Η Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του ογδόντα, το μικρό Βερολίνο των Βαλκανίων που ξεκλείδωσε ήθη και συνειδήσεις, επιβιώνει ως ομιχλώδης θρύλος.
Χρήστος Ξανθάκης
Όπω το κόβω εγώ, δυο δεκαετίες άξιζε να είσαι πιτσιρικάς στο δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα: Τη δεκαετία του εξήντα στην Αθήνα και τη δεκαετία του ογδόντα στη Σαλονίκη.
Την πρώτη δεν την έζησα και δεν θα μπορούσα να τη ζήσω αφού γεννήθηκα το ’64, εξ όσων διαβάζω, ωστόσο, τέτοια άνοιξη και τέτοια φουρτούνα πολιτική, πολιτιστική, κοινωνική δεν είχε βιώσει άλλη φορά ο τόπος.
Αυτό που γουστάρουν, δηλαδή, οι έφηβοι και οι μετέφηβοι, να βράζουν όλα, να γίνεται χαμός, να σείεται το σύμπαν απ’ το πρωί ως το βράδυ κι απ’ το βράδυ ως το πρωί.
Μπερεκέτι και πολύ ταιριαστό με την ορμόνα που ξεχειλίζει!
Τη Σαλονίκη των έιτιζ, πάλι, με αξίωσε ο Θεός (ή έστω ο Λουξ Ιντίριορ) να της ρουφήξω το μεδούλι ως το τελευταίο μόριο. Κι άξιζε τον κόπο, πιστέψτε με άξιζε τον κόπο, όσο κι αν κινδύνευε κανείς να ντελαπάρει από στιγμή σε στιγμή.
Τότε άρχιζε, βλέπετε, η εποχή των απολαύσεων για το σύνολο των Ελλήνων και Ελληνίδων και όχι μόνο για εκείνους κι εκείνες που διέθεταν ένα σκασμό γκαφρά κι ένα πάκο πιστοποιητικά.
Μπλα, μπλα, μπλα διάχυση της ελίτ, μπλα, μπλα, μπλα εκδημοκρατισμός του πόθου, συρέτε καλύτερα σε κάναν αριστούχο κοινωνικών επιστημών να σας τα βάλει στη σειρά, εδώ μιλάει το «λίαν καλώς» του Φυσικού!
Του οποίου Φυσικού κόντεψα να μην πάρω ποτέ το πτυχίο, έτσι όπως ξεχνιόμουνα με τις βδομάδες στη συμπρωτεύουσα (τι καταραμένος όρος…), χαμένος στα κορίτσια, στα ποτά και στα ξενύχτια.
Τσιγάρα όχι, δεν τον γουστάρω τον συγκεκριμένο διάολο κι όσο για τα «γελαστά» ακολουθούσα πάντοτε τη συμβουλή του προέδρου Μπιλ: Ρούφα, αλλά μην το κατεβάζεις!
Για να φαντασθείτε τι ζημιά μας είχε κάνει η Σαλονίκη, όταν το ’88 έπιασα δουλειά στον Top FM του ΔΟΛ ύστερα από κάνα μηνάκι πεθύμησα να το σκάσω για κάνα δεκαήμερο Θερμαϊκό.
Κι όταν κατάλαβα ότι δεν μπορούσα πια να αλητεύω απ’ το Βαρδάρη ως το Ντεπώ κι απ’ τη Σταυρούπολη ως την Άνω Πόλη, κόντεψα να μείνω στον τόπο. Πρέπει να ήταν το μεγαλύτερο πλήγμα του έως τότε βίου μου, μαζί με την ήττα στο Γουέμπλεϊ…
Τέλος πάντων, να μην τα πολυλογώ, η Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του ογδόντα, το μικρό Βερολίνο των Βαλκανίων που ξεκλείδωσε ήθη και συνειδήσεις, επιβιώνει ακόμη ως ομιχλώδης θρύλος, κάπως σαν τα σίξτις στην Αμερική: Άμα ήσουν εκεί, δεν τα θυμάσαι κι άμα τα θυμάσαι δεν ήσουν εκεί!
Εκτός κι αν είσαι δημοσιογράφος γατόνι, όπως ο φίλος Νίκος Γουλιάς, που αφού έκαψε το Κορδελιό στα σαλονικιώτικα έιτιζ, μπήκε στον ίσιο δρόμο κι έκανε καριέρα τηλεοπτική.
Νέας γενιάς μαξιλάρια για πραγματική ξεκούραση στον ύπνο
Εργονομικό Μαξιλάρι
Το μωβ φως προσελκύει τα κουνούπια και παθαίνουν ηλεκτροσόκ
Hλεκτροσοκ στα κουνούπια
Αλλά τον έτρωγε το σαράκι να γράψει γι’ αυτή την αδιανόητη φαντασμαγορία, που δεν έχει σταματήσει να στοιχειώνει κόσμο και κοσμάκη. Αμ έπος, αμ έργον, λοιπόν, στρώθηκε στη δουλειά, μίλησε με εκατοντάδες ανθρώπους, επιτέθηκε σε ένα σωρό φωτογραφικά αρχεία και του προέκυψαν δύο τόμοι παρφαί:
Στη Θεσσαλονίκη των 80’s τόμος πρώτος 1980-1984 και στη Θεσσαλονίκη των 80’s τόμος δεύτερος 1985-1989.
Τα βιβλία διατέθηκαν μαζί με την εφημερίδα «Θεσσαλονίκη», έγιναν ανάρπαστα και τώρα το σκέφτεται το φιλαράκι να τα κυκλοφορήσει και σε έκδοση πιο παρφουμέ, με καλύτερο χαρτί και εκτύπωση.
Όχι ότι εκείνα που πήραμε μαζί με το φύλλο μας χάλασαν, χτύπησε η καρδούλα, αλλά νταξ τη θες και λίγο να γυαλίζει τη φωτό. Όπως γυάλιζαν κάποια ματάκια, ένα βράδυ στους Moot Point, ένα βράδυ με κρύο πολύ να σε περονιάζει, κι εσύ στην απογείωση να σπαταλάς με χάρη τη νεότητά σου.
Έχω ακόμη την κασέτα τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου