Είναι τόσο ανεύθυνοι και καιροσκόποι που, για χατίρι του… λαγού (της εξουσίας), μπορεί να το κάνουν και αυτό: να καταγγείλουν τη Συμφωνία των Πρεσπών, με την ίδια παραπλανητική τακτική της μετάθεσης ευθυνών: Τότε (που υπεγράφη η συμφωνία) υπεύθυνος ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα, που ανακινήθηκε το ζήτημα, μετά τη δήλωση με… σκέτη «Μακεδονία» της νέας προέδρου της Βόρειας Μακεδονίας με τη σημαία του εθνικιστικού VMRO, υπεύθυνη είναι... η κ. Γκορντάνα Σιλιάνοφσκα-Ντάβκοβα, νομικός, πανεπιστημιακός και από την περασμένη Κυριακή πρόεδρος της Βόρειας Μακεδονίας.
Τεράστιο θέμα. Και… νεκρούς ανασταίνει, που λένε. Τουτέστιν… βρικόλακες. Εξ ου και ο τίτλος μου. Του Νίκου Εγγονόπουλου αυτός, που για να λέμε την αλήθεια, εμείς –εγώ τουλάχιστον– τον πρωτομάθαμε στις μπουάτ από τον Σαββόπουλο, κάπως παραλλαγμένο: «Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε», στον «Μπάλλο» του Σαββόπουλου. Εχει όμως ενδιαφέρον να μεταφέρω εδώ, μέρος έστω, από αυτούσιο τον Εγγονόπουλο, που δίνει, πιστεύω, την ατμόσφαιρα της διαρκώς υπ’ ανάφλεξη «μπαρουταποθήκης» των Βαλκανίων, τώρα που πάνε πάλι να μας ζώσουν τα «φίδια» του εθνικισμού και της εθνοκαπηλίας:
«…κι ενώ πέφτουνε κατακέφαλα/ τα πολεμικά σκεπάρνια/ και βουίζουν οι ρεματιές/ από τον όλεθρο της μάχης/ και τα τουφέκια πολεμικών αγίων/ακούγεται φωνή:/ “Μίρκο Κράλλη, τι ζητάς;/ εδώ δεν είναι παίξε γέλασε:/ εδώ είναι Μπαλκάνια”». («Ορνεον 1748»). Ο Μίρκο Κράλλη(ς) του Εγγονόπουλου –σε όσες αναζητήσεις έκανα, μην κάνουμε και τους έξυπνους· αυτή τη… διάκριση την αφήνω σε πιο… επαγγελματίες, που θα πω και γι’ αυτούς δυο λογάκια, λόγω χώρου, τη Δευτέρα– πρέπει να ταυτίζεται με τον Σέρβο ηγεμόνα, τέλη 14ου αιώνα, Κράλιεβιτς (που θα πει πρίγκιπας, ίσως και διάδοχος) Μάρκο Μρνιάβτσεβιτς (προφέρεται κατά βούλησιν…). Πρόσωπο που «κινείται» μεταξύ θρύλου και πραγματικότητας, ηρωοποιημένος για τους αγώνες του κατά των Οθωμανών, κυρίως στις νότιες σλαβικές περιοχές, εξελληνισμένος σε Μάρκο Κράλλη. Ολίγα περί εθνικισμού/εθνοκαπηλίας, τη Δευτέρα…
Τεράστιο θέμα. Και… νεκρούς ανασταίνει, που λένε. Τουτέστιν… βρικόλακες. Εξ ου και ο τίτλος μου. Του Νίκου Εγγονόπουλου αυτός, που για να λέμε την αλήθεια, εμείς –εγώ τουλάχιστον– τον πρωτομάθαμε στις μπουάτ από τον Σαββόπουλο, κάπως παραλλαγμένο: «Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε», στον «Μπάλλο» του Σαββόπουλου. Εχει όμως ενδιαφέρον να μεταφέρω εδώ, μέρος έστω, από αυτούσιο τον Εγγονόπουλο, που δίνει, πιστεύω, την ατμόσφαιρα της διαρκώς υπ’ ανάφλεξη «μπαρουταποθήκης» των Βαλκανίων, τώρα που πάνε πάλι να μας ζώσουν τα «φίδια» του εθνικισμού και της εθνοκαπηλίας:
«…κι ενώ πέφτουνε κατακέφαλα/ τα πολεμικά σκεπάρνια/ και βουίζουν οι ρεματιές/ από τον όλεθρο της μάχης/ και τα τουφέκια πολεμικών αγίων/ακούγεται φωνή:/ “Μίρκο Κράλλη, τι ζητάς;/ εδώ δεν είναι παίξε γέλασε:/ εδώ είναι Μπαλκάνια”». («Ορνεον 1748»). Ο Μίρκο Κράλλη(ς) του Εγγονόπουλου –σε όσες αναζητήσεις έκανα, μην κάνουμε και τους έξυπνους· αυτή τη… διάκριση την αφήνω σε πιο… επαγγελματίες, που θα πω και γι’ αυτούς δυο λογάκια, λόγω χώρου, τη Δευτέρα– πρέπει να ταυτίζεται με τον Σέρβο ηγεμόνα, τέλη 14ου αιώνα, Κράλιεβιτς (που θα πει πρίγκιπας, ίσως και διάδοχος) Μάρκο Μρνιάβτσεβιτς (προφέρεται κατά βούλησιν…). Πρόσωπο που «κινείται» μεταξύ θρύλου και πραγματικότητας, ηρωοποιημένος για τους αγώνες του κατά των Οθωμανών, κυρίως στις νότιες σλαβικές περιοχές, εξελληνισμένος σε Μάρκο Κράλλη. Ολίγα περί εθνικισμού/εθνοκαπηλίας, τη Δευτέρα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου