Οι άγνωστοι στρατιώτες πέθαναν για την πατρίδα... Τα θύματα των Τεμπών έχασαν τη ζωή τους από την πατρίδα όπως αυτή εκπροσωπείται διαχρονικά. Η μνήμη των 57 ψυχών δεν χωρά σε νομοθετικές διατάξεις, ούτε σβήνεται με υλικά καθαρισμού.
Αναδημοσίευση από τον λογαριασμό facebook του Βασίλη Κοκοτσάκη, τεχνικού συμβούλου οικογενειών θυμάτων των Τεμπών
Η επιχειρούμενη νομοθετική ρύθμιση για το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη δεν είναι απλώς ένας περιορισμός της διαμαρτυρίας. Είναι μια κυνική πράξη πολιτικής βίας που στοχεύει να διαγράψει την πιο οδυνηρή μνήμη του τόπου μας: την Τραγωδία των Τεμπών.
Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η απόφαση «δεν έχει καμία σχέση» με τον αγώνα του Πάνου Ρούτσι και τα Τέμπη.
Αυτός ο ισχυρισμός είναι εξύβριση της κοινής λογικής.
Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι η θέσπιση μιας τέτοιας διάταξης —κυριολεκτικά αμέσως μετά τη λήξη μιας ιστορικής απεργίας πείνας που ζητούσε δικαίωση— είναι απλή σύμπτωση;
Πρόκειται για μια ενορχηστρωμένη, βιαστική κίνηση με στόχο την αποδόμηση του συμβολισμού που κέρδισε ο αγώνας των συγγενών.
Το πιο προσβλητικό στοιχείο είναι η εντολή για την απομάκρυνση των ονομάτων των 57 νεκρών από το έδαφος μπροστά στο Μνημείο.
Ήταν δημιούργημα της κοινωνίας, δηλαδή ενός αυθόρμητου ιερού μνημείου μνήμης, μιας ζωντανής υπενθύμισης του κρατικού εγκλήματος.
Η κυβέρνηση επιχειρεί να «εξαγνίσει» τον χώρο, επικαλούμενη τον «σεβασμό» του Άγνωστου Στρατιώτη, ξεχνώντας πως η μόνη διαφορά των αγνώστων στρατιωτών με τα θύματα των Τεμπών είναι ότι οι στρατιώτες πέθαναν για την πατρίδα, ενώ τα θύματα των Τεμπών έχασαν την ζωή τους από την πατρίδα όπως αυτή εκπροσωπείται διαχρονικά.
Όμως, χρησιμοποιεί ένα εθνικό σύμβολο για να ακυρώσει τη μνήμη των δικών μας, πρόσφατων, αθώων νεκρών.
Αυτή η επίκληση στον «σεβασμό» είναι προσχηματική. Πρόκειται για πολιτική υποκρισία και εργαλειοποίηση της ιστορίας. Στην πραγματικότητα εννοούν «πουθενά μην κάνετε καμία διαμαρτυρία, ξεχάστε τα Τέμπη, πάτε σε καμία εκκλησία» που έλεγε και η κ.Αδειλίνη
Για τους συγγενείς, αυτή η πράξη είναι διπλή θυματοποίηση: Αφού έχασαν τα παιδιά, τα αδέλφια, τους γονείς τους από τη συστημική αμέλεια, τώρα βλέπουν την Πολιτεία να προσπαθεί να σβήσει τα ονόματά τους. Να τους κρύψει από το φως της μνήμης.
Η απομάκρυνση των ονομάτων δεν είναι πράξη «σεβασμού», είναι πράξη λήθης.
Η κίνηση αυτή μεταφράζεται ξεκάθαρα ως προσπάθεια απονομιμοποίησης του κινήματος των πολιτών και απομάκρυνση του «ενοχλητικού» συμβόλου της τραγωδίας από το οπτικό πεδίο της εξουσίας.
Η μνήμη των 57 ψυχών, ωστόσο, δεν χωρά σε νομοθετικές διατάξεις, ούτε σβήνεται με υλικά καθαρισμού. Κάθε τέτοια προσπάθεια το μόνο που τελικά επιτυγχάνει είναι να ενισχύει την αποφασιστικότητα για δικαίωση.
Η επιχειρούμενη νομοθετική ρύθμιση για το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη δεν είναι απλώς ένας περιορισμός της διαμαρτυρίας. Είναι μια κυνική πράξη πολιτικής βίας που στοχεύει να διαγράψει την πιο οδυνηρή μνήμη του τόπου μας: την Τραγωδία των Τεμπών.
Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η απόφαση «δεν έχει καμία σχέση» με τον αγώνα του Πάνου Ρούτσι και τα Τέμπη.
Αυτός ο ισχυρισμός είναι εξύβριση της κοινής λογικής.
Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι η θέσπιση μιας τέτοιας διάταξης —κυριολεκτικά αμέσως μετά τη λήξη μιας ιστορικής απεργίας πείνας που ζητούσε δικαίωση— είναι απλή σύμπτωση;
Πρόκειται για μια ενορχηστρωμένη, βιαστική κίνηση με στόχο την αποδόμηση του συμβολισμού που κέρδισε ο αγώνας των συγγενών.
Το πιο προσβλητικό στοιχείο είναι η εντολή για την απομάκρυνση των ονομάτων των 57 νεκρών από το έδαφος μπροστά στο Μνημείο.
Ήταν δημιούργημα της κοινωνίας, δηλαδή ενός αυθόρμητου ιερού μνημείου μνήμης, μιας ζωντανής υπενθύμισης του κρατικού εγκλήματος.
Όμως, χρησιμοποιεί ένα εθνικό σύμβολο για να ακυρώσει τη μνήμη των δικών μας, πρόσφατων, αθώων νεκρών.
Αυτή η επίκληση στον «σεβασμό» είναι προσχηματική. Πρόκειται για πολιτική υποκρισία και εργαλειοποίηση της ιστορίας. Στην πραγματικότητα εννοούν «πουθενά μην κάνετε καμία διαμαρτυρία, ξεχάστε τα Τέμπη, πάτε σε καμία εκκλησία» που έλεγε και η κ.Αδειλίνη
Για τους συγγενείς, αυτή η πράξη είναι διπλή θυματοποίηση: Αφού έχασαν τα παιδιά, τα αδέλφια, τους γονείς τους από τη συστημική αμέλεια, τώρα βλέπουν την Πολιτεία να προσπαθεί να σβήσει τα ονόματά τους. Να τους κρύψει από το φως της μνήμης.
Η απομάκρυνση των ονομάτων δεν είναι πράξη «σεβασμού», είναι πράξη λήθης.
Η κίνηση αυτή μεταφράζεται ξεκάθαρα ως προσπάθεια απονομιμοποίησης του κινήματος των πολιτών και απομάκρυνση του «ενοχλητικού» συμβόλου της τραγωδίας από το οπτικό πεδίο της εξουσίας.
Η μνήμη των 57 ψυχών, ωστόσο, δεν χωρά σε νομοθετικές διατάξεις, ούτε σβήνεται με υλικά καθαρισμού. Κάθε τέτοια προσπάθεια το μόνο που τελικά επιτυγχάνει είναι να ενισχύει την αποφασιστικότητα για δικαίωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου