«Δεν περιγράφω άλλο...»

Τάσος Παππάς

Ας υποθέσουμε πως έχεις όλη την καλή διάθεση να προσεγγίσεις τις εκθέσεις του Δ.Ν.Τ, τις αναλύσεις των στελεχών του και τις δηλώσεις των αξιωματούχων του χωρίς προκατάληψη.

Δεν είναι εύκολο βεβαίως αυτό, ιδιαίτερα αν...

ζεις σε μια χώρα που έχει βιώσει με δραματικό τρόπο τις συνέπειες από τις αστοχίες των προγραμμάτων διάσωσης.

Ας πούμε όμως ότι τα ξεπερνάς όλα αυτά και βρίσκεσαι απέναντι στις τελευταίες εκτιμήσεις του Πολ Τόμσεν για τον οποίο δεν έχεις σχηματίσει την καλύτερη γνώμη και γι αυτά που έκανε στην Ελλάδα, αλλά και για όλα όσα του χρεώνουν οι χώρες από τις οποίες πέρασε στο παρελθόν.

Διαβάζεις λοιπόν ότι ο υψηλόβαθμος παράγοντας του Δ.Ν.Τ. αποθεώνει την Ελλάδα γιατί «η δημοσιονομική προσαρμογή που πέτυχε είναι πρωτοφανής στα παγκόσμια δεδομένα».

Τσιμπιέσαι για να δεις αν είσαι ξύπνιος. Ο πόνος σε προσγειώνει, δεν βλέπεις όνειρο. Ξανακοιτάς με προσοχή μπας και έκανες λάθος, μπας και μπέρδεψες την επιθυμία σου με την πραγματικότητα. Οι λέξεις παραμένουν πεισματικά στη θέση τους.

Συνεχίζεις και λίγο παρακάτω πέφτεις πάνω σε μια άλλη εξαιρετική κουβέντα του κ. Τόμσεν για την Ελλάδα: «Δεν μπορεί να συνεχιστεί η μείωση των δαπανών εκείνων που έχουν οδηγήσει σε φαινόμενα, όπως νοσοκομεία να μην έχουν σύριγγες και τα λεωφορεία καύσιμα». Με κίνδυνο να αφήσεις σημάδι στο μπράτσο σου, ξανατσιμπιέσαι. Όμως και πάλι οι λέξεις εκεί, θρασύτατα ακούνητες.

Αρχίζεις πια να αναρωτιέσαι για το τι συμβαίνει. Στο μυαλό σου μπαίνουν βέβηλες σκέψεις: «Μήπως ο Τόμσεν έγινε ξαφνικά ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως με το πες-πες κατάφερε ο Τσακαλώτος να τον πείσει; Αλλιώς δεν βγαίνει νόημα. Αυτά που λέει είναι ακριβώς αυτά που λέει και ο ΣΥΡΙΖΑ».

Πλησιάζοντας τα όρια της παράκρουσης αποφασίζεις να ολοκληρώσεις την ανάγνωση. Σφάλμα τεράστιο γιατί ακολουθεί ψυχρολουσία.

Ο παλιός Τόμσεν είναι ξανά μαζί μας: «Πρέπει να πάει η Ελλάδα σε σταδιακή μείωση του αφορολόγητου-πόσο δεν μας λέει αλλά ξέρουμε ότι το θέλει κοντά στα 7.000 ευρώ». Και αμέσως μετά έρχεται η χαριστική βολή:

«Χρειάζονται πρόσθετα μέτρα ύψους 8 δισ. ευρώ γιατί οι στόχοι του προγράμματος που συμφωνήθηκαν το καλοκαίρι δεν είναι ρεαλιστικοί». Γέρνεις. Το κεφάλι βαρύ, η ψυχή χαμένη από την εναλλαγή των συναισθημάτων. Πριν από την κατάρρευση μία φράση βγαίνει από το στόμα σου: «δεν περιγράφω άλλο».

www.efsyn.gr
 

ΥΓ του blog: Υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια, ένα επίφοβο ‘γιατί’,  που αποφεύγεται να τεθεί στη φράση του Τόμσεν. Γιατί δεν είναι ρεαλιστικό το πρόγραμμα του Ιουλίου (όπως και κανένα δυστυχώς από τα προηγούμενα);  Μα γιατί απλά αρνούμαστε να παραδεχτούμε την υπάρχουσα πραγματικότητα. Αρνούμαστε να παραδεχτούμε ότι αν δεν βαπτίσεις μια χρεωκοπημένη χώρα ως τέτοια, δεν παύει και να είναι. Εδώ δεν είναι οι μουλάδες που φορούν την μπούργκα, αλλά η πολιτική ιντελιγκέντσια της Δύσης. Αν η Ελλάδα ήταν επίσημα χρεωκοπημένη χώρα, θα έπρεπε να συμβεί ό,τι συμβαίνει σ΄αυτές τις περιπτώσεις διεθνώς με πρώτο και κύριο την περικοπή ενός μέρους του χρέους ικανού για να γίνει το υπόλοιπο βιώσιμο. Η εμμονή του δόκτορα Σόιμπλε και της γερμανικής άρχουσας τάξης να αποδεχτούν την υφιστάμενη χρεωκοπία βάζει τη χώρα στην αμφίπλευρη πίεση τόσο από το ΔΝΤ όσο και την ΕΕ, οι οποίοι οργανισμοί έχουν διαφορετικούς στόχους κι επιδιώξεις. Το ΔΝΤ πιστεύει ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και θέλει κούρεμα ή αβάσταχτα μέτρα, η δε Γερμανία δεν θέλει περικοπή για να μην επιβαρυνθεί η ευρωζώνη (βλέπε Γερμανία) και επιμένει να θεωρεί το χρέος βιώσιμο και θέλει μέτρα, αδιαφορώντας αν αυτά θα θανατώσουν την Ελλάδα και τους πολίτες της ή την αναγκάσουν να εγκαταλείψει την ευρωζώνη (κάτι που θα το επιθυμούσε κιόλας μιας και δεν έχει νομικό καθεστώς για να το πετύχει) φορτώνοντας στην Ελλάδα όλο το λογαριασμό από τα λάθη σχεδιασμού της Ευρωζώνης μέχρι της παραχαραγμένης και απατηλής εισόδου της χώρας στο ευρώ που η ίδια η Γερμανία κατέστρωσε και εφάρμοσε. Αυτή λοιπόν η πίεση αποτέλεσμα της διαφορετικής προσέγγισης και επιδιώξεων φυσικά δεν θέλει απλά νέο αίμα όπως λένε οι κυβερνητικοί διαπραγματευτές, από την ήδη αιματοκυλισμένη κοινωνία μας. Θέλει μόνιμη κι αυξανόμενη αιμορραγία. Θέλει ψυχές, θέλει ζωές, θέλει χώρο αντί για χώρα, θέλει κλοπή του υπάρχοντος και του μελλοντικού πλούτου της χώρας και των ανθρώπων της, θέλει γκέτο, θέλει προσφυγοποίηση των ελλήνων μέσα στο τόπο τους πέρα από την αποθήκευση προσφύγων σ’ αυτόν. Θέλει απάτριδες υπόδουλους έξω από τα τείχη να αναχαιτίζουν τα καραβάνια ανθρώπων που θα συσσωρεύονται από τις άλλες καταστραμμένες και καταληστευμένες χώρες των επικυρίαρχων του πλανήτη. Η Ελλάδα στο σχεδιασμό του νέου κόσμου δεν υπάρχει όπως την ξέραμε μέχρι την αρχή της κρίσης. Η Ελλάδα είναι προγραμμένη να είναι εκτός των τειχών σαν άμορφος κι ανώνυμος χώρος όπως στην ταινία του William Geld ‘Code 46’. Θα αναρωτηθεί κανείς τι μπορεί να γίνει λοιπόν σ’ αυτή την κατάσταση; Μπορεί και τίποτα, μπορεί και κάτι που δεν ξέρω, αλλά όποιος περιμένει ελπίδα ή λύση από το υπάρχον πολιτικό σύστημα απλά πλανάται πλάνη οικτρά. Η ανακύκλωση του μη χείρον βέλτιστο και πότε ο ένας πότε ο άλλος κι άντε τώρα κι ο τρίτος που είδαμε από το ‘74 δεν οδηγεί πουθενά. Ο χθεσινός κακός που γίνεται σημερινός σωτήρας κι άντε πάλι από την αρχή μόνο σαν τραγωδία μπορεί να επαναληφτεί ξανά. Τα πράγματα είναι καθαρά. Πιο καθαρά δεν γίνεται. Οι πάλαι ποτέ δυνάμεις του μεταπολιτευτικού  δικομματισμού, αφού κατάκλεψαν ασύστολα τη χώρα και την οδήγησαν στην καταστροφή, είναι ανίκανες να την βγάλουν απ’ αυτή όσο κι αν ‘ανανεώνουν’ το ηγετικό πολιτικό τους προσωπικό. Τους εαυτούς τους και κάποιους δικούς έσωζαν και θα σώζουν πάντα και τίποτα παραπάνω, εκτός από την μωροφιλοδοξία κάποιων να γίνουν πρωθυπουργοί μιας ουσιαστικά ανύπαρκτης χώρας. Οι σημερινοί κυβερνήτες, απατεώνες προς εμάς, αφελείς κι αδύναμοι στην πράξη, αφού κατάλαβαν ότι με δονκιχωτικές φαντασιώσεις, ατελείς ενέργειες  και ατζαμίδικες πρακτικές είναι αδύνατο να αντισταθούν στο τέρας, υποτάχτηκαν ολοκληρωτικά, αρκούμενοι σε σκιαμαχίες εντυπώσεων. Το ΚΚΕ με ιστορικό παρελθόν αρκείται ναρκισσιστικά στην επιβεβαίωση των εκτιμήσεών του κι ασχολείται πρακτικά με το αν η μελλοντική επανάσταση θα είναι σοσιαλιστική ή λαϊκοδημοκρατική, διεκπεραιώνοντας το παρόν με παρελάσεις καθαρότητας. Οι φασίστες από το πουθενά και την ανυπαρξία τους μπούκαραν ξαφνικά στο σκηνικό χάρις στα μεσοεπικοινωνιακά εξαπτέρυγα της διαπλοκής και τους ευυπόληπτους opinion makers και δεν ξέρουν από ποιους θα φάνε και σε ποιους θα εκτονώσουν τα θηριώδη κι απάνθρωπα ένστικτά τους. Κι εμείς αποκαμωμένοι από την κρίση που μας μαστίζει, εξαπατημένοι από την ελπίδα που άργησε ξανά, αποσβολωμένοι από το ΟΧΙ που ‘γινε ΝΑΙ το ίδιο βράδυ, προσμένουμε τον από μηχανής Θεό να μας βγάλει από την αδιέξοδη κι άφωτη μοίρα μας αρνούμενοι το ιστορικό προηγούμενο ότι οι αποφασισμένοι λαοί ή άνθρωποι επιβάλλουν το ΘΕΛΩ τους με την πάλη τους κι όχι απλά με την ψήφο τους.  Όμως αν δεν φτιάξουμε κίνημα, αν δεν ξανανοίξουμε τις πλατείες, αν δεν συρρεύσουμε σ’ αυτές, αν δεν μιλήσουμε ξανά μεταξύ μας, αν δεν ομονοήσουμε ότι θα παλέψουμε για το μέλλον και την ζωή μ’ ότι μας έχει μείνει στα στήθια κάτω από τα ανοιχτά  πουκάμισα με το σταυρουδάκι του Ήλιου, αν δε τ’ αποφασίσουμε να φέρουμε ξανά πίσω την Άνοιξη, τότε μην περιμένουμε ότι θα δούμε κανένα  φως, καμιά άκρη κανενός τούνελ. StaMiKous