Η δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου έγινε «Ο Δεκέμβρης του ΄08». Μετά ήρθαν τα συνθήματα. «Ο Δεκέμβρης δεν ήταν η απάντηση ήταν η ερώτηση». Το τι ήταν για τους ίδιους και τις ίδιες ο Δεκέμβρης, απαντούν στο Tvxs.gr, καλλιτέχνες, λογοτέχνες και υπερασπιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Δύο είναι οι τρόποι για να μιλήσεις για ένα γεγονός και να το αποτιμήσεις. Ο ένας είναι να μιλήσεις για το γεγονός αναφερόμενος μόνο στην εποχή που συνέβη. Ο άλλος είναι είναι η επιδραστικότητά του στον χρόνο, οι «καρποί» του. Κάποιες φορές το μήνυμα κακοφορμίζει, διαστρεβλώνεται και στην ουσία ακυρώνεται.
Κάποιες άλλες βρίσκει την δικαίωση που του αξίζει και κάποιες άλλες αισθάνεσαι πως είναι σαν να μην συνέβη ποτέ. Το τρίτο το απορρίπτω λόγω της πεποίθησής μου πώς τίποτα από ό,τι έχει συμβεί δεν είναι σαν να μην συνέβη ποτέ. Το δύσκολο είναι να αποτιμήσεις τα δύο πρώτα, για τα οποία πραγματικά δεν έχω απάντηση.
Η μαζική αντίδραση εκείνων των ημερών, ήταν η αντίδραση ενός ενστίκτου απέναντι στην βαρβαρότητα. Θεωρώ πως εκείνο που εξόργισε περισσότερο ήταν η προσπάθεια συγκάλυψής της δολοφονίας στην αρχή και αμέσως μετά η αήθης προσπάθεια δικαιολόγησής της.
Δηλαδή όταν ένα σύστημα επιχειρεί να σε πείσει πως η ορθή απάντηση της Πολιτείας απέναντι σε μια ομάδα δεκαπεντάχρονων – έστω με μολότοφ, κάτι όμως που δεν ισχύει για τον Αλέξανδρο - είναι το πιστόλι και η εκτέλεση, τότε μόνο να βρεθείς αμέσως απέναντι μπορείς, δεν σου αφήνουν άλλα περιθώρια αξιοπρεπούς αντίδρασης.
Το έκαναν μόνοι τους να φαίνεται σύγκρουση κόσμων. Μια συγγνώμη δεν έχουμε ακούσει. Άρα σε κάνουν να πιστεύεις πως δεν ήταν στιγμιαίο λάθος και η κακιά στιγμή αλλά επιλογή πολιτικής. Δεν έπρεπε να περιμένουν κάτι διαφορετικό στους δρόμους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου