Όχι, δεν χρειαζόμαστε «τριήμερο εθνικό πένθος» για την τραγωδία στα νερά της νότιας Πελοποννήσου. Όχι, δεν χρειάζεται να αναβάλλουν τις προεκλογικές εκδηλώσεις.
Όχι, δεν χρειαζόταν η Πρόεδρος της Δημοκρατίας να «σπεύσει επιτόπου». Διότι όλα αυτά εμπεριέχουν μεγάλη δόση υποκρισίας.
Διότι όλοι... γνωρίζουν-και γνωρίζουμε- ότι είναι θέμα χρόνου να γίνει το επόμενο πολύνεκρο ναυάγιο. Και δεν κάνουν- δεν κάνουμε- τίποτα για να το αποτρέψουμε.
Διότι γνωρίζουν-και γνωρίζουμε- ότι όσους φράχτες κι αν στήσουμε, οι άνθρωποι που κινδυνεύουν ή υποφέρουν θα βρουν τρόπους να τους παρακάμψουν. Δεν θα μπαίνουν στην Ευρώπη από τον Έβρο, θα επιχειρούν από τη Μεσόγειο και θα σκυλοπνίγονται.
«Και τι να κάνουμε; Να τους αφήσουμε να μπαίνουν ανεξέλεγκτα;» είναι το ερώτημα της «πολιτικής ορθότητας». Έτσι δεν θα απειληθεί η «ισορροπία» των κοινωνιών μας;
Τι να κάνουμε;
Πρώτον, να συνειδητοποιήσουμε ότι, αν οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν στις φτωχές ή εμπόλεμες χώρες τους, θα φεύγουν.
Δεύτερον, οι πλούσιες χώρες να αποδεχθούν ότι έχουν μεγάλη ευθύνη γι’ αυτό που συμβαίνει στις φτωχές. Είναι αδιανόητο, την ώρα που ο προηγμένος κόσμος βαδίζει προς την τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, να υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν επαρκή ποσότητα τροφής, νερού ή φαρμάκων. Πώς περιμένουμε αυτοί οι άνθρωποι να μείνουν στις χώρες τους;
Τρίτον, εμείς οι πολίτες των πιο προηγμένων χωρών να μη νομίζουμε ότι έχουμε διασφαλίσει την «ησυχία» μας. Και να μην επιβραβεύουμε όσους μας παραμυθιάζουν ότι με φράχτες στη στεριά και επαναπροωθήσεις στη θάλασσα θα λύσουμε το πρόβλημα. Το ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου ήρθε να μας το θυμίσει με πολύ τραγικό τρόπο.
Και υπεύθυνοι δεν είναι μόνο οι δουλέμποροι. Αυτοί θα υπάρχουν όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που θα μπαίνουν στα σαπιοκάραβά τους, γιατί δεν μπορούν να ζήσουν στις πατρίδες τους.
Η μετανάστευση και η προσφυγιά είναι αρχαία φαινόμενα. Οι άνθρωποι δεν λογαριάζουν τον κίνδυνο για τη ζωή τους, όταν αυτή ζωή είναι αβίωτη εκεί που τη ζουν. Ο προηγμένος κόσμος έχει την ευθύνη να βοηθήσει ώστε να γίνει βιώσιμη. Και οι πολίτες των προηγμένων χωρών, όλοι εμείς, πρέπει να «σπρώξουμε» τους άρχοντές μας προς αυτήν την κατεύθυνση.
Διαφορετικά, θα «πενθούμε» όταν θα συμβαίνει ένα τέτοιο ναυάγιο. Και σε τρεις μέρες θα το έχουμε ξεχάσει. Μέχρι να συμβεί το επόμενο θα προσπαθούμε να κρύψουμε την υποκρισία και τις ενοχές μας, όσοι έχουμε.
Και θα θυμόμαστε καμιά φορά αυτή τη ρήση του Γκάντι: «Η χειρότερη μορφή βίας είναι η φτώχεια»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου