Ώρα ν’ αρχίσεις να διαλέγεις με λίγο μεγαλύτερη ουσία ποιους ανθρώπους θες να σ’ αντιπροσωπεύουνε. Κι αν το κάνεις και μ’ αυτούς που επιλέγεις να σ’ επηρεάζουν, ακόμα καλύτερα.
Στη χώρα του Λιγνάδη και του Φιλιππίδη, η υπόθεση Γεωργούλη δεν πρέπει να σε ρίχνει από τα σύννεφα. Στην ίδια χώρα ωστόσο, τ’ ομολογώ με κάποια ντροπή για την επίμονη, παιδιάστικη αισιοδοξία μου, πέφτω κάθε φορά απ’ τα σύννεφα με την υποδοχή που επιφυλάσσει “το κοινό” σε τέτοιες υποθέσεις. Ένα κοινό που, μεταξύ μας, όσο παραμένει τηλεοπτικό, ή θεατρόφιλο, ή τέλος πάντων κοινό κάποιου θεάματος με άρτο ή χωρίς, καταστρέφει την ουσία του κινήματος και την υπόληψη του θύματος, όμως αυτά μπορούμε εμείς, οι άλλοι, να τα υπερασπίσουμε. Μα ετούτο το κοινό είναι μαζί κι εκλογικό σώμα. Κι η δημοκρατία αποτελείται απ’ το λαό της - εξαιτίας του επιβιώνει, εξαιτίας του καταστρέφεται.
Από χτες διαβάζεις ένα σωρό διάφορα, που ξεκινούν σωστά απ’ το τεκμήριο της αθωότητας, και φτάνουν ως την απόλυτη παράνοια του “αχάριστου θύματος”. Σ’ έναν πρόχειρο χάρτη προς την αθλιότητα, η πορεία είναι περίπου αυτή: Δεν ξέρουμε αν το έκανε μέχρι να βγει απόφαση - Αποκλείεται να το έκανε τόσο όμορφο παιδί - Σιγά τη γκόμενα που αναγκάστηκε να τη βιάσει - Όλη η Ελλάδα τον ήθελε κι αυτή τη χάλαγε ο Γεωργούλης - Χάρη της έκανε και… καλά της έκανε!
Πάμε να δούμε λίγο τα επιχειρήματα του πλήθους; Αφήνοντας στην άκρη το πρώτο (που είναι κι η σωστή αντιμετώπιση σε τέτοιου είδους ζητήματα), κατ’ αρχάς έχουμε έναν όμορφο. Όμορφο και διάσημο, άρα εκ προοιμίου ακατάλληλο για βιαστή. Φυσικά, το προοίμιο βασίζεται στην εντελώς λανθασμένη υπόθεση ότι ο βιαστής βιάζει επειδή δεν έχει άλλο τρόπο να ζευγαρώσει. Κι άρα ο όμορφος και διάσημος δεν βιάζει. Ένα το κρατούμενο.
Στη συνέχεια έχουμε μια “σιγά τη γκόμενα”. Κι ενώ η ατάκα πηγαίνει ευθεία κόντρα στα ματάκια μου, κάτω απ’ την αρχική της καφενειακή αχρειότητα, κουβαλάει και μια συνεπαγωγή γεμάτη μισογυνισμό που θα ‘κανε την ίδια την πατριαρχία να ντραπεί. Λέει: δεν είναι αρκετά όμορφη για να τη βιάσει ο Γεωργούλης. Κι άρα λέει: μόνο οι αρκετά όμορφες βιάζονται. Κι άρα εννοεί: ο βιασμός είναι παράσημο ομορφιάς, αν σε βιάζουν, νιώσε περήφανη και τυχερή!
Θα συμφωνούσα ότι ίσως υποκύπτω σ’ άλματα της λογικής εδώ, αν δεν υπήρχε το επόμενο. “Χάρη της έκανε”. Γύρισε και την κοίταξε. Αυτός. Ο κάποιος. Εκείνη. Την “όχι κάποια”. Είχε λοιπόν μια υποχρέωση ν’ αποδεχτεί τα χέρια του, το σώμα του, τ’ αγγίγματά του. Γιατί είναι κάποιος. Κι αυτή δεν είναι. Και κάπου εδώ αρχίζει το ζήτημα, πέρα από ηθικό, πέρα από ανθρώπινο, πέρα από νομικό και κοινωνικό, να ‘ναι και ζήτημα δημοκρατίας.
Πόσο “κάποιος” είναι ο Γεωργούλης; Ένας τηλεοπτικός ηθοποιός περιορισμένης γκάμας, ένας ωραίος άντρας ικανός να ερμηνεύσει τόσο-όσο τους ρόλους του γόη σε τηλεοπτικές σειρές χωρίς μεγάλες απαιτήσεις. Ποια είναι η Ελένη Χρονοπούλου; Νομική σύμβουλος στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Θα μου πεις, είναι καλά και ντε αυτό δείκτης αξίας; Όμως τσάμπα θα μου το πεις, γιατί δεν είναι αυτό που μας απασχολεί.
Ναι, είναι προφανώς συγκριτικά ανώτερη μια νομική σύμβουλος της ΕΕ από έναν ηθοποιό περιορισμένη γκάμας (το γράφω μ’ όσο ελιτισμό μου βρίσκεται πρόχειρος και δεν απολογούμαι). Όμως εδώ το δίλημμα είν’ από μόνο του στρεβλό: δεν έχω να διαλέξω το θύτη ή το θύμα. Είχα να διαλέξω υποψηφίους για ένα κοινοβούλιο, και διάλεξα ένα πρόσωπο μονάχα επειδή το ήξερα απ’ την τηλεόραση. Όπως ένα πρόσωπο που το ‘ξερα απ’ το γήπεδο, ή ένα που το ήξερα απ’ τις πίστες. Έχει ένας ηθοποιός, ένας ποδοσφαιριστής, ένα τραγουδιστής προσόντα αρκετά για να τον κάνουν “εκλεκτό” ενός λαού. Φυσικά και μπορεί να τα έχει. Όμως θα πρέπει να τον ψηφίσεις ακριβώς για τα προσόντα του αυτά, κι όχι γιατί τον ξέρεις από κάπου, γιατί είναι ο Σωτήρης του σήριαλ, η ψυχάρα της ομάδας, ή η φωνάρα που άκουγες στα χωρίσματά σου.
Για να μην παρεξηγηθώ, κανένας τίτλος και καμιά αξία καλλιτεχνική ή ακαδημαϊκή δεν σε κάνει καλό άνθρωπο. Κανένα δίπλωμα δεν εξασφαλίζει όσους σε διάλεξαν απ’ την πιθανότητα να τους προκύψεις βιαστής, απατεώνας, αριβίστας. Όσο όμως είναι μονάχα το συναίσθημα, η αίσθηση εγγύτητας, η «αγάπη» σου για το ρόλο ενός ανθρώπου ο λόγος που τον επιλέγεις σε μια εκλογική διαδικασία, τόσο η επιλογή σου αυτή, πέρα από καταρχήν προβληματική κι ανίκανη να προσφέρει, θα σε οδηγεί να δικαιολογείς κάθε της πράξη, κάθε της δράση, κάθε της ενέργεια. Γιατί δεν ψήφισες τον κατάλληλο, δεν ψήφησες τον ικανό, ψήφησες τον Αλέξη σου, που δεν μπορεί να βιάζει γιατί είναι όμορφος, που δεν μπορεί να κλέβει γιατί είναι καλό παιδί, που πάντα θα είναι θύμα γιατί τον αγαπάς. Γιατί σου πρόσφερε συναίσθημα, και ξεχνάς ότι ο άνθρωπος δεν είναι οι ρόλοι του. Δεν είναι τα γκολ, τα τρίποντα, τα τραγούδια του. Δεν είναι ο άνθρωπός σου, γιατί δεν τον ξέρεις. Αλλά νομίζεις πως τον ξέρεις. Η δύναμη του θεάματος.
Ίσως λοιπόν να είναι ώρα, όσο ακόμα υπάρχει το πολίτευμα αυτό που καυχιόμαστε ότι ανακαλύψαμε, ν’ αρχίσεις να διαλέγεις με λίγο μεγαλύτερη ουσία ποιους ανθρώπους θες να σ’ αντιπροσωπεύουνε. Κι αν το κάνεις και μ’ αυτούς που επιλέγεις να σ’ επηρεάζουν, ακόμα καλύτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου