Η δίψα για ελευθερία και δικαιοσύνη κάποιες φορές ανταγωνίζεται την κυριολεκτική δίψα που βιώνει ο παλαιστινιακός πληθυσμός, απόρροια του ελέγχου του νερού.
Το νερό χρησιμοποιείται ως όπλο από τα αρχαία χρόνια. Στον αντίποδα και σε εποχές που μια ξηρασία για 1 ή 2 χρόνια σήμαινε το τέλος πολιτισμών, τα υδραγωγεία και η τεχνολογία διαχείρισης του νερού ήταν ζωτικής σημασίας. Η στέρηση νερού ως μέσο πίεσης ήταν κάτι το σύνηθες πριν αποφασίσει η παγκόσμια κοινότητα να το κατατάξει στα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.
Ένα διαφορετικό «βασανιστήριο της σταγόνας»
Στην περίπτωση της Παλαιστίνης έχουμε κατοχή σε πολλά επίπεδα: Την κατοχή του εδάφους, των σημείων ανεφοδιασμού, του ηλεκτρικού και του νερού. Στατιστικά ένα μέσο σπίτι του Ισραήλ έχει πρόσβαση στο τριπλάσιο ως πενταπλάσιο νερό σε σχέση με ένα σπιτικό στην Παλαιστίνη.
Στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη το Ισραήλ διατηρεί τον έλεγχο του νερού από την έναρξη της κατοχής το 1967. Πιο συγκεκριμένα με την Ισραηλινή κατοχή του 1967 και την Στρατιωτική εντολή Νο.92 του 1967, ο Ιορδάνης ποταμός, ο παραλιακός και ο ορεινός υδροφόρος ορίζοντας τέθηκε υπό στρατιωτικό έλεγχο. Με τον ίδιο νόμο απαιτείται άδεια του ισραηλινού στρατού για κάθε έργο που σχετίζεται με το νερό.
Το νερό, πέρα από την χρήση του ως μέσο διατήρησης στην ζωή, όπως είναι φυσικό επηρεάζει την αγροτική παραγωγή, με αποτέλεσμα στην Παλαιστίνη να μην υπάρχει αυτάρκεια τροφής, πέρα από νερού. Το Ισραήλ απολαμβάνει αθρόα χρήση νερού, ανεξαρτήτως της κλιματικής αλλαγής ή των βροχοπτώσεων σε αντίθεση με την Παλαιστίνη, όπου η κλιματική αλλαγή έχει μειώσει ακόμα περισσότερο τα αποθέματα. Πρόκειται δηλαδή για ένα χρόνιο πρόβλημα που αυτές τις μέρες έχει φτάσει στην κορύφωση του με την διακοπή της παροχής.
Η στέρηση από εκατομμύρια Παλαιστίνιους του νερού, ουσιαστικά επιτυγχάνεται με την στέρηση της ανθρώπινης ιδιότητας, πρωτίστως στην κοινή γνώμη του Ισραήλ που μεγαλώνει μαθαίνοντας να μισεί τους Παλαιστίνιους.
Η στέρηση του νερού όχι μόνο εξαθλιώνει τον πληθυσμό, όχι μόνο δεν προσφέρει κάτι επιπλέον στο Ισραήλ την δεδομένη στιγμή από στρατιωτικής άποψης, αλλά θα προκαλέσει ακόμα περισσότερα θύματα μεταξύ των αμάχων, θα προκαλέσει θανάτους από μολύνσεις ή έλλειψη υγιεινής και θα αυξήσει τις μεταναστευτικές ροές. Κάτι που είναι ζητούμενο από το Ισραήλ που διατηρεί μια διαρκώς επεκτεινόμενη πολιτική, με συνεχή εγκαθίδρυση νέων οικισμών. Φυσικά με ένα στρατόπεδο δίπλα.
Η καταστροφή των παλαιστινιακών υποδομών ύδρευσης ως κεντρική πολιτική επιλογή
Στην Λωρίδα της Γάζας οι κάτοικοι βιώνουν όχι μόνο την αποστέρηση του νερού, αλλά την συστηματική καταστροφή των δικτύων. Από το 2008-2009, το 2012, το 2014, το 2021 και τον Αύγουστο του 2022, ο Ισραηλινός στρατός, ως κεντρική πολιτική επιλογή καταστρέφει τις υποδομές νερού της Παλαιστίνης.
Μόνο την διετία 2008-2009 το Ισραήλ κατέστρεψε 11 πηγάδια, 4 δεξαμενές, σταθμούς άντλησης, το εργοστάσιο επεξεργασίας λυμάτων, 20 περίπου χιλιόμετρα αγωγών νερού και 2.445 μέτρα αγωγών αποχέτευσης. Σαν να μην έφταναν αυτά κατέστρεψαν μέρη του αγωγού ηλεκτρισμού κρίσιμα για την επεξεργασία του νερού. Τα ίδια συνέβησαν σε όλες τις επιθέσεις του Ισραήλ ανά τα χρόνια, όπως το 2021 όπου με αεροπορικά πλήγματα χτύπησαν 3 εργοστάσια αφαλάτωσης θαλασσινού νερού, ακόμα και τον κεντρικό αγωγό παροχής νερού.
Η συλλογική τιμωρία για το έγκλημα της επιδίωξης της ελευθερίας
Η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού έχει καταφερθεί ενάντια σε αυτή την πρακτική ως ισοδύναμο συλλογικής τιμωρίας και ως παραβίαση των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Ειδικά όταν η πρόσβαση στο νερό είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα όπως έχει αναγνωριστεί από την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 2010 (A/RES/64/292).
Στην περίπτωση του Ισραήλ τα συνήθως εύκολα διαμαρτυρόμενα κράτη σε περιπτώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως η ΕΕ και οι ΗΠΑ, δεν κάνουν το παραμικρό για να πιέσουν το Ισραήλ να εφαρμόσει το ανθρωπιστικό δίκαιο. Όπως δεν πιέζουν για την απελευθέρωση της Γάζας και το τέλος του αποκλεισμού από ξηρά και θάλασσα. Αυτός είναι και ο λόγος που η Λωρίδα της Γάζας αποκαλείται «Η μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή του κόσμου».
Οι τακτικές που ωθούν τους Παλαιστίνιους στην εξαθλίωση και την προσφυγιά
Είναι χαρακτηριστικό πως ο μέσος Παλαιστίνιος καταναλώνει 30% έως 80% λιγότερο νερό από αυτό που προτείνει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό.
Το 2020 από τις 849 εγκαταστάσεις που βομβαρδίστηκαν στην Δυτική Όχθη οι 84 ήταν τύπου WASH (Water and Sanitation), δηλαδή εγκαταστάσεις ύδρευσης και αποχέτευσης. Άλλες 40 στοχοποιήθηκαν και καταστράφηκαν το 2021 πάλι από το Ισραήλ. Την ώρα που ο ΠΟΥ προτείνει κατά κεφαλήν μίνιμουμ κατανάλωση 100 λίτρων την ημέρα για όλες τις χρήσεις, 420.000 χιλιάδες Παλαιστίνιοι στην Δυτική όχθη έχουν πρόσβαση από 20 έως 50 λίτρα ημερησίως. Κατά παράβαση κάθε συμφωνίας. Περίπου το 33% του νερού από τους αγωγούς που βρίσκονται στις παλαιστινιακές περιοχές χάνεται εξαιτίας των σωληνώσεων.
Το Ισραήλ δεν επιτρέπει την συντήρηση, την λειτουργία εγκαταστάσεων καθαρισμού του νερού, αρδευτικά δίκτυα, γεωτρήσεις μεγάλου βάθους ή συστήματα ανακύκλωσης του νερού. Αντίθετα η κρατική εταιρεία υδροδότησης Mekorot, παρότι πουλά νερό σε αναγνωρισμένες παλαιστινιακές οντότητες, η ποσότητα που μπορεί να πουλήσει ορίζεται από τις Ισραηλινές Αρχές.
Σαν να μην έφτανε η κεντρική πολιτική, οι έποικοι με την βοήθεια του στρατού, κλέβουν, καταστρέφουν ή μπαζώνουν με τσιμέντο τα πηγάδια που χρησιμοποιούνται από τους Παλαιστίνιους εδώ και γενιές. Κάτι εξοντωτικό ιδιαίτερα για τις περιοχές που δεν είχαν σύνδεση με το κεντρικό δίκτυο υδροδότησης. Κάτι που έχει αντίκτυπο στην χρήση τρεχούμενου νερού για πόση, για την αγροτική παραγωγή και την κτηνοτροφία.
Την ίδια στιγμή οι Ισραηλινοί έποικοι στον οικισμό Ma’ale Adunim έχουν τέσσερις φορές περισσότερο τρεχούμενο νερό από τους Παλαιστίνιους, αρδευτικό για τις φάρμες τους, ακόμα και πισίνες! Αντίθετα σε κάποιες περιοχές η πρόσβαση στο νερό κοστίζει στο παλαιστινιακό νοικοκυριό από το 15% έως το 50% του ετήσιου εισοδήματός του (4 έως 10 δολάρια το κυβικό μέτρο). Περισσότερα μπορείτε να βρείτε στην σχετική εξειδικευμένη έκθεση του ΟΗΕ για την κατεχόμενη Δυτική Όχθη και στην έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας του 2017.
Στην περίπτωση της Λωρίδας της Γάζας τα πράγματα είναι απείρως χειρότερα όπου ανάλογα την χρονική περίοδο και τους βομβαρδισμούς το νερό είναι κατάλληλο προς χρήση κατά 90-97% και ένα πολύ μικρό ποσοστό έχει πρόσβαση σε 100% ασφαλές νερό. Μάλιστα το Ισραήλ απαγορεύει την μεταφορά νερού από την Δυτική Όχθη στην Λωρίδα της Γάζας.
Τι πάθανε ξαφνικά αυτοί οι Παλαιστίνιοι;
Ως επίλογο, μπορούμε να πούμε πως οι Παλαιστίνιοι βρίσκονται κάτω υπό μια γενοκτονία διαρκείας, έκφραση που βρίσκει βάση ακριβώς στην χρήση του νερού ως όπλου. Συγκεκριμένες πολιτικές οδηγούν σε συγκεκριμένες πράξεις με στόχο την εκδίωξη ή τον θάνατο. Ουσιαστικά το δίλημμα είναι νεκρός ή πρόσφυγας, κάτι που αποτελεί έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Βέβαια το Ισραήλ δεν αναγνωρίζει την δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, κάτι που αποτελεί συγκεκριμένη επιλογή, κυρίως ώστε να μπορεί να παραβιάζει κάθε ανθρώπινο δικαίωμα,
ειδικά των Παλαιστινίων.
Πέρα από όλες τις πηγές μας για σύγκριση και έλεγχο σας αφήνουμε και το ντοκιμαντέρ του Al Jazeera που τιτλοφορείται: Οπλοποιεί το Ισραήλ το νερό στην Παλαιστίνη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου