Τους είπε: τα επόμενα 100 χρόνια θα ’ναι δύσκολα. Προειδοποίησε! Α, το σωστό σωστό! Οχι τίποτε άλλο, αλλά και επί προσωπικού να το δω, πάλι δίκιο θα της δώσω. Θα ξεχάσω εγώ πως κάθε που έδινα εξετάσεις ή αγχωνόμουν για τη δουλειά, τα γκομενικά, τα νευροφυτικά μου, τόσο η γιαγιά όσο και η μάνα μου (η κόρη της δηλαδή. Γιατί τέτοιες ήταν!) μου έλεγαν «τα πρώτα 100 χρόνια είναι δύσκολα!»; Οτι έπρεπε να καταλάβω εγώ, τι δηλαδή; Πως επειδή τα πρώτα 100 χρόνια θα ’ναι δύσκολα, ας κάνω υπομονή και μετά θάνατον βλέπουμε; Και ότι αυτό είναι σοβαρή συμβουλή σοβαρών ανθρώπων τώρα...
Ενω η Αννούλα... Η Αννούλα έδωσε προοπτική: «Τα επόμενα 100 χρόνια θα ’ναι δύσκολα» είπε, με το γνωστό της ύφος των τουλάχιστον χιλίων, κακοφορμισμένων, ξερακιανών, σταφιδιασμένων, αυτόκλητων καρδιναλίων που έχουν φάει την ίδια χαλασμένη κρεμμυδόσουπα και δεν φτάνει που ενώ τους έχει πιάσει κόψιμο, παρ’ όλα αυτά δεν (δυσκοίλιοι και στο κόψιμο ακόμα, ρε φίλε), δεν λέει να φύγει και η μπόχα από το μουχλιασμένο κρεμμύδι. Οπότε και ο απαυτός τους έχει στουμπώσει και η βρόμα στο χνότο τους έχει μπαστακωθεί. Ακριβώς με αυτό το ύφος μίλησε η Αννούλα για τα «επόμενα» 100 χρόνια – όχι για τα «πρώτα». Και μπορεί να έμοιαζε δυσκοίλια, με στουμπωμένο κόψιμο, και με χνότο που βρομάει μαραγκιασμένη κρεμμυδόσουπα, εμένα ωστόσο, μια φορά, με καθησύχασε: έως τώρα, έζησα υπέροχα! Μετά δυσκολεύει.
Είχε επιχείρημα -αμ’ πώς; Διότι αυτή είναι η Αννα, η Αννούλα που μιλάει και τ’ αρνάκια παγώνει· η Αννούλα που έγινε Αννα σαν διορίστηκε (διορίστηκε!) στα 25 της νομάρχης Καστοριάς το μακρινό 1985· η Αννα που βουλευτής Κοζάνης δέκα χρόνια μετά εξελέγη κι αμέσως υφυπουργός Ανάπτυξης έγινε και εκεί έμεινε, υπεύθυνη για τις ιδιωτικοποιήσεις και το βιομηχανικό ξεχαρβάλωμα, που τότε το ονόμασαν «αναδιάρθρωση» (α ρε Σημίτη εκσυγχρονιστή!).
Που από το υπουργιλίκι έφυγε μόνο για περισσότερα χρήματα. Για την Ευρώπη δηλαδή: επελέγη (μα καλά, τι γουάουα ρήματα-βιτρίνες είναι αυτά που χρησιμοποιούν;) ως επίτροπος στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στην Κομισιόν δηλαδή, και πάλι με συγκεκριμένη αρμοδιότητα: τα ζητήματα απασχόλησης και κοινωνικών θεμάτων. Η Αννα, η Αννούλα, η δική μας Αννα του χιονιά ασχολήθηκε σε ευρωπαϊκό επίπεδο (!) με ζητήματα απασχόλησης και κοινωνίας. Αυτή η ίδια Αννα που μετά έγινε υπουργός Παιδείας και τη δημόσια Παιδεία να ξεθεμελιώσει εκ βάθρων προσπάθησε (υπουργό Φωτοτυπίας τη λέγαν τα παιδιά, γιατί βιβλία δεν είχε δώσει – πού να «φαγώθηκαν» τα χρήματα άραγε τότε;). Τελικά, πρόεδρος του Δικτύου «για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη» έγινε. Η Αννούλα του χιονιά θα μας μεταρρυθμίσει!
Η Αννα, που δεν ορρωδεί προ ουδενός. Μήτε ορρώδησε ποτέ, μήτε και ρόδισε ποτέ της (πού ντροπή;) σαν για ακόμη μία φορά, λίγους μήνες πριν, τάχθηκε ουσιαστικά υπέρ της κατάργησης του άρθρου 16 και της ιδιωτικοποίησης της Παιδείας. Εχεις; Λεφτά, έχεις; Μπες Πανεπιστήμιο, αγόρασε πτυχίο. Δεν έχεις; Να δουλέψεις πρέπει; Πάνω από 16 ώρες την ημέρα, καθώς δεν είσαι μόνο σκυλί, αλλά πιστός υπηρέτης του συστήματος; Ε τότε δεν θα μορφωθείς, αλλά σκυλί να μείνεις, και μάλιστα μαύρο, ξεδοντιασμένο. Υπηρέτης του συστήματός τους. Δουλικό. Δούλος τους. Μαύρος. Αράπης. Αυτό είσαι για δαύτους. Εκείνοι τσιφλικάδες, εσύ μαύρος αράπης δούλος τους.
Αυτά ελλοχεύουν στην ψυχούλα της Αννούλας του χιονιά, που ταξίδι πήγε, στον κόσμο της Αφρικής τον «τρίτο». Και που πολύ την κούρασε, όπως είπε. Γιατί εκεί οι χώρες είναι πολύ φτωχές, «δίχως καμία προοπτική ανάπτυξης», και με πολλούς νέους. Που μήτε να φάνε έχουν, μήτε προκοπή. Η Αννούλα τα ’πε αυτά. Η Αννούλα του φονιά. Το γιατί ισχύει αυτό, φυσικά δεν το είπε! Πως για όλα φταίει ο «φονιάς», αυτό το χτικιό που λέγεται «δυτική υπεροχή» και κοστούμι το φοράει, η Αννούλα φυσικά δεν το είπε.
«Να μη γίνει η Ευρώπη σκουρόχρωμη» – αυτό βρήκε μόνο να πει. Κι ανατρίχιασαν τα αμπρ σολέρ!
Εχει να πάει το αντηλιακό σύννεφο: Ξασπριστείτε – είναι αναπτυξιακό! Τι κι αν γίνεται με φονικό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου