Χιλιάδες Χριστοί σταυρώνονται στο νησί του θανάτου. Σε χιλιάδες κεφάλια καρφώνονται αγκάθινα στεφάνια… Πάλι ήρθε λοιπόν η στιγμή, που χρειάζεται να πούμε αυτό που έλεγαν κι εκείνοι οι 6.000 που εξορίστηκαν στις 4 του Μάη στη Γυάρο: «Δεν δουλώνουμε, δεν υπογράφουμε»…
Σεμίνα Διγενή
Το ξημέρωμα της 4ης Μάη – μια τέτοια μέρα, πριν από 57 χρόνια – βρίσκει τη Γυάρο γεμάτη. Εκεί στον «Τάφο των ζωντανών», σ’ αυτό το άγονο, άνυδρο ξερονήσι, με τους αρουραίους, τους σκορπιούς, τα γαϊδουράγκαθα και τον δαιμονισμένο άνεμο, 9 μίλια ανατολικά της Σύρου, που από την αρχαιότητα χρησιμοποιήθηκε ως κάτεργο και τόπος εξόντωσης αντιφρονούντων, εκεί εκτοπίζονται εκείνη τη νύχτα πάνω από 6.000 αγωνιστές. Εκτός από κομμουνιστές και όσοι θεωρήθηκαν αριστεροί ή ύποπτοι για αντίσταση κατά του στρατιωτικού καθεστώτος. Στοιβάζονται στο στρατόπεδο, ανάμεσα στις δύο στοιχειωμένες, από τα βασανιστήρια, χαράδρες.
Ολη η Κόλαση σ’ ένα νησί
Αμέσως διαλύονται 280 πολιτικές, συνδικαλιστικές, πολιτιστικές, φοιτητικές κ.ά. οργανώσεις, ενώ κατάσχονται τα αρχεία και όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία. Η διαταγή δίνεται από τον αρχηγό του ΓΕΣ Οδυσσέα Αγγελή.
Ηδη από τις 26 Απρίλη έχουν μεταφερθεί στη Γυάρο οι πρώτοι 1.350 πολιτικοί κρατούμενοι, ενώ έχουν στηθεί και 10 Εκτακτα Στρατοδικεία.
4 μέρες μετά το Πάσχα, χιλιάδες Χριστοί σταυρώνονται στο νησί του θανάτου. Σε χιλιάδες κεφάλια καρφώνονται αγκάθινα στεφάνια.
Ομως εκείνοι μπόρεσαν να αντέξουν τα πάντα. Αντεχαν με το πείσμα αυτού που ξέρει πως έχει δίκιο, με την ακλόνητη πίστη στις ιδέες τους, μπόρεσαν ακόμα και να βαδίσουν πάνω στην πιο αγριεμένη θάλασσα.
Ξεπέρασαν τις 25.000 αυτοί που πέρασαν από τους «όρμους του τρόμου» και τα πειθαρχεία, που υπέστησαν το μαρτύριο του κουβαλήματος της πέτρας, της δίψας, τα μεσαιωνικά βασανιστήρια στα διάφορα απομονωτήρια του νησιού και στις 3 περιόδους λειτουργίας του, έως το 1974.
Κι αν τότε, τα πιο φωτεινά μυαλά της χώρας ανέβηκαν τον πιο εφιαλτικό Γολγοθά κι αν κάποιοι μαρτύρησαν κρεμασμένοι στη γνωστή «συκιά του Γλάστρα» ή χάθηκαν «σε άνιση μάχη κι αγώνα», εμείς σήμερα είμαστε εδώ για να αποδείξουμε πως όχι μόνο δεν ξεχνάμε και δεν συγχωρούμε κανέναν, αλλά και πως τίποτα δεν θα πάει χαμένο. Ούτε μια σταγόνα αίματος.
Η ανυποχώρητη πάλη και η θυσία τους δεν θα πάψουν στιγμή να εμπνέουν και να καθοδηγούν τους αγώνες.
Τον Μάη του 1967 ήταν η δεύτερη φορά που άνοιξε η Γυάρος και μάλιστα μέσα σε συνθήκες μεγάλης διεθνούς έντασης. Στη Μέση Ανατολή είχαν ανάψει φωτιές. Οι κρατούμενοι έμαθαν εκεί την είδηση του διορισμού του Μοσέ Νταγιάν στη θέση του αρχηγού των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων και το ξέσπασμα του «Πολέμου των 6 Ημερών».
Αυτό το 2ο άνοιγμα έγινε, προφανώς, με βάση σχέδια που είχαν από καιρό καταρτιστεί. Οι πολλές χιλιάδες άνθρωποι, που μεταφέρθηκαν στη Γυάρο, συγκεντρώθηκαν από όλη την Ελλάδα και ένα μέρος τους ταξίδεψε με αρματαγωγό. Ηταν φανερό πως η συγκέντρωσή τους έγινε με στόχο τη δημιουργία και καλλιέργεια κλίματος υποταγής και με βάση καταλόγους, που είχαν επίσης συνταχτεί από πολύ καιρό.
Ανήλικοι πολιτικοί κρατούμενοι και δολοφονίες
Τι άλλο όμως είχε συμβεί τις προηγούμενες μέρες;Εχει δολοφονηθεί στον Ιππόδρομο του Φαλήρου ο κομμουνιστής ΕΑΜίτης και πρώην Μακρονησιώτης Παναγιώτης Ελής.
Εχουν κλειστεί στις φυλακές Βουλιαγμένης οι πρώτοι ανήλικοι (κάτω των 19 ετών) πολιτικοί κρατούμενοι Γιώργος Παπαπέτρος και Τάσος Λουκέρης.
Στο μεταξύ, η χούντα έχει διαλύσει και τα αστικά πολιτικά κόμματα.
Πάλι σε σκοτεινούς καιρούς ζούμε. Οι συνταγματάρχες αντικαταστάθηκαν από άλλου τύπου δυνάστες, με πολλά και διαφορετικά ονόματα, Ευρωπαϊκή Ενωση, επενδυτές, funds, τράπεζες, «κοράκια», τρομονόμους, Ταμεία Ανάκαμψης…
Παλαιότερα, όποτε κινδύνευαν τα κέρδη της εξουσίας, στήνονταν από τους τυράννους στρατοδικεία, εξορίες και εκτελεστικά αποσπάσματα.
Σήμερα φέρνουν: 13ωρη εργασία, δουλειά τις Κυριακές, συμβάσεις μηδενικών ωρών, δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα και συντάξεις πείνας, ακρίβεια σε όλα τα βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης, φοροληστεία, εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Παιδείας, στεγαστική κρίση, διάλυση ζωών και περιουσιών από τις φυσικές καταστροφές, φτωχοποίηση, εμπλοκή μας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους
Αντί για εκείνους τους ανεκδιήγητους κολονέλους, σήμερα έχουμε άλλου… προηγμένου τύπου, νταήδες.
Αυτούς με τα λευκά κολάρα και με θεό τους το χρήμα.
Αυτούς που όταν βλέπουν στη δράση μας κίνδυνο για την εξουσία και τα κέρδη τους, δεν διστάζουν να φτάσουν έως την πλήρη εξόντωσή μας.
Σε όλους αυτούς λέμε ότι δεν συμβιβαζόμαστε με τους πολέμους να μας κυκλώνουν. Οτι αρνούμαστε να στέλνουμε τα παιδιά μας φαντάρους στα πολεμικά σφαγεία του ιμπεριαλισμού και να βλέπουμε τη Μεσόγειο, αντί για θάλασσα ειρήνης, να γίνεται όλο και περισσότερο πεδίο ανταγωνισμών. Οτι δεν δεχόμαστε η χώρα μας να μετατρέπεται απ’ άκρη σ’ άκρη σε μια απέραντη αμερικάνικη βάση.
Δεν υπογράφουμε!
Πάλι ήρθε λοιπόν η στιγμή, που χρειάζεται να πούμε αυτό που έλεγαν κι εκείνοι οι 6.000 που εξορίστηκαν στις 4 του Μάη στη Γυάρο: «Δεν δουλώνουμε, δεν υπογράφουμε».
Κι αυτό θα ακουστεί δυνατά από όλους αυτούς που μπορούν να δουν ξανά μπροστά τους εκείνες τις στρατιές των βασανισμένων και των εκτελεσμένων του χτες, να ανασταίνονται.
Να ανασταίνονται, όχι ρακένδυτοι και γεμάτοι πληγές από τα βασανιστήρια, αλλά να ανασταίνονται ολοφώτεινοι, όμορφοι και αγέρωχοι, με καθαρά λευκά πουκάμισα, ξυρισμένοι και γελαστοί.
Μπορούν να τους δουν να πιάνουν από το χέρι τα παιδιά του σήμερα και να τα οδηγούν σε ένα μέλλον φωτεινό, με δικαιοσύνη και χωρίς εκμετάλλευση.
Αυτό έκαναν κι αυτό θα κάνουν πάντα. Αυτές οι Αναστάσεις είναι πλέον οι χρεώσεις τους.
Κι αν είναι μικρές ακόμα οι εστίες της αντίστασης, οι «πιστοί» του αγώνα διακρίνονται για τη συνέπεια στο όνειρο. Αυτή η αξία είναι δυνατή, παρούσα και ισχυρή κινητήρια δύναμη.
Μαζί τους αντιστεκόμαστε κι εμείς σε όλα όσα διαλύουν τις ζωές μας και κυρίως στη λήθη.
Αν κάποιοι θέλουν να κρύψουν πως η Ιστορία της κοινωνίας των ανθρώπων είναι η Ιστορία της ταξικής πάλης, εμείς αυτό θα το φωνάζουμε.
Κι αν η Ιστορία που διδάσκονται σήμερα τα παιδιά στη Γ’ Γυμνασίου, σταματά στο 1870, αποσιωπώντας 150 χρόνια εγκληματικής δράσης του καπιταλισμού – ιμπεριαλισμού, κι αν χρόνια τώρα γίνεται συστηματική προσπάθεια να διαγραφούν οι μαύρες σελίδες της ιστορίας από τη συλλογική μνήμη, εμείς – όλα όσα συνέβησαν – θα τα θυμόμαστε, θα τα σκαλίζουμε, θα τα συζητάμε και θα τα γράφουμε.
Λαός χωρίς μνήμη είναι λαός χωρίς μέλλον.
Γι’ αυτό είναι κάτι που δεν θα το υπογράψουμε ποτέ!
Καλό Πάσχα.
Κι αυτό θα ακουστεί δυνατά από όλους αυτούς που μπορούν να δουν ξανά μπροστά τους εκείνες τις στρατιές των βασανισμένων και των εκτελεσμένων του χτες, να ανασταίνονται.
Να ανασταίνονται, όχι ρακένδυτοι και γεμάτοι πληγές από τα βασανιστήρια, αλλά να ανασταίνονται ολοφώτεινοι, όμορφοι και αγέρωχοι, με καθαρά λευκά πουκάμισα, ξυρισμένοι και γελαστοί.
Μπορούν να τους δουν να πιάνουν από το χέρι τα παιδιά του σήμερα και να τα οδηγούν σε ένα μέλλον φωτεινό, με δικαιοσύνη και χωρίς εκμετάλλευση.
Αυτό έκαναν κι αυτό θα κάνουν πάντα. Αυτές οι Αναστάσεις είναι πλέον οι χρεώσεις τους.
Κι αν είναι μικρές ακόμα οι εστίες της αντίστασης, οι «πιστοί» του αγώνα διακρίνονται για τη συνέπεια στο όνειρο. Αυτή η αξία είναι δυνατή, παρούσα και ισχυρή κινητήρια δύναμη.
Μαζί τους αντιστεκόμαστε κι εμείς σε όλα όσα διαλύουν τις ζωές μας και κυρίως στη λήθη.
Αν κάποιοι θέλουν να κρύψουν πως η Ιστορία της κοινωνίας των ανθρώπων είναι η Ιστορία της ταξικής πάλης, εμείς αυτό θα το φωνάζουμε.
Κι αν η Ιστορία που διδάσκονται σήμερα τα παιδιά στη Γ’ Γυμνασίου, σταματά στο 1870, αποσιωπώντας 150 χρόνια εγκληματικής δράσης του καπιταλισμού – ιμπεριαλισμού, κι αν χρόνια τώρα γίνεται συστηματική προσπάθεια να διαγραφούν οι μαύρες σελίδες της ιστορίας από τη συλλογική μνήμη, εμείς – όλα όσα συνέβησαν – θα τα θυμόμαστε, θα τα σκαλίζουμε, θα τα συζητάμε και θα τα γράφουμε.
Λαός χωρίς μνήμη είναι λαός χωρίς μέλλον.
Γι’ αυτό είναι κάτι που δεν θα το υπογράψουμε ποτέ!
Καλό Πάσχα.
Αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη, ΠΣΚ 3-4-5/5/2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου