Όλγα Μοσχοχωρίτου
Μάθημα: Συνταγματικό Δίκαιο
Θέμα εργασίας: Η διάκριση των εξουσιών
Κάθε πρωτοετής φοιτητής/φοιτήτρια της Νομικής εξετάζεται εμβριθώς εάν γνωρίζει καλά το παρακάτω βασικό άρθρο του Συντάγματος:
Άρθρο 26: (Διάκριση των εξουσιών)
1.H νομοθετική λειτουργία ασκείται από τη Bουλή και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.2. H εκτελεστική λειτουργία ασκείται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και την Kυβέρνηση.3. H δικαστική λειτουργία ασκείται από τα δικαστήρια· οι αποφάσεις τους εκτελούνται στο όνομα του Eλληνικού Λαού.
Η διάκριση των εξουσιών μεταξύ εκτελεστικής, νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας, συνιστά μια θεμελιώδη έννοια της σύγχρονης δυτικής Δημοκρατίας. Η νομοθετική εξουσία έχει την αρμοδιότητα ψήφισης των νόμων του Κράτους, η εκτελεστική εξουσία έχει την ευθύνη να ασκεί τη διακυβέρνηση του κράτους και να εκτελεί τους νόμους, ενώ η δικαστική εξουσία έχει την ευθύνη να ερμηνεύει τους νόμους και να θέτει όρια στην αυθαίρετη άσκηση της εκτελεστικής λειτουργίας. Σε ένα σύνηθες σχήμα η εκτελεστική εξουσία αντιστοιχεί στην Κυβέρνηση (Πρόεδρος, Πρωθυπουργός, Υπουργικό Συμβούλιο, δημόσια διοίκηση), η νομοθετική εξουσία στη Βουλή και η δικαστική εξουσία στα δικαστήρια.
Εάν δε ήσουν φοιτητής/φοιτήτρια της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθήνας κατά την πρώτη δεκαετία της μεταπολίτευσης και είχες Καθηγητή σου τον Γεώργιο Κασιμάτη, η εν περιλήψει ως ανωτέρω ανάλυση του άρθρου 26, το πολύ - πολύ να βαθμολογιόταν με ένα 6 επιεικώς.
Η πιο πάνω συνταγματική πρόβλεψη συμπληρώνεται ως γνωστόν με τόνους θεωρητικών αναλύσεων διεθνών και εγχωρίων σχετικά με την Τέταρτη Εξουσία που είναι τα ΜΜΕ (Τύπος ηλεκτρονικός, έντυπος και πλέον και διαδικτυακός) που υποτίθεται ότι ρόλος του είναι να ελέγχει την προαναφερόμενες τρεις συνταγματικές εξουσίες…
Υποτίθεται λοιπόν ότι οι Δημοκρατίες Δυτικού τύπου είχαν εφεύρει τη μαγική συνταγή της εύρυθμης λειτουργίας της κοινωνίας και οι θεσμοί είναι αυτοί που λειτουργώντας διακριτά και εξισορροπητικά εγγυώνται την κοινωνική συνοχή και πρόοδο ενός εκάστου πολίτη.
Με αυτήν την υπεροχή τους υποτίθεται ότι αντιμετώπισαν την κομμουνιστική απειλή του 20ου αι., και επιβεβαιώθηκαν με την πτώση του τείχους και την κατάρρευση των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Πολύ ωραίο το παραμύθι βεβαίως, αλλά έχει πολλούς δράκους.
Από τις αρχές του 21ου αι., άρχισαν οι διανοούμενοι να μιλούν για την «μεταδημοκρατία», προσπαθώντας να τυποποιήσουν μία πολιτική που άρχισε να διαμορφώνεται με την επέλαση της παγκοσμιοποίησης των καπιταλιστικών αγορών, προϊόντων, χρήματος και φυσικά χρήσης του εργατικού δυναμικού.
Το όνομα Βρετανού κοινωνιολόγου Κόλιν Κράουτς έχει συνδεθεί με την έννοια της «μεταδημοκρατίας». Στο βιβλίο του με αυτό τον τίτλο («Μεταδημοκρατία», Εκκρεμές, 2006) ο Κράουτς ανέλυε κριτικά την ολιγαρχική παρέκκλιση των σύγχρονων δημοκρατιών. Στη γλώσσα μας κυκλοφορεί επίσης το έργο του «Ο περίεργος μη θάνατος του νεοφιλελευθερισμού» (Εκκρεμές, 2014).
Όμως και αυτού του τύπου οι σοσιαλδημοκρατικές προσεγγίσεις, αποδεχόμενες την παγκοσμιοποίηση ως «φυσικό» φαινόμενο της εξέλιξης, αγκιστρώνονταν σε υποτιθέμενους «δημοκρατικούς» υπερεθνικούς θεσμούς, όπως η ΕΕ, το ΔΝΤ, ο ΟΟΣΑ, η Παγκόσμια Τράπεζα κ.λπ., οι οποίοι καλούνται να βάλουν τάξη στο χάος.
Στην πραγματικότητα θεωρητικά ισχύουν όλα τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά τα κέντρα απόφασης, εθνικά και κυρίως υπερεθνικά, δεν μπορούν να υποβληθούν στον έλεγχο των πολιτών.
Οι αποφάσεις που αφορούν τη ζωή και το θάνατο των κοινωνιών, παίρνονται με κλειστές θύρες, έξω από τον έλεγχο των υποτιθέμενων «συνταγματικών θεσμών».
Η δημοκρατία παύει να υπάρχει στο κατώφλι των χώρων όπου παίρνονται οι πιο σοβαρές αποφάσεις για την οικονομία και τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.
Μιλάμε δηλαδή για πολιτικά καθεστώτα στα οποία η δημοκρατία, η οποία παραμένει μια «εθνική» υπόθεση, είναι όλο και περισσότερο ατροφική.
Η δεκάχρονη οικονομική κρίση και η επιτροπεία της χώρας μας από το ΔΝΤ και την ΕΕ, άνοιξε δια παντός την κουρτίνα και φάνηκε όλος ο ζόφος που ακολουθεί τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό.
Αυτό το σημείωμα δεν έχει στόχο να αναμασήσει τις γνωστές καταστροφές στην κοινωνία και τους ανθρώπους της χώρας μας, ούτε τον εξευτελισμό που υπέστησαν τα παλαιά και νέα κόμματα εξουσίας, δεξιά, σοσιαλδημοκρατικά, «αριστερά» ή ακόμα και τις πολιτικές αναπηρίες των κομμάτων κομμουνιστικής αναφοράς.
Έγινε πασιφανές ότι γίναμε θεατές της διαμόρφωσης ενός νεοφεουδαλικού κράτους, με τις οικονομικές ελίτ να μην κρατούν πια ούτε τα προσχήματα, να εκπροσωπούνται απευθείας στο κράτος από υπαλλήλους τους, οι δε θεσμοί να αρνούνται και τον στοιχειώδη όρο ύπαρξής τους, ήτοι να μην προσπαθούν πια να εξισορροπήσουν αντιτιθέμενα κοινωνικά, ταξικά και άλλα συμφέροντα, προς όφελος του γενικού συστήματος, παρότι αυτό κλονίζεται συθέμελα.
Η νέα και παλαιά αριστοκρατία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, μπορεί να ταΐζει νεοφασιστικά στόματα για να τα κρατά σε εγρήγορση για ώρα ανάγκης, αλλά δεν χρειάζεται πλέον μια δικτατορία για να ασκήσει την εξουσία της.
Ταυτόχρονα, ίσως και με καταλύτη την σύγχρονη πανδημία και τα περιοριστικά μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης, ήλθαν βίαια στο προσκήνιο όλες οι βαθιές εκφυλιστικές παθογένειες μιας κοινωνίας σε σήψη.
Μιας κοινωνίας που τμήματά της δείχνουν να έχουν εξαντλήσει τα αποθέματα αποδοχής, αλληλεγγύης, ομορφιάς, φιλοξενίας, ψυχικής ευγένειας που συντηρούσε ακόμα και μέσα στα δύσκολα αυτά τελευταία χρόνια.
Σα να σώθηκαν όσα είχε συσσωρεύσει και διατηρήσει από τους καιρούς τους πιο γόνιμους που πέρασαν.
Έτσι ήρθαμε αντιμέτωποι με την πραγματικότητα των 17 γυναικοκτονιών μέσα σε ένα έτος, είδαμε πρόσωπα κύρους και ευρείας αποδοχής να κατηγορούνται για βιασμούς, είδαμε να δολοφονείται ένας δημοσιογράφος του αστυνομικού ρεπορτάζ, αστυνομικούς σε εγκληματική οργάνωση διακίνησης ναρκωτικών, γυναικών και άλλων παράνομων πράξεων σε συνέργεια με δημόσιους λειτουργούς.
Είδαμε να λυντσάρεται κυριολεκτικά ένας νέος άνθρωπος στο δρόμο και οι αστυνομικοί να τον σκοτώνουν στο ξύλο, με τη συνέργεια των παρακείμενων εμπόρων.
Είδαμε τα ΜΑΤ και οι μονάδες ΔΙΑΣ να ασχημονούν σε βάρος νέων, να εισβάλλουν σε σπίτια, να σκοτώνουν νεαρά παιδιά σε επιχείρηση καταδίωξης, να, να, να …
Ένας σκέτος εφιάλτης…
Και οι περισσότεροι από αυτούς τους επώνυμους εγκληματίες να συναγελάζονται και να καλύπτονται από ανθρώπους της εξουσίας!
Τελευταία, ήρθε στην επιφάνεια η περίπτωση γνωστού ανώτερου δικαστικού του ΣτΕ, ήτοι του ανώτατου Διοικητικού Δικαστηρίου της χώρας που εμπλέκεται σε χρήση τουλάχιστον κοκαΐνης και συνεύρεση με νεαρά άτομα του ιδίου φύλου.
Παρά την προσπάθεια των ΜΜΕ να «θάψουν» κυριολεκτικά την υπόθεση, ο κόσμος του διαδικτύου την διέδωσε.
Δεν ενδιαφέρει το παρόν σημείωμα καθόλου η αστυνομική πλευρά του θέματος παρά μόνο η κοινωνικοπολιτική.
Και δεν θα πάρει το μέρος των «αριστερών δικαιωματιστών» που ούτε λίγο ούτε πολύ έγραψαν «ότι δεν είναι έγκλημα να παίρνει κανείς κοκαΐνη, ούτε να συνευρίσκεται με όποιον θέλει, εφόσον δεν είναι ανήλικος»!
Θα σημειώσω απλώς ότι μας ενδιαφέρει από την πλευρά της υποκρισίας της εξουσίας, των θεσμών και των ανθρώπων που την υπηρετούν.
Διότι άνθρωποι με τέτοιες «ιδιαιτερότητες» είναι πολύ βολικοί στο να γίνονται εκβιάσιμοι, οπότε και χειραγωγήσιμοι από την ΑΛΛΗ, ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.
Και να αποτελεί τον εκτελεστικό της βραχίονα.
Όπως άλλωστε εύκολα διαπιστώνει κανείς από τις αποφάσεις που έχει εκδώσει το συγκεκριμένο δικαστήριο για υποθέσεις μεγάλου κοινωνικού ενδιαφέροντος.
Ταυτόχρονα, η Δικαστική Εξουσία είναι αυτή που θα «λιώσει» κυριολεκτικά το φτωχό «πρεζόνι», το φτωχό «κλεφτρόνι», τον φτωχό «αλλοδαπό», τον αδύναμο και ανίσχυρο!
Για τα πρόσωπα της τηλεόρασης και τα προβεβλημένα της στελέχη η τελευταία υπόθεση που ήρθε το φως και αφορά στο Στάθη Παναγιωτόπουλο και την εκδικητική του πορνογραφία ή σωστότερα για την σεξουαλική κακοποίηση μέσω διαδικτύου, ήτοι για αυτά τα φοβερά εγκλήματα που διέπραξε ο κ. «Ράδιο Αρβύλα» ή «Ράδιο Τσόντα», θα γράψω ότι αποτελεί τον καθρέφτη τους και όχι μια παρέκκλιση.
Η ιδιωτική τηλεόραση από τη δεκαετία του 1990 έως σήμερα συνέβαλε τα μάλα στην εκπόρνευση θεσμών, λειτουργιών και μέρους της κοινωνίας και κυρίως τους νέους εκείνης της πρώτης δεκαετίας της δήθεν «ελεύθερης τηλεόρασης».
Τους αξίζει μόνο το «OFF» του τηλεχειριστηρίου, για να δανειστώ μια «κάκιστη» ιδέα των επικοινωνιολόγων του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για καλό σκοπό.
Επομένως η σύμφυση κι αλληλοκάλυψη των συνταγματικών θεσμών, η ματαίωση και άρνηση του ρόλου για τον οποίο το Σύνταγμα τους καθιέρωσε, ένα σύνταγμα που πλέον αποτελεί τροχοπέδη για την καπιταλιστική ανάπτυξη, επιτείνει την κοινωνική παθογένεια και τη σήψη.
Πραγματικά το «ψάρι βρωμάει από το κεφάλι».
Φυσικά αυτή η κρίση γεννά και κοινωνικά αντισώματα.
Από την αντι-πληροφόρηση που χρησιμοποιεί τις νέες τεχνολογίες για να ξεπεράσει τους σκοπέλους της κρατικής λογοκρισίας (διότι περί αυτού πρόκειται) μέχρι αντι-θεσμούς άτυπους που γεννά η κοινωνία για να επιβιώσει συλλογικά.
Διότι αρχίζει να γίνεται φανερό ότι αν δεν σωθούμε συλλογικά, είτε πρόκειται για την υγειονομική κρίση, είτε την κλιματική, είτε την περιβαλλοντική είτε την οικονομική, δεν θα σωθούμε ούτε ατομικά.
Το όνομά μας δεν βρίσκεται στους καταλόγους της «Κιβωτού του Νώε» τους!
Πηγή: Kommon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου