Έλενα Ακρίτα: Όταν η μνήμη συναντά την εξουσία

Όταν αφιερώνεται το “Της Αγάπης Αίματα” στην εξουσία, η μνήμη αντιστέκεται· ανήκει σε όλους, όχι στους λίγους

Newsroom

Ο Μίκης Θεοδωράκης έγινε βουλευτής του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ο Οδυσσέας Ελύτης ήταν δεξιός αστός στήριζε τον Αντώνη Σαμαρά. Και; Για πες. Και τί έγινε; Δικό τους είναι το Αξιον Εστι; Ναι, στ’ αλήθεια το φέρανε από το σπίτι τους αλλά ανήκει σε όλους μας. Η επιλογή της Μαρίας Φαραντούρη να αφιερώσει το «Της Αγάπης Αίματα» στην υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη είναι κατακριτέα, το λιγότερο. Γιατί αυτό δεν είναι ένα οποιοδήποτε τραγούδι. Είναι ο ήχος της μνήμης, το αποτύπωμα μιας εποχής βασανισμών, φυλακών, εξοριών.

Όταν ένα τέτοιο τραγούδι αφιερώνεται στην υπουργό που έχει ταυτιστεί με σκιές, σκανδαλώδεις διαχειρίσεις και με την πιο κραυγαλέα θεσμική αλαζονεία, τότε έχουμε μπροστά μας μια βίαιη αντιστροφή νοήματος. Ή τουλάχιστον μια απόπειρα αντιστροφής. Γιατί εδώ το ζήτημα δεν είναι αν μια καλλιτέχνις έχει δικαίωμα να αφιερώσει ένα τραγούδι όπου εκείνη επιλέγει· φυσικά και έχει και κρίνεται γι’ αυτό. Το κρίσιμο είναι ότι η τέχνη, ιδιαίτερα όταν φέρει τόσο έντονο πολιτικό φορτίο, μπορεί να απογυμνωθεί από το συμβολισμό της. Η Φαραντουρη, αυτή η μεγάλη φωνή, ανέκαθεν ήταν ερμηνεύτρια όχι αγωνίστρια. Μην τα μπερδεύουμε, δεν είναι ούτε η Λούξεμπουργκ, ούτε η Πασιοναρια. Μια σπουδαία τραγουδίστρια που μικρό κορίτσι συνάντησε τον Μίκη, τον άνθρωπο που θα της άλλαζε το αύριο της με στρατευμένα μουσικά έργα σαν το Αξιον Εστι, την Κατάσταση Πολιορκίας, το Κάντο Χενεραλ.

Έτσι λοιπόν εκείνη τη νύχτα του Αυγούστου στη Μικρή Επίδαυρο, η απόπειρα να μετατραπεί το συλλογικό μας ασυνείδητο σε εργαλείο πολιτικής νομιμοποίησης, έσπασε τα μούτρα της. Η μνήμη δεν ανήκει ούτε στη Φαραντουρη, ούτε στη Μενδώνη. Η μνήμη είναι δικιά μας κι αν γουστάρουμε της βάζουμε φωτιά και την καίμε. Αν όχι, της κλείνουμε το στόμα με χίλια φιλιά και την κρεμάμε σε εικονοστάσι σαν φυλαχτό. Ας μην ανησυχούμε λοιπόν κι ας μη χαλάμε καρδιές μας. Σιγά μωρέ. Σιγά μην λησμονηθεί εν μια νυκτί ο εθνικός μας λυγμός. Σιγά μην ακυρωθεί το συλλογικό μας ασυνείδητο από τη Φαραντουρη και τη Μενδώνη. Σιγά τα αίματα. Της αγάπης εν προκειμένω.

www.rosa.gr