια εμποδίζεται ακόμα και τώρα να μπει στη Γάζα ή εισέρχεται με το σταγονόμετρο: «Η σήψη καθίσταται ένα μεγάλο ζήτημα… Τα νοσοκομεία είναι τόποι αναπαραγωγής ιών και βακτηρίων… Μιλάμε για ασθενείς που σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα ήταν στη ΜΕΘ. Υπήρχαν ασθενείς που μόλις είχαν βγει από κώμα μετά από τραύματα από θραύσματα στους σπονδύλους τους που κοιμόντουσαν στο έδαφος… Ο BahaaZaqout, διευθυντής εξωτερικών σχέσεων στην PARC, μια παλαιστινιακή ΜΚΟ που παρακολουθεί την εισερχόμενη βοήθεια, είπε ότι σχεδόν κανένας ιατρικός εξοπλισμός ή φάρμακο δεν έχει εισέλθει στη Γάζα από τότε που επιβλήθηκε η κατάπαυση του πυρός.»
Η εξάπλωση του πόνου και της καταστροφής δομήθηκε με επίκεντρο τη γενοκτονία αλλά την υπερβαίνει σε μια συνολική εκστρατεία εξαφάνισης της ζωής στη Γάζα, φυσικής και πνευματικής. Μεταξύ πολλών άλλων πτυχών τι να πει κανείς για τον συστηματικό ξεριζωμό της πνευματικής ζωής μέσω της θανάτωσης επιστημόνων, ποιητών, δημοσιογράφων και την καταστροφή των πανεπιστημίων την οποία υλοποίησε με σταθερότητα το Ισραήλ. Η επιδίωξη είναι να εξαφανιστεί ο πολιτισμός στη Λωρίδα της Γάζας και η πνευματική βάση της αντίστασης.
Σε όλα τα παραπάνω θα πρέπει να προσθέσει κανείς τις μακρόχρονες επιγενετικές συνέπειες, τα χημικά «σημάδια» στο DNAαπό την πείνα και το ψυχολογικό τραύμα.
Ο θάνατος στη Γάζα βρίσκεται παντού. Αλλά δεν αρκεί αυτό, όσο η αντίσταση, ο ίδιος ο λαός της Παλαιστίνης στέκεται όρθιος. Εξ ου και προσπαθούν να κάνουν τα παιδιά του να σιωπήσουν μέσα στον φόβο και στο ψέμα της διεθνούς κοινότητας. Το αν ο λαός της Παλαιστίνης θα κρατήσει τα όπλα του και τη φωνή του μένει να φανεί.
Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2025
Ρούντι Ρινάλντι: "Η Ελλάδα που θέλουμε" μεταξύ των συμπληγάδων της "δημοκρατορίας" & "οβάλ κρεοπωλείου"
Ο Ρούντι Ρινάλντι, από τους βασικούς οργανωτές του 2ου επιστημονικού και πολιτικού εγχειρήματος για την "Ελλάδα που χάνεται και την Ελλάδα που θέλουμε…" στα πλαίσια του ετήσιου υβριδικού συνεδρίου,
"Το υπαρξιακό ζήτημα της χώρας στην τροχιά του 21ου αιώνα", μιλάει στον 98.4 παραμονή της 85ης επετείου του μεγάλου "ΌΧΙ" των Ελλήνων στις 28 Οκτωβρίου του 1940, για τα μεγάλα " Όχι" που επί 85 χρόνια αγνοούνται από την οικονομική και πολιτική ελίτ της χώρας με αποκορύφωμα το τι συμβαίνει τα τελευταία 15 χρόνια στην Ελλάδα. όπως λέει, ο Ρούντι Ρινάλντι , διευθυντής σύνταξης του "Δρόμου της Αριστεράς", ήδη διανύουμε την 15η χρονιά επιβολής μιας νέας επικυριαρχίας, και βαθέματος των πλεγμάτων εξάρτησης της χώρας. Κι όχι μόνο: ο μεταπρατισμός των ελίτ και του πολιτικού συστήματος–στο σύνολό τους– έχει μετατραπεί σε οργανικό τμήμα ενός νέου καθεστώτος εξάρτησης, διάλυσης της χώρας και της κοινωνικής συνοχής, και επιβολής δημοκρατορίας.
Δεν αντιμετωπίζουμε απλά μια κρίση, αλλά ένα έντονο υπαρξιακό πρόβλημα υπόστασης, ταυτότητας, δυνατότητας διαφορετικής πορείας. Όλα μοιάζουν σαν να οδηγούμαστε στην αυτοεξάλειψη αυτού του Τόπου.
Στα χρόνια αυτά, 2010-2025, δεν υπήρξε ούτε μία στιγμή που ο κόσμος του μεταπρατισμού, της υποτέλειας και της εξάρτησης να μην έδειξε με έντονη απέχθεια την εχθρότητά του προς τον λαό και τους αγώνες του, και ιδιαίτερα απέναντι στις εκδηλώσεις του λαϊκού ριζοσπαστισμού. Σε αυτό το πλέγμα , είπε ο Ρούντι Ρινάλντι, το 2ο Συνέδριο που πραγματοποιείται 21-23 Νοεμβρίου στη Λεόντειο Σχολή στα Άνω Πατήσια στην Αθήνα, είναι ανοιχτό σε όλους και μέσα από την σελίδα yparxiakoellada.gr , για την συνδιαμόρφωση πολιτικά και επιστημονικά, μίας εναλλακτικής πρότασης με πολυεπίπεδα πεδία, για την Ελλάδα που θέλουμε, κόντρα στην Ελλάδα που χάνεται και που οδηγείται ακόμη και στα όρια εθνικής κρίσης.
Κάστρα και τσαντίρια
Tο Σύνταγμα της Ελλάδας δεν κάνει διάκριση ανάμεσα στα Κάστρα και στα Τσαντίρια. Αυτό δεν θα πρέπει να το ξεχνούν, όσοι ψιθυρίζουν συμβουλές, σε αυτόν που διαφεντεύει προσωρινά το Κάστρο.
της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Την παρατήρηση την έκανε προχθές εδώ, στο NEWS 24/7 ο Νίκος Γιαννόπουλος και ειλικρινά απορούμε γιατί κανένας άλλος στ’αριστερά μας δεν την είχε κάνει νωρίτερα.
Ο τίτλος του άρθρου τα λέει όλα:
«Ο Μητσοτάκης ξέρει ποιους εκπροσωπεί και τους εκπροσωπεί καλά. Η Αριστερά;».
Και να ‘ταν μόνον η Αριστερά. Μήπως ξέρει το ΠΑΣΟΚ ποιους εκπροσωπεί; Όχι βέβαια.
Στο φαιοκόκκινο μέτωπο πάλι, δηλαδή η Κωνσταντοπούλου και ο Βελόπουλος, δεν έχουν τέτοιες απορίες. Δεν ασχολούνται καν με το τι πιστεύουν οι δυνητικοί τους ψηφοφόροι γιατί έχουν επιλέξει να μην εκφράζουν τρόπους/μοντέλα/συστήματα σκέψης αλλά συναισθήματα.
«Είσαι οργισμένος;», σου λένε. «Έλα μαζί μας! Εμείς είμαστε εδώ για σένα!».
Για την πολιτική επικοινωνία είναι παγερώς αδιάφορο το αν η οργή είναι κάθε φορά δικαιολογημένη. Φυσικά και τα κόμματα οφείλουν να διερευνούν τις αιτίες της οργής και να αξιολογούν τη φύση της όμως η επικοινωνία με τους πολίτες, ο τρόπος που τελικά θα τους απευθυνθούν είναι κάτι άλλο.
Αδιάφορο λοιπόν (γι’ αυτό το σημείωμα σίγουρα) ποιοι είναι οι λόγοι που κάποιοι αισθάνονται οργισμένοι κι αν έχουν δίκιο. Σημασία έχει ότι είναι οργισμένοι και δεν είναι λίγοι.
Δεν είναι λίγοι;
Πόσοι είναι δηλαδή;
Ο Στράτος Φαναράς και η ομάδα του, στη Metron Analysis έχουν ευφυώς εισάγει στις μετρήσεις τους την έννοια του «Κάστρου», χωρίς βέβαια να έχουν καταργήσει τον παραδοσιακό της ορισμό που περιγράφει «τα προπύργια» της εκλογικής δύναμης κάθε κόμματος, (πχ λέγαμε ότι «η Λακωνία είναι Κάστρο της Δεξιάς», «Η Κρήτη είναι Κάστρο του ΠΑΣΟΚ» κλπ) ή την έννοια όπως χρησιμοποιείται από τους μελετητές της Άκρας και Εξτρεμιστικής Δεξιάς.
Εδώ μιλάμε για κάτι άλλο.
Στις έρευνες της Metron, λοιπόν ρωτάνε, μέσα σε όλα, το εξής:
«Ας φανταστούμε τον κόσμο σαν μία πόλη προστατευμένη από ένα κάστρο που περικλείεται από μία έρημο. Υπάρχουν άνθρωποι προστατευμένοι μέσα στο κάστρο και άνθρωποι απροστάτευτοι έξω από αυτό. Εσείς που θα λέγατε ότι βρίσκεστε; Μέσα ή έξω από το κάστρο;»
Τον Οκτώβριο του 2025, σύμφωνα με την έρευνα που παρουσιάστηκε προχθές στο MEGA, το 53% δηλώνει εκτός του Κάστρου. Όχι λίγοι.
Και χρειάζεται, άραγε, να ρωτήσουμε ποια αισθήματα κυριαρχούν «έξω από το Κάστρο»;
Δηλαδή, πώς λέτε να αισθάνονται όσοι δηλώνουν ότι αισθάνονται απροστάτευτοι ενώ βλέπουν δίπλα τους «Φραπέδες» και Τζάγκουαρ;
Τι σκέφτονται ελεύθεροι επαγγελματίες ή ιδιοκτήτες μικρομεσαίων επιχειρήσεων, όταν βλέπουν ότι μέσα στο Κάστρο κάποιοι έχουν καταφέρει να μπουν στο σύστημα των απευθείας αναθέσεων ενώ οι ίδιοι, στην ελεύθερη αγορά, κυνηγούν με το τουφέκι δουλίτσες του χιλιάρικου;
Και οι αγρότες που ακόμα περιμένουν την επιδότηση επειδή τα τελευταία χρόνια γιγαντώθηκε «η χρόνια παθογένεια» με αποτέλεσμα να καταρρεύσει το σύστημα των επιδοτήσεων; To 69% εξ αυτών δηλώνουν στη Metron «έξω από το Κάστρο».
Λέτε να είναι χαρούμενοι;
Γι’ αυτούς, η Νέα Δημοκρατία και ο Κυριάκος Μητσοτάκης φυσικά και δεν ενδιαφέρονται. Και αυτό, προς χάριν της παρούσας ανάλυσης, το διατυπώνουμε ξερά, δίχως μομφή. Δεν είναι αυτό το θέμα μας άλλωστε.
Και όχι μόνο δεν ενδιαφέρονται, αλλά όταν οι εκτός του Κάστρου βρέθηκαν στο Σύνταγμα με αφορμή, αυτή τη φορά τους χειρισμούς της κυβέρνησης στην Τραγωδία των Τεμπών, οι μέσα στο Κάστρο και οι πολιτικοί τους εκφραστές χαρακτήρισαν τη διαμαρτυρία «αντιαισθητικά τσαντίρια». Δηλαδή μια «βρωμιά» που προσέβαλε την αισθητική τους, μια «ασέβεια» που προσέβαλε την ηθική τους.
Οι εντός του Κάστρου βλέπουν τους εκτός «στα τσαντίρια» και χρειάζεται, άραγε, να επισημάνουμε το ρατσιστικό υπονοούμενο δηλαδή τι ακριβώς τους αποκαλούν στην πραγματικότητα;
Μόνο που το Σύνταγμα της Ελλάδας δεν κάνει διάκριση ανάμεσα στα Κάστρα και στα Τσαντίρια. Σε όλους αναγνωρίζει το δικαίωμα ψήφου. Ναι, ακόμα και «στα τσαντίρια»!
Και αυτούς, έξω από το Κάστρο, αυτούς «στα τσαντίρια», σήμερα δεν τους εκφράζει κανείς, ούτε η Αριστερά ούτε το ΠΑΣΟΚ. Γιατί βλέπετε δεν έχουν λόγο παρεμβατικό, δεν είναι influencers, όπως λέγονται.
Αφού τελικά όλοι: και η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ ακόμα και η Αριστερά, την εύνοια των εντός του Κάστρου είναι που επαιτούν, τα άρθρα τους, τα σχόλιά τους στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.
Όλα λοιπόν θα εξαρτηθούν από το αν οι εκτός του Κάστρου συνειδητοποιήσουν ότι η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία τους περιμένει και αυτούς στην κάλπη. Τότε είναι σχεδόν σίγουρο ποιους δεν θα ψηφίσουν.
Πηγή: news247.gr
Μανώλης Κοττάκης: Η πονηρή «συναίνεση» που ζητά ο Μητσοτάκης μέσω της αδελφής του Ντόρας
Πονηρή η «συναίνεση» που ζητά μέσω της αδελφής του Ντόρας ο κύριος Μητσοτάκης, προκειμένου να καταστήσει συνενόχους σε εθνικές υποχωρήσεις τους Καραμανλή, Σαμαρά, Τσίπρα και Παπανδρέου. Επί επτά ολόκληρα χρόνια, ο πρωθυπουργός χαράσσει την εξωτερική πολιτική της χώρας χωρίς να ζητά συναίνεση από κανέναν και χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν
Του Μανώλη Κοττάκη από τη «Δημοκρατία»
Ούτε από τα πολιτικά κόμματα ζήτησε ποτέ τη γνώμη τους καλώντας κατά μόνας τους αρχηγούς στο Μαξίμου, ούτε από τους πρώην πρωθυπουργούς, πλην του Κώστα Σημίτη.
Κάθε απόφαση – από το άδειασμα των αποθηκών του στρατού στα νησιά, την αποστολή όπλων στην Ουκρανία, την προσωπική επίθεση στον Πούτιν και τη ρήξη με τη Ρωσία, έως το βλαπτικό «Σύμφωνο των Αθηνών» με την Τουρκία – την έλαβε αποκλειστικά μόνος του, επικαλούμενος τη λαϊκή νομιμοποίηση.
Όταν εκδότης του πρότεινε να βλέπει τακτικά Καραμανλή, Σαμαρά και Ντόρα για κρίσιμες αποφάσεις, εκείνος απάντησε πως κάτι τέτοιο «θα ισοδυναμούσε με συγκυβέρνηση» και ότι δεν προτίθεται να μοιραστεί την εξουσία του.
Η μόνη εξαίρεση ήταν η διερεύνηση με τον Καραμανλή στο σπίτι του στον Λυκαβηττό, σχετικά με το μνημόνιο αμυντικής συνεργασίας με τα Σκόπια, από το οποίο έλαβε αρνητική απάντηση.
Ο πρωθυπουργός ξεκαθάρισε σε συνέντευξή του στο «Πρώτο Θέμα» ότι δεν προτίθεται να συγκαλέσει ποτέ το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών, επειδή «δεν πιστεύει στη λειτουργία του».
Στην πραγματικότητα, ο κύριος Μητσοτάκης κυβερνά επτά χρόνια με μία και μόνη αντίληψη:
Να βρίσκεται στο βάθρο μόνος του.
Να μην μοιράζεται την εξουσία με κανέναν.
Μισεί κάθε θεσμό που μπορεί να τον περιορίσει:
– Τον ανώτατο άρχοντα με πολιτικό βάρος, γι’ αυτό και επέλεξε την υπάκουη Κατερίνα Σακελλαροπούλου για τη θέση της Προέδρου της Δημοκρατίας.
– Τις κυβερνήσεις συνεργασίας, γιατί θα έπρεπε να διαπραγματεύεται την εξουσία του.
– Τα όργανα εθνικής συνεννόησης, όπως το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών, τα οποία στο παρελθόν έσωσαν τη χώρα σε κρίσιμες στιγμές.
Όπως αποκάλυψε ο Αλέκος Παπαδόπουλος στο One Channel, ο πρωθυπουργός εκμεταλλεύτηκε το Σύνταγμα του 1986, που αφαίρεσε κρίσιμες αρμοδιότητες από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ενισχύοντας τον πρωθυπουργοκεντρισμό.
Έτσι, έλεγξε τα πάντα, χωρίς να αφήσει περιθώρια σε κανέναν να αναδειχθεί.
Με όργανο το επιτελικό κράτος, τις μυστικές υπηρεσίες και τις υποκλοπές, με σύμμαχο τη Δικαιοσύνη και συνοδοιπόρο τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, ο κύριος Μητσοτάκης έχτισε ένα πλήρως ελεγχόμενο σύστημα εξουσίας.
Επτά χρόνια λειτούργησε ως εγγυητής συμφερόντων, ποτέ συναίνεσης.
Κι όμως, τώρα, προκαλεί έκπληξη η πρόταση της Ντόρας Μπακογιάννη για τη συγκρότηση Συμβουλίου της Δημοκρατίας, όπως προέβλεπε το Σύνταγμα του 1974 – με τη συμμετοχή Καραμανλή, Σαμαρά, Παπανδρέου και Τσίπρα.
Μια πρόταση ξένη προς την πολιτική του κουλτούρα, που εγείρει εύλογα ερωτήματα:
Γιατί τώρα; Τι φοβάται;
Η απάντηση είναι σαφής:
Επειδή έρχονται κρίσιμες αποφάσεις – εκχώρηση εθνικού πλούτου, αναγνώριση του ψευδοκράτους – οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν στην πτώση του.
Έτσι, ο πρωθυπουργός αναζητεί συνενοχή, όχι συνεννόηση.
Συναίνεση στη μειοδοσία ζητά, για να μοιράσει την ευθύνη.
Η άποψή μας:
Το Συμβούλιο της Δημοκρατίας θα μπορούσε να λειτουργήσει μόνο υπό έναν όρο:
Να μην είναι μέλος του ο κύριος Μητσοτάκης.
Να έχει παραιτηθεί αυτοβούλως, παραδίδοντας την εξουσία σε πρωθυπουργό με νωπή λαϊκή εντολή.
Διαφορετικά, κάθε συζήτηση περί συναίνεσης είναι προσχηματική.
Η συνεννόηση απαιτεί εμπιστοσύνη – και αυτή έχει χαθεί.
Με τις καρέκλες παίξτε όσο θέλετε. Με τη χώρα – ποτέ!Η χρονική αλήθεια του μαρτυρίου στα Τέμπη – Καταρρίπτεται το ψέμα του «ακαριαίου θανάτου»
By Newsroom
Νέα τεχνική αναφορά του εμπειρογνώμονα Βασίλη Κοκοτσάκη αποκαλύπτει στοιχεία που ανατρέπουν την επίσημη εκδοχή για το πολύνεκρο δυστύχημα των Τεμπών. Η έκθεση, με τίτλο «Η Χρονική Αλήθεια του Μαρτυρίου (226 δευτερόλεπτα) – Η Καταδίκη από τον Χρόνο και το Δηλητήριο (CO)», καταγράφει λεπτό προς λεπτό τη διάρκεια του θανάτου των επιβατών, αποδεικνύοντας ότι ο θάνατος δεν ήταν ακαριαίος, αλλά προήλθε από ασφυξία λόγω δηλητηρίασης από μονοξείδιο του άνθρακα.
Στην έκθεση επισημαίνεται ότι το αρχικό κυβερνητικό αφήγημα περί άμεσου θανάτου από τη σύγκρουση δεν ανταποκρίνεται στα τεχνικά δεδομένα. Η ανάλυση ακουστικών και ψηφιακών τεκμηρίων δείχνει ότι μετά τη σύγκρουση, οι επιβάτες επιβίωσαν για χρονικό διάστημα τριών λεπτών και τριάντα δύο δευτερολέπτων, μέχρι να επέλθει ο βιολογικός θάνατος από τοξική ασφυξία.
Η χρονική ακολουθία που παρουσιάζει η αναφορά ξεκινά από το Τ₀, δηλαδή τη στιγμή της σύγκρουσης. Αμέσως μετά καταγράφεται η έκρηξη και η δημιουργία πυρόσφαιρας. Στο χρονικό σημείο Τ₀ + 2:46΄΄ ακούγεται η φράση «Δεν μπορώ να αναπνεύσω, έχω ελάχιστο οξυγόνο». Ο επιθανάτιος ρόγχος καταγράφεται στο Τ₀ + 3:32΄΄, ενώ στο Τ₀ + 5:25΄΄ σημειώνεται η ολική απώλεια λειτουργίας ψηφιακών συσκευών, γεγονός που αντιστοιχεί στην πλήρη καταστροφή του χώρου.
Το χρονικό διάστημα των 226 δευτερολέπτων αντιστοιχεί στη φάση της συνειδητής επιβίωσης των επιβατών μέσα σε συνθήκες ασφυξίας. Οι επιβάτες είχαν επιβιώσει της σύγκρουσης, αλλά εγκλωβίστηκαν σε νέφος μονοξειδίου του άνθρακα που προήλθε από την πυρόσφαιρα. Τα ευρήματα ανθρακοκυλαιμοσφαιρίνης (COHb) 20% στα δείγματα μελών του προσωπικού επιβεβαιώνουν θάνατο από τοξική δηλητηρίαση.
Η έκθεση αναφέρει ότι το φαινόμενο της ολοσχερούς καταστροφής και απανθράκωσης, γνωστό ως flashover, δεν ήταν ταυτόχρονο με τη σύγκρουση. Ο βιολογικός θάνατος επήλθε στο Τ₀ + 3:32΄΄, ενώ η πλήρης ανάφλεξη σημειώθηκε στο Τ₀ + 5:25΄΄. Η φωτιά, που προήλθε από την καύση εξωγενών καυσίμων, ξέσπασε περίπου δύο λεπτά μετά τον θάνατο των επιβατών, γεγονός που αποδεικνύει ότι η απανθράκωση ήταν μεταθανάτια.
Σύμφωνα με την τεχνική ανάλυση, τα ιατροδικαστικά πρωτόκολλα σε περιπτώσεις θανάτου από πυρκαγιά προβλέπουν εξέταση για πτητικά δηλητήρια. Παρά την παρουσία μονοξειδίου του άνθρακα, δεν πραγματοποιήθηκαν εξετάσεις για άλλες πτητικές ουσίες, όπως αρωματικούς ή αλειφατικούς υδρογονάνθρακες, που θα μπορούσαν να αποκαλύψουν την πηγή του τοξικού αερίου. Η παράλειψη αυτή εμπόδισε την ταυτοποίηση του εξωγενούς πτητικού φορτίου που προκάλεσε τον θάνατο και την επακόλουθη καταστροφή.
Η τεχνική έκθεση καταλήγει ότι η αιτία του θανάτου για μεγάλο αριθμό επιβατών δεν ήταν η σύγκρουση, αλλά η δηλητηρίαση από τα παράγωγα καύσης χημικού φορτίου που έκαιγε εκτός των βαγονιών και διοχέτευσε το τοξικό νέφος στους επιβατικούς χώρους.
Η χρονική ακολουθία που παρουσιάζει η αναφορά ξεκινά από το Τ₀, δηλαδή τη στιγμή της σύγκρουσης. Αμέσως μετά καταγράφεται η έκρηξη και η δημιουργία πυρόσφαιρας. Στο χρονικό σημείο Τ₀ + 2:46΄΄ ακούγεται η φράση «Δεν μπορώ να αναπνεύσω, έχω ελάχιστο οξυγόνο». Ο επιθανάτιος ρόγχος καταγράφεται στο Τ₀ + 3:32΄΄, ενώ στο Τ₀ + 5:25΄΄ σημειώνεται η ολική απώλεια λειτουργίας ψηφιακών συσκευών, γεγονός που αντιστοιχεί στην πλήρη καταστροφή του χώρου.
Το χρονικό διάστημα των 226 δευτερολέπτων αντιστοιχεί στη φάση της συνειδητής επιβίωσης των επιβατών μέσα σε συνθήκες ασφυξίας. Οι επιβάτες είχαν επιβιώσει της σύγκρουσης, αλλά εγκλωβίστηκαν σε νέφος μονοξειδίου του άνθρακα που προήλθε από την πυρόσφαιρα. Τα ευρήματα ανθρακοκυλαιμοσφαιρίνης (COHb) 20% στα δείγματα μελών του προσωπικού επιβεβαιώνουν θάνατο από τοξική δηλητηρίαση.
Η έκθεση αναφέρει ότι το φαινόμενο της ολοσχερούς καταστροφής και απανθράκωσης, γνωστό ως flashover, δεν ήταν ταυτόχρονο με τη σύγκρουση. Ο βιολογικός θάνατος επήλθε στο Τ₀ + 3:32΄΄, ενώ η πλήρης ανάφλεξη σημειώθηκε στο Τ₀ + 5:25΄΄. Η φωτιά, που προήλθε από την καύση εξωγενών καυσίμων, ξέσπασε περίπου δύο λεπτά μετά τον θάνατο των επιβατών, γεγονός που αποδεικνύει ότι η απανθράκωση ήταν μεταθανάτια.
Σύμφωνα με την τεχνική ανάλυση, τα ιατροδικαστικά πρωτόκολλα σε περιπτώσεις θανάτου από πυρκαγιά προβλέπουν εξέταση για πτητικά δηλητήρια. Παρά την παρουσία μονοξειδίου του άνθρακα, δεν πραγματοποιήθηκαν εξετάσεις για άλλες πτητικές ουσίες, όπως αρωματικούς ή αλειφατικούς υδρογονάνθρακες, που θα μπορούσαν να αποκαλύψουν την πηγή του τοξικού αερίου. Η παράλειψη αυτή εμπόδισε την ταυτοποίηση του εξωγενούς πτητικού φορτίου που προκάλεσε τον θάνατο και την επακόλουθη καταστροφή.
Η τεχνική έκθεση καταλήγει ότι η αιτία του θανάτου για μεγάλο αριθμό επιβατών δεν ήταν η σύγκρουση, αλλά η δηλητηρίαση από τα παράγωγα καύσης χημικού φορτίου που έκαιγε εκτός των βαγονιών και διοχέτευσε το τοξικό νέφος στους επιβατικούς χώρους.
Αστυνομικές απειλές στους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών
Ως αθλιότητες που μοναδικό στόχο έχουν την τρομοκράτηση των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών χαρακτηρίζονται τα έγγραφα που επιδόθηκαν από αστυνομικούς στα σπίτια τους, σε σχέση με το δίκαιο αίτημά τους για εκταφή και διενέργεια τοξικολογικών εξετάσεων στους ιστούς των υπολειμμάτων των σορών.
Όπως αποκαλύπτει ο δημοσιογράφος Χρήστος Αβραμίδης, τα έγγραφα που έλαβαν οι οικογένειες των θυμάτων αναφέρουν ότι καλούνται από τον εισαγγελέα να παρουσιαστούν σε αστυνομικό τμήμα συγκεκριμένη ημέρα και ώρα για να καταθέσουν, με τη ρητή προειδοποίηση πως αν δεν το πράξουν «θα οδηγηθούν βίαια και θα καταδικαστούν σε πρόστιμο». Οι άνθρωποι που παρέλαβαν τα έγγραφα αυτά έμειναν έκπληκτοι και έντρομοι, ενώ μία μητέρα θύματος, μόλις αντιλήφθηκε το περιεχόμενο και την απειλή που περιείχαν, κατέρρευσε και ξέσπασε σε λυγμούς.
Σαν να μην έφτανε αυτό, όσοι συγγενείς ανταποκρίθηκαν στην κλήση και εμφανίστηκαν στα αστυνομικά τμήματα την καθορισμένη ώρα, βρέθηκαν αντιμέτωποι με εξονυχιστικές και βασανιστικές ερωτήσεις που τους ανάγκασαν να ξαναζήσουν ολόκληρο το τραγικό γεγονός. Στη συμπληρωματική κατάθεση ενός συγγενούς θύματος, υπάρχει μάλιστα ερώτηση που αμφισβητεί εμμέσως την ταυτότητα του παιδιού του, ζητώντας του να δηλώσει αν είναι βέβαιος πως η σορός που θάφτηκε είναι όντως του γιου του.
Και να έβλεπα τη σορό του υιού μου, πώς θα μπορούσα να την αναγνωρίσω εφόσον απανθρακώθηκε; Η ερώτησή σας αυτή με αναγκάζει να ξαναζώ όλο αυτό το ψυχοφθόρο μαρτύριο και την απάνθρωπη συγκάλυψη του δυστυχήματος των Τεμπών. Δηλώνω ότι επιφυλάσσομαι παντός νομίμου δικαιώματός μου, καθώς προσβάλλεται κατάφωρα η μνήμη του παιδιού μου, σύμφωνα και με το άρθρο 365 του Ποινικού Κώδικα, που προβλέπει ποινή για όποιον προσβάλλει τη μνήμη νεκρού».
Ο Παύλος Ασλανίδης, πατέρας του Δημήτρη που χάθηκε στα Τέμπη, είχε ήδη καταγγείλει τις πιέσεις που ασκεί η αστυνομία στους συγγενείς, απαιτώντας να δώσουν καταθέσεις για τους λόγους που ζητούν την εκταφή των παιδιών τους. «Ενώ έχουμε κάνει αιτιολογημένη αίτηση για εκταφή των παιδιών μας, μας έστειλαν χαρτί να πάμε να δώσουμε κατάθεση για ποιο λόγο τη ζητάμε, αλλιώς θα προχωρήσουν σε βίαιη προσαγωγή μας», δήλωσε ο ίδιος. «Μα εμείς στο αίτημά μας εξηγούμε γιατί τη ζητάμε. Έχει δει κανείς να φέρεται έτσι η πολιτεία σε γονείς που τους σκότωσαν τα παιδιά; Είναι δυνατόν, δυόμισι χρόνια μετά, να μας ζητούν εξηγήσεις επειδή ψάχνουμε την αλήθεια;»
Τα έγγραφα αυτά, που ήδη χαρακτηρίζονται ως «έγγραφα της ντροπής», εγείρουν σοβαρά ερωτήματα για την πρόθεση των αρχών. Πολλοί συγγενείς δηλώνουν ότι οι κινήσεις αυτές στοχεύουν στον εκφοβισμό και στη χειραγώγηση των οικογενειών ώστε να αποθαρρυνθούν από τη διεκδίκηση της εκταφής και τη διενέργεια ανεξάρτητων τοξικολογικών εξετάσεων. Κάποιοι εκτιμούν ότι επιδιώκεται να περιοριστεί η διαδικασία αποκλειστικά στην ταυτοποίηση των σορών, αφήνοντας στο σκοτάδι τα κρίσιμα ερωτήματα που αφορούν την αιτία θανάτου και την πιθανή παρουσία τοξικών ουσιών.
Μετά την επίμαχη τροπολογία για το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, που προκάλεσε οργή για την προσπάθεια θεσμικού εξευτελισμού της μνήμης, οι συγγενείς των θυμάτων βλέπουν να εξελίσσεται μια ακόμη πράξη πίεσης και ψυχολογικής βίας εναντίον τους. Το ερώτημα που αναδύεται πλέον με οξύτητα είναι ένα: τι φοβούνται τόσο εκείνοι που επιμένουν να αρνούνται την πλήρη διερεύνηση της τραγωδίας και να αποτρέπουν κάθε ενέργεια που θα μπορούσε να αποκαλύψει την αλήθεια;
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)