Το αποφάσισα. Εμπνεύστηκα, είδα, έμαθα, αποφάσισα. Το επόμενο (και πρώτο) βιβλίο μου θα έχει τίτλο «Διαλογίζομαι άρα υπάρχω». Ή αλλιώς: «Πώς να νιώσεις ανώτερος χωρίς να κάνεις απολύτως τίποτα». Θα ξεπουλήσει. Κι όταν ξεπουλήσει, την έκανα κι άμα με ξαναδούτε γράφτε μου! Οχι που θα βγάζω τ’ άντερα και τα σκώτια μου σε λέξεις, αποστρόφους και συντρόφους, με χίλιους τρόπους κι άλλους τόσους κόπους. Ούτε καν!
Είδα σας λέω - έμαθα! Οι φίλοι μου λένε ότι έχω αλλάξει ήδη. Οτι είμαι πιο ψύχραιμη, πιο αποστασιοποιημένη, πιο ήσυχη, σαν κάτι ευγενές να θαμποχαράζει μέσα μου, είπαν. Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως δεν τους μιλάω πια. Δεν έχουν υψηλή δόνηση. Τρώμε σε διαφορετικά ενεργειακά επίπεδα, πώς το λένε! Εγώ κάνω διαλειμματική νηστεία· αυτοί κάνουν μακαρόνια με κιμά. Εγω κάνω meditation center· αυτοί κάνουν Αργυρό, Κωνσταντίνο Αργυρό. Εγώ είμαι ζαμάν φου· αυτοί είναι «αμάν αφού!». Δεν πά’ να ’ναι και ζα μαμ πού; Εγώ έχω μάθει πια: η ευτυχία δεν βρίσκεται έξω. Βρίσκεται μέσα. Πιο βαθιά - εσωτερικά. Κάπου ανάμεσα στη σπλήνα και την αυτοϊκανοποίηση της χοληδόχου κύστης. Τη δεύτερη τη λειτουργώ στο φουλ!
Ολα ξεκίνησαν από μία παράσταση στην Επίδαυρο. «Α, δεν θα μείνουμε στο Λυγουριό. Αυτό είναι για τις τσοκαρίες. Θα πάμε σε ένα σέντερ, πολύ ιν και κουλ, που άνοιξε πρόσφατα εκεί κοντά» πετάει στην παρέα η Ματούλα. Γόνος η Ματούλα. Από αυτούς που σαν σε ρωτάνε «σε ποιο σχολείο πήγες» κι εσύ απαντάς «στο 7ο Λύκειο Περιστερίου», βραχυκυκλώνουν. Η απάντηση γι’ αυτούς είναι ανάμεσα σε Μωραΐτη, Αρσάκειο ή Αμερικανικό Κολλέγιο. Τι περιστερώνες και κοτέτσια τούς λες εσύ; Δεν καταλαβαίνουν, μάνα μου.
Αυτά είπε η Ματούλα και η παρέα συμφώνησε. Πήγα μαζί, γιατί μπορεί να μη μέναμε στο Λυγουριό, αλλά μου έταξαν γεύμα στου Λεωνίδα. Η συμφωνία έκλεισε... Το meditation center είχε ανοίξει πρόσφατα σε μια περιοχή που δεν την είχε ούτε ο χάρτης σχεδόν. Ενα πανέμορφο, ασύλληπτα μικρό ψαροχώρι έμελλε να μετατραπεί σε άντρο Ισραηλινών επενδυτών. Ηρθαν, αγόρασαν πανάκριβα από τους ντόπιους κάτι γκρεμίδια, άλλος κοντά στη θάλασσα, άλλος πιο ψηλά, και δημιούργησαν ένα μοντέλο αποικιοκρατίας με κοστούμι επενδυτή, που φέρνει την ανάπτυξη μέσω της... αναπνοής και 450 ευρώ τη βραδιά («Δεν αναπνέεις σωστά» μου πέταξε η Ισραηλίτισσα!).
Ο τυπάς έφτασε με τρία τζιπ στην παραλία, πήρε δεκάδες πέτρες, έτσι, για να στολίσει την πισίνα του και πήρε και τη βάρκα ενός ανθρώπου που δεν τη χρησιμοποιούσε μεν, την αγαπούσε δε. Τη βρήκε έξω από το σπίτι του, που ήταν κλειστό, και τη σούφρωσε! Και τα δύο αδικήματα είναι κλοπή και επιφέρουν ποινικές κυρώσεις. Ναι, και για τις πέτρες: «Οποιος επιφέρει στον αιγιαλό ή την παραλία οιαδήποτε μεταβολή χωρίς άδεια ή καθ’ υπέρβαση αυτής ή με άδεια που εκδόθηκε παράνομα, ανεξαρτήτως ζημίας ή βλάβης, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους και χρηματική ποινή. Αν η μεταβολή προκαλεί σημαντική οικολογική, περιβαλλοντική ή γεωμορφολογική διατάραξη ή βλάβη, τιμωρείται με ποινή φυλάκισης τουλάχιστον δύο ετών και χρηματική ποινή» λέει ο νόμος. Αυτός σήκωσε τη μισή παραλία, έβαλε πέτρες και βάρκα δίπλα στην πισίνα για ντεκόρ, και ο άνθρωπος που την έψαχνε, την είδε φάτσα φόρα στο site του center. Αλλά και τότε ακόμη, ο τυπάς δεν την έδινε πίσω! «Τι να την κάνεις;» του είπε. «Αφού δεν τη χρησιμοποιείς! Πες πόσα θέλεις τέλος πάντων».
Τι βάρκα - τι Γάζα. Αυτοί ξέρουν καλύτερα: η μικρή, παρθένα παραλία να γίνει υλικά για ντεκόρ πισίνας, η Γάζα να γίνει Μαϊάμι. Α, στο center των παμπλουταίων Ισραηλινών δεν δέχονται παιδιά. «Εχει πολλά ο πλανήτης. Κάποιοι τον αδειάζουν από δαύτα» - δεν άντεξα, το είπα (με εσωτερική εξαλλοσύνη μεγατόνων). «Πρέπει ν’ αποσυνδεθείς από την πραγματικότητα» μου αντέτεινε η Ισραηλίτισσα γιόγκα έξπερτ.
«Εδώ δεν έχει ν’ αγοράσεις αναμνηστικά - ακούς;». Εβαλα στη διαπασών το τραγούδι του ΛΕΞ και επέστρεψα σε μιαν άλλη Ελλάδα. Εκεί, που οι «φωταγωγοί μυρίζουν γιασεμί», οι παραλίες διεκδικούν τις πέτρες τους και οι παλιοί ψαράδες, τη βάρκα-σύντροφό τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου