Θα γεμίσουν πάλι οι τοίχοι μας με φωτογραφίες απόκοσμες, με κίτρινους και πορτοκαλένιους ουρανούς Μα κανείς μετεωρολόγος δεν θα μας μιλήσει για μια άλλη σκόνη που δεν την φέρνει ο Σιμούν απ’ τη Σαχάρα. Εκείνη την κατοικίδια, που την κυνηγούν νοικοκυρές, νοικοκύρηδες και παραδουλεύτρες, μα αυτή ολο και ξεγλιστράει από τις σκούπες και τα πανιά και θαμπώνει τα μπιμπελό και ξαπλώνει ανέμελη στα έπιπλα. Η Δημουλά την αφήνει να κάθεται σαν ακροάτρια που θα της αφηγηθεί υπαρξιακές αγωνίες.
«Εκείνες οι φορές
όπου πετάγεται το σώμα τρομαγμένο
νύχτα και ουρλιάζει Θε μου μικραίνω
θα τιναχτούν κι αυτές σαν σκόνη (…)
Μεταφέρεται ορατή σαν αέρας χοντρά αλεσμένος
να ξαναμπεί απ’ τ’ ανοιχτά παράθυρα
τους ανοιχτούς της νόμους.
Η ύπαρξή μας σπίτι της και μέλλον της».
ολοκληρο το ποίημα Σκόνη, της Κικής Δημουλά ΕΔΩ
Η Δημουλά κάθε μέρα συναντά τους Kansas και τραγουδάνε μαζί :
“Dust in the wind
All we are dust in the wind
Ξεγλιστράει ο χρόνος
Και όλα σου τα λεφτά δε θ' αγοράσουν ούτε λεπτό παραπάνω»
Η αρχαία σοφία των Ινδιάνων σμίγει με τον φιλοσοφικό στοχασμό για το αναπόφευκτο του θανάτου .Κι ετσι όπως είμαστε πλασμένοι από πηλό, προτού σκορπίσουμε σαν dust in the wind ας μιμηθούμε τα κύματα . “Κανένα δεν κρατά στο στήθος του κακία”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου