Λίγους μήνες πριν κερδίσει τις εκλογές του 2019 και γίνει πρωθυπουργός, ο Κυριάκος Μητσοτάκης φιλοτεχνούσε το «φιλολαϊκό» του πρόσωπο. Σε δύο καλά οργανωμένες εκδηλώσεις προσπάθησε να κερδίσει ψήφους εκεί που παραδοσιακά υστερεί η ΝΔ: στον κόσμο της εργασίας, στους μισθοσυντήρητους και μεροκαματιάρηδες. Εκ του(εκλογικού) αποτελέσματος, αποδείχτηκε ότι τα κατάφερε, αφού ένα σημαντικό κομμάτι τους προσήλθε στην κάλπη της ΝΔ.
Ο τότε αρχηγός της υποσχέθηκε «περισσότερες και καλύτερες δουλειές», «προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων», ακόμα και …διανομή κερδών των επιχειρήσεων σ’ αυτούς, με κίνητρα που θα έδινε το κράτος.
Τι από αυτά υλοποιήθηκε στα σχεδόν δύο χρόνια που μεσολάβησαν από τότε; Η πρώτη και απλή απάντηση είναι «τίποτα, γιατί ήρθε η πανδημία και ανέτρεψε τα πάντα». Η απάντηση είναι πειστική. Όμως, από την άλλη, η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν σταμάτησε να καταθέτει, εν μέσω πανδημίας, νομοσχέδια που πλήττουν καίρια τα εργασιακά δικαιώματα, τα οποία-κατά τα άλλα- ο νυν πρωθυπουργός ήθελε τότε να «προστατεύσει». Ένα τέτοιο νομοσχέδιο είναι αυτό που έφερε ο νέος υπουργός Εργασίας, (αυτο)προβαλλόμενος και ως μέγας μεταρρυθμιστής, Κωστής Χατζηδάκης, το οποίο συζητείται και ψηφίζεται αυτές τις μέρες.
Δεν έχει πλέον ιδιαίτερη σημασία να επαναλάβουμε τι είδους «μεταρρύθμιση» επιφέρει-ακριβέστερα, νομιμοποιεί- στις εργασιακές σχέσεις: το οκτάωρο γίνεται λάστιχο, οι υπερωρίες δεν θα πληρώνονται, η διευθέτηση του χρόνου εργασίας θα γίνεται-και με τη βούλα του νόμου πλέον- όπως θέλει ο εργοδότης μέσω των ατομικών συμβάσεων κ.α. Ο κ. Χατζηδάκης, υπουργός του κ. Μητσοτάκη, τα εμφανίζει όλα αυτά ως «μεταρρυθμίσεις», την ώρα που ο κατώτατος (νόμιμος) μισθός είναι 650 ευρώ, το ημερομίσθιο κάτι λιγότερο από 30 ευρώ, αλλά στην αγορά «σαρώνουν» τα «τετρακοσάρια» και η «μαύρη» εργασία. Φυσικά, ουδείς από αυτούς τους «μεταρρυθμιστές» έχει νιώσει ποτέ στο πετσί του πώς είναι να ζεις με τέτοιους μισθούς και μεροκάματα.
Αλλά ας το αφήσουμε κι αυτό. Και ας δούμε τι θα συνέβαινε αν ο Χατζηδάκης ήταν υπουργός (όχι του Μητσοτάκη, αλλά) του… Μπάιντεν! Παραδοξολογία; Ασφαλώς. Όμως, μια που όλα τα άλλα έχουν χιλιοειπωθεί, ας κάνουμε αυτήν την αυθαίρετη υπέρβαση. Ο Μπάιντεν, λοιπόν, ο πρόεδρος της μήτρας του καπιταλισμού, θα έλεγε στον υπουργό του: «Το πρώτο πράγμα που έχεις να κάνεις είναι να αυξήσεις τους μισθούς των εργαζομένων και δη των χαμηλότερα αμειβόμενων».
Ναι, δεν είναι πλάκα. Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ είπε τις προάλλες κάτι που προκάλεσε έκπληξη: «Η Γουόλ Στριτ δεν έχτισε την Αμερική. Την έχτισε η μεσαία τάξη. Και τη μεσαία τάξη την έχτισαν τα εργατικά συνδικάτα».
Ο Μπάιντεν, λοιπόν, θέλει να πάει το ωρομίσθιο στα 15 δολάρια (προσοχή, το ωρομίσθιο, όχι το ημερομίσθιο). Αν τα καταφέρει, θα είναι μια (μικρή) επαναστατική μεταρρύθμιση (χωρίς εισαγωγικά). Ο Μπάιντεν υμνεί το ρόλο των συνδικάτων στην πορεία της Αμερικής προς την κορυφή του κόσμου.
Ο Μητσοτάκης και ο Χατζηδάκης δεν ενδιαφέρονται για πραγματικές μεταρρυθμίσεις, που θα ανεβάσουν το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων. Αυτά ήταν προεκλογικά φούμαρα προς άγραν ψήφων. Σήμερα κάνουν μεταρρυθμίσεις (με τριπλά εισαγωγικά) που δεν αγγίζουν τον πυρήνα των αναγκών των ανθρώπων του μόχθου. Το αντίθετο, κάνουν νόμο του κράτους τις από ετών απαιτήσεις του ΣΕΒ για πλήρη ασυδοσία στην αγορά εργασίας, με τον εργαζόμενο υπό τη δαμόκλειο σπάθη του «συμμορφώνεσαι ή απολύεσαι». Και με το νόμο πλέον.
Good morning, κύριε Μπάιντεν. Καληνύχτα στους δικούς μας ντεμέκ μεταρρυθμιστές. Αλίμονο στον κόσμο της εργασίας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου