"Όλοι μαζί και οι… ψωριάρηδες στον εξώστη!" ΚΟΜΠΡΑ

 

"Για ποια Ιθάκη και ποιο τέρμα μου μιλάς"

Για ποιαν Ιθάκη και ποιο τέρμα μου μιλάς
ό,τι ονειρεύτηκες ποτέ δεν το πουλάς
για ό,τι αγωνίστηκες θα τόβρεις στα χαλάσματα
καινούριος κόσμος θα ’ναι μόνο τα φαντάσματα
Πέτρες θα τρώμε και θα ζούμε σε σπηλιές
δεν θα υπάρχουνε πουλιά μήτε φωλιές
θα υπάρχει μόνο μοναξιά, τρομοκρατία
και μια Ιθάκη βουλιαγμένη πολιτεία
Θα ζεις με τέρατα, με ψάρια και ναυάγια
και μιας θρησκείας τους ανθρώπους της για σφάγια
δεν θα υπάρχει μήτε φως ούτε σκοτάδι
αυτός ο κόσμος θα ’ναι ο ίδιος με τον Άδη
Ετοιμαζόταν από χρόνια το κακό
κανείς δεν είδε κάτι το σημαδιακό
όσοι μιλούσανε σωστά, τους κοροϊδεύανε
γίνανε στόχος των ληστών, τους σημαδεύανε
Κι εσύ μιλάς για μιαν Ιθάκη ουτοπία
κουφέτα γάμου τα γαλάζια της τοπία
Για την Ιθάκη έχει γράψει κι ο Καβάφης
εσύ τι θέλεις τους μπελάδες για να γράψεις
άσ’ τον αυτόν εκεί που ζει μαρμαρωμένος
για Επανάσταση μιλάς αν είσαι ξένος
Γιατί επανάσταση είν’ η Ιθάκη που ζητάς
για όσα χάρισες και πήρες και χρωστάς

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου

Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος

Πιάνο: Νεοκλής Νεοφυτίδης

Ερμηνεία: Σταύρος Ξαρχάκος

Εικονογράφηση: Γιώργος Ρόρρης

Παραγωγή: Παρασκευάς Καρασούλος

Δίσκος: Σταύρος Ξαρχάκος | 7 ελεγείες και σάτιρες για φωνή και πιάνο (Μικρή Άρκτος, 2017)

 

Σταύρος Ξαρχάκος: "Για ποια Ιθάκη και ποιο τέρμα μου μιλάς" - Η αινιγματική του ανάρτηση για το βιβλίο του Τσίπρα. 

msn.com

Είσαι ικανοποιημένος βλέποντας τις τιμές ;

του Κωνσταντίνου Φαρσαλινού

Είναι λογικό και αναμενόμενο να δυσαρεστείσαι όταν εμποδίζεται η μετακίνησή σου, όταν καθυστερείς να πας είτε στη δουλειά σου, είτε στη βόλτα σου για διασκέδαση, είτε στην εκδρομή σου με την οικογένεια ή με φίλους. 
Αναρωτιέμαι όμως: 

• Είσαι ικανοποιημένος βλέποντας τις τιμές των ειδών διατροφής στα σουπερμάρκετ;
• Είσαι ικανοποιημένος βλέποντας τις τιμές στο μοσχαρίσιο κρέας να είναι σε επίπεδα που πλέον το έχουν μετατρέψει σε είδος πολυτελείας; 
• Είσαι ικανοποιημένος που η Ευρωπαϊκή Ένωση, πάντα για το καλό σου, θα σε αναγκάσει να τρως καλλιέργειες αθανατοποιημένων (καρκινικών δηλαδή) κυττάρων αντί για πραγματικό κρέας, αλεύρι από σκώληκες και έντομα αντί για σιτάρι, φυτικό ψευδοκρέας αντί για πραγματική-φυσική ζωική πρωτεϊνη, γάλα από αμύγδαλο (που δεν είναι γάλα) αντί για πραγματικό γάλα; Όλα αυτά δεν είναι θεωρίες, ήδη εφαρμόζονται στην Ευρώπη. Απλά δεν ήρθε ακόμη η ώρα που θα είναι οι μοναδικές "επιλογές" σου. Έρχεται όμως αυτή η ώρα, πιο σύντομα απ'ότι νομίζεις.

Και το πρόβλημα δεν είναι ότι θα τα τρως εσύ. Το πρόβλημα είναι ότι θα αναγκάσουν ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ να τα τρώνε. Και δεν θα μας αναγκάσουν όλους με απαγορεύσεις και τιμωρίες, θα μας αναγκάσουν απλά κάνοντας τα πραγματικά προϊόντα διατροφής πανάκριβα. 
Και πως θα γίνει αυτό; Απλά, προκαλώντας τεχνητή μείωση της προσφοράς, δια την ανελέητης φορολογίας και της μετατροπής της γεωργίας και της κτηνοτροφίας σε μη-βιώσιμα επαγγέλματα. Αυτό δηλαδή που συμβαίνει τώρα, και που έχει ξεκινήσει εδώ και κάποια χρόνια. Φορολογία στα αέρια των αγελάδων, φορολογία για τις εκπομπές αζώτου, φορολογία στα καύσιμα, φορολογία και έλεγχος του νερού από ιδιώτες, υποχρεωτική μείωση της παραγωγής (όπως συμβαίνει ήδη με τα βοοδειδή). 
Μόνο στην Ελλάδα, οι κλιματικοί φόροι υπολογίζονται σε 9 δισεκατομμύρια ετησίως, χρήματα που τα υφαρπάζουν από την τσέπη σου.
Όλα για το καλό σου, για να σώσεις το κλίμα, μια ιερή υποχρέωση της Ευρώπης που ευθύνεται για το 6% των παγκόσμιων εκπομπών ρύπων του θερμοκηπίου, και που σε φτωχοποιεί και καταδικάζει εσένα και τα παιδιά σου διότι αν πέσουν οι εκπομπές στο 4%, 3% ή 0% (υφαρπάζοντας τρισεκατομμύρια, από τη δική σου τσέπη), θα σωθεί ο πλανήτης...
Αυτά που συζητούσαμε εδώ και χρόνια, δεν είναι πλέον ψεκασμένες θεωρίες συνομωσίας, όπως έλεγες τότε. Είναι πραγματικότητα. Συμβαίνουν ήδη, νομοθετήθηκαν ήδη, κάποια εφαρμόζονται ήδη ενώ άλλα αναμένεται να εφαρμοστούν τα επόμενα χρόνια. Διότι είναι πιο έξυπνοι απ'όσο νομίζεις. Δεν τα εφαρμόζουν όλα μονομιάς, διότι ξέρουν ότι θα προκαλέσουν αντίδραση. Τα εφαρμόζουν σταδιακά, προσπαθώντας στο ενδιάμεσο να σε πείσουν ότι όλα γίνονται για το καλό σου. 
Για το "καλό όλων μας" ξεκληρίζεται ο πρωτογενής τομέας. Εσκεμμένα, με σχέδιο, κι όχι τυχαία από αστάθμητους παράγοντες. Πολύ φοβάμαι ότι δεν το έχουν καταλάβει ακόμη οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι, ούτε στην Ελλάδα ούτε στην υπόλοιπη Ευρώπη. Και αν εσύ το καταλαβαίνεις, πλέον φοβάσαι να το παραδεχτείς δημόσια, για να μην σε πουν κι εσένα "ψεκασμένο" και "συνομωσιολόγο", ακόμη και τώρα που πλέον τα βλέπεις να συμβαίνουν μπροστά στα μάτια σου. 
Και προσπαθούν να σε εμποδίσουν να μιλήσεις διότι όλα αυτά δεν είναι απλά μια προσχεδιασμένη καταστροφή για τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους. Είναι καταστροφή για όλη την κοινωνία. Εϊναι καταδίκη για τα παιδιά σου. Και αυτό προκαλεί τρόμο...
Είναι δυσάρεστο λοιπόν να εμποδίζονται οι μετακινήσεις σου, και ορθώς δυσανασχετείς. 
ΟΜΩΣ, είναι πιο δυσάρεστο να σέρνουν εσένα και τα παιδιά σου σε μια αδιανόητη, παρανοϊκή δυστοπία. Μια δυστοπία που κάνει τα κείμενα του Όργουελ και του Χάξλεϋ να μοιάζουν με αστειάκια, μπροστά στην τρομακτική πραγματικότητα. 
Γι'αυτό ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΡΟΤΕΣ, τους πραγματικούς αγρότες, ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ.

Πηγή: Facebook

 μέσω www.dromosanoixtos.gr

Εσύ θυμάσαι τον Δεκέμβρη;

Η 6η Δεκέμβρη του 2008 ήταν εκείνη η στιγμή που επέδρασε υποσυνείδητα και καθοριστικά για τα όσα ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια

Σπύρος Ραπανάκης

Ήταν απόγευμα της 8ης Δεκεμβρίου 2008. Η Αθήνα μυρίζει καμένο, βενζίνη και πλαστικό που λιώνει. Κρότοι, συναγερμοί, σπασμένες τζαμαρίες και το σφύριγμα των ασφυξιογόνων βομβίδων ακούγονται κάθε τόσο. Πότε με μεγάλη ένταση και πυκνότητα, άλλοτε σαν ριπές, πότε πιο αραιά.  Αν βρισκόσουν σε όροφο με πανοραμική θέα, έβλεπες διάσπαρτες εστίες φωτιάς και καπνό πάνω από την πόλη. Από την Λεωφόρο Αλεξάνδρας έως την Ομόνοια και από το Μοναστηράκι έως το Σύνταγμα. Μια λάμψη θα φώτιζε το κέντρο: Το χριστουγεννιάτικο δέντρο της πλατείας είχε τυλιχτεί στις φλόγες.

Ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής συγκαλεί έκτακτο κυβερνητικό συμβούλιο. Τα πρόσωπα είναι σκυθρωπά,  η ανησυχία είναι διάσπαρτη. Ο έλεγχος έχει χαθεί. Η οργή εκεί έξω φουντώνει. Δεν ελέγχεται, δεν καταλαγιάζει.  17 χρόνια μετά πλέον επιβεβαιώνεται: Υπουργός σε κρίσιμο πόστο προτείνει να κατέβει ο στρατός. Καταθέτει δε τον προβληματισμό για το ποιά άρθρα του Συντάγματος θα επικαλεστεί η κυβέρνηση.  Τουλάχιστον ένας ακόμα από τους παρόντες και τις παρούσες στην σύσκεψη συμφωνεί. 

Η παρέμβαση του Προκόπη Παυλόπουλου- τότε υπουργός εσωτερικών- ήταν αυστηρή και σε μεγάλο βαθμό καθοριστική. Την ώρα που όλη η πόλη φλέγεται, κυριολεκτικά, τα τανκς στους δρόμους θα οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στην όξυνση. Πιθανόν και σε άλλους νεκρούς. 

Η στιγμή που αλλοίωσε τον χώρο και τον χρόνο

Δυο βράδια νωρίτερα, στις 6 Δεκεμβρίου, μια ημέρα σαν σήμερα, ο ειδικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας δολοφόνησε εν ψυχρώ τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Ο 16χρονος Αλέξανδρος βρέθηκε εκείνο το απόγευμα στα Εξάρχεια, στον πεζόδρομο Μεσολογγίου και Τζαβέλα. Γιόρταζε ο φίλος του ο Νίκος. 

Σε λίγο θα γύριζαν σπίτι. Ο Αλέξανδρος όμως κατέληξε στα χέρια του Νίκου. Με μια σφαίρα καρφωμένη στο κορμί του. 

Από εκείνη την στιγμή και για τις επόμενες ημέρες ο χρόνος αλλοιώθηκε. Πάγωσε στην εκπυρσοκρότηση του όπλου. Ταυτόχρονα όμως έκανε Fast Forward. Είδαμε αυτά που έρχονταν. Την ίδια στιγμή δεκαετίες ολόκληρες συμπυκνώθηκαν μέσα σε μερικά 24ωρα. Μια ολόκληρη γενιά ενηλικιώθηκε, βίαια, απότομα, χωρίς προειδοποίηση. Εκείνες τις ώρες. Σε αυτούς τους δρόμους. Μέσα από την φωτιά, μέσα από τα δάκρυα της οργής και των δακρυγόνων. 

Η Αθήνα δεν ήταν πια η πόλη με τους διαχωρισμούς της σε συνοικίες, δρόμους, τοπόσημα και πλατείες. Είχε ομογενοποιηθεί ως ενιαίος χώρος διαδηλώσεων, συγκρούσεων, θρήνου και οργής.

Ο φόβος πέρασε απέναντι

Οι φοβισμένοι κυβερνώντες και οι προπαγανδιστές τους έβλεπαν- ή έκαναν ότι έβλεπαν- μόνο το δάχτυλο. Καταστροφή, μπαχαλάκηδες και σχέδιο αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης. Λες και ο Αλέξανδρος βγήκε αυτό το σάββατο για να θυσιαστεί μήπως και πέσει η κυβέρνηση Καραμανλή. Η πραγματικότητα όμως ήταν αμείλικτη. 

Μια γενιά που μεγάλωσε με την ψευδαίσθηση της ευημερίας, με την ψεύτικη υπόσχεση ότι το μέλλον είναι μπροστά της, με την χρεοκοπημένη φαντασίωση ότι όλα είναι δυνατά. Αυτή η γενιά έβλεπε ότι τα πράγματα είναι αλλιώς. Είδε το μέλλον, την προοπτική και την ελπίδα της να καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος.

Η κρίση ήταν προ των πυλών. Η επισφάλεια είχε αρχίσει να γίνεται κανόνας, η ζωή λάστιχο για 700 ευρώ επικρεμόταν σαν δυστοπία πάνω από τα κεφάλια μας. Και αυτό παρουσιαζόταν σαν το λογικό, από μια κυβέρνηση η οποία βυθιζόταν στα σκάνδαλα όσο βύθιζε την χώρα στην χρεοκοπία.  Σα να μην έφταναν όλα αυτά, η αστυνομία την πυροβολούσε στο ψαχνό. 

Ο Δεκέμβρης του 2008 χαράχτηκε βαθιά στο συλλογικό σώμα αυτής της γενιάς. Μιας χώρας σε ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο. Όπως συμβαίνει συχνά στην ιστορία, μια στιγμή, μερικά δευτερόλεπτα αρκούν για να αλλάξουν τα πάντα, για πάντα. Ο Δεκέμβρης βρίσκεται εκεί όταν η αδικία γεμίζει τους δρόμους με χιλιάδες νέες και νέους. Δίπλα στο Νίκο Ρωμανό, το παιδί εκείνο που κράτησε στα χέρια του το άψυχο σώμα του κολλητού του και μέχρι σήμερα, 17 χρόνια μετά, το κράτος τον τιμωρεί, τον βασανίζει, τον εξοντώνει.

Η 6η Δεκέμβρη του 2008 ήταν εκείνη η στιγμή που επέδρασε υποσυνείδητα και καθοριστικά για τα όσα ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια. Όσο κι αν το απωθούμε, είναι εδώ, δίπλα μας και μέσα μας. Και για αυτό τον λόγο κανείς μας δεν ξεχνά, τι έκανε το σάββατο,  στις 6 Δεκεμβρίου 2008, λίγο πριν τις 9 το βράδυ.

*Όλες οι φωτογραφίες είναι από Eurokinissi

www.rosa.gr

Η κλεπτοκρατία Μητσοτάκη και οι… «φύσεις του κακού» γύρω της κι εντός της

Ένα κείμενο με αφορμή τις επιχειρήσεις καταστολής της αγροτικής εξέγερσης και την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου

 

γράφει ο Νίκος Τσαγκρής    

 

Η εβδομάδα που πέρασε ήταν η εβδομάδα που το κράτος του «Φραπέ», του «Χασάπη» και της «Πόπης με τη Φεράρι» έδινε ρέστα ακραίας αστυνομικής βίας και τρομοκρατίας, ξυλοκοπώντας άγρια, λούζοντας με χημικά και εκφοβίζοντας με ρίψεις χειροβομβίδων κρότου λάμψης, τους εξεγερμένους ενάντια στο κλεπτοκρατικό κράτος Μητσοτάκη απλήρωτους βιοπαλαιστές αγροτοκτηνοτρόφους (σ. σ: για τους κανονικούς αγροτοκτηνοτρόφους μιλάμε, και όχι για τους τους πλαστούς – τους επιδοτούμενους απ’ τα ευρωκλεψιμέϊκα κονδύλια του Μητσοτακέικου Οπεκεπέδες) που είχαν κατακλύσει τις εθνικές οδούς όλης της χώρας με τα τρακτέρ τους. Συλλαμβάνοντας στο τέλος, πολλούς εξ’ αυτών, ως κοινούς εγκληματίες!..

«Τι χώρα είναι αυτή που πρέπει να φοβάσαι την αστυνομία;», έκλεινε (με μια φράση έμπλεη πολιτικής αθωότητας) το αγανακτισμένο post ενός Λαρισαίου φοιτητή – αυτόπτη μάρτυρα του προπηλακισμού ενός αγρότη από αξιωματούχο αστυνομικό: «στο τέλος τον τράβηξε απ’ το τρακτέρ, τον έριξε κάτω στις λάσπες, και τον πατούσε στον σβέρκο», περιέγραφε τρομοκρατημένος στην προηγούμενη παράγραφο. Και ύστερα, «ελπίζω να μην έχουμε τα ίδια το Σαββατοκύριακο, στην επέτειο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου…»

Προφανώς, ο εν λόγω Λαρισαίος φοιτητής, νεαρός ακόμα, δεν είχε δει κατάματα τη σκοτεινή πλευρά του… αστυνομικού φεγγαριού. Ίσαμε  που είδε τους μπάτσους να την πέφτουν στους εξεγερμένους αγρότες της Λάρισας και πήρε μια μικρή ιδέα: Στη φωτεινή της πλευρά, η Αστυνομία μπορεί να φαντάζει ανθρώπινη, φιλική, αφού είναι – υποτίθεται ότι είναι – ένας μηχανισμός κατά του κακού. Το πρόβλημα είναι ότι η φύση του κακού επαφίεται στην πολιτική φιλοσοφία της εκάστοτε κρατικής – κυβερνητικής εξουσίας˙ στη διάθεση της οποίας, ωστόσο, βρίσκεται και ο «μηχανισμός κατά του κακού», η Αστυνομία! Έτσι, μοιραία, ο «μηχανισμός κατά του κακού» (η Αστυνομία) τίθεται στην υπηρεσία ενός κακού! Του κράτους…

Είκοσι χρόνια πριν, το κράτος της νεοκαραμανλικής δεξιάς εντόπισε τη φύση του κακού στα Εξάρχεια. Και διέταξε τον «μηχανισμό κατά του κακού» να περιπολεί μέρα – νύχτα στην περιοχή, προκειμένου να το αποκαλύψει και να το αποτρέψει. Μια νύχτα ενός Δεκέμβρη, σαν σήμερα (στις 6/12/2008), ο «μηχανισμός» είδε το «κακό» στο πρόσωπο ενός δεκαπεντάχρονου Άγγελου (του Αλέξη Γρηγορόπουλου) και επιχείρησε να το αποτρέψει πυροβολώντας τον στο ψαχνό!.. 

Φυσικός αυτουργός, βέβαια, ήταν ένας στρατιώτης του «μηχανισμού κατά του κακού», ο αστυνομικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας. Οι αστυνομικοί, ακόμα και όταν γνωρίζουν καλά τις αρμοδιότητές τους, δεν διστάζουν να τις ξεπερνούν από υπερβάλλοντα ζήλο, προκειμένου να πετύχουν, με κάθε μέσο, τον υποδεδειγμένο σκοπό: ενθαρρυμένοι, βέβαια, από μια διοίκηση που τους καλύπτει, από μια Δικαιοσύνη που δεν θέλει ποτέ να τους στενοχωρεί και, κυρίως, από την εκάστοτε κυβερνητική – κρατική εξουσία που τους «καθοδηγεί», υποδεικνύοντάς τους το «κακό» που την… βολεύει. 

Σήμερα, ακριβώς 17 χρόνια μετά τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, το ακροκεντροδεξιό – κλεπτοκρατικό κράτος Μητσοτάκη, εξακολουθεί να υποδεικνύει τα Εξάρχεια ως τόπο του «κακού»∙ κατά τη διάρκεια, δε, της επταετούς εγκατάστασής του στη χώρα μας, έχει διευρύνει… άπλετα τις ανακαλύψεις «φύσεων και τόπων του κακού» σε ό,τι πετάει κι ό,τι κολυμπάει και απειλεί (θεωρεί ότι απειλεί, ακριβέστερα) την καθεστηκυία τάξη του!.. Ακολούθως, βέβαια, υποδεικνύει τις ανακαλύψεις του στον «μηχανισμό κατά του κακού» (σ. σ: προτελευταία ανακάλυψη ο «Άγνωστος Στρατιώτης» στο Σύνταγμα, τελευταία τα μπλόκα των αγροτοκτηνοτρόφων στις Εθνικές οδούς) και, Κράτος – Αστυνομία – Θάνατος…  

 «Μη μπερδεύεσαι, κράτος είναι ο στρατός και τα σώματα Ασφαλείας», με κανοναρχούσε (το 1968, στις φυλακές της Αίγινας) ο γλυκύτατος συγκρατούμενός μου Περικλής Ροδάκης. Και ήταν αυτός ο πιο αφαιρετικός, αλλά και ο πιο ουσιώδης ορισμός του κράτους που έχω ακούσει στη ζωή μου… «Το Κράτος είναι η εκτελεστική επιτροπή της άρχουσας τάξης» όριζε, ωστόσο, ο Κάρολος Μάρξ: μια δύναμη που «τοποθετήθηκε πάνω απ’ την κοινωνία για να μετριάζει τη σύγκρουση (σ. σ: την πάλη των τάξεων) να την κρατάει μέσα στα όρια της ‘τάξης’», συμπλήρωνε ο Φρ. Ένγκελς, υποσχόμενος την κατάργησή του με τη κατάργηση των τάξεων. Ο Στάλιν, βέβαια, το είχε… εμπεδώσει πιο εμπειρικά: «το Κράτος είναι ένα όργανο στα χέρια της άρχουσας τάξης, που σκοπός του είναι να καταπολεμήσει την αντίσταση αυτών που είναι αντίθετοι σε αυτήν την τάξη». 

 Όμως, το ποια είναι (κάθε φορά) η άρχουσα τάξη, ποια η κυβέρνηση που «δουλεύει» για λογαριασμό της και ποια η «φύση του κακού» που καλείται να αποτρέψει, να καταστείλει, να καταστρέψει, χρησιμοποιώντας το «όργανο της άρχουσας τάξης», τον «μηχανισμό κατά του κακού», που λέγαμε, είναι ένα μερικώς – αν όχι ολοσχερώς –  εξαρτώμενο από τον βαθμό συλλογικής συνειδητότητας των λαών, ερώτημα.    

Το ερώτημα αυτό, αποσπασμένο από την ιστορία, οφείλει να απασχολεί (ως ζήτημα θεμελιακό) κάθε προοδευτικό «κυβερνητικό» οργανισμό, δίπλα και παράλληλα με το δραματικό ερώτημα - απάντηση του Νόαμ Τσόμσκι*»: "Ξέρετε εσείς να υπάρχει κάποιο κράτος που να είναι κράτος δικαίου; Τα κράτη δεν είναι οργανισμοί ήθους και ηθικής, είναι οργανισμοί ισχύος". 

Προσωπικά δεν τρέφω αυταπάτες – εδώ και χρόνια υιοθετώ την άποψη αυτή του Ιονέσκο: «το Κράτος (σ. σ: λαϊκό ή αστικό, καπιταλιστικό, σοσιαλιστικό ή κομμουνιστικό) είναι παντού, και αλλού ακόμη περισσότερο, μια τεράστια μηχανή που συντρίβει τα άτομα. Το Κράτος είναι ο θάνατος… Δεν είναι δυνατή μια δίκαιη τάξη χωρίς τη αλληλεγγύη και την αγάπη»… 

* Από μια παλαιότερη συνέντευξή του Ν. Τ. στο Βήμα. 

restaro.blogspot.com

Αγρότες 2025: Απ’ το Γερούν γερά, στο βάστα Κοβέσι!

Θέλει ή δεν θέλει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να χώσει (συγγνώμη να χορηγήσει) λεφτά στους αγροτοκτηνοτρόφους, για να έχει το κεφαλάκι της ήσυχο χρονιάρες μέρες και να την χειροκροτάνε;

Χρήστος Ξανθάκης

Πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια, όταν ζούσε ακόμη η μαμά, μ’ έπαιρνε και πηγαίναμε για αυγά στην κυρά Σταυρούλα.
Σ’ ένα χωριό κάνα ταληράκι χιλιόμετρα έξω απ’ τα Τρίκαλα, μη με βάλεις να θυμηθώ τώρα ποιο ήταν, σταύρωσέ με καλύτερα.
Η κυρά Σταυρούλα μας υποδεχόταν χαμογελαστή, με τον καλό λόγο στο στόμα.
Δίπλα απ’ το σπίτι το κοτέτσι, στην άλλη μεριά κήπος, όπως γίνεται στα μέρη μας.
Πόσα θες, τόσα, στάκα να στα φέρω, κάνε λογαριασμό, βγάλε πορτοφόλα.
Δεν είχε POS τότε…
Είχε, όμως, παράπονο από τον κυρ Βασίλη, τον σύζυγο της κυρά Σταυρούλας, άντρα δυνατό και ζόρικο, που είχε βάλει κάτω δύσκολο καρκίνο.
Όποτε τον πετύχαινα να γυρνάει απ’ τα ζώα, έβλεπα στα μάτια του τη στεναχώρια.
“Πως πάει;”, τον ρώταγα, “πως να πάει;” μου απαντούσε.
Και πρόσθετε:
“Κύριε δημοσιογράφε, εσείς δεν το βλέπετε, αλλά εμείς το ζούμε. Κάθε μέρα που περνάει, η κτηνοτροφία πεθαίνει”!
Και συνέχιζε το δρόμο του, με κατεβασμένο το κεφάλι…
Τον θυμήθηκα τον κυρ Βασίλη αυτές τις μέρες των αγροτικών κινητοποιήσεων, όπου βλέπεις ανθρώπους μαθημένους στα πάρε δώσε και στην τσαλαβούτα με τις κάθε είδους εξουσίες, κυριολεκτικά να έχουν βγει απ’ τα ρούχα τους.
“Σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα”, φάση, που θα έλεγε κι ο συγχωρεμένος, αλλά στο πιο ζοφερό ακόμη, στο πολύ πιο ζοφερό.
Γιατί βαθιά μέσα τους οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι καταλαβαίνουν ότι έφτασε και γι’ αυτούς η στιγμή του “Γερούν γερά”.
Μόνο που τώρα το λένε κάπως αλλιώς, τώρα το λένε “βάστα Κοβέσι”…
Και εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι.
Ήθελε ή δεν ήθελε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να χώσει (συγγνώμη να χορηγήσει) λεφτά στους μη προνομιούχους, για να έχει το κεφαλάκι της ήσυχο και να την χειροκροτάνε;
Ήθελε και παραήθελε!
Μπήκε, όμως, στη μέση ο Γερούν, δηλαδή οι Ευρωπαίοι αφέντες του και είπαν στα παιδάκια “νιξ φαΐ”.
Μαύρα τα μαντάτα για την πρώτη φορά Αριστερά, έτριβε τα χεράκια της η ένα σωρό φορές Δεξιά.
Αλλά, όπως λέει και η παροιμία:
Εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα ‘ρθεις…
Πέρασαν τα χρόνια, φύγανε τα κουμμούνια, αφίχθησαν οι ορθολογιστές, μας έκατσε και η κοινωνία του ενός τρίτου, άργησε το πόπολο να το πάρει χαμπάρι λόγω πανδημίας, το κατάλαβε πλέον, αφρούς βγάζει απ’ όλες τις τρύπες.
Ιδίως οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι, που εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από το νταλαβέρι με το κράτος και απ’ αυτό το κράτος όχι φως δεν βλέπουν πλέον, ούτε καν κερί αναμμένο.
Και ρωτάω εγώ, με το φτωχό μου το μυαλό:
Θέλει ή δεν θέλει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να χώσει (συγγνώμη να χορηγήσει) λεφτά στους αγροτοκτηνοτρόφους, για να έχει το κεφαλάκι της ήσυχο χρονιάρες μέρες και να την χειροκροτάνε;
Θέλει και παραθέλει!
Μπορεί να το κάνει με την Κοβέσι, δηλαδή τους Ευρωπαίους αφέντες της, στο σβέρκο να δίνουν εντολή για “νιξ φαΐ”;
Χλωμό, πολύ χλωμό, οπότε θα πρέπει να βρεθούν λύσεις από τα εθνικά και όχι από τα ξένα κονδύλια, άρα είτε θα στενοχωρηθούν οι δανειστές που καλόμαθαν στις πρόωρες αποπληρωμές (μην τάξεις του άγιου κερί) είτε θα κατεβάσει μούτρα κάποια άλλη “ευπαθής” ομάδα (δεν μιλάω για Δαπίτες, χαλαρώστε) που περίμενε μποναμάδες.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, εν ολίγοις και στο μεταξύ αγρότες και κτηνοτρόφοι κατεβάζουν καντήλια και στην επαρχία (συγγνώμη, στην περιφέρεια) παρακολουθούν με αγωνία το σκηνικό, μιας και τους εκδρομείς των Χριστουγέννων περιμένουν για να ξελασπώσουν κάπως.
Ξέρω, ξέρω, πάλι θα μας βάλουν να τσακωθούμε ταναμεταξύ μας τα τσακάλια του Μαξίμου, πάλι θα μας ορμηνέψουν να βγάλουμε μόνοι μας τα ματάκια μας.
Ορίστε, λοιπόν, ο λάκκος, εδώ μπροστά είναι.
Άμα γουστάρουμε, πέφτουμε μέσα.
Άμα δε γουστάρουμε, εργατιά, αγροτιά, μια φωνή και γροθιά!

Υ.Γ. 1: Φίλος αγανακτισμένος από Θεσσαλία, μου είπε προχτές στο τηλέφωνο:
“Ρεπόρτερ να πα’ να γαμηθεί, δεν μπορώ άλλο. Φέτος, μετά από τριάντα χρόνια, δήλωσα μηδέν αγροτικό εισόδημα. Γιατί όντως είχα μηδέν αγροτικό εισόδημα…”
Υ.Γ. 2: Όπως έγραψε χτες η “Καθημερινή”:
“Σύμφωνα με τους κρεοπώλες, την Αθήνα και στα άλλα μεγάλα αστικά κέντρα, η αγορά τροφοδοτείται σε αρνιά σχεδόν αποκλειστικά από τη Ρουμανία”.
Δεν πειράζει, η Ελλάδα 2.0 ηγείται της τέταρτης βιομηχανικής επαναστάσεως, τα δικά μας τα αρνιά είναι virtual!

newpost.gr

Στάθης Σταυρόπουλος: Η γενικευμένη παρακμή και οι δημιουργικοί ανυπάκουοι

Ο σκιτσογράφος - αρθρογράφος και συγγραφέας, Στάθης Σταυρόπουλος, μιλάει στον 98.4 για την γενικευμένη παρακμή και το πολεμικό παροξυσμό θλιβερών ηγεσιών στην Ευρώπη, τα αδιέξοδα της ελληνικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ της χώρας και την δημιουργική ανυπακοή κοινωνικών δυνάμεων της χώρας, που δείχνουν να πιάνουν ξανά το νήμα της ιστορικής συνέχειας ενός λαού, που συστηματικά επιχειρούν οι εξουσίες να βυθίσουν στη λήθη και την ιδιώτευση. Ο Στάθης, με αφορμή το νέο του λεύκωμα "Οι Ανυπάκουοι" από τις εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, ανατέμνει την επικαιρότητα από τα μπλόκα των αγροτών και το μεγάλο διατροφικό παιχνίδι, έως τα Τέμπη και τον ΟΠΕΚΕΠΕ, με το νου στραμμένο στα μεγάλα επίδικα των κοινωνιών και το εγχείρημα πολιτικών δυνάμεων να τις σύρουν για τα συμφέροντα οικονομικών κολοσσών σε πολεμικές τραγωδίες. 

Επιτέλους, σοβαρευτείτε ή στην τελική «βουλώστε το»!

Πλάι στους εξυπνακισμούς της κυβερνητικής παράταξης, υπάρχουν και όλοι αυτοί που επιχειρούν να «αποδομήσουν» τον Τσίπρα «από τα Αριστερά», συνήθως χωρίς καν να μπουν στον κόπο να ακούσουν τι όντως λέει και να αναλογιστούν ποιον τελικά ευνοούν

 

γράφει ο Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος

Οι αντιδράσεις της κυβέρνησης και των φιλοκυβερνητικών μέσων στην πολιτική ομιλία που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας στην παρουσίαση της «Ιθάκης» ήταν αναμενόμενες. «Πώς μιλάτε εσείς που ρίξατε τη χώρα στα βράχια», «είστε αμετανόητοι και επικίνδυνοι», «λαμπάδα στο μπόι του Τσίπρα ανάβει ο Μητσοτάκης γιατί τον έχει κερδίσει τόσες φορές», «αρνούμαστε να διαβάσουμε το βιβλίο γιατί ξέρουμε εκ των προτέρων τι λέει» κ.λπ.

Όμως, έχει ενδιαφέρον μια άλλη κατηγορία σχολιαστών. Αυτοί δεν είναι – ή τουλάχιστον δεν δηλώνουν επισήμως…- φιλοκυβερνητικοί. Αρκετοί εξ αυτών μάλιστα διεκδικούν και αριστερές δάφνες. Όμως, και αυτοί θεωρούν ότι ύψιστο καθήκον τους τούτη την ώρα και σε αυτήν την συγκυρία είναι να «αποδομήσουν» τον Αλέξη Τσίπρα και τις τωρινές παρεμβάσεις του, μια ευγενική -έστω ως παράπλευρη απώλεια- χορηγία στο καθεστώς Μητσοτάκη.

«Δεν είπε και κάτι καινούριο» ο Τσίπρας. «Αυτά με τη νέα μεταπολίτευση μας τα είχαν πει και άλλοι και είδαμε που κατέληξαν». «Θέλει να διαλύσει τα άλλα κόμματα της προοδευτικής αντιπολίτευσης». «Όταν λέει ότι θέλει αυτοοργάνωση μιμείται τον Ανδρέα Παπανδρέου». «Θέλει κίνημα και όχι οργανωμένο κόμμα, γιατί έχει μια αρχηγική αντίληψη με την πολιτική». «Ο Τσίπρας φαντάζεται ότι έχει ακροατήριο, αλλά τον ακολουθεί απλώς ένας στενός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ». «Είναι η επιτομή του πολιτικού κυνισμού και τυχοδιωκτισμού».

Προφανώς ο καθένας έχει δικαίωμα να κάνει κριτική στον Τσίπρα και να εντοπίζει προβλήματα, αντιφάσεις, κενά στις τοποθετήσεις του, να θέτει ερωτήματα, να έχει δεύτερες σκέψεις, ακόμη και να μην θέλει καν να τον ακούσει. Από την άλλη, όμως, όσοι ασκούν κριτική καλό είναι για την προστασία της δικής τους αξιοπρέπειας και σοβαρότητας πρωτίστως, να κρίνουν με βάση όσα έχει πει και όχι όσων νομίζουν ή υποθέτουν ότι έχει πει ή ήθελε να πει, ή κάποιοι άλλοι του χρεώνουν ότι έχει πει, και να μιλούν βάσει των πραγματικών γεγονότων που έχουν λάβει χώρα και όχι υποθέσεων, σεναρίων, ερμηνειών προθέσεων. Ή τουλάχιστον να καθιστούν σαφές αν μιλούν βάσει πραγματικών γεγονότων και δηλώσεων του ίδιου ή όχι.

Εάν συμφωνήσουμε σε αυτές τις αρχές, -βασικές για την αξιοπιστία οποιασδήποτε κρίσης και τοποθέτησης- οι όποιες αναφορές σε κόμμα Τσίπρα κινούνται ακόμη στη σφαίρα του υποθετικού. Μπορεί οι πιθανότητες και οι ενδείξεις ότι θα δημιουργηθεί να έχουν αυξηθεί, αλλά «κόμμα Τσίπρα» δεν υπάρχει.

Ούτε ιδρύθηκε κάποιο κόμμα στο Παλλάς. Εκεί παρουσιάστηκε ένα βιβλίο, που με την έκδοσή του ομολογουμένως αποτέλεσε πολιτικό γεγονός -και αυτό έχει τη δική του σημασία-, και ο Αλέξης Τσίπρας έκανε μια πολιτική ομιλία δίνοντας ένα στίγμα. Μίλησε για το όραμά του για την επόμενη μέρα, για την ανάγκη μιας νέας μεταπολίτευσης, όπως χαρακτηριστικά είπε, ασκώντας κριτική στην κυβέρνηση και εντοπίζοντας τις αιτίες για το γεγονός ότι «ζούμε μία από τις χειρότερες περιόδους της μεταπολιτευτικής ιστορίας σε σχέση με την εμπιστοσύνη των πολιτών στην πολιτική και το πολιτικό σύστημα». Δεν ανακοίνωσε πρόγραμμα, δεν πρότεινε Κεντρική Επιτροπή, δεν συζήτησε καταστατικό κόμματος.

Για την ακρίβεια είπε το αντίθετο: ότι καμία αλλαγή δεν μπορεί να έρθει από μόνη της, ούτε με εντολές «από τα πάνω»· ότι εάν είναι να υπάρξει ένας αξιόπιστος πολιτικός σχηματισμός που να μπορέσει να αποτελέσει αντίπαλο δέος για την τωρινή κυβέρνηση, αυτός δεν θα πρέπει να φτιαχτεί με τέτοιο τρόπο, δηλαδή μια μέρα να εμφανιστεί ο αρχηγός, να ανακοινώσει την ηγετική ομάδα, το πρόγραμμα και το καταστατικό και να πει στο λαό: «ακολουθήστε με».

Είπε ότι χρειάζεται μια άλλη κατεύθυνση: από την κοινωνία προς την πολιτική και από τα κάτω προς τα πάνω. Αυτά είπε ο Τσίπρας και επομένως η συζήτηση πρέπει να γίνει πάνω σε αυτήν την πρόταση. Και όποιος διαφωνεί ας προτείνει μια άλλη διαδικασία.

Έπειτα, ο Τσίπρας δεν απαξίωσε ούτε τα κόμματα, ούτε τα μέλη, ούτε τους οπαδούς, ούτε τα στελέχη των προοδευτικών κομμάτων. Διατύπωσε μια αλήθεια, σχεδόν αυταπόδεικτη εάν κανείς κυκλοφορήσει στο δρόμο και μιλήσει με ανθρώπους, η οποία καταγράφεται επιμόνως και στις έρευνες κοινής γνώμης: ότι αυτό το τοπίο δεν συγκροτεί πειστική εναλλακτική και ότι αυτό που περιμένει η κοινωνία δεν είναι ούτε διαγκωνισμός, μια που είναι σαφές ότι κανένας σχηματισμός δεν μπορεί να παίξει το ρόλο μόνος του, ούτε όμως και συγκόλληση, αλλά ανασύνθεση.

Υπάρχει κάποια άλλη κατεύθυνση για να ξεπεραστεί το σημερινό αδιέξοδο; Και εάν ναι, ποια είναι αυτή; Πρέπει π.χ. να συσπειρωθούν όλοι γύρω από ένα από τα υπαρκτά κόμματα; Πρέπει να κάνουν μια εκλογική συμμαχία; Έναν συνασπισμό των προοδευτικών δυνάμεων; Και πώς θα αποφύγουν το να αθροίσουν απλώς προβλήματα; Γιατί εάν ο κόσμος σήμερα, καλός ή κακώς, δεν δείχνει εμπιστοσύνη στο ΠΑΣΟΚ, ή στον ΣΥΡΙΖΑ, ή στη Νέα Αριστερά, ακόμη και εάν συμφωνεί μαζί τους όταν οι παρεμβάσεις τους είναι καίριες, τότε η λύση δεν είναι ούτε π.χ. το «πάμε όλοι στο ΠΑΣΟΚ», ούτε το ας κάνουμε το «ΠΑΣΟΚ + ΣΥΡΙΖΑ + Νέα Αριστερά» (άλλωστε στη πολιτική η άθροιση μπορεί κάποιες φορές να καταλήγει πολλαπλασιασμός, αλλά πολύ συχνά καταλήγει αφαίρεση…).

Και βέβαια όλοι αυτοί που λένε ότι δεν έφερε κάτι νέο, πώς θα το όριζαν αυτό το νέο; Προγραμματικά, στρατηγικά και φυσιογνωμικά. Γιατί συχνά μοιάζει σαν να απαιτείται από τον Τσίπρα να γίνει ταυτόχρονα πιο «κεντρώος» και πιο «αριστερός», ενδεικτικό ίσως ακριβώς αυτής της ιδεολογικής σύγχυσης που επικρατεί αυτή τη στιγμή σε πλευρές του χώρου της κεντροαριστεράς, προκαλώντας δυσπιστία στους πολίτες.

Πιο κατανοητές οι αντιδράσεις κάποιων που επιμένουν ότι υπήρχε άλλος δρόμος το 2015, αλλά ας μη γελιόμαστε καμιά προετοιμασία δεν υπήρχε για ρήξη και το κρίσιμο ερώτημα -που πολλοί προσπερνούν αβασάνιστα- το εάν η κοινωνία θα αποδεχόταν τελικά τη ρήξη παραμένει ανοιχτό. Και σε τελική ανάλυση ας αναλογιστούν γιατί τα ρεύματα που επέμειναν στο ΟΧΙ και στη ρήξη ακόμη και εάν το έκαναν με εντιμότητα και συνέπεια, δεν κατάφεραν ούτε τότε, ούτε στη συνέχεια να διαμορφώσουν ένα ευρύτερο ρεύμα και μια ευρύτερη δυναμική. Ίσως γιατί, κακά τα ψέματα, όντως οι κοινωνίες κάποιες στιγμές επαναστατούν, όμως τον περισσότερο καιρό όσο δυσαρεστημένες και εάν είναι, πρωτίστως μια καλύτερη «κανονικότητα» επιδιώκουν.

Και στη σημερινή συνθήκη, απέναντι σε μια κυβέρνηση που κρατάει την κοινωνία σε λογική χαμηλών προσδοκιών, υπονομεύει τη δημοκρατία και κάνει πράξη πλευρές της στρατηγικής της ακροδεξιάς, την τρομοκρατία με το «Μητσοτάκης ή χάος» αυτό που προέχει είναι να αποκατασταθεί η κανονικότητα, -μια κανονική… κανονικότητα- αυτή την αλλαγή έχει ανάγκη και ζητά η κοινωνία. Να λειτουργήσει ξανά το κράτος υπέρ των πολιτών και όχι των λίγων και εκλεκτών, να υπάρξουν κάποια βήματα αναδιανομής, να υπάρξουν δημοκρατικές εγγυήσεις, να αποκατασταθεί η αξιοπιστία των θεσμών και της Δικαιοσύνης, να επανέλθει η αισιοδοξία στους ανθρώπους, να αποκτήσουν όραμα και νόημα στη ζωή τους, όχι απλώς να επιβιώνουν αλλά να μπορούν να ζουν.

Και κατά την ταπεινή γνώμη μου αυτό στις σημερινές δύσκολες και δυσνόητες συνθήκες, σε εγχώριο και παγκόσμιο επίπεδο, είναι το «πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο», φαντάζει μια πραγματική επανάσταση.

Όμως, θέλω να σταθώ και στο γιατί έχουμε όλες αυτές τις προσπάθειες «αποδόμησης από τα αριστερά» ή έστω στο όνομα της «προοδευτικής παράταξης». Γιατί αισθάνομαι ότι δεν είμαστε πάντα στο έδαφος της καλόπιστης κριτικής ή της «αγωνίας για την παράταξη» ή έστω της απογοήτευσης για την ευκαιρία που χάθηκε και το ματαιωμένο όνειρο. Σε κάποιες περιπτώσεις η αιτία εντοπίζεται σε κάτι πολύ πιο πεζό, αν όχι «φθηνό»: έχει να κάνει με το ότι κάποιοι θεωρούν αυτονόητο ότι θα ήταν «στην πρώτη θέση» της όλης διαδικασίας, στο κέντρο της όλης προσπάθειας, σε «ανοιχτή γραμμή» με τον Τσίπρα και δεν είναι. Και μετασχηματίζουν τη δυσαρέσκειά τους σε κριτική – έχουν άλλωστε τα διανοητικά εργαλεία και την εμπειρία για να το κάνουν. Είναι ένα ιδιότυπο «εμένα δεν μπορείς να με αφήσεις απέξω».

Όμως, μέσα σε όλη αυτή την προβολή του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ και πώς τολμάς να με προσπερνάς», ξεχνιέται μια μεγάλη βασική αλήθεια. Ότι εάν είναι κάτι καινούριο να φτιαχτεί, δεν μπορεί να στηρίζεται στους καταλόγους επιβατών της πρώτης θέσης μιας προηγούμενης φάσης. Για την ακρίβεια πρέπει να ξεφύγει από την ίδια την έννοια των επιβατών πρώτης θέσης. Γιατί μόνο έτσι νέες δυνάμεις θα μπορέσουν όχι απλώς να προσκληθούν αλλά και να αφήσουν το δικό τους στίγμα, αλλά και προσωπικότητες με ιστορία να συνεισφέρουν όντως και όχι να διεκδικήσουν «κατοχυρωμένα δικαιώματα», όπως ακριβώς έκανε ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος που χρησιμοποιούσε στις ταινίες του και ηθοποιούς του παλιού εμπορικού κινηματογράφου, αλλά χωρίς να τους δίνει το είδος ρόλων που είχαν συνηθίσει στο παρελθόν.

Τα πράγματα είναι με έναν τρόπο απλά. Ο Αλέξης Τσίπρας θα κριθεί πολύ αυστηρά ως προς το εάν θα καταφέρει να περάσει από ένα περίγραμμα «άλλου δρόμου» στην χάραξη και στην υλοποίησή του. Όμως, θα κριθούν και όλες και όλοι που πιστεύουν ότι τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν στη χώρα. Γιατί θα πρέπει να διαλέξουν εάν θα βάλουν πλάτη, χωρίς αστερίσκους και όρους, ή εάν θα μείνουν στο όποιο γινάτι ή – ακόμη χειρότερα – την ανικανοποίητη ιδιοτέλειά τους.

Γιατί οι στιγμές είναι κρίσιμες και η κοινωνία και η ιστορία δεν περιμένει για πάντα, ενώ τα κάθε λογής «τέρατα» καραδοκούν.

«Το θέμα είναι τώρα τί λες
Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε
Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ώς εδώ
Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας
Το θέμα είναι τώρα τί λες.»
Μανόλης Αναγνωστάκης, Τα Ποιήματα. 1941-1971, Εκδόσεις Νεφέλη

www.in.gr

Τα αγροτικά μπλόκα εξαπλώνονται: Κοινές πορείες, αποκλεισμοί και νέα μέτωπα σε Κεντρική και Δυτική Μακεδονία

 

Παρά την κακοκαιρία, οι παραγωγοί ενισχύουν καθημερινά τις κινητοποιήσεις με διαρκείς συνελεύσεις, νέες εστίες δράσης και συντονισμένες αποφάσεις για κλιμάκωση.

Τα αγροτικά μπλόκα που έχουν στηθεί σε καίρια σημεία της Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας συνεχίζουν να ενδυναμώνονται, παρά την κακοκαιρία που πλήττει πολλές περιοχές.

Οι καθημερινές γενικές συνελεύσεις στα μπλόκα λειτουργούν ως βασικός μηχανισμός συντονισμού, με τους παραγωγούς να εξετάζουν νέα σημεία κινητοποιήσεων, αλλά και νέες μορφές διεκδίκησης, ώστε —όπως λένε— «η φωνή του αγροτικού κόσμου να ακουστεί με σαφήνεια και ενότητα».

Μάλγαρα: Συνεχής παρουσία και κύμα συμπαράστασης

Στα διόδια Μαλγάρων, επί της Εθνικής Οδού Θεσσαλονίκης–Αθήνας, οι αγρότες του Δήμου Δέλτα διατηρούν από την 1η Δεκεμβρίου κλειστό το ρεύμα προς Αθήνα, ενώ το ρεύμα προς Θεσσαλονίκη ανοίγει και κλείνει περιοδικά.

Στο σημείο δίνουν το «παρών» αυτοκινητιστές με φορτηγά, ιδιοκτήτες ταξί, παραγωγοί λαϊκών αγορών, αλλά και —χθες— εργαζόμενοι και ιδιοκτήτες γραφείων τελετών, οι οποίοι εξέφρασαν τη συμπαράστασή τους.

Εύζωνοι: Ενισχύσεις από Γιαννιτσά και διακοπτόμενοι αποκλεισμοί λόγω κακοκαιρίας

Στο τελωνείο Ευζώνων, στα σύνορα Ελλάδας–Βόρειας Μακεδονίας, το μπλόκο ενισχύθηκε με την άφιξη αγροτών από τα Γιαννιτσά Πέλλας.

Παρότι στη χθεσινή τους συνέλευση αποφάσισαν επ’ αόριστον αποκλεισμό, λόγω της κακοκαιρίας «Byron» ανοίγουν τις πύλες ανά τακτά χρονικά διαστήματα για λόγους ασφαλείας και αποσυμφόρησης της κίνησης.

Κανονικά διεξάγεται η διέλευση φορτηγών με ελληνικά προϊόντα και οχημάτων έκτακτης ανάγκης.

Χαλκηδόνα: Σταθερό μπλόκο με μεσημβρινές δράσεις

Από την 1η Δεκεμβρίου παραμένει ενεργό το μπλόκο στην είσοδο της Χαλκηδόνας, στην παλαιά Εθνική Οδό Θεσσαλονίκης–Έδεσσας.

Οι κινητοποιήσεις πραγματοποιούνται συνήθως τις μεσημβρινές ώρες, για τουλάχιστον δύο ώρες κάθε ημέρα.

Σήμερα στα «Πράσινα Φανάρια» – Αύριο στον κόμβο Δερβενίου

Έως τη μία το μεσημέρι στήνεται το νέο, μεγάλο μπλόκο στα «Πράσινα Φανάρια», στο κομβικό σημείο πριν από το αεροδρόμιο «Μακεδονία».

Συμμετέχουν αγρότες και κτηνοτρόφοι από Επανομή, Τρίλοφο, Βασιλικά, Χαλκιδική, Γαλάτιστα και Τρίγλια.

Δεν αποκλείεται, μάλιστα, να δημιουργηθεί και δεύτερο μπλόκο στον κόμβο «Μακεδονία».

Αύριο, οι παραγωγοί του Δήμου Λαγκαδά προχωρούν στη δημιουργία αγροτοκτηνοτροφικού μπλόκου στον κόμβο Δερβενίου, στη διασταύρωση της παλαιάς εθνικής οδού Θεσσαλονίκης–Καβάλας.

Νωρίς το πρωί του Σαββάτου, αγρότες από Σοχό, Άσσηρο, Καλλίνδοια, Κορώνεια, Βερτίσκο, Λαγκαδά και Λαχανά θα συγκεντρωθούν στις κεντρικές πλατείες των χωριών τους και θα κινηθούν συντεταγμένα προς το σημείο έως τις 15:00.

Ο χάρτης των μπλόκων στη Δυτική Μακεδονία

Στο τελωνείο Νίκης, στη Φλώρινα, συνεχίζεται ο τριώρος αποκλεισμός από τις 10:00, ενώ το μπλόκο στον κόμβο Φιλώτα, στον άξονα Κοζάνης–Φλώρινας, λειτουργεί καθημερινά από τη μία μετά το μεσημέρι για τέσσερις ώρες, με τη συμμετοχή και μελισσοκόμων.

Αύριο, κοινό μπλόκο στήνεται στη διασταύρωση Σιάτιστας, στην Εγνατία Οδό, με τη συμμετοχή αγροτών από Κοζάνη, Γρεβενά και Καστοριά.

Η εικόνα σε Ημαθία, Πέλλα και Πιερία

Από τις 3 Δεκεμβρίου, το ρεύμα προς Βέροια στην Εγνατία Οδό παραμένει σε επ’ αόριστον αποκλεισμό από αγρότες της Αλεξάνδρειας, οι οποίοι αφήνουν ανοιχτή μόνο μία δίοδο για έκτακτα περιστατικά.

Στο σημείο έχουν ενισχύσει την παρουσία τους αγρότες και κτηνοτρόφοι από την Κρύα Βρύση.

Στον κόμβο Κουλούρας, το μπλόκο συνεχίζεται χωρίς αποκλεισμούς μέχρι την απόφαση της σημερινής συνέλευσης.

Στον κόμβο Γυψοχωρίου και στη θέση «Αλυσίδα» στη Δροσιά Πέλλας, αγρότες, κτηνοτρόφοι και μελισσοκόμοι παραμένουν σταθερά, διεκδικώντας μεταξύ άλλων:

την άμεση καταβολή καθυστερούμενων ενισχύσεων και αποζημιώσεων,

κατώτατες εγγυημένες τιμές,

μείωση κόστους παραγωγής,

αφορολόγητο πετρέλαιο στην αντλία,

πλαφόν 7 λεπτά/KWh στο αγροτικό ρεύμα,

ριζική αναθεώρηση του κανονισμού ΕΛΓΑ.

Για τη Βεγορίτιδα, ειδικά, ζητείται αποζημίωση για τον παγετό που έπληξε τα ροδάκινα, καθώς και επικαιροποίηση των πληρωμών για ζημιές σε μήλα και κεράσια.

Στην Πιερία, οι αγρότες του Αιγινίου πραγματοποιούν συμβολικούς αποκλεισμούς στην παλαιά Εθνική Οδό Θεσσαλονίκης–Κατερίνης.

Προμαχώνας και Εξοχή: Μπλόκα στα σύνορα με Βουλγαρία

Στο τελωνείο Προμαχώνα, αγρότες από τον νομό Σερρών έχουν παρατάξει τρακτέρ, φορτηγά, αγροτικά οχήματα και έως και οχήματα μελισσοκόμων, μαζί με εκπροσώπους άλλων εργατικών φορέων.

Στις 12:00 θα πραγματοποιηθεί γενική συνέλευση για την απόφαση ενδεχόμενου αποκλεισμού του τελωνείου από τη μία μετά το μεσημέρι.

Στη διασταύρωση Εξοχής, κοντά στο τελωνείο, αγρότες του Νευροκοπίου βρίσκονται από χθες στο σημείο με τρακτέρ και αγροτικά οχήματα, με γενική συνέλευση προγραμματισμένη για τις 17:00.

Στη Δράμα, μπλόκα παραμένουν ενεργά σε Μαυρολεύκη και Προσοτσάνη, με τις καθημερινές συνελεύσεις να καθορίζουν τη συνέχεια των κινητοποιήσεων.

periodista.gr

Η ματωμένη Κυριακή - Δεκεμβριανά 1944

Το ξημέρωμα της Κυριακής, 3ης του Δεκέμβρη 1944, έβρισκε το βασανισμένο λαό της Αθήνας και του Πειραιά στο πόδι. Οι προετοιμασίες, για το μεγάλο συλλαλητήριο, που είχε καλέσει η ΚΕ του ΕΑΜ, για την ίδια μέρα στην πλατεία Συντάγματος, έχουν φτάσει στην τελική τους φάση. Αλλωστε, οι μέρες που είχαν προηγηθεί ήταν γεμάτες ένταση και όλοι συναισθάνονταν την κρισιμότητα των στιγμών.

Τη νύχτα της 30ής Νοέμβρη προς 1η Δεκέμβρη, μετά την ανακοίνωση - τελεσίγραφο του Γ. Παπανδρέου, πραγματοποιήθηκε ολονύχτια συνεδρίαση της ΚΕ του ΕΑΜ, η οποία συζήτησε τις εξελίξεις και αποφάσισε:

α. Να απευθύνει έκκληση στις κυβερνήσεις των συμμάχων της Μ. Βρετανίας, της Σοβιετικής Ενωσης και των ΗΠΑ.

β. Να κηρυχτεί παλλαϊκή απεργία το Σάββατο, 2 του Δεκέμβρη

γ. Να οργανωθεί παλλαϊκή συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος στις 3/12, στις 11 το πρωί.

δ. Να ανασυγκροτηθεί η ΚΕ του ΕΛΑΣ

Την 1η Δεκέμβρη 1944 παραιτούνται από την κυβέρνηση της "Εθνικής Ενότητας" οι ΕΑΜίτες υπουργοί Αλ. Σβώλος, Γ. Ζεύγος, Μ. Πορφυρογένης, Ν. Ασκούτσης, Ηλ. Τσιριμώκος και Α. Αγγελόπουλος, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη διαταγή μονομερούς αφοπλισμού του ΕΛΑΣ. Την ίδια στιγμή, πραγματοποιούνται μεγάλες και μαχητικές διαδηλώσεις του λαού σ' όλη την Ελλάδα, ενάντια στην κυβέρνηση Παπανδρέου και την αγγλική επέμβαση.

Στις 2 Δεκέμβρη 1944,η απεργία σημειώνει τεράστια επιτυχία. Τα πάντα στην Αθήνα και τον Πειραιά είναι κλειστά, φανερώνοντας ξεκάθαρα τη θέληση του λαού. Την ίδια, όμως, στιγμή αποβιβάζονται στο Φάληρο 6.000 Αγγλοι στρατιώτες και δύο φασιστικά, ελληνικά τάγματα από την Αίγυπτο. Το πρωί της ίδιας μέρας, η ΚΕ του ΕΑΜ ζητά και παίρνει από την κυβέρνηση άδεια για το συλλαλητήριο της Κυριακής. Τα μεσάνυχτα της ίδιας μέρας, όμως, ο Γ. Παπανδρέου ανακαλεί την άδεια. Προφανώς, είτε για να δοκιμάσει την αντοχή και την αποφασιστικότητα του ΕΑΜ και του λαϊκού κινήματος, είτε για να βρει "πάτημα", για τα όσα ήδη σχεδίαζε μαζί, με τους Αγγλους, για την επόμενη μέρα.

Η θέληση του λαού και η αντίδραση

3 Δεκέμβρη 1944: Το συλλαλητήριο ξεκινάει. Εκατοντάδες χιλιάδες λαού πλημμυρίζουν τους δρόμους, που οδηγούν στο κέντρο της πρωτεύουσας και κατακλύζουν την πλατεία Συντάγματος και τη γύρω περιοχή. Τα συνθήματα "Οχι άλλη κατοχή", "Εθνικός Στρατός", "Λαοκρατία και όχι βασιλιά", "Παπανδρέου παραιτήσου" κυριαρχούν σ' όλα τα χείλη. Ωρα 10.30 και ήδη, στην πλατεία Συντάγματος έχει συγκεντρωθεί αρκετός κόσμος. Οι μεγάλες, όμως, φάλαγγες των λαϊκών συνοικιών βρίσκονται ακόμη στο δρόμο. Προχωρούν με τάξη, ειρηνικά, τραγουδώντας και φωνάζοντας συνθήματα, ανεμίζοντας τις τιμημένες σημαίες και τα λάβαρα του αγώνα. Η ώρα πλησιάζει 11 και καθώς, οι ανθρώπινοι χείμαρροι φτάνουν στην πλατεία Συντάγματος και γεμίζουν ασφυκτικά το χώρο μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη, ρίχνονται εντελώς απροειδοποίητα και ύπουλα τα πρώτα δολοφονικά πυρά, από τα παλιά ανάκτορα και τη διεύθυνση της Αστυνομίας. Αιματηρός ο απολογισμός της εγκληματικής αυτής ενέργειας της αντίδρασης: 21 νεκροί και 140 τραυματίες. Την ίδια ώρα δέχονται ανάλογη επίθεση οι φάλαγγες των διαδηλωτών, που προχωρούσαν από την οδό Ηρώδη του Αττικού προς την πλατεία Συντάγματος. Το βράδυ της ίδιας μέρας δολοφονούνται7 αγωνιστές την ώρα που τοιχοκολλούν έντυπα του ΕΑΜ. Δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά, ο Αγγελος Εβερτ, διευθυντής της Αστυνομίας Πόλεων της Αθήνας εκείνη την κρίσιμη περίοδο και γνωστός για τη σχέση του με τους Εγγλέζους, ομολόγησε ότι έδωσε την εντολή της δολοφονικής επίθεσης στην πλατεία Συντάγματος (δηλώσεις σε εφημερίδα "Ακρόπολη" 3/12/1958).

Στις 4 Δεκέμβρη 1944 κηρύσσεται γενική απεργία σ' όλη την Ελλάδα. Ο λαός της Αθήνας και του Πειραιά οδηγεί τα θύματά του στην τελευταία τους κατοικία. Μέσα σε μια συγκλονιστική ατμόσφαιρα πένθους, αλλά και αγωνιστικής αποφασιστικότητας, ο λαός απαιτεί την άμεση παραίτηση της ματοβαμμένης κυβέρνησης. Ενα τεράστιο πανό στην κεφαλή της πορείας γράφει: "ΟΤΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ, ΔΙΑΛΕΓΕΙ Η ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ Η ΤΑ ΟΠΛΑ".Οταν η πομπή φτάνει στο Σύνταγμα, οι διαδηλωτές γονατίζουν. Ορκίζονται στους νεκρούς και ψάλλουν το πένθιμο εμβατήριο. Στην επιστροφή από το νεκροταφείο τα πλήθη δέχονται και νέα, ένοπλη επίθεση από τους Χίτες. Αλλοι 40 νεκροί και 70 τραυματίες βάφουν με το αίμα τους, τους αθηναϊκούς δρόμους. Την άλλη μέρα και καθώς οι λαϊκές διαδηλώσεις συνεχίζονται, χτυπά και πάλι η Ασφάλεια, με τραγικό απολογισμό, ακόμη 30 νεκρούς και πάνω από 100 τραυματίες.

Στρατιωτικός δικτάτορας ο Σκόμπι

Στο μεταξύ, ο Σκόμπι κλιμακώνει τις αντιλαϊκές και επιθετικές του ενέργειες, επιχειρώντας να αιφνιδιάσει και να υποτάξει με την ένοπλη βία το λαϊκό κίνημα.

Προχωρά στον αφοπλισμό τμημάτων της Εθνικής Πολιτοφυλακής. Υποκαθιστώντας και τυπικά την κυβέρνηση Παπανδρέου και μιλώντας εξ ονόματός της κηρύσσει το στρατιωτικό νόμο. Τις πρώτες πρωινές ώρες, της 4ης Δεκέμβρη, βρετανικές δυνάμεις κυκλώνουν και αφοπλίζουν το 2ο Σύνταγμα της ΙΙ μεραρχίας του ΕΛΑΣ. Κάτω από την πίεση των δραματικών αυτών γεγονότων και ιδιαίτερα την παλλαϊκή κατακραυγή και καταδίκη, ο Γ. Παπανδρέου υποχρεώνεται να παραιτηθεί και να ζητήσει από τον Θ. Σοφούλη,να προχωρήσει στο σχηματισμό νέας κυβέρνησης. Η επιλογή του προσώπου βρίσκει κατ' αρχή σύμφωνη και την ηγεσία του ΕΑΜ, αλλά λίγο μετά ο Γ. Παπανδρέου ανακαλεί την παραίτησή του, υποχωρώντας στην πίεση του Τσόρτσιλ και άλλων εξωελληνικών παραγόντων και αναλαμβάνοντας να σηκώσει μέχρι το τέλος τις ιστορικές και εγκληματικές του ευθύνες.

Οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ παίρνουν τη διαταγή και αρχίζουν τις επιχειρήσεις κατά των Χιτών και των αστυνομικών τμημάτων της Αθήνας και του Πειραιά. Την επομένη ο Σκόμπι θα πάρει διαταγή από τον Τσόρτσιλ να συμπεριφέρεται σαν να βρίσκεται σε κατεχόμενη πόλη. Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση ο λαός έπρεπε να διαλέξει. Και διάλεξε τα όπλα. 

Πηγή: www.rizospastis.gr

Η ελίτ που δεν πιστεύει στην Ελλάδα – και το πολιτικό σύστημα που τελειώνει

by Newsroom

Τους τελευταίους μήνες, όλες ανεξαιρέτως οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν ένα φαινόμενο που μεγαλώνει σαν σκιά πάνω από το πολιτικό σύστημα: η λεγόμενη “γκρίζα ζώνη” διογκώνεται διαρκώς. Ένα τμήμα της κοινωνίας που δεν αποφασίζει, δεν πείθεται, δεν εμπιστεύεται, δεν εκπροσωπείται. Πολίτες που δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν “κάτι άλλο”, που αναζητούν “νέα κόμματα”, που παραδέχονται πλέον ανοιχτά ότι δεν πρόκειται να πάνε στην κάλπη. Και το πραγματικά εντυπωσιακό: σύμφωνα με πρόσφατη μέτρηση, έξι στους δέκα ζητούν ρητά να εμφανιστούν νέοι πολιτικοί σχηματισμοί. Ακόμη κι όταν μειώνονται κάπως οι αναποφάσιστοι, αυξάνονται εκείνοι που δηλώνουν ότι θα απέχουν πλήρως – μια εξέλιξη πιο ανησυχητική από οποιαδήποτε μετακίνηση μεταξύ κομμάτων.
Μέσα σε αυτές τις αναταράξεις, παρά τις μικρές αυξομειώσεις των ποσοστών στα κόμματα, ένα παράδοξο σταθεροποιείται: εκείνος που προηγείται πια είναι ο “Κανένας”. Μια ένδειξη όχι απλώς δυσαρέσκειας, αλλά βαθιάς απονομιμοποίησης του πολιτικού κόσμου στο σύνολό του. Γιατί, όσο κι αν προσπαθούν να το κρύψουν οι καθιερωμένοι παίκτες, ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας αισθάνεται ότι δεν εκπροσωπείται από κανέναν. Όχι επειδή “έγιναν όλοι ίδιοι”, όπως συχνά λέγεται, αλλά επειδή ακολουθούν διαφορετικές παραλλαγές του ίδιου μοντέλου – ενός μοντέλου που έχει προ πολλού εκπνεύσει.
Τα τελευταία τριάντα χρόνια η Ελλάδα ζει ένα πολιτικό παράδοξο: κυβερνήσεις αλλάζουν, πρωθυπουργοί έρχονται και παρέρχονται, χρώματα και συνθήματα διαδέχονται το ένα το άλλο, όμως η ουσία της ασκούμενης πολιτικής παραμένει ίδια. Οι αποφάσεις αλλάζουν χέρια, αλλά όχι κατεύθυνση. Οι ιδεολογικές ταμπέλες ανανεώνονται, όμως το πλέγμα εξαρτήσεων, εμμονών και προτεραιοτήτων που καθορίζει την πορεία του κράτους παραμένει ακλόνητο. Από τον “εκσυγχρονισμό” του Κώστα Σημίτη στα μέσα της δεκαετίας του ’90, στην παγκοσμιοποιημένη διακυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, στη ρητορική της “Πρώτης φοράς Αριστερά” του Αλέξη Τσίπρα και τώρα στη “Σταθερότητα” του Κυριάκου Μητσοτάκη, ξεδιπλώνεται μια αδιάλειπτη συνέχεια. Φαινομενικά αντίθετες προσωπικότητες, ουσιαστικά επεισόδια της ίδιας πολιτικής μήτρας.

Μιας μήτρας που αντιμετωπίζει την Ελλάδα όχι ως χώρα με ιστορική υπόσταση, συλλογική βούληση και στρατηγική, αλλά ως “χώρο”, ως πεδίο εφαρμογής πολιτικών που σχεδιάζονται έξω από αυτήν. Που θεωρεί ότι η Ευρώπη έχει πάντα δίκιο, ακόμη κι όταν βρίσκεται σε αντίθεση με τον εαυτό της ή όταν γράφει στα παλιά της τα παπούτσια τα ελληνικά συμφέροντα. Που υπόσχεται ανάπτυξη χωρίς παραγωγή, ευημερία με δανεικά, επιδόματα αντί για επενδύσεις, μια κοινωνία αποδυναμωμένη, καθηλωμένη στην τελευταία θέση της Ευρώπης ως προς την αγοραστική δύναμη. Που θέλει πολίτες κουρασμένους, χωρίς προσδοκίες, ώστε να μην μπορούν να αντιδράσουν. Που βλέπει τη Δικαιοσύνη όχι ως πυλώνα του κράτους δικαίου, αλλά ως εργαλείο χειραγώγησης, συγκάλυψης ή σιωπής.
Ο Σημίτης βάφτισε αυτή την πολιτική “εκσυγχρονισμό”, μα επρόκειτο για έναν εκσυγχρονισμό στηριγμένο στη δημιουργική λογιστική και στον δανεισμό. Ο Παπανδρέου τη συνέχισε, με ένα μίγμα ιδεολογικού δικαιωματισμού, ανοικτών συνόρων και φαντασιώσεων περί “παγκόσμιας διακυβέρνησης”. Έβαλε τη χώρα σε ένα Μνημόνιο που ούτε μπορούσε να εφαρμόσει ούτε είχε νόημα να επιβληθεί με τον τρόπο που έγινε. Ο Τσίπρας, εμφανιζόμενος ως αντισυστημικός ριζοσπάστης, αποδείχθηκε ο πιο πιστός συνεχιστής αυτής της πορείας: επιδόματα χωρίς παραγωγή, συμφωνίες που κατέρριπταν εθνικές κόκκινες γραμμές, υπερφορολόγηση, χειραγώγηση της Δικαιοσύνης και των ΜΜΕ. Και ο Μητσοτάκης, τέλος, ολοκληρώνει τον κύκλο με μια τεχνοκρατική, αποστειρωμένη εκδοχή του ίδιου μοντέλου: επιμονή σε υπερπλεονάσματα, ακριβή ενέργεια, υψηλή φορολογία, παραχωρήσεις στα εθνικά, εξάρτηση από ξένα κέντρα λήψης αποφάσεων – ταυτόχρονα με μια επικοινωνιακή μηχανή που προσπαθεί να παρουσιάσει τη στασιμότητα ως πρόοδο.
Η κοινή ρίζα αυτής της πορείας βρίσκεται σε μια ελίτ που, από τα τέλη της δεκαετίας του ’90, έχει πάψει να πιστεύει στις δυνατότητες της χώρας. Δεν βλέπει πλέον την Ελλάδα ως αυτόνομο γεωπολιτικό και οικονομικό υποκείμενο αλλά ως ενδιάμεσο διαχειριστή μεταξύ ισχυρότερων δυνάμεων και του ελληνικού λαού. Μια ελίτ που αντιμετωπίζει το εθνικό συμφέρον όχι ως αποστολή, αλλά ως παρεξήγηση.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, δύο μόνο ηγεσίες διάλεξαν να πάνε κόντρα στο ρεύμα: ο Κώστας Καραμανλής την περίοδο 2004–2009 και ο Αντώνης Σαμαράς την περίοδο 2012–2015. Δύο κυβερνήσεις που επιχείρησαν να χαράξουν ενεργειακή στρατηγική, να στηρίξουν την παραγωγή, να προστατεύσουν τα σύνορα, να πουν “όχι” εκεί όπου οι άλλοι έλεγαν “ναι σε όλα”. Γι’ αυτό και πολεμήθηκαν με λύσσα. Και οι δύο ανατράπηκαν με τρόπους που δύσκολα χαρακτηρίζονται θεσμικά καθαροί. Και οι δύο διέλυσαν το αφήγημα ότι “όλοι είναι ίδιοι”. Γιατί δεν ήταν.
Ο Σημίτης οικοδόμησε το ηγεμονικό αφήγημα μιας Ελλάδας που “δεν μπορεί μόνη της” και άρα πρέπει να ευθυγραμμίζεται πλήρως με τις προτεραιότητες της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας. Την ίδια στιγμή, καλλιεργούσε την αυταπάτη ότι η ευημερία μπορεί να στηριχτεί σε δανεικά, επιδοτήσεις και φούσκες, σε μια παραγωγική βάση που συρρικνωνόταν. Αυτό το υπόδειγμα ο Παπανδρέου το παρέλαβε, το κατέρρευσε δημοσιονομικά και το ενίσχυσε ιδεολογικά, εισάγοντας μια κουλτούρα όπου το έθνος θεωρείται ξεπερασμένο και η παγκοσμιοποίηση αναπόφευκτη. Με αποτέλεσμα την εισβολή των ΜΚΟ στη θέση του κράτους και την αποδόμηση των συνόρων.
Η σύγκρουση που ακολούθησε δεν ήταν κομματική αλλά αξιακή. Υπήρχαν πολιτικοί του ίδιου κόμματος με αντίθετες αντιλήψεις για το τι σημαίνει χώρα και τι σημαίνει παρακολούθημα. Εκείνοι που πίστευαν σε μια Ελλάδα που μπορεί να σταθεί στα πόδια της και εκείνοι που έβλεπαν τη χώρα ως τμήμα μιας διεθνούς γραφειοκρατίας. Η Ευρώπη, αποδυναμωμένη σήμερα και σε διαρκή σύγχυση, αποκαλύπτει τα όρια αυτού του προτύπου.
Ο Τσίπρας εμφανίστηκε ως εξαιρέση, αλλά τελικά αποδείχθηκε η πιο συνεπής συνέχεια του μοντέλου που υποτίθεται ότι πολεμούσε. Από την πολιτική ανοικτών συνόρων μέχρι τα υπερπλεονάσματα, από τις συμφωνίες που εξυπηρετούσαν ξένα κέντρα μέχρι την εργαλειοποίηση των θεσμών, ακολούθησε κατά γράμμα την ίδια συνταγή. Σήμερα, πρώην συνεργάτες του παραδέχονται ανοιχτά ότι έκανε τα πάντα για να ικανοποιήσει τις ξένες απαιτήσεις, ακόμη και εκείνες που οι προηγούμενοι αρνούνταν.
Ο Μητσοτάκης, αντί να ανατρέψει αυτή την πορεία, την εδραίωσε. Μεταμόρφωσε τη Νέα Δημοκρατία σε ένα υβρίδιο που έχει απορροφήσει την ιδεολογία ΓΑΠ, έχει υιοθετήσει την τεχνοκρατική αποξένωση του Σημίτη και τη νοοτροπία των γρήγορων παραχωρήσεων του Τσίπρα. Υπερηφανεύεται για την “προστασία των συνόρων”, την ίδια στιγμή που έχει χορηγήσει εκατοντάδες χιλιάδες άδειες παραμονής σε ανθρώπους που εισήλθαν παράνομα. Μιλά για “μεταρρυθμίσεις”, την ώρα που διατηρεί τις ίδιες πολιτικές υψηλών φόρων και ακριβής ενέργειας. Ετοιμάζεται για συμφωνίες με την Τουρκία που αναιρούν θεμελιώδεις εθνικές κόκκινες γραμμές. Και όλα αυτά παρουσιάζονται ως “ρεαλισμός”.
Αν κάτι αποδεικνύει το πολιτικό τοπίο των τελευταίων ετών, είναι ότι οι παλαιές ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές έχουν καταρρεύσει. Η Αριστερά ντρέπεται για τον Τσίπρα, η Κεντροαριστερά δεν θυμίζει ούτε κέντρο ούτε αριστερά, η Κεντροδεξιά έχει μετατραπεί σε χώρο άχρωμων τεχνοκρατών, ενώ ένα τμήμα της Δεξιάς αναζητά σωτήρες στο εξωτερικό. Η πραγματική σύγκρουση δεν διεξάγεται πια ανάμεσα σε “δεξιούς” και “αριστερούς”, αλλά ανάμεσα σε δύο οράματα για την Ελλάδα: από τη μια, μια χώρα-χώρος χωρίς όρια, χωρίς ταυτότητα, χωρίς θεσμούς και παραγωγή, κι από την άλλη μια Ελλάδα-χώρα, κυρίαρχη, παραγωγική, με ισχυρούς θεσμούς και κοινωνία που δεν εκβιάζεται.
Το μοντέλο των Σημίτη, ΓΑΠ, Τσίπρα και Μητσοτάκη έχει εξαντλήσει τα καύσιμά του. Δεν πείθει, δεν αποδίδει, δεν εμπνέει. Η κοινωνία το βλέπει να καταρρέει και δεν δείχνει διατεθειμένη να συνεχίσει να αντιμετωπίζεται ως “πληθυσμός”, ως στατιστικό μέγεθος. Θέλει να μιλήσει ξανά ως λαός. Να αποκτήσει φωνή, να αποκτήσει πρόσωπο. Κι αυτή η φωνή, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, αποτυπώνεται σήμερα στο προβάδισμα εκείνου που δεν υπάρχει στα ψηφοδέλτια: του “Κανένα”.
Γιατί ο “Κανένας” δεν είναι πρόσωπο, είναι κραυγή, είναι διαμαρτυρία απέναντι σε ένα σύστημα που αρνείται να αλλάξει. Είναι το κενό που δημιουργεί ένα πολιτικό σύστημα το οποίο επιμένει να μην βλέπει ότι το τέλος του μοντέλου που υπηρέτησε επί τρεις δεκαετίες δεν είναι προσεχές. Είναι ήδη εδώ.

primenews.press

ΠαραμΙΘΑΚΗ

Προτείνουμε, και επειδή σε αντίθεση με εκείνους που βρήκαν την «Ιθάκη» τους ο ελληνικός λαός συνεχίζει να πορεύεται στην Οδύσσειά του, να ασκήσει το δικαίωμα στην μνήμη καθώς έχει κάθε λόγο να αναπολήσει την συμβολή του κ.Τσίπρα σε αυτήν την Οδύσσεια.

Νίκος Μπογιόπουλος

O κύριος Τσίπρας προχώρησε από το βήμα της εκδήλωσης για την παρουσίαση του βιβλίου του  στην πρώτη πράξη της προαναγγελίας του… προαναγγελθέντος κόμματος που σχεδιάζει να δημιουργήσει.

Στο ερώτημα “τι κόμμα θα είναι αυτό”, η απάντηση προκύπτει από την  νέα – ανομολόγητη πλην σαφή – ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα με την οποία επιστρέφει ο κ.Τσίπρας: Την ταυτότητα του «κεντρώου δημοκράτη».

Είναι ενδεικτικό ότι σε μια ομιλία 2.992 λέξεων, ο κ,.Τσίπρας χρησιμοποίησε μόλις μία φορά (αριθμός: 1) τον όρο «Αριστερά». Και τούτο για να αναφέρει ότι το βιβλίο του «Είναι μια ματιά ειλικρινούς κριτικής και αυτοκριτικής στη διαδρομή μου, τη διαδρομή μας. Τη διαδρομή της Αριστεράς και της χώρας».

Με άλλα λόγια, η «Αριστερά» για τον κ.Τσίπρα είναι ένα παρελθόν. Προς διήγηση. Επιπλέον, οι δύο άλλες φορές που ο κ.Τσίπρας χρησιμοποίησε στις 2.992 λέξεις της ομιλίας του τον όρο «αριστερός» δεν ήταν παρά μόνο για να απευθύνει κάλεσμα σε ψηφοφόρους, στους οποίους συμπεριέλαβε «αριστερούς, δημοκράτες, προοδευτικούς και ευαίσθητους», όπως είπε, πολίτες…  

Όμως, για να έχουμε μια αυθεντική μαρτυρία σε τι οδηγεί αυτό το κάλεσμα, ασφαλής χάρτης δεν είναι τα λόγια. Είναι τα έργα.

Προτείνουμε, λοιπόν, ο λαός – και επειδή σε αντίθεση με εκείνους που βρήκαν την «Ιθάκη» τους ο ελληνικός λαός συνεχίζει να πορεύεται στην Οδύσσειά του – να ασκήσει το δικαίωμα στην μνήμη καθώς έχει κάθε λόγο να αναπολήσει την συμβολή του κ.Τσίπρα σε αυτήν την Οδύσσεια.

Ανάμεσα στα άλλα θα μπορούσαν οι «πολίτες», που λέει και κ.Τσίπρας, να αναπολήσουν και αυτά:

• Ότι από το «οι αγορές θα χορεύουν πεντοζάλι» φτάσαμε οι γύπες και τα αρπακτικά των αγορών να χορεύουν το πιο σκληρό τους ροκ πάνω στην πλάτη του ελληνικού λαού.
• Ότι «η Ευρώπη που θα άλλαζε», η Ευρωένωση των Σόιμπλε και των Γιούνγκερ, έφτασε να επιβάλλει και να παρακολουθεί χαιρέκακα την εξόντωση και την ταπείνωση ενός ολόκληρου λαού.  
• Ότι η «Αριστερά» που δεν θα έκανε ό,τι έκαναν οι πολιτικοί της αντίπαλοι έφτασε να εκλιπαρεί τον Σόιμπλε (ναι, να εκλιπαρεί τον Σόιμπλε!) για ένα νέο, ακόμα πιο σκληρό από τα προηγούμενα, Μνημόνιο.  
• Ότι το αγγλικό δίκαιο που θα έδινε τη θέση του στην εθνική ανεξαρτησία έφτασε να στέλνει «συμμαχικό» χαιρετισμό στην ελληνική Βουλή που ψήφισε υπέρ ενός νέου Μνημονίου γραμμένο κι αυτό εις την αγγλικήν.
• Ότι η «εθνική αξιοπρέπεια» και η «ανεξάρτητη πολιτική» έγινε «αγγελικός Τραμπ», συμμαχία με τον «Μπίμπι» (Νετανιάχου) και συμφωνία ΝΑΤΟποίησης της Βόρειας Μακεδονίας καθ’ υπαγόρευση των Αμερικάνων.   
• Ότι ο εξευτελισμός λέξεων και εννοιών όπως δημοκρατία, από τη Νέα Δημοκρατία, όπως σοσιαλισμός, από το «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ, παρέδωσε τη σκυτάλη στην επιχείρηση εξευτελισμού μιας ακόμα έννοιας, της έννοιας «Αριστερά».    
• Ότι από το «λεφτά υπάρχουν» όταν ο ελληνικός λαός ρίχτηκε από τον Γιώργο Παπανδρέου στα αβαθή του Καστελόριζου και από τα «όχι στην λιτότητα, όχι στα Μνημόνια» του κ.Τσίπρα, φτάσαμε ο ελληνικός λαός να ξαναρίχνεται στο ακόμα πιο αβαθή του Καστελόριζου.
• Ότι μόλις μια βδομάδα μετά από ένα δημοψήφισμα που η κυβέρνηση πήρε το «Όχι» που η ίδια ζήτησε, η ίδια αυτή κυβέρνηση, σε μια αποθέωση της… δημοκρατίας και της λαϊκής… κυριαρχίας,  μεταμόρφωσε το 62% «Όχι» σε ένα κατά 88% κοινοβουλευτικό «Ναι».
• Ότι την ώρα που τα αμερικανικά και τα γερμανικά «βουβάλια» τσακώνονταν, το «βατράχι» – Ελλάδα συνθλιβόταν στις μυλόπετρες του ιμπεριαλισμού.
• Ότι από την άρνηση του λαού να υποταχθεί στα μνημονιακά εξαπτέρυγα, φτάσαμε ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Τζήμερος, ο Βορίδης, ο Γεωργιάδης, τα παπαγαλάκια των Μνημονίων σε τηλεοράσεις και σε ραδιόφωνα, τα βαποράκια της τρόικας και του ΔΝΤ που πανηγύριζαν για την «ευλογία» των Μνημονίων, φτάσαμε να εκθειάζουν τον Τσίπρα και να του επιδαψιλεύουν δάφνες για την «γενναιότητα» και την «εθνική του υπευθυνότητα».  
• Ότι ο «εγώ δεν θα γίνω Παπαδήμος», ούτε 24 ώρες από εκείνη του τη δήλωσε έγινε Παπαδήμος, Βενιζέλος, Σαμαράς και Στουρνάρας μαζί.  

Αυτά συνέβησαν τότε, όταν ο κ.Τσίπρας ήταν… «αριστερός». Αλλά, αν αυτά έκανε ο κ.Τσίπρας τότε που ακόμα ήταν δήθεν «αριστερός» – και έτσι έφερε τον Μητσοτάκη στην κυβέρνηση – τι έχουν να περιμένουν και «οι δημοκράτες, και οι προοδευτικοί, και οι ευαίσθητοι, και (φυσικά) οι αριστεροί» σήμερα που έγινε «κεντρώος»;

www.imerodromos.gr

"Οι ΗΠΑ βλέπουν την Ελλάδα σαν «Πόρτο Γκρέκο» και την Κύπρο σαν «απόστημα»". Ρούντι Ρινάλντι

Για νέα αμερικανική απόβαση στην Ελλάδα, την οποία οι ΗΠΑ βλέπουν ως «Πόρτο Γκρέκο», μιλά ο Ρούντι Ρινάλντι, εκδότης της εφημερίδας «Ο Δρόμος της Αριστεράς». Μιλά για τη συνέντευξη του αμερικανού πρέσβυ στην Τουρκία, ο οποίος χαρακτήρισε το Κυπριακό «απόστημα». Ουδείς από το ελληνικό πολιτικό προσωπικό φάνηκε να ενοχλείται και κανείς δεν αντέδρασε.

Που πηγαίνει η χώρα; Αυτό το ερώτημα επιχειρήθηκε να απαντηθεί στο δεύτερο συνέδριο για το Υπαρξιακό Πρόβλημα της Χώρας, για την Ελλάδα που χάνεται και την Ελλάδα που θέλουμε. Η συζήτηση με τον Ρούντι Ρινάλντι ξεκινά απ’  αυτό το πολύ ενδιαφέρον συνέδριο.

Ιθάκη: Damned if you do, damned if you don’t…

 

Το δεύτερο πράγμα που μας λένε οι υψηλότατες πωλήσεις της “Ιθάκης”, είναι ένα μεγάλο “goodbye” στους δημοσιογράφους.

Χρήστος Ξανθάκης

Θα ξεκινήσω ευλογώντας τα γένια μου και μην ακούσω διαμαρτυρίες ότι το κάνω όλη μέρα, γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων (συγγνώμη, των εκλεκτών συναδέλφων) το κάνει και στον ύπνο της.

Καταθέτω, λοιπόν, εδώ κάτι που έγραψε στην “Ιθάκη” ο Αλέξης Τσίπρας, για εκείνη την εποχή που έγινε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ο Στέφανος Κασσελάκης:

“Ο νέος Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το απόλυτο γεγονός της περιόδου και όλα τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν πάνω του, ιδίως εκείνα των πρωινών τηλεοπτικών εκπομπών”.

Νταξ, λίγο πίκρα να τον μέμφεται για τα πρωινάδικα, δεν ξεχνάω ότι και ο ίδιος είχε τιμήσει τη Φαίη, αλλά το νόημα είναι αλλού:

Ο Αλέξης επιβεβαιώνει τον ρεπόρτερ Ξανθάκη, που έγραφε ότι ο Στέφανος ήταν the only game in town!

Να τα λέμε κι αυτά, να μην τα κρύβουμε…

Επί τη ευκαιρία, θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι και για την “Ιθάκη” αναλόγως εξεφράσθην.

“The only game in town” την χαρακτήρισα με το που κυκλοφόρησε και πάλι σωστός ήμανε.

Και παραμένει “the only game in town” οφείλω να προσθέσω, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Σεμερτζίδου, του Χασάπη και των ΜΑΤατζήδων στα αγροτικά μπλόκα.

Ίσως ο αξιομνημόνευτος Φραπές να το σπάσει το σερί όταν εμφανισθεί στην Εξεταστική Επιτροπή, αλλά ως τις έντεκα του μηνός που θα γίνει αυτό, δεν βλέπω ισχυρό ανταγωνισμό.

Εκτός κι αν τα πάρει κρανίο η Μαίρη Μπήαρντ με τη “Ρώμη” του Άδωνι…

Πάμε, όμως, στο απόφθεγμα του τίτλου.

Εκ Βρετανίας προερχόμενο, σημαίνει σε απλά ελληνικά πως είτε κάνεις κάτι είτε δεν το κάνεις, στο τέλος θα στις βρέξουνε.

Οπότε, αφού θα σε κοπανήσουν σε αμφότερες τις περιπτώσεις, γιατί να σου φάει ο φόβος τα σωθικά και να μην ακολουθήσεις το χτύπο της καρδιάς σου;

Αυτό δεν μας λέει ότι ο Τσίπρας είναι γενναίος, σας παρακαλώ μην αρχίσετε τις διαμαρτυρίες και τις μούντζες, αυτό μας λέει ότι τα ζύγισε τα πράγματα αρκετό καιρό και αποφάσισε να πράξει κατά τα γούστα του.

Μακάρι να το έκανε και στην τετραετία 2019-2023, καλύτερα θα ήταν τα πράγματα και για την  αφεντιά του και για τον ΣΥΡΙΖΑ και για τη χώρα ολόκληρη πιθανότατα, αλλά στο χωριό μου λένε ότι δεν ωφελεί να κλαις για το χυμένο γάλα.

Ιδίως αυτό που δεν επιδοτεί ο ΟΠΕΚΕΠΕ…

Ο κόσμος, πάντως, φαίνεται να επικροτεί την κίνηση Τσίπρα.

Και το κάνει με τον αμερικάνικο τρόπο του “put your money where your mouth is”.

Όχι μόνο πάρλα δηλαδή, όχι μόνο εμπρηστικά σχόλια ή καρβούλες και ριτουί στα σόσιαλ, αλλά χρήμα ζεστό, τριάντα ευρώπουλα, για να δει με τα ματάκια του τι γράφει ο πρώην πρωθυπουργός.

Το οποίον, μας δείχνει  δύο πράγματα:

Πρώτον, ότι ο Τσίπρας παραμένει μια προσωπικότητα που εξακολουθεί να ιντριγκάρει σφόδρα τους πολίτες αυτής της χώρας..

Μην αρχίζετε, σας παρακαλώ μην αρχίζετε τις ομορφιές, το “ιντριγκάρει” δεν σημαίνει “κερδίζει την ψήφο”.

Ξέρω τι γράφω και η ίντριγκα δεν οδηγεί πάντοτε σε αποδοχή.

Ενίοτε, σε βγάζει στης αποστροφής το μονοπάτι…

Όσο για το δεύτερο πράγμα που μας λένε οι υψηλότατες πωλήσεις της “Ιθάκης”, είναι ένα μεγάλο “goodbye” στους δημοσιογράφους.

Κανονικά, θα περίμενε το πόπολο τις αναλύσεις τους και τα σχόλιά τους και τις αποψάρες τους, πριν καταθέσει τον οβολό του στα βιβλιοπωλεία και στα ίντερνετς.

Αντ’ αυτού;

Πήγε ένας σωρό κόσμος και ψώνισε (τα τριάντα ευρώ δεν αστείο ποσό στην Ελλάδα 2.0), δίχως ν’ ακούσει ή να διαβάσει πρώτα τους λειτουργούς του Τύπου.

Προς γνώση και συμμόρφωση, γιατί δεν είναι μόνο η Τεχνητή Νοημοσύνη που μας απειλεί ως κλάδο.

Είναι και η ξερολίαση…

Υ.Γ.: Να δώσω κι ένα αντιπαράδειγμα για το “put your money where your mouth is”:

Κόσμος και  ντουνιάς κλαιγότανε για τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετώπιζε η “Αυγή”. Πόσοι απ’ αυτούς πήγαν να γραφτούν συνδρομητές στην έντυπη ή στην ηλεκτρονική  έκδοσή της;

newpost.gr

Εντείνονται οι Δυτικές απειλές

Μιλούν για ολοκληρωτικό πόλεμο του ΝΑΤΟ απέναντι στη Ρωσία

του Κώστα Δημητριάδη

Πληθαίνουν τα μηνύματα και οι κινήσεις στο Δυτικό στρατόπεδο που καλούν για ολομέτωπο πόλεμο ΝΑΤΟ-Ρωσίας. Η γλώσσα των απειλών απέναντι στη Ρωσία σκληραίνει, δηλώνοντας προθέσεις ολοκληρωτικού ξεκαθαρίσματος λογαριασμών. Ιδιαίτερα από πλευράς των ευρωπαϊκών κύκλων.

Πρωταγωνιστούν οι εκπρόσωποι της γερμανικής κυβέρνησης που «βλέπουν τον πόλεμο να πλησιάζει αναπόφευκτα». Οι εμπρηστικές δηλώσεις του σοσιαλδημοκράτη (!) Μπ. Πιστόριους, υπουργού Άμυνας της κυβέρνησης Μερτς, για το ότι οι πρόσφατοι υπολογισμοί για σύγκρουση με τη Ρωσία μετά το 2029 πρέπει να αναθεωρηθούν, παραθέτοντας «εκτιμήσεις στρατιωτικών ιστορικών» (!) ότι «η Ευρώπη ίσως έζησε το τελευταίο ειρηνικό καλοκαίρι», δίνουν τον τόνο, χωρίς να είναι καθόλου οι μόνες. Συμπληρώνονται μάλιστα από την εξαγγελία της ανατριχιαστικής πρόθεσης να (ξανα)γίνει «ο γερμανικός στρατός, ο ισχυρότερος στην Ευρώπη» και να δημιουργηθεί διευρυμένο σώμα στρατολογούμενων εφέδρων.

Γάλλοι και Βρετανοί κυβερνητικοί ιθύνοντες (και το σύνολο σχεδόν του αγγλικού Τύπου) κινούνται σε αντίστοιχα μήκη κύματος, ενώ η βρετανική μυστική υπηρεσία (MI6) βρίσκεται σταθερά αναμειγμένη σε επιχειρήσεις δολιοφθοράς και δολοφονιών μέσα στη ρωσική επικράτεια. Επιπλέον, τα ευρωενωσιακά όργανα και η ΥΠΕΞ της Ε.Ε. Κάγια Κάλας, πλειοδοτούν σε αντιρωσισμό, με την τελευταία να κάνει λόγο, σε κάθε ευκαιρία, για την ανάγκη ήττας και κατακερματισμού της Ρωσίας.

Θέλουν «επιστροφή σε πνεύμα αυτοθυσίας»

Η κατάσταση του κόσμου στην Ευρώπη βέβαια είναι διαφορετική. Οι άνθρωποι συνεχίζουν να τάσσονται μαζικά κατά του πολέμου, ανησυχούν για το ενδεχόμενό του, και επιπλέον δυσφορούν όλο και περισσότερο για την οικονομική πίεση που τους ασκεί η «πολεμική οικονομία» – άγριο ψαλίδι στο κοινωνικό κράτος και σημαντική αύξηση του κόστους ενέργειας και του πληθωρισμού.

Πλήρως ευθυγραμμισμένη με την ευρωατλαντική γραμμή υπήρξε η απολύτως εύγλωττη, πρόσφατη κυνική «απόφανση» του Ν. Δένδια σε συζήτηση στο πλαίσιο του Athens Security Forum: «Το πρώτο προαπαιτούμενο είναι η αλλαγή κουλτούρας των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Δηλαδή η επιστροφή σε ένα πνεύμα αυτοθυσίας… Σήμερα η Ευρώπη δεν αντέχει να δει φέρετρα με σημαία πάνω, ούτε καν την ευρωπαϊκή. Οι ΗΠΑ είναι εθισμένες σ’ αυτό το πράγμα». Είναι ενιαίες οι «ανησυχίες» των ευρωπαϊκών ελίτ για το ότι «δεν δημιουργείται πολεμικό κλίμα». Το ίδιο ενιαίες και διαρκείς είναι και οι προσπάθειές τους να δώσουν πειστική υπόσταση στον φόβο του κόσμου μπροστά στην υποτιθέμενη «ρωσική απειλή».

Δεν έχουν πάψει άλλωστε γι’ αυτό τον σκοπό τις προκλήσεις (με προσπάθειες περίσφυξής της) απέναντι στη Ρωσία. Με κομβικό τον ρόλο της Πολωνίας –εδώ άλλωστε για προφανείς, ιστορικούς, λόγους η «ρωσική απειλή» έχει υπολογίσιμα ερείσματα– αλλά και με τις απανωτές επιθετικές κινήσεις αποκλεισμού της Ρωσίας από τον χώρο της Βαλτικής (με συμμετοχή ως προς αυτό των Βαλτικών χωρών και της Δανίας).

Γιατί εντείνουν τώρα το πολεμικό κλίμα οι ΝΑΤΟϊκοί;  

Η κατάσταση στα πολεμικά μέτωπα της Ουκρανίας δείχνει τη Ρωσία να προωθείται σταθερά –έστω και με αργούς ρυθμούς– και να καταλαμβάνει πλέον στρατηγικές πόλεις και οχυρές θέσεις, περικυκλώνοντας σημαντικές δυνάμεις των Ουκρανών. Η ουκρανική άμυνα βρίσκεται σε κάμψη και εκδηλώνονται σημάδια κατάρρευσης του μετώπου. Η πολιτική και πολεμική κρίση του καθεστώτος Ζελένσκι έχει επιταχυνθεί. Σημαντική της εκδήλωση είναι και η αποκάλυψη εκτεταμένων υποθέσεων διαφθοράς με τεράστια διασπάθιση πόρων από ανθρώπους του περιβάλλοντός του, που τον έχει στριμώξει ιδιαίτερα. Τον ίδιο και τους δυτικούς χρηματοδότες του.

Η Δύση –οι Ευρωπαίοι κατά πρώτο λόγο, αλλά και οι ΗΠΑ– πρέπει να διαχειριστούν την παράταση ενός όλο και πιο «χαμένου» πολέμου και την επερχόμενη ήττα. Που είναι απευθείας ήττα και για το ΝΑΤΟ.

Η Ευρώπη σε αυξανόμενη οικονομική συμπίεση

Για την ευρωπαϊκή συνιστώσα της Δύσης, προκύπτει εκτός των άλλων το άλυτο πρόβλημα της συνέχισης της χρηματοδότησης του πολέμου της Ουκρανίας. Υπολογίζεται ότι οι σχετικές ανάγκες ανέρχονται σε τουλάχιστον 100 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως. Με δεδομένους τους ήδη υπέρμετρα επιβαρυμένους προϋπολογισμούς Γαλλίας και Βρετανίας –τα ήδη ογκώδη δημοσιονομικά τους ελλείμματα σε συνδυασμό με το βάρος που ασκεί η υπερχρέωσή τους– ερμηνεύονται οι «πειρασμοί» να προχωρήσουν σε υπεξαίρεση των ρωσικών αποθεματικών που τηρούνται κυρίως στο βελγικό Euroclear. Μπρος βαθύ και πίσω ρέμα, εφόσον μια τέτοια επιλογή θα οδηγούσε σε κλονισμό της συναλλακτικής εμπιστοσύνης στο ευρωπαϊκό σύστημα γενικά, εκτός του ότι θα έθετε σε μη διαχειρίσιμο κίνδυνο το Βέλγιο (και όσες άλλες χώρες θα παρέσυρε αυτό σε ενδεχόμενη πτώση του). Ένα μέτρο των αδιεξόδων δίνουν και οι προτάσεις που έγιναν για χρήση των αποθεματικών του Δημόσιου Συνταξιοδοτικού Ταμείου της Νορβηγίας (!) καθώς και οι εντεινόμενες αμερικανικές πιέσεις «να τελειώνει γρήγορα το ζήτημα».

Σ’ ένα δεύτερο επίπεδο, η «ευρωπαϊκή στροφή προς την πολεμική οικονομία» (με ατμομηχανή τη Γερμανία, εφόσον Γαλλία και Βρετανία «ασθενούν») φαίνεται και αυτή σε μεγάλο βαθμό μπλοκαρισμένη. Η πολιτική Μερτς –με δεδομένο μάλιστα το μη διαχειρίσιμο ενεργειακό κόστος λόγω του αμερικανικού LNG– οδηγεί και τη Γερμανία σ’ ένα δίδυμο υπερχρέωσης και αποβιομηχάνισης προς εξυπηρέτηση ισχυρών κεφαλαιακών μπλοκ των ΗΠΑ (αγορά οπλικών συστημάτων από τις ΗΠΑ, που και αυτές ας σημειωθεί ότι ασθμαίνουν μπροστά στη συνολική ζήτηση, αγορά τεράστιων ποσοτήτων LNG και άλλοι ετεροβαρείς όροι για την ευρωενωσιακή πλευρά).

Μπροστά σε τέτοια αδιέξοδα, ενισχύονται οι πειρασμοί για κλιμάκωση / γενίκευση του πολέμου ΝΑΤΟ-Ρωσίας. Με σταθερά επιδιωκόμενο σκοπό να δεσμευτούν στρατιωτικά και χρηματοδοτικά οι ΗΠΑ σ’ αυτόν. Οι κινήσεις στρέφονται προς τη διεύρυνση των μετώπων σύγκρουσης (για να απορροφηθεί η ήττα στο ουκρανικό μέτωπο) και προς τη χρήση όπλων όλο και μεγαλύτερου βεληνεκούς για βαθύτερα πλήγματα εντός Ρωσίας. Και τα δύο απειλούν να επιφέρουν απώλεια του ελέγχου της κλιμάκωσης, οδηγώντας σε γενικευμένη, ολοκληρωτική σύγκρουση.

ΗΠΑ: Αυξανόμενη επιθετικότητα απέναντι σε Ρωσία και Κίνα – Αλλά και «υπόγειες» συνεννοήσεις

Ισχυρή μερίδα των κέντρων εξουσίας των ΗΠΑ –οι νεοσυντηρητικοί πρωτίστως– κινούνται σε κατεύθυνση «ολοκληρωτικού ξεκαθαρίσματος λογαριασμών» με τη Ρωσία, αλλά και με την Κίνα. Μέρος αυτών των σχεδιασμών φαίνεται να σχετίζεται και με την, εξ όσων προκύπτει, πορεία ανατίναξης του πλαισίου ελέγχου των πυρηνικών όπλων / δοκιμών. Η εικόνα πάντως είναι πιο σύνθετη και περιλαμβάνει επίσης την πρόσφατη επίδειξη, από Ρωσία και Κίνα, μιας σειράς οπλικών δυνατοτήτων που απειλούν το στρατηγικό κεκτημένο των ΗΠΑ, και ειδικότερα το απρόσβλητο της αμερικανικής επικράτειας. Αν βασιστούμε στα όσα παρουσιάζονται από διάφορες νεοσυντηρητικές κυρίως δεξαμενές σκέψης, το σύνθημα «κτυπείστε ολοκληρωτικά και προληπτικά, όσο ακόμη το επιτρέπει ο συσχετισμός δυνάμεων» μοιάζει να διαθέτει υπολογίσιμη επιρροή.

Την ίδια στιγμή εμφανίζονται και κάποιες διαδικασίες προώθησης διευθετήσεων. Η διαρροή που έφερε στη δημοσιότητα ρωσοαμερικανικές επαφές σε υψηλό αν και εξωθεσμικό επίπεδο συμβούλων των προέδρων με θέμα ουσιώδεις φόρμουλες (δηλ. που να παίρνουν υπ’ όψιν τα συμφέροντα και της Ρωσίας) για μια διευθέτηση της ουκρανικής σύγκρουσης, καλύπτεται επί του παρόντος από πολλή ασάφεια. Αυτή καθ’ αυτή η επικοινωνία πάντως δεν έχει διαψευστεί από καμία πλευρά. Στην ίδια κατεύθυνση, αναζήτησης διευθετήσεων με πιθανούς γεωπολιτικούς συμψηφισμούς διεθνούς κλίμακας, πρέπει να αξιολογηθεί και η «αποχή» Ρωσίας και Κίνας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, που έκανε δυνατή την έγκριση του σχεδίου των ΗΠΑ για τη Γάζα.

Πηγή: edromos.gr