Κρατῶ λουλοῦδι μᾶλλον. / Παράξενο./ Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου / πέρασε κῆπος κάποτε.
Στὸ ἄλλο χέρι / κρατῶ πέτρα. / Μὲ χάρη καὶ ἔπαρση. / Ὑπόνοια καμιὰ / ὅτι προειδοποιοῦμαι γι᾿ ἀλλοιώσεις, / προγεύομαι ἄμυνες. / Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου / πέρασε ἄγνοια κάποτε. /
Χαμογελῶ. / Ἡ καμπύλη του χαμόγελου, / τὸ κοῖλο αὐτῆς τῆς διαθέσεως, / μοιάζει μὲ τόξο καλὰ τεντωμένο, / ἕτοιμο. / Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου / πέρασε στόχος κάποτε. / Καὶ προδιάθεση νίκης.
Τὸ βλέμμα βυθισμένο / στὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα: / τὸν ἀπαγορευμένο καρπὸ / τῆς προσδοκίας γεύεται. / Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου / πέρασε πίστη κάποτε.
Ἡ σκιά μου, παιχνίδι τοῦ ἥλιου μόνο. / Φοράει στολὴ δισταγμοῦ. / Δὲν ἔχει ἀκόμα προφθάσει νὰ εἶναι / σύντροφός μου ἢ καταδότης. / Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου / πέρασ᾿ ἐπάρκεια κάποτε.
Σὺ δὲν φαίνεσαι. / Ὅμως γιὰ νὰ ὑπάρχει γκρεμὸς στὸ τοπίο, / γιὰ νά ῾χω σταθεῖ στὴν ἄκρη του / κρατώντας λουλούδι / καὶ χαμογελώντας, / θὰ πεῖ πὼς ὅπου νά ῾ναι ἔρχεσαι. / Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου / ζωὴ πέρασες κάποτε.
Από τη συλλογή Το λίγο του κόσμου (1971)
(πηγή: Κική Δημουλά, Ποιήματα, Ίκαρος, Αθήνα 2005, σ. 155-156)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου