Ο Τσίπρας είναι ο 666 (αυτό δεν το έγραψε κανείς – ακόμη)

 

«Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον». Τρεις φορές, κι άλλες τρεις κι άλλες τρεις. Όσες χρειαστεί – κι ας βαριέται κι ο παπάς.

Newsroom

γράφει ο Γιώργος Τραπεζιώτης

Και τι δεν του΄χουν σούρει. Και τι δεν του ΄χουν χρεώσει. Τα πάντα – πλην του προπατορικού αμαρτήματος. Με το μέτρο (των πρωτομαστόρων της πολιτικής σκέψης), με τη μεζούρα (της μοδίστρας της πραγματικότητας). Κόψε-ράψε. «Πόσος είναι;». «Τόσος». «Γράφε». 

Η Ιστορία της χώρας (ξανα)γράφεται – από το ’15 και μετά. Βεβαίως! 

Από το «τρισκατάρατο» 2015, μέχρι σήμερα. Από τότε δηλαδή που «το πώς δεν καταστραφήκαμε, θαύμα ήταν!», μέχρι και τώρα. Τώρα, που το καθεστώς ξαναβγάζει τα σκιάχτρα από την ντουλάπα. Σου λέει, «και τότε τρόμαζαν. Γιατί να μην τρομάξουν και τώρα;». Από κοντά και οι άλλοι. Πάντα υπήρχαν «κι άλλοι». Χρήσιμοι. Της Δεξιάς. Ζηλωτές τάχα της ορθής πολιτικής σκέψης, της ηθικής και κυρίως του φρέσκου, «παραπολυκαθαρού» λόγου. Κυρίως του τελευταίου. Στα λόγια, ωστόσο… 

Και πώς δεν τον έχουν πει όλα αυτά τα χρόνια. 

«Προδότη», «άχαστο», «δεκανίκι του Μητσοτάκη», «αριβίστα», «επικίνδυνο», «ψεύτη», «Πινόκιο», «αδίστακτο», «πετ της δεξιάς», «βαρίδι», «λαϊκιστή», «τοξικό», αλλά και «πολιτικό τσαρλατάνο». Έχουν πει κι επιμένουν κάποιοι να λένε, πως «εκείνος πούλησε την Μακεδονία», «αντάλλαξε τη Μακεδονία για τις συντάξεις», «έκαψε κόσμο στο Μάτι», «έπνιξε κόσμο στη Μάνδρα». Και ουρλιάζουν πως, είναι «τουρκόφιλος», πως «στο Μαξίμου πίνανε μπάφους», πως «μας έπνιξε στους λάθρο», «μας τους έφερε όλους εδώ». Είναι, λένε, εκείνος που «τα διέλυσε όλα», που «έκλεισε τα ΑΤΜ», που «δεν φοράει γραβάτα», που «ισοπέδωσε τη μεσαία τάξη», που «τάζει» και «τάζει». «Που θα βρει τα λεφτά;», αναρωτιούνται οι άμεμπτοι, οι παρθένοι και πολιτικά ακοστολόγητοι.

Λένε, επιμένουν να λένε, πως «λαδώνεται», ότι «τα πήρε», ότι «τα άρπαξε», ότι «τα παίρνει», πως είναι «ο εκπρόσωπος της διαπλοκής», ότι είναι «ο γλείφτης της», ο «συναλλασόμενος», ο «απατεώνας», ο «πλεμπαίος», πως είναι «κατσαπλιάς», «φασιστερός», «Μαδούρος», «σταλινομαδούρος», «πρώην κνίτης», «ξελιγωμένος μικροαστός», «μεσοαστός», «τραγελαφικός», «πουτινόφιλος», «ρεφορμιστής», «πασόκος», «βλάκας», «γελοίος», «βρωμιάρης». «Διέλυσε την Αριστερά», λένε, το Σύμπαν όλο.

Συνεχίζουμε.

Έχουν πει και λένε κι άλλα, πως είναι και «αμόρφωτος», «έλα μωρέ τώρα, ο λίγος», «αποτυχημένος», ενώ τον λένε και «ερπετό», «φίδι» (σ.σ. σκέτο), αλλά και «φίδι κολοβό». Είναι, λένε, «κωλοτούμπας», «πουλημένος», «γελοίος» που «πρέπει να ζητήσει συγνώμη» (σ.σ. σκέτο), «να ζητήσει συγνώμη γονυπετής», «να απολογηθεί», «να μην απολογηθεί. Δεν με νοιάζει». Φωνάζουν ακόμη, όσο δε φώναξαν ποτέ άλλη φορά, ποτέ και για κανέναν με τέτοια διαγαλαξιακών διαστάσεων εμπάθεια βαφτίζοντας το μπινελίκι και τη δολοφονία χαρακτήρα ως «πολιτική κριτική», λένε πως «ο λαός τον έστειλε σπίτι του», πως «είναι πολιτικό πτώμα», πως «είναι παρελθόν», «μαυσωλείο», «το χθες», το «πιο παλιό από το χθες», πως «είναι μεσαίωνας», «ο ίδιος ο μεσαίωνας», που τον υποστηρίζουν μόνο «βρωμιάρηδες αριστεροί», «οι κεντρώοι που τον φέρνουνε πίσω», η «σοσιαλδημοκρατία», οι «πραξικοπηματίες» (σ.σ. ό,τι βολεύει κάθε φορά). «Κάτι τελειωμένοι», «οι συριζομαδούροι», οι «τσιπρολάγνοι», τα «τσιπρόσκυλα», το «ιερατείο» της Κουμουνδούρου, οι «τουρκοζαίοι», οι «σιτισμένοι», η «νομενκλατούρα», οι «καρεκλοκένταυροι», οι «τεμπέληδες», οι «βολεμένοι», οι «διορισμένοι», τα «παράσιτα», οι «αρουραίοι», οι «ανήθικοι», οι «ξεπουλημένοι αρδ» (σ.σ. αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι), «κάτι ρουφιάνοι» (σ.σ. πιο γενικό αυτό, πιο ανέμελο, πιο αλέγρο), τα «πρόθυμα δεκανίκια του συστήματος», τα «παρτάλια», τα «τσογλάνια», η «τσογλαναρία», «το μπουξουξίδικο», τα «μέλη του τσίρκου», του «μορφώματος», του «χαμαιτυπείου». 

Κι αναρωτιούνται τώρα που «θέλει να γυρίσει»: «Γιατί να γυρίσει;», «να κάτσει στο Σούνιο», «έχει υπερπολυτελή βίλα στο Σούνιο», «ποιοι θα πάνε μαζί του;», «στα τέσσερα τον παρακαλάνε», «αυτός τους παρακαλάει», «κανείς δεν τον θέλει». «Κάνει ριμπράντινγκ». «Το ριμπράντινγκ τον έφαγε».

Έχει κι άλλο. Δεν τελειώσαμε. Είναι βαθύ το σκοτεινό πηγάδι της… «πολιτικής κριτικής». Εκεί που άμα πέσει η ίδια η λογική – δεν ξαναβγαίνει.

«Τι; Βγάζει και βιβλίο;». «Σιγά το βιβλίο», «πως τολμάει και βγάζει βιβλίο;», «τι βιβλίο;». «Αντιγράφει» (σ.σ. αυτό το «αντιγράφει», το λατρεύω). «Να πει τι, με το βιβλίο;». «Να απολογηθεί θέλει;». «Θέλει να ζητήσει συγνώμη;». «Κανείς δεν θέλει τη συγνώμη του». «Πως το ‘πε; Ιθάκη;», «γιατί Ιθάκη;». «Έχει και τη φάτσα του απ’ έξω». «Γιατί έχει την φάτσα του απ’ έξω;». «Πως την είδε, Μεσσίας;». «Τι χρώμα; Έχει το εξώφυλλο;», «Γιατί είναι μπλε;». «Δεξιός είναι, στα ‘λεγα!». «Μήπως είναι Αριστερός;». «Δεν ντρέπεται;», «πόσο έχει το βιβλίο;». «Σιγά μην το αγοράσω». «Θα το πάρω και θα το πετάξω». «Δεν θα το διαβάσω». «Κάνει και όντιομπουκ. Άκου εκεί». «Λέει και αστειάκια ρε!», «το νούμερο». «Λες και μας νοιάζει τι θα πει». «Τι είπε;».

Πολλή φασαρία. Για ένα βιβλίο! Ποιοι φοβούνται τόσο ένα πολιτικό βιβλίο; Και κυρίως, γιατί ένα πολιτικό βιβλίο προκαλεί τέτοιο εκνευρισμό; Ταυτόχρονα, πολλή φασαρία γίνεται ήδη και για την σοβαρή πιθανότητα της πολιτικής επιστροφής. Όχι των Τζεντάι, αλλά του… ΑΚΑΤΑΝΟΜΑΣΤΟΥ! Του… «Εωσφόρου της Αριστεράς», του μπήξε, του δείξε, χαμός! 

Βγήκαν στη ρούγα, οι «πάμε τώρα που ΄ναι ακόμα νωρίς», για να ξορκίσουν το κακό με πολιτικά σκόρδα κι αγιασμένα λαδάκια, με λιτανείες και κόκκαλα νυχτερίδας – αλλά δεν λέει να κάνει πίσω. Ο… ΣΑΤΑΝΑΣ! «Να πάει από ‘κει που ‘ρθε». Και ανάψανε και κεριά και λιβάνια και δάχτυλα σταυρώσανε και εικόνες σηκώσανε – άλλοι, εκείνες των αμαρτωλών τους αγίων, κι άλλοι, τις εικόνες των αγιοποιημένων ινφλουένσερ τους. Ό,τι έχει ο καθένας.

Ίδια η γλώσσα που μιλάνε – μόνο η διάλεκτος άλλαζε πάντα στην Δεξιά και στις κάθε λογής ακροδεξιές-κεντροδεξιές-νεοδεξιές-παραδεξιές παραφυάδες της. Έτσι. Για το ξεκάρφωμα. 

«Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον». Τρεις φορές, κι άλλες τρεις κι άλλες τρεις. Όσες χρειαστεί – κι ας βαριέται κι ο παπάς. «Μέχρι να φύγει», ο «μνημονιακότερος των μνημονιακών», «που μας χρεοκόπησε», που «υπέγραψε το χειρότερο όλων των μνημονίων», που «εγώ δεν τον πίστεψα ποτέ». Πες άλλα τρία «κυρελέησο»!

Θου κύριε, φυλακί τω στόματί τους; Καθόλου. Στην γλώσσα τους μιλάνε. Κι είναι ακόμη νωρίς.

Υ.Γ. 1 Για τους επισπεύδοντες: «Δηλαδή, δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για τον Τσίπρα;». Προφανώς και μπορεί. Και οφείλει να το κάνει και να του την ασκήσει στην πιο σκληρή εκδοχή της, σε πολιτικό επίπεδο. Το πως θέτουμε όμως τα θέματα στον δημόσιο διάλογο, πάντα θα είναι και ζήτημα πολιτικού πολιτισμού, αλλά και αισθητικής – αν μιλάμε βεβαίως για την Αριστερά, σε όλα τα μήκη και πλάτη της. Αν μιλάμε για την Δεξιά, το πράγμα αλλάζει. 

Υ.Γ. 2 Δεν υπάρχουν «νόμιμοι ιδιοκτήτες» της οργής. Δεν υπάρχει άνθρωπος σε αυτή τη χώρα (σε ανθρώπους που νιώθουν αναφέρομαι) που να μην αισθάνεται οργισμένος για όσα συμβαίνουν σε όλα τα επίπεδα. Υπάρχουν όμως πολιτικοί καιροσκόποι που – όχι για πρώτη φορά – επιχειρούν να την εργαλειοποιήσουν μετατρέποντας το πολιτικό σκηνικό σε γιαλομικό ντιβάνι. Στην εποχή της υπερ-πληροφόρησης ζούμε – όλα είναι μπροστά μας. 

Υ.Γ. 2 Σύμφωνα με… ιδιαιτέρως ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, εάν διαβαστούν ανάποδα οι 666 από τις 762 σελίδες του βιβλίου του Τσίπρα, αυτομάτως περνάνε εξαιρετικά επικίνδυνα μηνύματα στο ανθρώπινο υποσυνείδητο. 

Μην το δοκιμάσετε στο σπίτι. 

Πηγή: Rosa.gr