By Newsroom
Ο κόσμος καλείται να σταθεί προσεκτικά απέναντι σε φαινόμενα που δείχνουν ότι η Γερμανία, η οποία για αιώνες αποτέλεσε κεντρικό παράγοντα της ευρωπαϊκής ιστορίας, δεν έχει εξαντλήσει το δυναμικό της όσον αφορά την στρατιωτική ισχύ και την πολιτική επιρροή. Όχι ως θεωρία συνωμοσίας, αλλά ως προειδοποίηση βασισμένη σε ιστορικά και σύγχρονα δεδομένα. Η εμπειρία διδάσκει πως οι μεγάλες δυνάμεις συχνά επαναλαμβάνουν μοτίβα επιθετικότητας, εξουσιαστικής διεκδίκησης και στρατηγικής αλαζονείας, και η Γερμανία δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτό το κανόνα.
Η ιστορία των γερμανικών κρατών, από τα πρώτα ενωτικά βήματα το 1871, δείχνει μια χώρα ικανή να επιβληθεί στρατιωτικά και πολιτικά στην Ευρώπη, η οποία για δεκαετίες συνδύαζε τεχνοκρατική λογική, υψηλή οργάνωση και ταυτόχρονα μια τάση επεκτατισμού. Από τις συγκρούσεις με τη Δανία, την Αυστρία και τη Γαλλία, μέχρι τις δύο Παγκόσμιες Πολέμους, η γερμανική ιστορία φέρει το βάρος της βίας και της καταστροφής, αλλά και της εξαιρετικής στρατηγικής σκέψης που χρησιμοποιήθηκε τόσο για την πρόοδο όσο και για την καταστροφή.
Η Μάχη του Τευτοβούργιου Δρυμού το 9 μ.Χ., όπου τρεις ρωμαϊκές λεγεώνες καταστράφηκαν από τον Αρμίνιο, αποτελεί ένα πρώτο δείγμα των δυνατοτήτων στρατηγικής και βίας που χαρακτήριζαν τους γερμανικούς λαούς. Αργότερα, οι Γότθοι και οι Βάνδαλοι θα συνεχίσουν αυτή τη δυναμική, προκαλώντας καταστροφή στον δυτικό πολιτισμό και δείχνοντας ότι η γερμανική επιθετικότητα δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο, αλλά στοιχείο που διατρέχει αιώνες ιστορίας. Η άλωση της Ρώμης, με τις λεηλασίες και τις καταστροφές, και οι μετέπειτα σφαγές κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ανατολική Ευρώπη, την Ελλάδα και τη Γιουγκοσλαβία, αποδεικνύουν ότι η χώρα διαθέτει μια ιστορική εμπειρία μαζικής βίας και γενοκτονικής συμπεριφοράς, η οποία, αν δεν ληφθεί υπόψη, μπορεί να επανεμφανιστεί με νέες μορφές.
Το ελληνικό παράδειγμα παραμένει ζωντανό στην συλλογική μνήμη: περίπου 600.000 Έλληνες έχασαν τη ζωή τους από πείνα, εκτελέσεις και σφαγές, με πόλεις και χωριά να καταστρέφονται και τον πληθυσμό να μειώνεται κατά 13,5%. Οι μαρτυρίες από τα Καλάβρυτα και άλλες περιοχές, με σφαγές αμάχων, βασανιστήρια και συστηματική καταστροφή, δείχνουν ότι η γερμανική στρατιωτική μηχανή υπήρξε ολοκληρωτικά αδυσώπητη απέναντι στους πληθυσμούς που θεωρούσε «κατώτερους» ή «εχθρικούς».
Παράλληλα, η σύγχρονη οικονομική και πολιτική παρουσία της Γερμανίας εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΝΑΤΟ, οι ενεργειακές της δυνατότητες και η στρατηγική της τοποθέτηση στην Ανατολική Ευρώπη, δημιουργούν ένα νέο πλαίσιο στο οποίο οι ιστορικές τάσεις μπορεί να εκδηλωθούν με διαφορετικό, πιο σύνθετο τρόπο. Ο Friedrich Merz, ηγετική φυσιογνωμία με ισχυρούς δεσμούς με ΗΠΑ και Ισραήλ, προβάλλεται ως ένας παράγοντας που μπορεί να προωθήσει στρατιωτικοποίηση και έντονη εμπλοκή απέναντι στη Ρωσία, ενισχύοντας τον ρόλο της Γερμανίας ως «στρατιωτικού άξονα» στην Ευρώπη.
Η ιστορική αλυσίδα των γερμανικών φιλοσοφιών – από τον Nietzsche και τον Hegel μέχρι τον Marx – περιγράφει ένα σύστημα σκέψης που εστιάζει στην λογική, την τάξη και την εξουσία, θέτοντας τη βάση για υπερβολικές μορφές ορθολογισμού και εθνικής αλαζονείας. Οι Ναζί αξιοποίησαν την ιδέα του Υπερανθρώπου του Nietzsche, ενώ η φιλοσοφία του Hegel χρησίμευσε ως πνευματική δικαιολόγηση στρατιωτικών επεκτάσεων και πολιτικών χειρισμών. Η δουλοπρέπεια προς εξωτερικά συμφέροντα, η γεωπολιτική συνεργασία με τη Δύση και η υποστήριξη σε στρατηγικά παιχνίδια της αμερικανικής πολιτικής, διαμορφώνουν σήμερα ένα πλέγμα που μπορεί να επαναφέρει την Γερμανία σε επιθετικό ρόλο, αλλά με πιο «εκλεπτυσμένα» μέσα.
Οι εξελίξεις στο εσωτερικό πολιτικό τοπίο, με την AfD να χαρακτηρίζεται από τις γερμανικές υπηρεσίες πληροφοριών ως δεξιο-εξτρεμιστική οργάνωση, δείχνουν πως το Βερολίνο προσπαθεί να περιορίσει ανεξέλεγκτες εθνικιστικές φωνές. Ωστόσο, οι πραγματικές απειλές μπορεί να προέρχονται από τους κεντρικούς πολιτικούς ηγέτες των κομμάτων εξουσίας, οι οποίοι συνδυάζουν πολεμοχαρή ρητορική με υπερβολική πίστη σε γεωπολιτικά σχέδια και αμερικανικές στρατηγικές. Η ιστορία και η τρέχουσα πολιτική δείχνουν ότι η επανεμφάνιση του γερμανικού μιλιταρισμού μπορεί να συμβεί όχι ως μαζική εξέγερση, αλλά ως αποτέλεσμα της πολιτικής λογικής, της οικονομικής ισχύος και της στρατηγικής αλαζονείας.
Η προειδοποίηση είναι σαφής: η ιστορική μνήμη δεν πρέπει να αγνοείται. Η υπερβολική λογική, η αλαζονεία και η στρατιωτική επιρροή της Γερμανίας δημιουργούν περιβάλλον στο οποίο οι παλιές ιστορικές τάσεις μπορεί να αναβιώσουν με σύγχρονες μορφές. Η Ευρώπη και η διεθνής κοινότητα καλούνται να παρακολουθούν στενά αυτές τις εξελίξεις, καθώς η Γερμανία, παρά την εικόνα ειρηνικής και ευνοημένης χώρας, διαθέτει όλα τα στοιχεία που της επέτρεψαν στο παρελθόν να αναδειχθεί ως μια δύναμη ικανή για μεγάλης κλίμακας καταστροφή.
Σε αυτό το πλαίσιο, η προειδοποίηση του Leo Tolstoy παραμένει επίκαιρη: η γερμανική αυτοπεποίθηση, βασισμένη σε μια αφηρημένη αίσθηση γνώσης και λογικής, μπορεί να αποδειχθεί πιο επικίνδυνη από κάθε εξωτερική απειλή. Η ιστορία διδάσκει ότι η Γερμανία, αν αφεθεί ανεξέλεγκτη, έχει την ικανότητα να επαναλάβει μοτίβα που κόστισαν ακριβά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η εγρήγορση είναι επιτακτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου