Οι Ολυμπιακοί αγώνες, η γιορτή της ειρήνης που στην αρχαιότητα φαίνεται να σταματούσε πολέμους, σήμερα κινείται σε 2 ταχύτητες.
γράφει το Ανεξίτηλο
Η Ελληνική Λύση θεώρησε λέει την τελετή έναρξης των φετινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι προσβολή στο Ολυμπιακό Ιδεώδες και το ελληνικό ίντερνετ έσπευσε να αναπολήσει περασμένες δόξες. Ταυτόχρονα, σύσσωμη η χριστιανοσύνη έσπευσε να εκφράσει την αγάπη της όπως μόνο εκείνη ξέρει για το επίμαχο δρώμενο που κατα τη γνώμη της αποτελούσε παρωδία του «Μυστικού Δείπνου» του Ντα Βίντσι.
Μεταξύ μας, για την Ελληνική Λύση προσβολή στο Ολυμπιακό Ιδεώδες θα ήταν οτιδήποτε δεν είναι η τελετή έναρξης του 2004 και, καθώς και η ίδια η χριστιανοσύνη άντλησε τα σύμβολα της και τις εικόνες της απο προϋπάρχουσες θρησκείες και μύθους, το τί είναι προσβολή και σε ποιόν ίσως να είναι λίγο ρευστό. Όσο για τους υπόλοιπους, συμφωνούμε, η τελετή έναρξης του 2004 ήταν υπέροχη, έγινε το πανηγύρι της μίζας και πληρώνουμε ακόμα τα χρωστούμενα και σχεδόν ο,τι χτίστηκε τότε ρημάζει. 20 χρόνια μετά όμως ίσως ήρθε ο καιρός να προχωρήσουμε λίγο παρακάτω.
Η φετινή τελετή έναρξης είχε από την βροχή, τα πλάνα που δεν έδειξαν τους σημαιοφόρους των χωρών και το ασυντόνιστο (ίσως και επίτηδες) καν-καν μεχρι την ανάποδη σημαία και το οριακά διπλωματικό επεισόδιο όταν η Νότια Κορέα ανακοινώθηκε με το επίσημο όνομα της Βόρειας, αρκετά απρόοπτα. Δεν ήταν όμως αυτές οι ατασθαλίες που οδήγησαν το «Liberte Egalite Fraternite» και το μηνυμα για συμπερίληψη και αποδοχή της γιορτής αυτής να χαθούν κάπου στη μεταφραση.
Αρχικά, όσον αφορά την συμπερίληψη και την αγάπη, ο γαλάζιος Διόνυσος της τελετής έναρξης στο επίμαχο δρώμενο με την αναπαράσταση του πίνακα του Jan Harmensz van Biljert, «Συμπόσιο των Θεών» (ο οποίος βρίσκεται στη Ντιζόν της Γαλλίας) τα τραγούδησε όλα. Δεν είναι «woke» παρά τις διαφωνίες ορισμένων μελών αυτής της κοινωνίας που έσπευσαν να θιχτούν απο μια υποτιθέμενη παρωδία του «Μυστικού Δείπνου» η αποδοχή και η συνύπαρξη. Δεν είναι «woke» τα ανθρώπινα δικαιώματα και η ισότητα στον έρωτα όταν αυτός είναι συναινετικός, και δεν είναι σημείο των καιρών η ύπαρξη ατόμων με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό. Όσον αφορά το ίδιο το δρώμενο και την προσβολή της «αισθητικής», η τέχνη είναι υποκειμενική και ανέκαθεν έκρυβε πάθη και συμβολισμούς.
Ο κάθε δημιουργός είτε μιλάμε για τον τον Φειδία, τον Μικελάντζελο, τον Ντα Βίντσι, τον Ελ Γκρέκο, τον Καζαντζάκη, τον Πικάσο, τον Τζεφιρέλι, τον Παπαϊωάννου, ή τον Τομά Ζολί, θα περάσει μέσω της τέχνης του την δική του κριτική, τα δικά του πάθη και τα δικά του μυνήματα για την κοινωνία φανερά ή κρυφά, με κάθε διαθέσιμο μέσο προκαλώντας ενίοτε θαυμασμό και δέος και ενίτοτε φρίκη και αποστροφή.
Για να επιστρέψουμε και στα δικά μας, κάνοντας την χάρη στην Ελληνική κοινωνία, κυκλοφόρησε ένα κείμενο του Δημήτρη Παπαιωάννου, σκηνοθέτη της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στο οποίο γράφει για την έμπνευσή του για τον ιπτάμενο έρωτα που δημιουργεί την Ελληνική Τέχνη και πώς μέσω αυτού εξέπεμψε «ένα σήμα στον πλανήτη και το σήμα έφτασε στον παραλήπτη απ’ τον οποίο ξεκίνησε όλη η προσωπική μου κοσμοθεωρία μου για το τι σημαίνει έρωτας».
Κείμενο το οποίο αξίζει να διαβαστεί από όλους και ειδικά από όσους χρησιμοποιούν την τελετή έναρξης του 2004 για να πυροδοτήσουν μίσος για όσα εκείνοι θεωρούν προσβολή στα αγνά χριστιανικά ή αρχαιοελληνικά, ανάλογα με την συζήτηση ήθη. Στο ίδιο μήκος κύματος συμπερίληψης, για πρώτη φορά στην ιστορία της αναβίωσης των Ολυμπιακών αγώνων απο το 1900, οπου επετράπη επίσημα η συμμετοχή γυναικών στα αγωνίσματα για πρώτη φορά, η συμμετοχή αθλητριών βρίσκεται σε επίπεδο 50%. Ένα αδιαμφισβήτητα μεγάλο βήμα μπροστά, που όμως ίσως να μην αρκεί από μόνο του ώστε να διεκδικήσει η φετινή διοργάνωση χρυσό μετάλλιο ειρήνης και ισότητας.
Οι Ολυμπιακοί αγώνες, η γιορτή της ειρήνης που στην αρχαιότητα φαίνεται να σταματούσε πολέμους, σήμερα κινείται σε 2 ταχύτητες. Από την μία η απουσία Ρωσικής αποστολής, από την άλλη ο σημαιοφόρος της αποστολής του Ισραήλ που μερικές μέρες πριν την έναρξη της διοργάνωσης υπέγραφε χαμογελώντας οβίδες με προορισμό την Γάζα. Αντίστοιχα, από την μία συμπερίληψη, αποδοχή και ο Διόνυσος της αγάπης που προαναφέρθηκε, από την άλλη η απαγόρευση του χιτζάμπ για τις αθλήτριες της Γαλλικής αποστολής.
Θα πρέπει να γίνει κατανοητό και ευρέως αποδεκτό κάποια στιγμή ότι το «no politica», ειδικά σε διεθνείς διοργανώσεις δεν υφίσταται. Κάθε κίνηση, κάθε απόφαση, κάθε μικρή ή μεγάλη παράλειψη ή συμπερίληψη έχει σημασία.
Ειδικά σε μια περίοδο που ο φασισμός βρίσκεται «ante portas», κατι το οποίο οι Γαλλία ξέρει πάρα πολύ καλά, ανά τον κόσμο ξεσπούν βίαιες εξεγέρσεις εναντίον απολυταρχικών κυβερνήσεων και κινήματα για το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και της επιλογής της έκφρασης της πίστης μέσω της ενδυμασίας, σε μια διοργάνωση στην οποία η ομάδα των μεταναστών αριθμεί περισσότερα μέλη από ποτέ, που υπάρχουν ενεργά πολεμικά μέτωπα με τις εχθροπραξίες να εξελίσσονται όχι μόνο με αμείωτη αλλά με αυξανόμενη ένταση και υπάρχει τουλάχιστον μια γενοκτονία εν εξελίξει, το no politica όχι μόνο δεν υφίσταται, γίνεται ξεκάθαρη πολιτική θέση. Συνήθως συνενοχής. Γιορτή ειρήνης άλλωστε χωρίς ειρήνη δεν υφίσταται.
Μέχρι λοιπόν το «ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα» να γινει πράξη για όλους, είτε λαούς είτε κοινότητες η αγαπημένη Marianne, η «Ελευθερία που οδηγεί τον λαό» αλλάζει την σημαία της. Όχι μόνο για την Παλαιστίνη, αλλά για κάθε Παλαιστίνη. Για κάθε λαό, κοινωνική ομάδα ή άτομο που αγωνίζεται για την ελευθερία, την αναγνώριση και το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Για την ειρήνη και την αγάπη σε όλες τις μορφές της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου