Ποιος είναι ο Πήλιος Γούσης;

Από το κείμενο που διαβάσαμε στον τουρκικό Τύπο την επομένη της μη συνάντησης Μητσοτάκη – Ερντογάν, δυστυχώς, αποδεικνύεται ότι κάποιοι «κελαηδούν» στους απέναντι. Το ποιοι μιλούν δεν είναι δική μας αρμοδιότητα να το ερευνήσουμε, είναι αρμοδιότητα του πρωθυπουργού

του Μανώλη Κοττάκη

Την περασμένη εβδομάδα, την επομένη της αναβολής της συνάντησης Μητσοτάκη – Ερντογάν στη Νέα Υόρκη, δημοσιεύθηκε στον τουρκικό Τύπο ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα κείμενα των τελευταίων ετών. Και τούτο διότι οι γείτονες για πρώτη φορά αποκάλυψαν τον τρόπο που σκέφτονται για την Ελλάδα, με ποιους προτιμούν να συνομιλούν από τη χώρα μας και, δυστυχώς, από ποιους παίρνουν πληροφορίες από την Ελλάδα για την Ελλάδα.
Στο κείμενο αυτό εμφανίζεται η γειτονική χώρα, η οποία διαρκώς αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία και τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο, ως κάποια ανώτερη δύναμη που δεν ασχολείται πλέον με τα ελληνικά θέματα και που εστιάζει την προσοχή της στα μεγάλα ζητήματα της Μέσης Ανατολής και των διακρατικών σχέσεων με την Αμερική, τη Ρωσία και την Κίνα. Εμφανίζεται να είναι η Ελλάδα ένα από τα τελευταία θέματα που την απασχολούν και το ελληνικό πολιτικό σύστημα μαζί με τους πολίτες ως κάποιοι που έχουν ψύχωση με την «αθώα» Τουρκία, οι οποίοι στην πραγματικότητα ασχολούνται διαρκώς μαζί της για να ετεροπροσδιορίζονται από αυτήν. Χτίζουν πολιτικές καριέρες μέσα από αυτήν – λογική ανώτερου προς κατώτερο
αυτή τη φορά.
Η γραμμή αυτή έχει χαραχτεί από την ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών της γείτονος, η οποία πολλές φορές έχει κάνει την επιλογή να αναμειχθεί στα εσωτερικά της ελληνικής κυβέρνησης και να προσπαθεί να ενσπείρει ζιζάνια μεταξύ των μελών της, μεταξύ των υπουργών Εξωτερικών και Αμύνης. Η προσέγγιση που κάνει εξαιρετικά ενδιαφέρον αυτό το κείμενο είναι πρωτότυπη, υπό την έννοια ότι πρώτη φορά βλέπουμε τους Τούρκους να επενδύουν στην ελληνική διαφωνία και διχόνοια με νέο τρόπο: με χρήση εμπιστευτικών απόψεων Ελλήνων υπουργών προς τον πρωθυπουργό, διατυπωμένων ιδιωτικώς, οι οποίες -άγνωστο πώς- περιήλθαν σε γνώση τους.
Πριν από τον αρθρογράφο του κειμένου, την τακτική αυτήν υιοθετούσαν δημοσίως κορυφαία στελέχη της τουρκικής κυβερνήσεως που κατά καιρούς έχουν επιτεθεί ονομαστικά στον Ελληνα υπουργό Αμυνας, τον οποίο θεωρούν εμπόδιο για την ανάπτυξη των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Η προσέγγιση του αποκαλυπτικού κειμένου είναι, όμως, πρωτότυπη ως προς το εξής: για πρώτη φορά διαβάσαμε μέσα σε εισαγωγικά απόψεις που έχει διατυπώσει ο υπουργός Αμυνας της Ελλάδος σε κλειστά κυβερνητικά όργανα ως υπουργός Εξωτερικών στο παρελθόν, οι οποίες είναι εντελώς άγνωστες ακόμη και προς εμάς.

Απομόνωση
Ο αρθρογράφος υποστηρίζει, για παράδειγμα, ότι ο υπουργός Αμυνας παρέσυρε στο παρελθόν τον πρωθυπουργό σε μια λογική που είχε στόχο να απομονώσει την Τουρκία από όλα τα κράτη της Δύσης. Κάτι τόσο εμπιστευτικό και τόσο μυστικό για να το γνωρίζει κανείς και να το προβάλλει δημόσια πρέπει να έχει πηγές. Το οποίο σημαίνει ή ότι του το έχει πει απευθείας κάποιο μέλος της ελληνικής κυβέρνησης, με το οποίο συνομιλεί, ή ότι κάποιο μέλος της ελληνικής κυβέρνησης εμπιστεύεται σκέψεις του τέως υπουργού Εξωτερικών και νυν υπουργού Αμυνας σε στελέχη της τουρκικής πολιτικής ηγεσίας της γείτονος, και από κει τα «εισαγωγικά» αυτά παίρνουν τον δρόμο τους για τον Τύπο.
Αν η δεύτερη εκδοχή είναι πιθανότερη από την πρώτη, τότε ευλόγως καταλήγουμε στο φρικτό συμπέρασμα ότι μέσα στις τάξεις της ελληνικής κυβερνήσεως υπάρχει… Πήλιος Γούσης, ο οποίος «καρφώνει» στην τουρκική πολιτική ηγεσία τις απόψεις που διατύπωνε στο παρελθόν, με την προηγούμενη κυβερνητική ιδιότητά του, ο νυν υπουργός Αμυνας. Εφόσον αυτό συμβαίνει, μία στο εκατομμύριο, είναι πραγματικά λυπηρό. Ο,τι κι αν συμβαίνει στο εσωτερικό των κυβερνήσεων, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σπάει το εθνικό μέτωπο. Από το κείμενο που διαβάσαμε στον τουρκικό Τύπο την επομένη της μη συνάντησης Μητσοτάκη – Ερντογάν, δυστυχώς, αποδεικνύεται ότι κάποιοι «κελαηδούν» απέναντι. Το ποιοι μιλούν μπορεί να είναι προφανές, αλλά δεν είναι δική μας αρμοδιότητα να το ερευνήσουμε – είναι αρμοδιότητα του πρωθυπουργού της χώρας να τους μαζέψει, πριν οι γείτονες τούς κρεμάσουν εξευτελιστικά στα μανταλάκια.
Αν δεν υπάρχουν στεγανά σε μια κυβέρνηση και τυχόν αξιωματούχοι της προδίδουν σε άλλη ξένη κυβέρνηση τις απόψεις μελών της για να τους ρίξουν ευθύνες για το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων, αυτό είναι πάρα πολύ σοβαρό. Οπως είναι πάρα πολύ σοβαρό να επικαλούνται οι γείτονες δηλώσεις άλλων ελληνικών πολιτικών παραγόντων, και όχι δικών τους, προκειμένου να υποστηρίξουν την άποψη ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα και ο ελληνικός λαός διακατέχονται από πολιτική ψύχωση και εμμονή απέναντι στη γειτονική χώρα.
«Ψύχωση» έχει κανείς με τη διατήρηση των συνόρων στην παρούσα τους μορφή. «Ψύχωση» έχει κανείς με την ελληνική επικράτεια, η οποία διαμορφώθηκε ύστερα από εθνικούς αγώνες ετών, το 1947, στη σημερινή τελική της μορφή. «Ψύχωση» έχει κανείς για την ελληνική πολιτική Ιστορία. Υπό αυτή την έννοια, πράγματι δίνουμε και την ψυχή μας. Αλλά για να μιλάμε με αληθείς πολιτικούς όρους, πραγματική ψύχωση έχουν αυτοί που νικούν σε έναν αγώνα μπάσκετ και γράφουν αναρτήσεις με τον τίτλο «Χωρίς οίκτο». Ψύχωση έχουν αυτοί των οποίων οι διπλωματικοί παράγοντες επισκέπτονται απροκάλυπτα δημάρχους της χώρας και τους διαμαρτύρονται, γιατί χρησιμοποιούν τον όρο «γενοκτονία» για τους Ποντίους και γιατί ανεγείρονται μνημεία για τα θύματα της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Ψύχωση έχουν αυτοί οι οποίοι λένε ότι «εμείς δεν ασχολούμαστε με την Ελλάδα και δεν είναι προτεραιότητά μας, αλλά είναι μέγα θέμα για μας το να έρθει ο πρωθυπουργός της Ελλάδος στην Αγκυρα».  Είναι πραγματικά θλιβερό και απογοητευτικό να διαπιστώνει κανείς ότι γίνεται εκμετάλλευση δηλώσεων Ελλήνων πολιτικών, καθώς και διαφορετικών προσεγγίσεων στο εσωτερικό της κυβέρνηση, αλλά και το πώς γίνεται εξαγωγή τους στη γείτονα χώρα. Πρόκειται για μια νέα φάση ψυχολογικού πολέμου, που έχει στόχο να «σκοτωθούμε» μεταξύ μας.

Απρόσεκτοι!
Μέχρι τώρα, οι απέναντι ήταν εξαιρετικά προσεκτικοί – δεν «έκαιγαν» τις πηγές τους. Το γεγονός ότι διαβάσαμε, όμως, απόρρητες φράσεις του υπουργού Αμυνας, που διατυπώθηκαν σε κλειστά κυβερνητικά όργανα στον πρωθυπουργό και ταξίδεψαν μέχρι τη γειτονική χώρα, μας δείχνει ότι μέσα στην οίησή τους κάποιοι ήταν εξαιρετικά απρόσεκτοι και πρόδωσαν τις υπόγειες επαφές τους. Γι’ αυτό κι εμείς σε πρώτη φάση θα ρωτήσουμε: ποιος είναι ο Πήλιος Γούσης που προδίδει τις φράσεις του Ελληνα υπουργού Αμυνας προς τον πρωθυπουργό στη γειτονική χώρα;

Για την ιστορία, παραθέτουμε το επίμαχο απόσπασμα:
«Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι αυτοί που διαχειρίστηκαν την ελληνική διπλωματία το 2021-2022 έδωσαν στις ΗΠΑ πέντε, ενώ εκείνοι ήθελαν ένα, και η Ουάσιγκτον πήρε ό,τι μπορούσε από την Ελλάδα. Ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας δεν κατάφερε να υπολογίσει σωστά τη δύναμη του τουρκικού στρατού, τη στρατηγική θέση της Τουρκίας και το μέγεθος της αγοράς που δημιουργήθηκε από την Τουρκία, και έπεισε τον πρωθυπουργό ότι “θα μετατρέψουμε την Τουρκία σε ένα κράτος αποκλεισμένο από τον υπόλοιπο κόσμο”. Είναι περίεργο να επιτρέπουμε στην Ελλάδα να γίνεται επ’ αόριστον φυλάκιο των ΗΠΑ με μία μόνο υπογραφή και μετά να αναρωτιόμαστε γιατί συμβαίνει αυτό. Η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα δεν είναι αποτέλεσμα της αποτυχίας του νυν υπουργού Εξωτερικών Γεραπετρίτη, αλλά μάλλον αποτέλεσμα της υποτίμησης της Ελλάδας από τον προηγούμενο Υπουργό».
Τα συμπεράσματα δικά σας.

www.dimokratia.gr

Συστήματα Υγείας: Όλα τα Λεφτά (Μέρος 2ο: Φάκελος «ΕΣΥ»)

 

Αφιερωμένο στους αφανείς ήρωες της καθημερινότητας.

Ζωή Κιούρκα

Στο προηγούμενο μέρος του άρθρου επικεντρώθηκα σε μια μακρινή εικόνα των συστημάτων «υγείας» με παραδείγματα από επικρατούσες δυνάμεις της Δύσης. Αυτά είναι σε γενικές γραμμές τα μοντέλα που δείχνει να ακολουθεί ως υποδείγματα μεταρρύθμισης και η νεοφιλελεύθερη κυβερνώσα παράταξη της χώρας μας. Σε αυτό το δεύτερο μέρος του άρθρου θα σταθώ περισσότερο στα καθ’ ημάς.

Πάμε κι όπου βγει: Εθνικό Σύστημα Υγείας
Τα προβλήματα των υποδομών που αφορούν στα νοσοκομεία του ΕΣΥ αλλά και σε πολλά ακόμη δημόσια κτίρια, συμπεριλαμβανομένων σχολικών και πανεπιστημιακών, είναι σε πολλές περιπτώσεις τόσο σοβαρά που θα μπορούσαμε να τα φανταστούμε ως ωρολογιακές βόμβες έτοιμες να εκραγούν ανά πάσα ώρα και στιγμή δώθε ή κείθε, αφήνοντας πιθανά πίσω τους θύματα. Τα παραδείγματα που είδαν το φως της δημοσιότητας όλο το προηγούμενο διάστημα θα έπρεπε να είναι αρκετά για να πειστούν και οι πιο άπιστοι ως προς αυτό, ενώ αναμενόμενα -και όχι άδικα- ακούγονται φωνές που παραλληλίζουν το έγκλημα των Τεμπών με όσα συμβαίνουν και στις δομές και υπηρεσίες υγείας. 

Σε αντιδιαστολή, οι εκπρόσωποι της κυβερνητικής πολιτικής καυχιούνται πως επενδύουν σε καινούριες υποδομές για αναβάθμιση του συστήματος υγείας, ψηφιακές πλατφόρμες και… βραχιολάκια. Όπως εξηγήσαμε και στο προηγούμενο μέρος του άρθρου: ό,τι δηλαδή απαιτεί πρόσβαση σε δημόσιο χρήμα αλλά σε καμία περίπτωση δεν ικανοποιεί άμεσες και βασικές, πραγματικές ανάγκες των πολιτών. 

Αυτό που οι περήφανοι υπουργοί και τα ενθουσιώδη στελέχη δεν μας λένε, είναι πώς θα στελεχώσουν αυτές τις νέες δομές, την ίδια ώρα που η διαβόητη υποστελέχωση και τα πρόσφατα νομοθετήματά τους έχουν καταδικάσει σε υπολειτουργία ή αφανισμοό αναρίθμητες προϋπάρχουσες υπηρεσίες στις -σε καλύτερη ή χειρότερη κατάσταση- υπάρχουσες υποδομές. Πέραν των ελλείψεων ιατρικού,  νοσηλευτικού, μαιευτικού και βοηθητικού προσωπικού, όπως τραπεζοκόμων, τραυματιοφορέων, καθαριστών κ.ο.κ., υπάρχει σοβαρή μείωση φυσικοθεραπευτριών, διατροφολόγων, κοινωνικών λειτουργών και λειτουργών ψυχικής υγειας, για να μη γίνει λόγος για αυτό που, ανάμεσα στα υπόλοιπα, πλέον δεν θεωρείται αυτονόητο, δηλαδή την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών σε δημόσια και δωρεάν οδοντιατρική φροντίδα και πρόληψη. Όσον αφορά στη δομή του -άλλοτε υπερήφανου και καταρτισμένου- ΕΚΑΒ, όλο και περισσότερο λιγοστεύει σε προσωπικό και στόλο, αφήνοντας την αναγκαία προνοσοκομειακή φροντίδα στον αέρα. Οι συνέπειρς που όλοι γνωρίζουμε είναι αναμενόμενες και γι’ αυτό εγκληματικικές, όπως και οι εικόνες ντροπής οι οποίες τείνουν να κανονικοποιηθούν.

Status quo και ερημοποίηση
Η εκπαιδευση του υγειονομικού προσωπικούείναι ένα θέμα για το οποίο δεν γίνεται συχνά λόγος στην ελληνική δημόσια σφαίρα, μια που τα προβλήματα στο ΕΣΥ είναι τόσο βαθιά που ίσως να θεωρείται κάτι για το οποίο δεν υπάρχει χώρος συζήτησης στο σήμερα και το οποίο δεν αποτελεί προτεραιότητα. Παρόλα αυτά, το τεράστιο έλλειμμα στην εκπαίδευση είναι βασικός λόγος μαζικής μετανάστευσης νέων γιατρών σε χώρες του εξωτερικού για να λάβουν αυτό που αυτονοήτως δικαιούνται για τους εαυτούς τους και για τον πληθυσμό της χώρας: αξιοπρεπή κατάρτιση. 

Πέραν ελαχίστων εξαιρετικών περιπτώσεων, όπου κατά κανόνα επιτυγχάνεται άτυπα και αυτοοργανωμένα, η εκπαίδευση περιορίζεται σε ελάχιστα «εταιρικά promotions», δηλαδή σε κάποιες ενημερώσεις, συχνότερα γιατρών, από διάφορες εταιρείες διά των αντιπροσώπων τους (φαρμακευτικές, χειρουργικών υλικών, προστατευτικών μέσων, αναλωσίμων, παροχής υλικού αποκατάστασης και κατ’ οίκον νοσηλείας όπως αναπνευστήρες, αναπηρικά καροτσάκια, αεροστρώματα κ.ο.κ.). Ακόμα, όταν πρόκειται για εκπαίδευση που παρέχεται από ιδιωτικές -κατά βάση και εδώ- οντότητες, η ευκαιρία να λάβουν ορισμένοι από τους υγειονομικούς μια κάποια περαιτέρω κατάρτιση, περιορίζεται σε συνέδρια ή σεμινάρια για τα οποία οι συμμετέχουσες καλούνται να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη και, φυσικά, να θυσιάσουν κι άλλο από τον ήδη ελάχιστο προσωπικό τους χρόνο. Αυτό, ωστόσο, δεν αφορά το σύνολο των εργαζομένων καθώς άλλες ειδικότητες, που προαναφέρθηκαν και αφορούν συχνότερα τους επαγγελματίες μη πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, πολύ απλά δε λαμβάνουν ποτέ καμία εκπαίδευση παρόλο που εργάζονται σε χώρους υψηλής επικινδυνότητας αλλά και ευθύνης. Συμπερασματικά, η στρατηγική για την συνεχιζόμενη εκπαίδευση εργαζομένων στην υγεία στην Ελλάδα του σήμερα είναι ανύπαρκτη. Το μήνυμα είναι: 

Σώσε ό,τι μπορείς να σώσεις, μάθε στου κασίδη το κεφάλι, χρησιμοποίησε ότι σου προωθείται από την αγορά.

Αποτελεί θαύμα που μέχρι και σήμερα πάρχουν σταθερά υψηλού επιπέδου λειτουργο'ι υγείας που κοσμούν το ΕΣΥ και φροντίζουν όσο είναι ανθρωπίνως δυνατό την κοινότητα των θεραπευομένων τους, παρά τις αδιαμφισβήτητες τρικλοποδιές που τους βάζει το κράτος. Αυτό σίγουρα επιτυγχάνεται με σκληρή δουλειά, βαθύ ανθρωπισμό και μεγάλη αντοχή. Βέβαια, όπως άλλοτε υπονοείται και άλλοτε εκφράζεται ευθέως ως κοινό μυστικό, ένας παράγοντας διατήρησης του status quo στηρίζεται σε κάποιον βαθμό ανοχής. Σε κάθε περίπτωση οι ασθενείς και το φροντιστικό περιβάλλον καταλήγουν συχνά να υποκύπτουν σε παράνομες πρακτικές είτε μετά από χυδαίους εκβιασμούς είτε και… προληπτικά, λόγω ανασφάλειας. Το φακελάκι -νόμιμο και παράνομο- έχει άλλωστε εδραιωθεί στις συνειδήσεις των ανθρώπων που κατοικούν στην Ελλάδα, κάτι που βολεύει πολλές και πολλούς σε ένα υπαρκτό παρακρατικού τύπου σύστημα εντός του συστήματος, την ώρα που οι «υπεύθυνοι» κάνουν τα στραβά μάτια.

Οι… «Εχθροί του Λαού»

Είναι γνωστοί σε κάθε ενεργό μέλος της κοινωνίας οι καθημερινοί αγώνες υγειονομικών για τα απολύτως απαραίτητα. Οι οργανωμένες κινητοποιήσεις είναι συνεχείς, κυρίως (αν και όχι μόνο) για την

πλήρωση των χιλιάδων οργανικών κενών θέσεων στο δημόσιο ΕΣΥ που απέμεινε και ακόμα αντέχει. Είναι πολλαπλά δε τα παραδείγματα διώξεων ή

τιμωρητικών πράξεων απέναντι σε υγειονομικούς που αντιδρούν ως όφειλαν απέναντι στις εγκληματικές πολιτικές που σκοτώνουν την Υγεία και μαζί μ’ αυτή πραγματικούς ανθρώπους.

Μέσα σε αυτό το κλίμα είναι ευνόητο πως, πέραν των πολιτών, ακόμα και τα πιο εκλεκτά παραδείγματα υγειονομικών υποφέρουν ως φυσικό επακόλουθο από τα πλείστα όσα «χτυπήματα της μοίρας»: Κατάρρευση εν ώρα υπηρεσίας, επιρρέπεια σε ατυχήματα με πρόκληση σωματικής βλάβης (ακόμα και θανάτουo), εργασιακή εξουθένωση η και άλλα πιο «αθόρυβα», όπως ψυχικά ή/και σωματικά προβλήματα σχετιζόμενα με τις συνθήκες εργασίας, ακόμη και περιστατικά παρενοχλήσεων, εκφοβισμού, διακρίσεων και εσχάτως εκβιασμού προκειμένου να συμμορφωθεί ή να αποχωρήσει από το ΕΣΥ οποιαδήποτε υγιής φωνή επιμένει.

Αφανείς ήρωες
Αυτή βέβαια είναι η μία όψη του νομίσματος καθώς πολλά από τα παραπάνω δεινά ταλαιπωρούν ομοίως τους ανθρώπους που έχουν ανάγκες παροχής περίθαλψης (ιδίως τους χρονίως πάσχοντες) όπως και τους πραγματικούς αφανείς ήρωες πίσω από όλο αυτό το εγκληματικό σκηνικό, τους φροντστές και τις φροντίστριες  

Οι τελευταίοι, ειδικά όταν ανήκουν στο συγγενικό περιβάλλον των ανθρώπων που έχουν την ανάγκη φροντίδας, «εννοείται» πως δεν αμείβονται (και άρα μένει μετέωρο το αν οι ίδιοι/ίδιες έχουν δυνατότητα -οικονομική ή μη- για ασφαλιστική κάλυψη), καταστρέφονται οικονομικά, ψυχικά και σωματικά, ενώ δεν έχουν καμία δυνατότητα ουσιαστικής προσωπικής ζωής. Άλλωστε, η εμβληματική υπηρεσία «Βοήθεια στο Σπίτι», είναι κι αυτή υποβαθμισμένη από την πολιτεία και σε καμία περίπτωση δεν επαρκεί στην υπάρχουσα μορφή της για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του πληθυσμού σε εξωνοσοκομειακή φροντίδα.

Η οικονομική επιβάρυνση των πολιτών, που επηρεάζεται εκθετικά όσο λαμβάνει χώρα η ολοκλήρωση της κατεδάφισης των δημόσιων φορέων υγείας προς όφελος ιδιωτικών υποκατάστατων (αλά μοντέλο ΟΣΕ), έρχεται να προστεθεί σε μια λίστα εμποδίων η οποία περιλαμβάνει: 

• Ανάγκες λαδώματος με «φακελάκια» για εξασφάλιση μιας αξιοπρεπούς αντιμετώπισης από λιγότερο ή περισσότερο διεφθαρμένους «λειτουργούς υγείας».
• Επί πληρωμή φροντιστές (αποκλειστικοί νοσοκόμοι, ενδονοσοκομειακά και σε κατ’ οίκον νοσηλευόμενους ή κατακεκλιμένους ασθενείς).
• Αδυναμία πρόσβασης σε δωρεάν και ποιοτικό ιατροφαρμακευτικό υλικό (επιθέματα, γάζες, πάνες, ειδικά στρώματα, βακτηρίες κ.ο.κ.).
• Εξαναγκασμό αναζήτησης απαραίτητης περίθαλψης στον ιδιωτικό τομέα λόγω των «αδυναμιών» του ΕΣΥ.

Τα παραπάνω αποτελούν μόνο ενδείξεις των καθημερινών προκλήσεων. Ένα επιπρόσθετο «σημείο των καιρών», που καταδεικνύει και αυτό τις εγκληματικές αμέλειες του συστήματος, είναι η τελευταία μόδα ελλείψης βασικών και δοκιμασμένων φαρμάκων, κάποιων τόσο καθημερινών όσο οι απλές ταμπλέτες σιδήρου/φυλλικύ οξέος (που λαμβάνεται από πολλούς ασθενείς με διαταραχές του αίματος, γυναικολογικά, γαστρεντερολογικά και άλλα προβλήματα, και ευρύτατα από εγκύους και θηλάζουσες), αλλά και των απολύτως απαραίτητων για την εξασφάλιση της επιβίωσης από βαριές και απειλητικές νόσους, όπως  ο καρκίνος. Τέλος, η ιατρική της αποκατάστασης είναι αποκλειστικό προνόμιο για όσους βρισκουν τον τρόπο να ανταπεξέλθουν στο δυσβάταχτο οικονομικό βάρος λόγω της ανυπαρξίας οποιασδήποτε ουσιαστικής δυνατότητας δημόσιας παροχής τέτοιου τύπου με τις υπάρχουσες, αισχρές συνθήκες. 

Σε όλα αυτά, αν προσθέσει κανείς και κάποια απ' τα καθημερινά "πταίσματα" (ρατσισμός, σεξισμός, παραβιαστικότητα, στέρηση πληροφοριών, απουσία συγκατάθεσης για ιατρικές πράξεις κ.α.) που υφίστανται οι ασθενείς σε όλα τα συστήματα υγείας, πόσο μάλλον στο τριτοκοσμικό πλέον ΕΣΥ (αλλά και στον ιδιωτικό τομέα), διαχρονικά, εξάγεται το συμπέρασμα ότι η αγαπημένη ευχή των περισσοτέρων Ελληνίδων και Ελλήνων «την υγειά μας να ‘χουμε» αποκτά μια βαθύτερη ουσία για την νέα σαιζόν που ήδη διανύουμε.

Η Υγεία στα χέρια των ανθρώπων
Πρέπει να γνωρίζει κανείς, ότι η παροχή υπηρεσιών υγείας δεν ήταν ποτέ αποκλειστικό προνόμιο των γιατρών. Η ιατρική όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα, είναι αποτέλεσμα λυσσώδους καταστολής οποιασδήποτε μορφής λαϊκής ιατρικής και έχει απόλυτη σχέση με την εξουσία και το κέρδος. Το ζήτημα αυτό είναι τεράστιο, αν και αδιόρατο στο ευρύ τμήμα της κοινωνίας, ενώ οι μορφές λαϊκής ιατρικής, που εκλείπουν όλο και περισσότερο, περιορίζονται στην κατά τ’ άλλα ανεκτίμητη αλληλεγγύη όπως αυτή εκφράζεται στην καθημερινότητα των απλών ανθρώπων που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα απέναντι στον Λεβιάθαν που ονομάζουμε Εθνικό Σύστημα Υγείας. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι απόλυτη ανάγκη η κοινωνία, η οποία έχει βυθιστεί στην αρρώστια, τη βία και την απόγνωση, να έρθει στο προσκήνιο των διεκδικήσεων για την Υγεία: του καθένα ατομικά αλλά και συλλογικά, για τα σώματα, τις ψυχές μας και μια υγιέστερη κοινωνία συνολικότερα.

ΦΩΤ: Τζάνειο Νοσοκομείο, Η Νοσοκόμα με το τριαντάφυλλο (γκράφιτι)

kosmodromio.gr

Η «Λύση» και το Πρόβλημα...

Χρύσανθος Λαζαρίδης

Όταν έχεις αποτύχει πλήρως, ενώ σε είχαν προειδοποιήσει κατ’ επανάληψινδεν είσαι η «λύση». Είσαι το πιο σοβαρό ΠΡΟΒΛΗΜΑ.
Πότε αποτυγχάνει μια Πολιτική; Όταν στηρίζεται σε λάθος υποθέσεις, όταν επιδιώκει ανέφικτα αποτελέσματα, όταν δεν έχει διαβάσει καλά τον αντίπαλο ή όταν δεν υπάρχει «εναλλακτική», αν όλα πάνε στραβά.
Η Εξωτερική Πολιτική Μητσοτάκη αποδείχθηκε πλήρως αποτυχημένη, γιατί συνέβησαν ΟΛΑ τα παραπάνω μαζί!
Κι έτσι φτάσαμε στο «φιάσκο» της Νέας Υόρκης.
Κι όχι μόνο γιατί ματαιώθηκε η συνάντηση Μητσοτάκη–Ερντογάν στη Νέα Υόρκη.
Από τότε που υπογράφηκε η «Διακήρυξη Αθηνών» με την Τουρκία:
Πρώτον, η Ελλάδα υπέγραψε «φιλία» με την Τουρκία, χωρίς εκείνη να παίρνει πίσω κανένα από τα τετελεσμένα που είχε δημιουργήσει σε βάρος μας (εισβολή στην Κύπρο, casus belli, γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο, Τουρκολυβικό μνημόνιο). Έτσι στέλναμε μήνυμα σε φίλους, εχθρούς, συμμάχους και δυνητικούς συμμάχους, ότι οι διαφορές μας με την Τουρκία δεν είναι, τάχα, «σοβαρές».
Άρα κανείς τρίτος δεν χρειάζεται να τις παίρνει στα σοβαρά.
Μόνοι μας «ξεπλέναμε» την Τουρκία!
Δεύτερον, η Άγκυρα στο μεταξύ πέτυχε εντυπωσιακές γεωπολιτικές ανατροπές:
- προσέγγισε χώρες που μέχρι πρότινος ήταν εχθρικές απέναντί της, όπως η Αίγυπτος και η κυβέρνηση της Βεγγάζης στη Λιβύη,
- άνοιξε το δρόμο για να πάρει αναβαθμισμένα F-16 από τις ΗΠΑ,
- διεκδικεί Eurofighter από την Ευρώπη και συμμετοχή σε ευρωπαϊκά εξοπλιστικά προγράμματα.
Η Ελλάδα δεν μπόρεσε να πείσει καμία χώρα να μη στηρίξει την Τουρκία, αφού η ίδια είχε ήδη ανακηρύξει την Άγκυρα... «φίλη» της!
Κανείς δεν ανησυχεί ιδιαίτερα για τις τουρκικές προκλήσεις προς την Ελλάδα. Αφού η ίδια η Ελλάδα πρώτη τις υποβαθμίζει...
Οι χώρες, συνήθως, πρώτα λύνουν τα προβλήματά τους με έναν απειλητικό γείτονα και μετά υπογράφουν «φιλία» μαζί του.
Εμείς κάναμε το αντίθετο – και το πληρώνουμε τώρα.
Κι έτσι η «φίλη» Τουρκία, ενώ εξακολουθεί να μας απειλεί, βρίσκεται η ίδια στο κέντρο των εξελίξεων - κι εμείς στο περιθώριο.
Όταν μόνος σου υποβαθμίζεις τις απειλές που δέχεσαι, όταν μόνος σου διακηρύσσεις τη «φιλία» σου προς εκείνον που πρωτίστως σε απειλεί, κανείς δεν σε υπολογίζει στους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς του.
Τόσο απλά...
Προχθές, ο «φίλος» μας Ερντογάν διακήρυξε από το βήμα του ΟΗΕ ότι «τίποτα δεν γίνεται στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο χωρίς την έγκριση της Τουρκίας».
Αυτό ΔΕΝ σημαίνει πώς «όλα έχουν τελειώσει»...
Η Τουρκία αντιμετωπίζει και η ίδια σοβαρά προβλήματα.
Όσα πέτυχε σε βάρος μας τον τελευταίο ενάμιση χρόνο είναι ακόμα αντιστρέψιμα...
Αλλά για να αντιστραφούν, χρειάζεται άμεση και ριζική αναθεώρηση Πολιτικής. Γιατί η Πολιτική μας έχει πλήρως αποτύχει.
Και η αποτυχία ΔΕΝ αφορά μόνον τα ελληνοτουρκικά...
Τρίτον, η προχθεσινή ομιλία του Αμερικανού Προέδρου στον ΟΗΕ, κατήγγειλε ανοιχτά όλα όσα η Ευρώπη –και ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης– θεωρούσαν «ιερό δισκοπότηρο» τα τελευταία χρόνια: πράσινη μετάβαση, παράνομη μετανάστευση, δικαιωματισμό. Η Ευρώπη παρακολουθεί αμήχανη να ανατρέπονται οι βεβαιότητές της – και ήδη αρχίζει να τις αναθεωρεί.
Τέταρτον, όλα αυτά ΔΕΝ ήταν «απρόβλεπτα». Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε εγκαίρως προειδοποιηθεί! Για όλα:
- και για την αποτυχία της Κατευναστικής πολιτικής προς την Τουρκία,
- και για την καταστροφική βιασύνη στην «πράσινη μετάβαση»,
- και για τον ανεξέλεγκτο δικαιωματισμό,
- και για τη δράση των διακινητών στο μεταναστευτικό.
Δεν έσφαλλε επειδή δεν μπορούσε να φανταστεί τις συνέπειες.
Έσφαλλε παρ' ό,τι τον είχαν προειδοποιήσει εγκαίρως!
Κι όμως, παρουσιάζεται σήμερα ως η «μοναδική λύση κυβερνησιμότητας»!
Όταν έχεις αποτύχει πλήρως, ενώ σε είχαν προειδοποιήσει κατ’ επανάληψιν, δεν είσαι η «λύση».
Είσαι το πιο σοβαρό ΠΡΟΒΛΗΜΑ.

-----------------------------------------------------------------------
Ο Χρύσανθος Λαζαρίδης είναι πρώην βουλευτής, σύμβουλος του Αντώνη Σαμαρά- Το άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Τα Νέα Σαββατοκύριακο».

Dnews

Θεωρείο: H αποδοχή της Διαμαντοπούλου στη… Ν.Δ

Σταύρος Παπαντωνίου

Το τελευταίο διάστημα, η Αννα Διαμαντοπούλου έχει προσθέσει οξείες γωνίες στον δημόσιο λόγο της. Η τακτική αυτή έχει δημιουργήσει εσωκομματικό πρόβλημα στο ΠΑΣΟΚ, καθώς έχει επαναφέρει τον χαρακτηρισμό της ως «δεξιά», αλλά ταυτόχρονα έχει αυξήσει την αποδοχή τής πρώην υπουργού στην κανονική Δεξιά. Οπως μου έλεγε «γαλάζιος» βουλευτής, μια μεγάλη ομάδα βουλευτών της κυβερνητικής παράταξης σχολίαζε σε πηγαδάκι στη Βουλή τα λεγόμενα της κ. Διαμαντοπούλου με αποθεωτικά λόγια. «Λέει πράγματα που δεν τολμάνε να πούνε νεοδημοκράτες», είπε ο ένας και οι άλλοι συμφώνησαν.

Αφιλόξενοι για Λοβέρδο

Την ίδια ώρα που οι «γαλάζιοι» βουλευτές αποθέωναν την Αννα, σχολίαζαν αρνητικά τον Λοβέρδο, λέγοντας ότι στη βάση του κόμματος υπάρχει πολύ μεγάλη γκρίνια από τη μεταγραφή, καθώς –όπως είπε και ο Τάκης Θεοδωρικάκος– «η παράταξη δεν αντέχει άλλους πασόκους». Τώρα, πώς γίνεται να αποθεώνουν την Αννα και να αποδομούν τον Λοβέρδο, είναι κάτι που δεν μπορεί να απαντηθεί εύκολα, παρά μόνο με ψυχολογική προσέγγιση. Μάλλον συμβαίνει επειδή η Διαμαντοπούλου δεν πρόκειται να μεταγραφεί στη Ν.Δ. και έτσι από απόσταση την αγαπούν λίγο περισσότερο.

Σενάρια χαρτοφυλακίων

Η συνέχεια της συζήτησης των βουλευτών, πάντως, ήταν ακόμη πιο ευφάνταστη. Στο τραπέζι έπεσε το θέμα του ανασχηματισμού, με αρκετούς να ποντάρουν ότι στον επόμενο ο Λοβέρδος θα μπει στο υπουργικό σχήμα, «για να ενισχύσει το κεντρώο προφίλ ενόψει εκλογών». Τέτοιο σενάριο, ωστόσο, δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Οχι μόνο για υπουργοποίηση του Λοβέρδου, ούτε καν για ανασχηματισμό. Αλλά τα σενάρια πάντα έχουν ενδιαφέρον.

Ορκισμένοι σαμαρικοί

Οι λεγόμενοι «σαμαρικοί» θεωρούνταν πάντα «σκληροί τύποι». Κάθετοι. Ετσι όπως συζητούσα με έναν από αυτούς, τον ρώτησα πώς βλέπει το μπαράζ ανοιγμάτων που κάνουν διάφοροι βουλευτές της Ν.Δ. τελευταία στον πρώην πρωθυπουργό, ζητώντας εμμέσως πλην σαφώς την επιστροφή του στη Ν.Δ. Η απάντηση με εξέπληξε: «Ποιο μπαράζ; Αν δεις τις δηλώσεις τους, αναφέρουν πέντε φορές το όνομα Κυριάκος Μητσοτάκης και τον Σαμαρά τον λένε ο πρώην πρωθυπουργός. Ετσι είναι τα ανοίγματα;». Η απάντηση απλώς μού επιβεβαίωσε έναν άγραφο νόμο που υπάρχει στην πολιτική ζωή του τόπου εδώ και περίπου 40 χρόνια: Ο Αντώνης δεν έχει ψηφοφόρους. Εχει οπαδούς. Και μάλιστα ορκισμένους.

Ηρεμοι οι καραμανλικοί

Σας πάω τώρα στο άλλο στρατόπεδο, το καραμανλικό, που έχει άλλο στυλ· πιο θεσμικό και πιο ήπιο. Είχα μεγάλη περιέργεια να δω πώς βλέπουν οι καραμανλικοί την ακύρωση του ραντεβού μεταξύ Μητσοτάκη και Ερντογάν. Κατηγορούν τον πρωθυπουργό για «εθνική ταπείνωση» ή κρατούν μια πιο μετριοπαθή στάση; Με όσους συνομίλησα διαπίστωσα αυτή τη θεσμική αυτοσυγκράτηση, καθώς οι διατυπώσεις ήταν προσεκτικές και σε αντίθεση με την αντιπολίτευση, που «την πέφτει», κατά το κοινώς λεγόμενον, στον πρωθυπουργό, οι καραμανλικοί δεν άφησαν την αντιπάθειά τους για τον Κυριάκο να τους σπρώξει στην αγκαλιά του Ερντογάν. Να μη σας τα πολυλογώ, η άποψη που κυριαρχεί είναι πως η ακύρωση είναι ένας τακτικισμός της Αγκυρας για να κερδίσει –μεταξύ άλλων– χρόνο ώστε να δει τις προθέσεις της νέας αμερικανικής διοίκησης. Αυτό δεν σημαίνει ότι κρίνουν θετικά την ακύρωση, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα δικαιολογήσουν την Τουρκία. Οι «πάγιες εθνικές θέσεις» είναι, άλλωστε, από τις αγαπημένες φράσεις αυτής της πολιτικής κουλτούρας.

Τελεσίγραφο Γερουλάνου;

Ο Παύλος Γερουλάνος επιμένει στους δύο μήνες διορία στον πρόεδρο Νίκο, που σημαίνει πως, τέλη Νοεμβρίου, αν το ΠΑΣΟΚ δεν έχει κάνει το «μπαμ», να περιμένουμε εξελίξεις. Ο Γερουλάνος, βέβαια, μίλησε για αλλαγή στρατηγικής εφόσον το πράγμα δεν πάει καλά, με ένα προεδρικό στέλεχος να σχολιάζει: «Περιμένουμε να ακούσουμε τη στρατηγική Γερουλάνου, που θα ανεβάσει το ποσοστά μας». Από το ύφος διαπίστωσα μια ειρωνεία.

Τα «νούμερα»

Μου το ανέφερε μια πηγή από το ΠΑΣΟΚ και παρότι είναι πολύ παλιό μοιάζει πολύ επίκαιρο, καθώς η ρευστότητα στην Κεντροαριστερά, όπου κόμματα πάνε κι έρχονται και ποσοστά ανεβοκατεβαίνουν, είναι διαχρονική. Μου είπε λοιπόν ο εν λόγω μια παλιά στιχομυθία που είχε με πρώην αρχηγό κόμματος της Κεντροαριστεράς. Τον ρώτησε γιατί όλες οι κινήσεις του χώρου έχουν αριθμό. «Πρόεδρε, είναι συνέχεια η κίνηση των “58”, η κίνηση των “90”, η κίνηση των “30”. Γιατί το κάνουν αυτό;», για να πάρει την κυνική απάντηση: «Γιατί είναι νούμερα».

Παραπλάνηση

Παρότι η συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν φαινόταν και στον πιο αδαή ότι πάει για ναυάγιο, υπήρχε κυβερνητικό στέλεχος που διαβεβαίωνε τον μισό δημοσιογραφικό κόσμο πως δεν έχει ναυαγήσει και είναι πιθανό να γίνει «τις επόμενες ημέρες». Η πληροφορία θα αποδιδόταν σε λάθος εικόνα ή ευσεβή πόθο, αν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε. Ο συγκεκριμένος, ωστόσο, το έχει συνήθεια, να μεταδίδει πληροφορίες που δεν ισχύουν.

Ο λόγος στην κ. Σακελλαροπούλου

Τι κάνει η Κατερίνα Σακελλαροπούλου; Η ερώτηση απευθυνόταν σε έναν στενό πολιτικό της φίλο και αμέσως μου ήρθε στο mail μία πρόσκληση. Η τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα μιλήσει αύριο Δευτέρα στην παρουσίαση του βιβλίου του Τάσου Γιαννίτση που έχει τίτλο «Ελλάδα, 1953-2024: Χρόνος και Πολιτική Οικονομία». Η τέως πρόεδρος έχει πολύ καιρό να μιλήσει δημοσίως και ως εκ τούτου η τοποθέτησή της αναμένεται με ενδιαφέρον. Η κ. Σακελλαροπούλου δέχεται διαρκώς προσκλήσεις για ομιλίες στο ανανεωμένο γραφείο της, επιλέγει όμως προσεκτικά σε ποιες θα ανταποκριθεί, προτιμώντας όπως λένε πηγές προσκείμενες, τις «λίγες και καλές όπως η αυριανή». Και κυρίως επιλέγει εκείνες που ενισχύουν το πολιτικό της προφίλ, που μένει σταθερό και αδιαπραγμάτευτο, έχοντας τρεις βασικούς πυλώνες: τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό, την εκσυγχρονιστική ανάγνωση της πολιτικής και την προστασία των δικαιωμάτων «επιπέδου», όπως τόνισε η ίδια πηγή.

kathimerini.gr

Τέσσερις τρόποι να θαφτεί η αλήθεια – και πώς να μην τους αφήσουμε

Απεργιακή συγκέντρωση πρωτοβαθμιων σωματείων, αριστερών οργανώσεων, συλλογικοτήτων και φοιτητικών συλλόγων στα πλαίσια της 24ωρης απεργίας της ΑΔΕΔΥ στην πλατεία Κλαυθμώνος, Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2024. Οι εργαζόμενοι ζητούν αυξήσεις των μισθών, τη λήψη αποτελεσματικών μέτρων για την αντιμετώπιση της ακρίβειας, την πάταξη της αισχροκέρδειας και την επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, καθώς επίσης και να λογοδοτήσουν οι υπεύθυνοι για το σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών. 

του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Αναπτυξιακού & Κοινωνικού Ψυχολόγου, Διδάσκοντα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Neapolis. 

Το συλλογικό μας τραύμα δεν είναι πια σιωπηλό, απέκτησε φωνή. Κι όταν η φωνή αυτή παίρνει σάρκα —μέσα από την απεργία πείνας, το δημόσιο πένθος, τις μητέρες και τους πατέρες που βγαίνουν στο δρόμο— παύει να είναι μόνο ατομική οδύνη και γίνεται κοινωνικό αίτημα, γίνεται καθρέφτης για όσα συστηματικά έχουν σκεπαστεί.
Η ενεργοποίηση των αρχετύπων της Μητέρας και του Πατέρα στο συλλογικό μας ασυνείδητο —εκεί όπου η μητρική φροντίδα και η πατρική προστασία έχουν συμβολική βαρύτητα— μετασχηματίζει το «Κίνημα των Τεμπών» σε υπαρξιακή πρόκληση για το πολιτικό σύστημα. Δεν πρόκειται μόνο για ένα πολιτικό περιστατικό, αλλά για πολιτικό Ρήγμα/Ορόσημο που εκθέτει την απουσία νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος, φωτίζει το χάσμα μεταξύ λόγων και πράξεων, ξεσκεπάζει χρόνια συμπολιτευόμενα και αντιπολιτευόμενα προσωπεία και ξυπνά μνήμες από παλιές προδοσίες (Κατοχή, Χούντα, Μνημόνια) αλλά και από τα προσωπικά τραύματα που κουβαλάει κάθε πολίτης αυτής της χώρας.
Αυτό το διπλό φορτίο —το συμβολικό και το ιστορικό— καθιστά την αγωνία του πολιτικού συστήματος εξαιρετικά σοβαρή και ως εκ τούτου την αντίδραση του κρίσιμη. Συνεπώς είναι αναμενόμενη -και την βλέπουμε ήδη-  η ανάπτυξη και εντατικοποίηση μιας σειράς τακτικών που στοχεύουν στο να ελέγξουν, να απονοηματοδοτήσουν ή να διασπάσουν την κοινή λαϊκή νοηματοδότηση των Τεμπών.
Στο άρθρο που ακολουθεί επιχειρούμε να αναλύσουμε μία προς μία αυτές τις πιθανές τακτικές, να δούμε πώς λειτουργούν στην πράξη και ποιες συνέπειες προκαλούν, και, το σημαντικότερο, να προτείνουμε πρακτικούς τρόπους με τους οποίους το «Κίνημα των Τεμπών» (ο Σύλλογος Συγγενών, η κοινωνία, τα μέσα, οι νομικές κινήσεις, διάφοροι φορείς υποστήριξης) μπορεί να τις αναχαιτίσει ή/και να τις μετατρέψει σε πλεονέκτημα.

1) Απαξίωση — «Αποϊεροποίηση» των προσώπων και της πράξης.
Δηλαδή, θα επιχειρηθεί να αποδυναμωθεί η ηθική και συμβολική ισχύς του κινήματος, να μειωθεί η συμπάθεια και η «διασπορά» αλληλεγγύης μέσω:
Λεκτικών ακρωτηριασμών (χαρακτηρισμοί: «θέατρο», «υπερβολές», «πολιτική εκμετάλλευση»).
Επικοινωνιακών αφαιρέσεων (μη προβολή, αποσιώπηση εικόνων, απομόνωση του πατέρα/οικογένειας).
Προσπάθειας να «βαφτιστεί» η πράξη ως περιθωριακή, γραφική, προϊόν ατομικής ψυχολογικής κατάστασης αντί για συλλογική κραυγή δικαιοσύνης.
Για παράδειγμα, η προσπάθεια γελοιοποίησης της απεργίας πείνας με συμβολισμούς όπως «τσαντίρι», «σίριαλ», «θεατρική πράξη», «gourmet!!!!» επιχειρεί να απομυθοποιήσει και να απο-ιεροποιήσει την πράξη διαμαρτυρίας. Όταν το κίνημα περιγράφεται ως «παράσταση» ή «σκηνικό», αποστερείται την ιερότητα του πένθους και της διεκδίκησης και γίνεται εύκολο να αγνοηθεί ή να κατακερματιστεί η συμπάθεια της κοινωνίας.Η μείωση της συναισθηματικής ταύτισης της κοινωνίας θα οδηγήσει σε λιγότερη αλληλεγγύη και άρα σε αποδυνάμωση της πίεσης προς το πολιτικό σύστημα. Με άλλα λόγια, αν οι χαρακτηρισμοί αυτοί «περάσουν», το όλο ζήτημα θα χάσει το πολιτικό του βάρος και θα συρρικνωθεί σε «ιδιωτική γραφικότητα». Να σημειωθεί ότι το λεξιλόγιο αυτό δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε αθώο. Είναι μια μορφή συμβολικής βίας: αφαιρεί την ιερότητα από το σώμα που μαρτυρεί και μετατρέπει την αγωνία σε σκηνικό, την οδύνη σε αισθητική αξιολόγηση. Αλλά το πένθος δεν είναι biennale!
Οι πιθανές συνέπειες αυτής της τακτικής μπορεί να είναι η βραχυπρόθεσμη φθορά της  δημόσιας έκφρασης του κινήματος και μακροπρόθεσμα -αν η απαξίωση «περάσει»- η υποστροφή στο ατομικό πεδίο μιας κάποιας «ιδιωτικής υπόθεσης» που θα έχει χάσει την πολιτική της βαρύτητά.

Ως αντίμετρα θα προτείναμε:
Διατήρηση αξιοπρεπούς και συγκροτημένου λόγου· όχι απλώς συναισθηματικές εκρήξεις που δίνουν «ευκαιρία» για απαξίωση.
Επαρκή ντοκουμέντα και τεκμηρίωση (φωτογραφίες, βίντεο, ιατρικές εκθέσεις, επίσημα έγγραφα) που αντισταθμίζουν το «λεξιλόγιο» της απαξίωσης.
Δημιουργία μικρών, αξιόπιστων αφηγήσεων/πορτρέτων (βίντεο μαρτυρίες, συνεντεύξεις) που ανθίζουν την ανθρώπινη διάσταση — δύσκολο να χλευαστεί.
Συμμαχίες με σεβαστούς θεσμικούς φορείς (δικηγόροι, επιστήμονες, εκκλησία/θρησκευτικοί φορείς αν αρμόζει) για να «επανα-ιεροποιήσουν» το αίτημα.

2) Συγκάλυψη & Χρονική φθορά — «Πάρε χρόνο, κουράσου, ξέχασε»
Δηλαδή, θα επιχειρηθεί η επιβράδυνση διαδικασιών, νομικοί δαιδαλώδεις ελιγμοί, αναβολές, διαχείριση της πληροφορίας ώστε το θέμα να «παλιώσει» (news fatigue), εσωτερικές διεργασίες που δείχνουν «δουλειά» αλλά στην ουσία καθυστερούν (προσωρινές επιτροπές, διερεύνηση χωρίς δεσμευτικό χρονοδιάγραμμα). Η πρόταση, που ήδη συζητιέται, για άδεια εκταφής, μόνο όμως για την πιστοποίηση του DNA των σορών, είναι μέρος αυτής της τακτικής.  Προφανής στόχος να μειωθεί η ένταση με την πάροδο του χρόνου· να «σβήσει» το κύμα αλληλεγγύης.
Οι πιθανές συνέπειες αυτής της συστημικής τακτικής μπορεί να είναι τόσο η διεύρυνση της οργής όταν η κοινή γνώμη καταλάβει ότι οι καθυστερήσεις είναι σκόπιμες, όσο καιη  κούραση των υποστηρικτών αλλά και η ριζοσπαστικοποίηση όσων μένουν.

Ως αντίμετρα θα προτείνουμε:
Σαφές και αδιαπραγμάτευτο χρονοδιάγραμμα απαιτήσεων: «αν δεν γίνει X εντός Y ημερών, θα γίνει Z δράση».
Συνεχής παροχή τεκμηρίωσης και ενημέρωση — να μην αφήνουμε το κενό ενημέρωσης στο σύστημα.
Διασύνδεση των μικρών δράσεων σε ένα συνεχές αφήγημα: κάθε καθυστέρηση να συνοδεύεται από νέα δημόσια αποκάλυψη, νέα μιντιακή παρέμβαση.
Διεθνοποίηση: το θέμα σε διεθνείς οργανισμούς/ΜΜΕ — η χρονική φθορά που μπορεί να επιχειρεί το Σύστημα χάνει σε αποτελεσματικότητα όταν πολλαπλασιάζονται τα μέτωπα.

3) Αντιστροφή ρόλων — «Ξαναβάζω τη στολή του Πατέρα-Προστάτη, της Μητέρας Τροφού» (ρητορικά ή κατασταλτικά μέτρα)
Δηλαδή, θα επιχειρηθεί η επανεμφάνιση του κράτους ως «Πατέρα-Προστάτη» και «Μητέρας-Τροφού/Φροντίστριας», μια επανανομιμοποίηση μέσω εικόνας με:
Επιδεικτική ανάληψη δράσεων «για την ασφάλεια/τάξη/υποστήριξη»: συμβολικές παροχές, υποσχέσεις, επιτροπές, έκτακτα επιδόματα, εξαγγελίες.
Σκληρή ρητορική ενάντια στην «ανομία» για να παρουσιαστεί το σύστημα ως «αυτό που προστατεύει» — που μπορεί όμως να πάρει και χαρακτηριστικά ακραίας αστυνομικής καταστολής/αναγκαστικής σίτισης
Οι πιθανές συνέπειες αυτής της συστημικής τακτικής μπορεί να είναι η βραχυχρόνια ικανοποίηση μέρους της κοινωνίας, εκτός και αν οι πράξεις είναι επιδερμικές, οπότε θα δημιουργήσουν ακόμη μεγαλύτερη οργή (η ρητορική φανερώνει την ανεπάρκεια στις πράξεις).

Ως αντίμετρα θα προτείναμε:
επαγγελματικό έλεγχο: να ζητούνται σαφείς, μετρήσιμες δεσμεύσεις (π.χ. συγκεκριμένα τεστ, ανεξάρτητοι εμπειρογνώμονες, χρονοδιαγράμματα).
Να μην γίνονται αποδεκτές «συμβολικές» μόνο κινήσεις· κάθε «παροχή» να συνοδεύεται από νομική/τεχνική επαλήθευση.
Δημόσια αξιολόγηση κάθε «παροχής» από ανεξάρτητα όργανα και μέσα — έτσι οι επιδερμικές κινήσεις θα εκτίθενται γρήγορα.

4) Στοχοποίηση & Διάσπαση — «Μοίρασε το κίνημα σε κομμάτια, κάν’ το πάρτι των πολώσεων»
Δηλαδή, θα επιχειρηθεί να «σπάσει» η ενότητα και η ενιαία φωνή του κινήματος, να αποκτήσουν δημόσιο λόγο «διασπαστικά» μηνύματα και άρα η πίεση προς το σύστημα να είναι λιγότερη. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με εστίαση στα πιο «ακραία» ή «ευπαθή» μέρη του κινήματος και προβολή τους ως αντιπροσωπευτικά (π.χ. «ο πολιτικός Χ το εκμεταλλεύεται», «έχει πολιτικό όφελος», «τα τάδε μέλη του Συλλόγου διαφωνούν»), με δημιουργία/ενίσχυση διχαστικών αφηγήσεων (τάξη vs χάος, πατριώτες vs ακραίοι, νόμος vs ανομία) και ενθάρρυνση εσωτερικών ρήξεων με διαφορετικές «πλατφόρμες»/γνώμες που συγκρούονται δημόσια.
Οι πιθανές συνέπειες αυτής της συστημικής τακτικής μπορεί να είναι η αδυναμία του κινήματος να ενοποιήσει τη δημόσια πίεση ή αντιθέτως, αν το κίνημα διαχειριστεί καλά την διαφοροποίηση, μπορεί να μετατραπεί σε πηγή δύναμης (διαφορετικές φωνές αλλά κοινός πυρήνας).
Για παράδειγμα, η επίκληση του «σεβασμού προς το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη» λειτουργεί σαν εργαλείο στοχοποίησης/διάσπασης γιατί  παρουσιάζει το κίνημα ως «ασεβές» και «αντεθνικό», δηλαδή ως εύφλεκτο και επικίνδυνο στοιχείο που πρέπει να απομονωθεί. Παράλληλα, στρέφει τη δημόσια συζήτηση από το αίτημα (αλήθεια/δικαιοσύνη) σε μια ηθικολογική μονομαχία (σεβασμός vs ασεβής διαμαρτυρία) — άρα, διασπά το κοινό μέτωπο. Με άλλα λόγια η μετατόπιση της ατζέντας μπορεί να οδηγήσει σε πόλωση γύρω από «συμπεριφορικά» ζητήματα αντί για την ουσία, δημιουργώντας πολώσεις στο κοινωνικό σώμα. Με τον τρόπο αυτό ο δημόσιος διάλογος φθείρεται, τμήματα της κοινωνίας απομακρύνονται επειδή θεωρούν το κίνημα «απρεπές» ή αντεθνικό, ενώ το σύστημα κερδίζει χρόνο

Ως αντίμετρα θα προτείναμε:
Σαφή, ελάχιστα απαράβατα αιτήματα/αξιώματα (core demands) — ό,τι και να διαφοροποιηθεί, αυτά δεν αλλάζουν.
Επικοινωνιακή πειθαρχία: ένας βασικός συντονισμός για δημόσιες δηλώσεις, όσο βέβαια αυτό είναι εφικτό.
Αναπτυξη ενός μηχανισμού επίλυσης συγκρούσεων εσωτερικά ώστε οι διαφωνίες να μην γίνονται δημόσιες.
Χρήση τεχνικών storytelling: αφήγηση που συγκρατεί την ποικιλία αλλά επικεντρώνει στην ανθρωποκεντρική ιστορία (ο πατέρας, η μάνα, το παιδί).
Το σύστημα γνωρίζει καλά τα όπλα του: απαξίωση, καθυστέρηση, επικοινωνιακή ανακατασκευή της εικόνας του, διάσπαση. Κάθε μία από αυτές τις τακτικές έχει στόχο να μετατρέψει τον πόνο σε αδράνεια και να κάνει τη φωνή του πένθους να χαθεί μέσα στο θόρυβο.

Το κρίσιμο για το Κίνημα δεν είναι να απαντά σε κάθε βολή, αλλά να μετατρέπει την πίεση σε θεσμικό αποτέλεσμα: καθαρές, συγκεκριμένες, τεκμηριωμένες απαιτήσεις που κανείς δεν μπορεί εύκολα να παρακάμψει. Μόνο έτσι ο πόνος γίνεται πολιτική δύναμη.
Η δημόσια αφήγηση οφείλει να παραμείνει αξιοπρεπής, ανθρώπινη, εμποτισμένη με αλήθεια. Γιατί η αξιοπρέπεια είναι το μόνο αντίδοτο στην απαξίωση. Κι όταν η αλήθεια προφέρεται με σεβασμό, οι τακτικές διάσπασης χάνουν την ισχύ τους.
Τέλος, η ενότητα είναι το πολυτιμότερο κεφάλαιο. Αν το κοινό σώμα κρατήσει το βλέμμα του σε λίγα (προς ώρας), ακλόνητα αιτήματα — δικαιοσύνη, αλήθεια, ευθύνη — τότε καμία επικοινωνιακή θύελλα δεν μπορεί να το σπάσει. Γιατί, η ιστορία δεν γράφεται από αυτούς που την διαχειρίζονται, αλλά από αυτούς που την ζουν αληθινά και επιμένουν.

Πηγή: militaire.gr

Σταύρος Λυγερός "Γιατί η παράδοση Tomahawk στο Κίεβο οδηγεί σε Γ' παγκόσμιο"

Φραπέδες και Κήνσορες

Του ΣΤΑΘΗ Σταυρόπουλου

Πάντα η εξουσία θέλει τα εθνικά μνημεία στην φορμόλη. Ώστε να μπορεί να δίνει μια κονφορμιστική ερμηνεία στη σημασία τους.

Έτσι συμβαίνει τώτα πάλι ( και για πολλοστή φορά) με το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, την ιερότητα του οποίου τάχα παραβιάζει η παρουσία του ανθρώπου που υπενθυμίζει την απουσία 57 ψυχών και το πένθος εκατομμυρίων Ελλήνων.

Όμως το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη είναι το Πολυάνδρι ( το Κενοτάφειο) εκείνων που έπεσαν για την πατρίδα, την ελευθερία του λαού και του έθνους. Και κατ’  αυτήν την έννοια είναι ιερό.

Ο Άγνωστος Στρατιώτης δεν είναι ένα τοπόσημο για κούφιες τελετουργίες που τόσον αγαπά να χρησιμοποιεί η εξουσία, αλλά ένα Μνημείο που διακηρύσσει το αυτεξούσιο του λαού και την υπέρτατη θυσία για αυτήν την κυριαρχία- την λαϊκή κυριαρχία.

Έτσι λοιπόν δεν αναιρείται η ιερότητα του χώρου , αλλά αντιθέτως αυτή η ιερότητα βρίσκει το νόημά της, όταν ένα πάνδημο λαϊκό αίτημα διατυπώνεται εκεί, όπως το αίτημα για κάθαρση στην τραγωδία των Τεμπών.

Μπορεί στα σνομπ μάτια της ελίτ και των οπαδών της το τοπίο στο Σύνταγμα να έχει γεμίσει «τσαντήρια» ,αλλά η πραγματικότητα είναι ότι στο Σύνταγμα, μπροστά μάλιστα στα μάτια του Κοινοβουλίου, η απαίτηση του για απόδοση δικαιοσύνης.

Κι αυτό πάντα για μια αντιλαϊκή εξουσία είναι μια επικίνδυνη κατάσταση. Ακόμα οι εκπρόσωποι αυτής της εξουσίας φτύνουν στον κόρφο τους και βυσοδομούν κατά των «αγανακτισμένων» και των «πλατειών».

Βεβαίως οι αναλογίες δεν είναι ίδιες, αλλά «ο φόβος φυλάει τα έρημα» και το καλό είναι να αποδομεί κανείς εκ των προτέρων αυτό που φοβάται ότι μπορεί να συμβεί, ή αυτό που διατηρεί ζωντανές μνήμες που πρέπει να σβήσουν.

Ο εξιλασμός των Τεμπών στοιχειώνει αυτήν την κυβέρνηση. Και ο εξιλασμός δεν είναι μόνον δικαστικός, είναι κυρίως πολιτικός. Οι αιτίες που προκάλεσαν την Τραγωδία στα Τέμπη παραμένουν ολοζώντανες στην κυβερνητική πρακτική για την διακυβέρνηση της χώρας.

Τα Τέμπη (ή άλλου είδους Τέμπη) μπορεί να επαναληφθούν. Διότι οι ίδιες αιτίες, φέρνουν τα ίδια αποτελέσματα, Και ουδεμία αιτία απ’  αυτές που επέφεραν την Τραγωδία των Τεμπών έχει θεραπευθεί.

Πηγή: militaire.gr

Το παγκόσμιο πρόβλημα ονομάζεται «Τράμπ», το ελληνικό «Μητσοτάκης»

Ο κόσμος δεν μπορεί πλέον να περιμένει τίποτα από την ηγεσία των ΗΠΑ - Ούτε οι Έλληνες από την κυβερνητική ηγεσία της χώρας 
 

γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
 
«Αν το παγκόσμιο πρόβλημα ονομάζεται Ντόναλντ Τράμπ, το ελληνικό πρόβλημα ονομάζεται Κυριάκος Μητσοτάκης». Αυτός ήταν ο ενδόμυχος συνειρμός μου όταν, την περασμένη Τετάρτη, μελετούσα τα δημοσιεύματα του ελληνικού και του διεθνούς Τύπου (ρεπορτάζ, αναλύσεις, γνώμες) που εστίαζαν στην 80ή Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και στα δρώμενα γύρω της και εντός της, με κεντρικό σημείο αναφοράς την γενοκτονία των Παλαιστινίων απ’ τη μια και την αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους απ’ την άλλη.  Φυσικά, καμιά ποσοτική σχέση μεταξύ των δυο «προβλημάτων», ο συνειρμικός συσχετισμός μεταξύ των δυό ακραία ανισόβαρων προβληματικών ηγετών είναι προφανώς ποιοτικός και έχει να κάνει με την παράλληλη (αλλά μη εφαπτόμενη αιτιολογικά) αντιπολιτική τους κοινωνιοπάθεια.  
«Η ομιλία του Τραμπ στον ΟΗΕ το καθιστά σαφές: ο κόσμος δεν μπορεί πλέον να περιμένει τίποτα από την ηγεσία των ΗΠΑ», γράφει ο  διπλωματικός αναλυτής του Guardian, Πάτρικ Γουίντουρ, σχολιάζοντας τον απίστευτο χλευασμό των αξιών του Διεθνούς Ειρηνευτικού Οργανισμού που εξαπέλυσε ο Αμερικάνος πρόεδρος από το βήμα της 80ής του Συνέλευσης. Και εξηγεί: Πριν από την ανεκδιήγητη 58λεπτη ομιλία του Τραμπ σχετικά με τις υποτιθέμενες απειλές που θέτουν τα ανοιχτά σύνορα, ο νόμος της σαρία, οι αποτυχίες του ΟΗΕ και η «κλιματική απάτη» , οι υποστηρικτές των αξιών του ΟΗΕ γνώριζαν ήδη ότι αντιμετώπιζαν μια πρόκληση. Τώρα συνειδητοποιούν τον βαθμό στον οποίο η παγκόσμια υπερδύναμη φαίνεται αποφασισμένη να καταστρέψει όλα όσα πιστεύουν…
«Είναι τέτοια η αντικοινωνική δυναμική που ασκεί ο Ντόναλντ Τραμπ και η αμερικανική οικονομία, που η πολιτική των άλλων 192 χωρών που αποτελούν τα Ηνωμένα Έθνη περιορίζεται ραγδαία σε μια μακρά συζήτηση σχετικά με το «πώς να συντονιστούμε και να αμφισβητήσουμε αυτή την ολοένα και πιο σκοτεινή και παράξενη προεδρία», καταλήγει ο διπλωματικός αναλυτής του Guardian, σε μια αρκετά αισιόδοξη για τα… χρηστά πολιτικά ήθη της διεθνούς ηγεσίας, εκτίμηση.
Μια εκτίμηση που, δυστυχώς, αμφισβητείται από 52 εκ των 192 ηγετών των χωρών – μελών του ΟΗΕ, που αρνούνται (ως σήμερα τουλάχιστον) να αναγνωρίσουν το Κράτος της Παλαιστίνης, ταυτιζόμενοι με τον σφαγέα Παλαιστινίων αμάχων Ισραηλινό Πρόεδρο  Νετανιάχου, και αυτοχρηζόμενοι (ντε φάκτο) ηθικοί συνεργοί του στην επιχείρηση εθνοκάθαρσης της Γάζας: με πρώτο και… καλύτερο ανάμεσά τους (τι ντροπή!..) τον Έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο οποίος, αν εξαιρέσει κανείς την επιπέδου… «Παρνασσού» χτεσινοβραδινή ομιλία του («είμαστε στρατηγικοί εταίροι με το Ισραήλ, αλλά αν συνεχίσει έτσι, θα απομακρύνει τους φίλους του» μπλα, μπλα, μπλα…)  στην ξεθυμασμένη πια Συνέλευση του ΟΗΕ, ούτε φωνή, ούτε ακρόαση: πήγε, είδε και απήλθε!..
Η παρουσία – απουσία Μητσοτάκη στον ΟΗΕ καθιστά σαφές ότι η Ελλάδα δεν μπορεί πλέον να περιμένει τίποτα από την κυβερνητική ηγεσία της χώρας: η κοινωνία φλέγεται, και δεν είναι μόνο το κύμα της λαϊκής αγανάκτησης για την άφατη κυβερνητική διαφθορά – τη διαπλοκή, τα απανωτά απίστευτα  σκάνδαλα, την κατεδάφιση των θεσμών, την άφαντη Δικαιοσύνη – που φουντώνει και, με αφορμή την απεγνωσμένη απεργία του «Πατέρα των Τεμπών» Πάνου Ρούτσι, γίνεται τσουνάμι που απειλεί να τον πνίξει… Είναι ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός έχει μετατραπεί σε έναν απ’ τους πιο στενούς φίλους του εξολοθρευτή Παλαιστινίων Νετανιάχου και έχει μετατρέψει την κυβέρνησή του στον πιο στενό σύμμαχο του Ισραήλ (στο ίδιο «κλαμπ» με τη Ιταλία της Μελόνι τοποθετούν τη χώρα μας οι διεθνείς αναλυτές) παραβιάζοντας τη γραμμή που ακολουθούσαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, που έδιναν το μέγιστο διπλωματικό βάρος τους στις συμμαχίες με τον αραβικό κόσμο…
Στο μεταξύ, κι ενώ ο θάνατος πέφτει βροχή στην πόλη της Γάζας, η πείνα μαστίζει το βόρειο τμήμα της και το Ισραήλ έχει σκοτώσει μέχρι στιγμής περισσότερους από 65.000 Παλαιστίνιους οι περισσότεροι από τους οποίους ήσαν άμαχοι, ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του (η χώρα μας, δηλαδή) αρνούνται να συμμετάσχουν στη συνεχιζόμενη – διεθνώς  συντονισμένη – αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους και επιμένουν να συντάσσονται με τις χώρες που μπλοκάρουν την επιβολή ευρωπαϊκών κυρώσεων στην κυβέρνηση του σφαγέα Νετανιάχου. Κι αυτό, για εμάς τους Έλληνες, δεν είναι παρά μια δυσβάσταχτη καταισχύνη: η νέα, μα  απόλυτα ντροπιαστική, «εθνική μας  μοναξιά»…  
 
ΥΓ: Εντάξει, για το απίστευτο «άδειασμα» του Έλληνα πρωθυπουργού απ’ τον Τούρκο πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν δεν λέμε τίποτα. Απλά, ως… όφειλε (σ. σ: ως γνήσιος διπλωμάτης α λα Τούρκα, εννοώ) ο γείτονας  προτίμησε να στήσει τον «δικό μας». Και γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια το πολυδιαφημισμένο από τα Μητσοτακικά εξαπτέρυγα του ελληνικού Τύπου διπλωματικό ραντεβού τους, έσπευσε… βραδέως να κλείσει κάτι ανοιχτά deal εξοπλισμών που είχε με τον φίλο του τον Τραμπ, ό και εγένετο: και αποχώρησε δηλώνοντας ικανοποιημένος.

restaro.blogspot.com

Η ρήξη (;) του Κερκ με τα σιωνιστικά λόμπι

Ο κόσμος της ισχύος δεν είναι κόσμος ελευθερίας. Είναι ο κόσμος του εκβιασμού και του χειρισμού.

Θέμης Τζήμας

Οι ΗΠΑ φημίζονται για διάφορα πράγματα. Μεταξύ αυτών για τα λογής ινστιτούτα και κέντρα μελετών, που ειδικεύονται μεταξύ άλλων στο να μοχλεύουν τα κεφάλαια με τρόπους οι οποίοι κάνουν τις εγχώριες δουλειές με offshore να φαντάζουν με επαρχιακές ασχολίες. Σε πλείστα δε, εξ αυτών πρωταγωνιστούν τα ισραηλινά λόμπι τα οποία εδώ και χρόνια επιχαίρουν για τον έλεγχο τον οποίο ασκούν στα νομοθετικά σώματα αλλά και στην προεδρία στην Ουάσιγκτον.

Οι πλέον δημοφιλείς Influencers δεν αποτελούν μια πολύ διαφορετική ιστορία. Ούτε και ο μακαρίτης πλέον Τσάρλι Κερκ, ο οποίος μετά θάνατον αναγορεύτηκε σε ήρωα του κινήματος MAGA (Make America Great Again) και του οποίου η δολοφονία τείνει να καταστεί καταλύτης για μια συνολική επίθεση εναντίον κάθε εκδοχής αριστεράς, αποτελούσε εξαίρεση στη ροή των κεφαλαίων. Μόνο που στη δική του περίπτωση τα πράγματα λίγο πριν τη δολοφονία του είχαν πάρει διαφορετική τροπή, όπως έχει συμβεί για ένα μεγάλο μέρος της νεότερης βάσης του MAGA, η οποία δυσκολεύται να συμβιβαστεί με τις στροφές του Τραμπ σε ό,τι έχει να κάνει με το σκάνδαλο Έπσταϊν και με την υποστήριξη στη γενοκτονία του Ισραήλ.

Η ιστοσελίδα «The Grayzone» δημοσίευσε τρία ερευνητικά άρθρα γύρω από τη ρήξη των σχέσεων μεταξύ Κερκ και λόμπι που τον στήριζαν από την πλευρά του Ισραήλ λίγο πριν από τη δολοφονία του. Τα άρθρα αποκαλύπτουν πώς οι διαφωνίες του Κερκ με την πολιτική του Ισραήλ τον έφεραν σε επώδυνη ρήξη με τους χρηματοδότες του και σε μια πορεία εκβιασμών και πιέσεων.

Το ίδρυμα του Κέρκ είναι το TPUSA -Turning Point in USA. Μέσα από αυτό συνέλεγε πόρους και υποστήριξη από εκατομμυριούχους και δισεκατομμυριούχους δωρητές σιωνιστικού και δεξιού προσανατολισμού. Η πανεπιστημιούπολη Turning Point USA στο Φοίνιξ της Αριζόνα χτίστηκε από τον Τσάρλι Κερκ, ως φόρος τιμής στους βαθύπλουτους δωρητές που για προφανείς πολιτικούς λόγους έθεσαν τον 31χρονο Κερκ στο τιμόνι μιας «αυτοκρατορίας» με δυσθεώρητα οικονομικά μεγέθη.

Το TPUSA λοιπόν, δεν στέκεται οικονομικώς μόνο του. Στον πυρήνα του βρίσκεται το «Billand Rebecca Dunn Freedom Center». Τα παρακείμενα στο TPUSA κτίρια όχι τυχαία τιμούν τους δωρητές τους οι οποίοι χρηματοδότησαν την άνοδο της συντηρητικής «αντεπανάστασης», του MAGA και του τραμπισμού, με σταθερό πυρήνα όμως τη (διακομματική) υποστήριξη στον Σιωνισμό. Πρόκειται για μια σειρά από πανίσχυρα και άγνωστα στην πατρίδα μας πρόσωπα, από οικογένεια Uhline μέχρι τους, αδελφούς Koch, και τον ευαγγελικό (με το αζημίωτο) Foster Friess.

Ο σιωνιστής δισεκατομμυριούχος, Ρόμπερτ Σίλμαν επίσης υπήρξε ένας από τους βασικούς χρηματοδότες του Κερκ, όσο ο μακαρίτης έχτιζε την επιρροή του. Αυτό όμως συνέβη μέχρι του σημείου που ο τελευταίος ίσως υπερτιμώντας τον ρόλο του, ίσως και γιατί είχε έναν βαθμό ελευθερίας συνείδησης, άρχισε να κριτικάρει το Ισραήλ, με αποτέλεσμα ο Σίλμαν να τερματίσει την υποστήριξή του στον Κερκ.

Καθώς έφτανε η ώρα για τη μοιραία περιοδεία του στην πανεπιστημιούπολη στην οποία εκτελέστηκε, ο Κερκ υποβλήθηκε σε μια «σχεδόν καθημερινή» εκστρατεία άσκησης πιέσεων από τους συμμάχους του Νετανιάχου.

Ο Ρόμπερτ Σίλμαν δεν είναι φυσικά τυχαίο πρόσωπο. Προέρχεται από τον τομέα της τεχνολογίας. Είναι ένας από τους σημαντικότερους χρηματοδότες της σιωνιστικής ακροδεξιάς, με σαφή φυσικά αντί- ισλαμικό και υποστηρικτικό προς το Likudρόλο. Όπως ο ίδιος έχει πει σε μια δημόσια συγκέντρωση σιωνιστικής οργάνωσης: «Με αυτό το στυλό και ένα τσεκ επιταγών, παρέχω πυρομαχικά!» υπέρ του σιωνισμού. Δεξιός σιωνιστής και ισλαμοφοβικός έκανε τον Κερκ εκπρόσωπο και «πρεσβευτή» του Ισραήλ στη νέα γενιά. Η σχέση δεν τελείωσε πολύ καλά. Ο Κερκ φάνηκε κάπως απείθαρχος απέναντι στον Νετανιάχου και όταν συμμαχείς με τον διάβολο, εκείνος δεν αρέσκεται σε πολλές διαφωνίες. Ο Σίλμαν έκοψε τη χρηματοδότηση στον Κερκ λόγω της μη στήριξης του τελευταίου στο Ισραήλ λίγο πριν τη δολοφονία του.

Και επειδή κανένας σωστός επιχειρηματίας δεν ποντάρει όλα του τα χρήματα σε μια μόνο κατεύθυνση, ο Σίλμαν πέραν του Κερκ έχει ήδη εντοπίσει το νέο αστέρι μεταξύ των συντηρητικών influencers, την Λόρα Λούμερ. Ποια είναι η Λόρα; Σύμφωνα με την ίδια «συνήγορος των λευκών» και «περήφανη ισλαμοφοβική». Η 31 ετών συντηρητική ακτιβίστρια μάλιστα, ανήκει στον τόσο στενό κύκλο του Τραμπ, ώστε να μπορεί να περηφανεύεται ότι εντόπισε 6 αξιωματούχους αμφίβολης πίστης στον τραμπισμό οδηγώντας στην απόλυσή τους. Τι άλλο έχει η Λόρα Λούμερ ως χαρακτηριστικό; Είναι φανατική σιωνίστρια, εξ ου και λίγες εβδομάδες πριν τη δολοφονία του Κερκ στράφηκε εναντίον του τελευταίου αλλά και του Τάκερ Κάρλσον λόγω της κριτικής τους στο Ισραήλ, χαρακτηρίζοντάς τους εκπροσώπους του Ιράν και του Κατάρ.

Ο Τάκερ Κάρλσον, εκ των βασικών υποστηρικτών του τραμπισμού παλιότερα, έχει βρεθεί στο περιθώριο λόγω της κριτικής στον νυν πρόεδρο πάνω στο ζήτημα της υποστήριξης προς την γενοκτονία αλλά και σε σχέση με το σκάνδαλο Έπσταϊν, συμπαρασύροντας εν μέρει και τον Κερκ ο οποίος αρνήθηκε να αποκηρύξει τον Κάρλσον.

Το ακόμα σημαντικότερο ωστόσο είναι ότι η ίδια η κυβέρνηση Νετανιάχου και οι προσκείμενες σε αυτήν δυνάμεις (κυρίως δισεκατομμυριούχοι και εκατομμυριούχοι δωρητές) φαίνεται ότι είχαν αποπειραθεί να πιέσουν τον Κερκ να γυρίσει και πάλι στη σιωνιστική ατζέντα. Ο ίδιος ο Κερκ δημοσίως μίλησε για τους Εβραίους «ενδιαφερόμενους» που επιδιώκουν να ελέγξουν το μήνυμά του. Μάλιστα, ο Κερκ όχι μόνο αντιστάθηκε στις πιέσεις, αλλά κάλεσε την Ρεπουμπλικανή επικριτή του Ισραήλ στο Κογκρέσο, τη βουλευτή Μάρτζορι Τέιλορ-Γκριν, να εμφανιστεί επίσης σε εκδήλωση την οποία οργάνωνε.

Μέχρι και τη δολοφονία του, ο Κερκ έγινε δέκτης μιας πολύπλευρης πίεσης από πλευράς σιωνιστικών λόμπι. Σε αυτό το πλαίσιο παρέλασαν μια σειρά προσώπων από τον επιχειρηματικό και δημοσιογραφικό κόσμο στις ΗΠΑ, τα οποία συνδέονται με το Ισραήλ.

Μάλιστα, μια αρκετά ιδιαίτερη προσωπικότητα, ο Πεσάχ Βολίτσκι, δεξιός ραβίνος με έδρα το Ισραήλ, ο οποίος οργανώνει περιοδείες ισραηλινής προπαγάνδας για την αμερικανική νεολαία μέσω της οργάνωσής του Israel365 Action, αναγνώρισε σε συνέντευξή του ότι είχε τοποθετηθεί ως προσωπικός "χειριστής" του Κέρκ τους μήνες που προηγήθηκαν του θανάτου του, όπως και για τις διαφωνίες του τελευταίου με πτυχές της πολιτικής του Ισραήλ, χωρίς ωστόσο να παραδέχεται ότι είχε επέλθει ρήξη μεταξύ Κερκ και σιωνιστών. Ο ίδιος ο Κερκ, μετά από μια συνάντηση στο Χάμπτονς των ΗΠΑ όπου δέχτηκε πιέσεις από χρηματοδότες του και λομπίστες προκειμένου να στραφεί ξανά πλήρως στη σιωνιστική ατζέντα, φέρεται να ήταν εξοργισμένος για τον «ηθικό εκβιασμό» τον οποίο είχε δεχτεί, όπως ένας από τους influencers που συμμετείχαν στη συγκέντρωση εκείνη και ο οποίος μεταφέρθηκε στο Ισραήλ αμέσως μετά, ο Χαβιέρ ΝτιΡουσό, ανέφερε.

Η ιστοσελίδα «The Grayzone» μίλησε με 5 άτομα τα οποία είχαν γνώση της συνάντησης στο Χάμπτονς και του γεγονότος ότι ο Κέρκ ήταν αναστατωμένος από το σφυροκόπημα το οποίο είχε δεχθεί για τον ολοένα μεγαλύτερο σκεπτικισμό τουγια την ειδική σχέση των ΗΠΑ με το Ισραήλ. Δεν είναι τυχαίο για το πώς δουλεύει το σύστημα μεταξύ  εκατομμυριούχων, Ισραήλ και Influencersότι θέμα προς συζήτηση στις ίδιες συναντήσεις αποτέλεσε η πιθανή εκλογή του Ζόραν Μαμντάνι στη θέση του δημάρχου της Νέας Υόρκης, η οποία κατά τους σιωνιστές θα συνιστά κίνδυνο για τη «Δύση». Ο ίδιος ο Κερκ φαίνεται να είχε τρομοκρατηθεί όταν του παρουσιάστηκε μια λεπτομερής λίστα με κάθε «αδίκημά» του εναντίον του Ισραήλ.

Η έρευνα του «The Grayzone», η οποία έχει θαφτεί ότι τυχαία τόσο από τον διεθνή όσο και από τον εγχώριο τύπο είναι απολύτως διαφωτιστική. Εκατομμυριούχοι ή και δισεκατομμυριούχοι που συνδέονται με το Ισραήλ και ειδικότερα με την κυβέρνηση Νετανιάχου. Ιδρύματα και ινστιτούτα σε κάθε σχεδόν πλευρά του πολιτικού φάσματος. Influences, διαμορφωτές κοινής γνώμης, δικηγόροι, πολιτικοί, οποιοσδήποτε και οποιαδήποτε μπορεί να επηρεάζει υπέρ των ισραηλινών θέσεων, ιδίως τώρα που η γενοκτονία βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Τα ποσά τα οποία διοχετεύονται είναι απίστευτα και όποιος τα αγγίζει, αναλαμβάνει και τις αντίστοιχες δεσμεύσεις.

Μετά τη δολοφονία Κερκ, η ένταση των φημών και θεωριών περί εξόντωσης από τη Μοσάντ ήταν τόσο έντονες ώστε ο ίδιος ο Νετανιάχου αναγκάστηκε να τις διαψεύσει με μήνυμά του. Κατά διαβολική σύμπτωση, λίγο καιρό πριν ο τελευταίος είχε τοποθετηθεί δημοσίως για την ανάγκη να επηρεαστεί η γενιά Ζ της Δύσης, η οποία είναι ιδιαιτέρως επικριτική προς το Ισραήλ και την πολιτική του στη Γάζα όπως και στην Παλαιστίνη εν γένει.

Δεν είναι δυνατόν φυσικά κανείς να ασπαστεί θεωρίες συνωμοσίας χωρίς να βάσιμα στοιχεία. Ο Κερκ ωστόσο αποτελεί σε κάθε περίπτωση μια χαρακτηριστική μορφή: ανέβηκε στα ύψη της δημοσιότητας και της ισχύος σε πολύ νεαρή ηλικία συμμαχώντας με τον διάβολο. Όταν τόλμησε να αποστασιοποιηθεί είδε όπως φαίνεται ότι αυτά τα παιχνίδια δεν είναι χωρίς κόστος, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά εκβιασμούς και πιέσεις τις οποίες δέχτηκε. Ο κόσμος της ισχύος δεν είναι κόσμος ελευθερίας φυσικά. Είναι ο κόσμος του εκβιασμού και του χειρισμού. Η ιστορία του πέραν όλων των άλλων είναι κρίσιμη για το ποιος και γιατί μιλάει στην πραγματικότητα, όταν άλλος ένας influencer ξαφνικά φαίνεται να κατακτά τον κόσμο.

ΦΩΤ: Ο εκλιπών Τσάρλι Κερκ στη Χεβρώνα

kosmodromio.gr

Αύξησαν τους μισθούς αλλά πήραν τριπλάσια από τους φόρους

Τζώρτζης Ρούσσος

Στέκεσαι ενεός και αδυνατείς να καταλάβεις γιατί ένας δημοσιογράφος και ένας πρωθυπουργός ποδοπατούν έτσι τη νοημοσύνη του κόσμου. Η κοινωνία στενάζει ήδη από το καλοκαίρι του 2021 από την κρίση κόστους ζωής που έχει φέρει με την καρτελοποίηση του συνόλου των κλάδων ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τις πολιτικές του. Ομως στη συνέντευξη που έδωσε ο πρωθυπουργός την περασμένη εβδομάδα στον τηλεοπτικό σταθμό Αnt1 ούτε λίγο ούτε πολύ μας είπε ότι έχει λύσει το πρόβλημα της ακρίβειας που ο ίδιος έχει δημιουργήσει με τα «φορολογικά ψίχουλα» που πέταξε από τη ΔΕΘ. «Επισήμανα ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το κόστος ζωής. Επέλεξα να αντιμετωπίσω το πρόβλημα της ακρίβειας μέσα από μια γενναία, μόνιμη αύξηση των πραγματικών μισθών. Ηταν επιλογή να μειώσουμε τους φόρους για όλους και πολύ περισσότερο για τους νέους και όσους έχουν παιδιά» ήταν επακριβώς η τηλεοπτική τοποθέτησή του.

Ο μέσος μισθός
Αρα, όπως εύκολα συνάγεται, ο Κυρ. Μητσοτάκης θεωρεί ότι έλυσε το πρόβλημα της ακρίβειας που ταλανίζει τα νοικοκυριά στην Ελλάδα αυξάνοντας ονομαστικά τους μισθούς από το 2022 και επειδή το 2025 ανακοίνωσε για το 2026 ισχνές μειώσεις στη φορολόγηση. Ας μείνουμε στο πρώτο σκέλος και προκειμένου να έχουμε την πλήρη εικόνα δεν θα αναλύσουμε τον κατώτατο μισθό, ο οποίος αφορά το περίπου 20% των μισθωτών, αλλά τον μέσο μισθό όπως αυτός προσδιορίζεται από τις επίσημες καταγραφές στο σύστημα ΕΡΓΑΝΗ.
Πράγματι λοιπόν υφίσταται αύξηση του μέσου μισθού, η οποία αναλύεται ως εξής:

• Το 2021 ο μέσος μισθός μετρήθηκε 1.117 ευρώ, έχοντας αύξηση 6,35% σε σχέση με το 2020 (1.046 ευρώ).
• Το 2022 ο μέσος μισθός ανήλθε στα 1.176 ευρώ, παρουσιάζοντας ποσοστιαία αύξηση 5,01%. • Το 2023 τα αντίστοιχα μεγέθη ήταν 1.251 ευρώ και +5,99%. • Το 2024 καταγράφηκε αύξηση στα 1.342 ευρώ και +6,78%. • Το 2025 η επίσημη εκτίμηση είναι ότι ο μέσος μισθός θα κυμανθεί στα 1.415 ευρώ καταγράφοντας αύξηση 5,15%. Συνεπώς η σωρευτική αύξηση – σύμφωνα με το ΕΡΓΑΝΗ– από το 2021, όταν άρχισε η επέλαση του πληθωρισμού της απληστίας με ευθύνη των καρτέλ που δρουν ανεξέλεγκτα έως το 2024, είναι 24,13%.

Tα συνήθη υποζύγια
Από την άλλη, έχουμε τον φόρο εισοδήματος που προκύπτει από την ετήσια έκθεση της ΑΑΔΕ. Προφανώς τα συνήθη υποζύγια είναι οι μισθωτοί. Αλλωστε, όταν ο πρώην υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών και νυν αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Κωστής Χατζηδάκης ήθελε να ενεργοποιήσει τον κοινωνικό αυτοματισμό ενάντια στους ελεύθερους επαγγελματίες για να δικαιολογήσει τον τεκμαρτό φόρο με επίσημη ανακοίνωση, είχε υποστηρίξει: «Το 71% των ελεύθερων επαγγελματιών δήλωσε εισοδήματα χαμηλότερα από τον κατώτατο μισθό, ενώ το 27% δηλώνει συνεχώς επί πέντε έτη ζημιές ή μηδενικά εισοδήματα».
Συνεπώς είναι ευθεία η σύγκριση που μπορεί να γίνει. Οπως λοιπόν προκύπτει από τις επίσημες καταγραφές της ΑΑΔΕ:

• Το 2021 τα έσοδα από φόρους εισοδήματος ήταν 14,70 δισ. ευρώ καταγράφοντας αύξηση 8,19% σε σχέση με το 2020 (13,58 δισ. ευρώ).
• Το 2022 εισήλθαν στον κρατικό κορβανά από φόρους εισοδήματος 17,03 δισ. ευρώ με καταγραφόμενη ποσοστιαία αύξηση 15,84%.
• Το 2023 τα έσοδα από τον φόρο εισοδήματος ήταν 20,9 δισ. ευρώ, η δε ποσοστιαία αύξηση μετρήθηκε στο 22,75%.
• Το 2024 υπάρχει νέα εκτόξευση στα 23,99 δισ. ευρώ με νέα αύξηση της τάξης του 61,54%. Εύκολα προκύπτει γιγάντωση των φορολογικών εσόδων από εισόδημα της τάξης του 61,54%.

Πώς κατάφερε να ανοίξει την ψαλίδα μεταξύ φορολόγησης των εισοδημάτων και ονομαστικής αύξησης του μέσου μισθού; Πολύ απλά δεν τιμαριθμοποίησε ανάλογα με τις αυξήσεις του πληθωρισμού ή των μισθών τις φορολογικές κλίμακες. Ακριβώς έτσι αυξάνει το εισόδημα και το παίρνει πίσω από τη φορολόγηση, η οποία –σε συνδυασμό με τον πληθωρισμό που τρέχει με εξαντλητικούς ρυθμούς– οδήγησε τη Eurostat να μας κατατάξει ως τη δεύτερη φτωχότερη κοινωνία στην Ευρώπη των 27 (με φτωχότερη μόνο τη Βουλγαρία).

www.documentonews.gr

Κοινωνίες στην εποχή της τεχνολογικής "γυμνής μετάβασης"- Το Υπαρξιακό ζήτημα της Ελλάδας

Οι  "Αντιθέσεις" σήκωσαν  την αυλαία της νέας  τηλεοπτικής περιόδου εκπομπών στην "ΚΡΗΤΗ-TV"
Η πολυθεματική εκπομπή συνεντεύξεων - συζητήσεων και έρευνας με πρωτογενές υλικό ρεπορτάζ, συνεχίζει αδιάλειπτα στη "ΚΡΗΤΗ-TV"  με τον 29ο Κύκλο Εκπομπών
Η πρώτη θεματική εκπομπή επικεντρώνεται στις :  " Αντικριστές Πολιτείες: υπέρμετρη τεχνοκρατική αισιοδοξία και καταμετρημένη κοινωνική σήψη"
Στις «Αντιθέσεις» μια συζήτηση για την επιστήμη, την υγεία, και την κοινωνία όπως διαμορφώνονται, εξελίσσονται ή ακυρώνονται στη νέα εποχή αβεβαιότητας.
Η πρόοδος στην επιστήμη και η θεαματική μεταμόρφωσή της από την τεχνητή νοημοσύνη και τις νέες τεχνολογίες: δικαιολογημένη ή υπέρμετρη τεχνοκρατική αισιοδοξία;
Θα βελτιωθούν η ποιότητα και ποσότητα του ανθρώπινου βίου ή θα συρικνωθούν;
Πώς θα είναι η επιστήμη (αλλά και η παιδεία και η γνώση και η επικοινωνία γενικότερα) μετά την ραγδαία τους μεταμόρφωση σε αντικείμενο ενασχόλησης (αν όχι και παίγνιο) μεγάλων γλωσσικών μοντέλων;
Ευημερία της χρυσής εποχής ή ευημερία των λίγων μετόχων εταιρειών με μονοπώλια και καρτέλ;
Τι αποτύπωμα αφήνουν οι πρόσφατες παγκόσμιες κρίσεις (πανδημία, πόλεμοι, οικονομικά δεινά) και οι λανθασμένοι χειρισμοί τους;
Γιατί αυξάνονται οι θάνατοι στους νέους;
Κοινωνική ανασφάλεια και επισφάλεια, συστήματα υγείας που καταρρέουν, και αβεβαιότητα για το μέλλον της εργασίας.
Κρίση των θεσμών, κατάλυση της ελευθεροτυπίας, και βαθιά τοξική πόλωση. 
Η δημοκρατία που υποχωρεί και τα ατιμώρητα σκάνδαλα.
Πώς ασύδοτες ολιγαρχίες χρησιμοποιούν τους θεσμούς για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα. 
Τι συμβαίνει στην Αμερική σήμερα και πώς επηρεάζει τον υπόλοιπο κόσμο;
Ποιες αντικριστές, αντίπαλες πολιτείες αντιπαλεύουν και συγκρούονται σε διεθνές επίπεδο, στην κοινωνία, στα πανεπιστήμια, στην Ελλάδα της κομματοκρατίας και της διαφθοράς, και στην ταλαιπωρημένη ψυχή του καθενός;    
Στο στούντιο της εκπομπής ο Ιωάννης Π.Α. Ιωαννίδης, Καθηγητής Παθολογίας, Επιδημιολογίας και Πληθυσμιακής Υγείας, και Επιστημών Δεδομένων και Διευθυντής του Κέντρου Καινοτομίας στην Μετα-Έρευνα του Πανεπιστημίου Στάνφορντ των ΗΠΑ, καθώς και τακτικό μέλος της Εθνικής Ακαδημίας των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών συζητά αυτές τις εξελίξεις και αβεβαιότητες, σε συνάρτηση και με το τελευταίο του βιβλίο, τις Αντικριστές Πολιτείες (Κέδρος, 2024, https://www.kedros.gr/product/9375/an....
📺 ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ με τον Γιώργο Σαχίνη στην ΚΡΗΤΗ TV

Τέμπη: Συνεχίζουν να μπαζώνουν το περί δικαίου αίσθημα…

της Ευγενίας Σαρηγιαννίδη

Μετά την καταστροφή του αποδεικτικού υλικού, καθώς και την άρνηση εκταφής των σωρών, ώστε να διαπιστωθεί η πραγματική αιτία θανάτου των θυμάτων στα Τέμπη, είναι εμφανές ότι το καθεστώς επιδιώκει μια “γρήγορη και εύκολη” δικαστικού τύπου διεκπεραίωση και κλείσιμο της υπόθεσης των Τεμπών.
Με καφκικού τύπου διαδικασίες και νομικίστικες απαντήσεις επιχειρείται το “όπως όπως και στα γρήγορα” κουκούλωμα του εγκληματικού, τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη. Στο όλο παιχνίδι της συγκάλυψης, πρωτοστατεί η καθεστωτική δημοσιογραφία και το πινγκ-πονγκ των τηλεοπτικών, πανελίστικων, “ομιλούντων κεφαλών” που επιχειρούν να ξεπλύνουν την κόπρο του Αυγείου. Χέρι-χέρι, βέβαια, με επαγγελματίες πολιτικάντηδες, από εκείνους που εξέθρεψαν οι κομματικοί σωλήνες και που έκαναν πολιτική καριέρα επειδή ο κομματικός μηχανισμός, στον οποίο υπηρέτησαν τους ανέδειξε ως “κάτι”.

Όλοι αυτοί συστηματικά μπαζώνουν οτιδήποτε θεωρούν ότι “είναι για τα μπάζα”: τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη, την κοινή λογική, την αλήθεια, την ελευθερία. Ζώντες και νεκρούς. Τελικά, τον ίδιο τον λαό. Εντούτοις, για όλο τον λαό που συμπαραστέκεται ηθικά και πρακτικά στον αγώνα των συγγενών για την απόδοση δικαιοσύνης, η δίκη που οργανώνει το καθεστώς με τους δικούς του όρους, δεν έχει πλέον κανένα νόημα. Ας απαιτήσουμε λοιπόν πρώτα απ’ όλα, την “δίκη των δικαστών”.
Με άλλα λόγια, την παραπομπή των δικαστικών λειτουργών που συμμετείχαν άμεσα ή έμμεσα στην συγκάλυψη για τα Τέμπη και που λειτουργούν βάσει των οδηγιών που τους δίνονται από τη “μαφιοποιημένη” ολιγαρχία που διακατέχει την εξουσία στη χώρα μας. Από ποιους θα μπορούσε να γίνει άραγε μια τέτοια δίκη; Πρώτα από όλα, από τους σοβαρούς και μη επίορκους δικαστές που συνεχίζουν να υπάρχουν σε αυτή την χώρα και προασπίζονται την πραγματική ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Άλλωστε, όπως είχε πει ο Σαιν Ζυστ: «Οι νόμοι μπορεί να είναι δημοκρατικοί και ενδεχομένως επαναστατικοί. Αυτοί που τους εφαρμόζουν δεν είναι».
Γιατί πια, για τους συγγενείς, αλλά και τους πολυπληθείς πολίτες που τους στηρίζουν, δεν έχει μείνει ούτε ο θεσμός της Δικαιοσύνης για να ελπίζουν στην απόδοσή της. Μια ιδεατή Δικαιοσύνη που θα αποτελείτο από ανεξάρτητους και αδέκαστους δημόσιους λειτουργούς, οι οποίοι θα διακρίνονταν από ένα είδος επαγγελματικής ηθικής που βρίσκεται υπεράνω κομμάτων, ιδεολογικών χρωμάτων, ιδιωτικών συμφερόντων, προσωπικών επιδιώξεων ανέλιξης. Δικαστές που θα έπρατταν σε κάθε περίπτωση το καθήκον τους, χωρίς να ολιγωρούν μπροστά σε οποιαδήποτε κοινωνική ή πολιτική πίεση, με ενδεχομένως μια μορφή αυτοθυσίας, επιπέδου Τερτσέτη και Πολυζωίδη. Σπάνιοι, αλλά υπάρχουν.

Τέμπη και κάθαρση
Κι αν υπάρχουν ακόμα τέτοιοι δικαστικοί λειτουργοί, ποια άραγε η μοίρα που επιφυλάσσει σε αυτούς και στους οικείους τους, ένα “μαφιοποιημένο” καθεστώς; Πως ακριβώς και με τι κόστος, προσωπικό ή επαγγελματικό, κάνουν τη δουλειά τους; Παράλληλα, με την κάθαρση του θεσμού της Δικαιοσύνης, ας απαιτήσουμε επιπλέον την κάθαρση της ίδιας της δημοκρατίας. Την κάθαρση της πολιτικής. Η κοινωνική οργή και η διαμαρτυρία που εκφράζεται σήμερα με την συμπαράσταση της κοινωνίας στους συγγενείς των θυμάτων και των απεργών πείνας που διεκδικούν το αυτονόητο μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη, οφείλει άμεσα να εξελιχθεί σε κοινωνικό κίνημα με ξεκάθαρους στόχους.
Διότι ακούμε και διαβάζουμε διάφορα, που δημιουργούν σύγχυση στην σκέψη των ανθρώπων: περί “κομματικών κινημάτων”(;), περί “νέων κομμάτων” (λες και τα πολιτικώς αξιόπιστα κόμματα –εκείνα τουλάχιστον που θέλουν να έχουν μια ελπίδα εκλογής μέσα σε ένα διεφθαρμένο και “μαφιοποιημένο” σύστημα, θα προέκυπταν από παρθενογένεση “αγνά και άσπιλα”), περί συνεργασίας με κόμματα της εκάστοτε “αντιπολίτευσης” κ.α. Σε όσους ωστόσο, αναρωτιούνται πως οικοδομείται ένα τέτοιο μαζικό κίνημα, ας υπενθυμίσουμε το κίνημα μετά τη δολοφονία του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη.
Άλλωστε, τα κοινωνικά γεγονότα δεν μπορούν να αναλυθούν και να ερμηνευθούν σαν συνέπειες απλώς και μόνον ατομικών πρωτοβουλιών, αλλά ως συστήματα σχέσεων, εντός των οποίων εγγράφονται (και είναι ήδη εξ ορισμού εγγεγραμμένα) τα άτομα. Μέσα από αυτά τα ιστορικώς διαμορφωμένα και μεταβαλλόμενα συστήματα σχέσεων, τα άτομα επιτελούν –όπως μπορούν– ένα σύνολο κοινωνικών και πολιτικών λειτουργιών που καθιστούν τα άτομα κοινωνικά και πολιτικά πρόσωπα. Ο ιστορικός κλήρος πέφτει λοιπόν, σε αυτή την φάση, στους αδέσμευτους πολιτικά συγγενείς των θυμάτων.
Οποιοσδήποτε άλλος κομματικός εναγκαλισμός, στη σημερινή Ελλάδα, θα είναι εξ’ ορισμού διαλυτικός, αφού θα αποδοθεί στην προσπάθεια κάποιου κόμματος ή κάποιων κομμάτων να κεφαλαιοποιήσουν με τα δικά τους πολιτικά κίνητρα, για προφανείς ψηφοθηρικούς λόγους, τις σημερινές αντιδράσεις των πολιτικά ευαισθητοποιημένων ανθρώπων και του ευρύτερου ελληνικού λαού για τα Τέμπη. Εν κατακλείδι, όσον αφορά το σκιάχτρο της ακυβερνησίας και του χάους που επικαλείται η καθεστωτική προπαγάνδα για να αποτρέψει κάθε πιθανότητα ανάπτυξης ενός τέτοιου κινήματος, ας θυμίσουμε μια ακόμα φράση του Σαιν Ζυστ: «Δεν πρέπει να εκφοβίζεται ο λαός. Πρέπει να εκφοβίζονται αυτοί που τον κυβερνούν».

Πηγή: slpress.gr