Βρισκόμαστε μπροστά σε μια πρωτοφανή πολιτική πραγματικότητα. Η κυβέρνηση μπορεί να χαρακτηριστεί, δίχως δυσκολία, ως ανενδοίαστος εκπρόσωπος της οικονομικής ελίτ. Ταυτόχρονα, αποδομεί τους θεσμούς του αστικού πολιτεύματος (Σύνταγμα, ανεξάρτητες αρχές, Δικαιοσύνη κ.ά.) και το κράτος πρόνοιας και ανάγει την άμεση και έμμεση βία ως τρόπο επίλυσης των όποιων προβλημάτων, αντί να προσπαθεί να αναιρέσει τα αίτια που τα προκαλούν. Ολα αυτά εις βάρος των πολλών και αδύναμων...
Παράλληλα υπουργοί και στελέχη της συμπεριφέρονται αναιδώς και προσβλητικά προς την κοινωνία. Ας θυμηθούμε μερικές περιπτώσεις. Ο απέραντα φλύαρος υπουργός, μεταξύ των άλλων αγενειών που έχει πει, είπε: Πόσο θα φάτε; 300 κιλά θα γίνετε; Ο παλαιόφιλός του ήθελε νεκρούς πρόσφυγες στα σύνορα. Αλλος υποδείκνυε να αγοράσουμε μικρό αρνί, για να αντιμετωπίσουμε την ακρίβεια. Νεοεισερχόμενος στην πολιτική ακούει ότι γυναίκα δεν τρώει για να πληρώσει τη ΔΕΗ και σχολιάζει: Υπάρχουν και μερικοί που έχουν φιλότιμο. Ο πρόσφατα μηδίσας πολιτικός αποκαλεί μπάζα τους ανθρώπους που έχασαν τα παιδιά τους όχι από μια φυσική καταστροφή αλλά από την αδιαφορία της κυβέρνησης που υπηρετεί. Αλλη αναδεικνύεται από τις ύβρεις που εκτόξευσε εναντίον του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ετερος δηλώνει απειλητικά πως, αν ζούσαν στον εμφύλιο με τον Αλ. Τσίπρα, θα πήγαινε από τα χέρια του. Νεοφερμένη υποψήφια δηλώνει πως για τα Τέμπη φταίμε όλοι. Δηλαδή κανείς. Ούτε ο αρμόδιος υπουργός.
Υπουργός της τάξης αθωώνει τον γιο του, που τον έπιασαν να παρανομεί. Καθηγητής και υπουργός ισχυρίζεται πως, αν είχαμε στην πανδημία περισσότερες ΜΕΘ, θα είχαμε και περισσότερους νεκρούς. Από κοντά και ο πρώτος τους, βεβαιώνει πως δεν έχει καμιά μελέτη (ενώ είχε) που να λέει ότι οι θάνατοι εκτός ΜΕΘ είναι περισσότεροι από εκείνους εντός ΜΕΘ. Αμφότεροι με ασχετοσύνη και θράσος ακυρώνουν την πάγια παγκόσμια ιατρική κατάκτηση και πρακτική των ΜΕΘ, για να δικαιολογήσουν την αναλγησία τους απέναντι στο πλήθος των νεκρών και να αποποιηθούν τις ευθύνες τους. Πρόσφατα, υπουργός ισχυρίζεται ότι είναι στη φύση των πραγμάτων η κακοποίηση γυναικών. Και από κοντά ο τσεκουράτος να δίνει τον τόνο με έπαρση και αναίδεια.
Ολα τα παραπάνω δείχνουν μια απέραντη και επιθετική περιφρόνηση προς το κοινωνικό σύνολο. Είναι απορίας άξιο γιατί υιοθετούν μια τέτοια συμπεριφορά. Πού στοχεύουν; Αυτά είναι τα «επιχειρήματά» τους; 'Η αυτό είναι το ήθος τους; Θέλουν μήπως να τρομοκρατήσουν έτσι; Λίγο ακόμη και θα έμοιαζαν με χαμαιτυπείο. Και όμως ψηφίζονται! Πώς μπορεί να ερμηνευτεί αυτό; Είναι μόνο η αδυναμία της αντιπολίτευσης; Είναι που μετά την κατάρρευση των μεγάλων αφηγήσεων οι άνθρωποι έμειναν δίχως προσδοκίες, δίχως μπούσουλα μετέωροι, ανασφαλείς και αβέβαιοι; Είναι που όλο και περισσότερο τα πράγματα γίνονται σύνθετα και πολύπλοκα, άρα και δυσερμήνευτα; Φαίνεται πως όλα τα παραπάνω ωθούν τους ανθρώπους προς τον συντηρητισμό και τη στοίχισή τους με τους ισχυρούς, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Με την εξουσία. Ετσι αισθάνονται πιο ασφαλείς; Οι αλλαγές τούς τρομάζουν και πολύ περισσότερο μετά την κατάρρευση του ανύπαρκτου που είχε ταυτιστεί με τον σοσιαλισμό και την Αριστερά. Το αποτέλεσμα είναι τα ζητήματα της δημοκρατίας, της ισότητας, της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης να τίθενται σε δεύτερη μοίρα.
Τα πράγματα για τις προοδευτικές δυνάμεις είναι δύσκολα και πολύ περισσότερο τώρα που τα βαμπίρ του φασισμού σηκώνουν κεφάλι. Η όποια στρατηγική ανασύνταξής τους θα είναι μακροπρόθεσμη και κοινωνικά πειραματική –βλέπε κοινωνικές και αλληλέγγυες επιχειρήσεις και όχι μόνο. Επίσης, στην οργάνωση, λειτουργία και δράση των συλλογικοτήτων τους θα πρέπει να προεικονίζεται το κοινωνικό τους όραμα. Το αντίθετο είδαμε τι τραγικά αποτελέσματα είχε. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου