Η προφητική τοποθέτηση του Κώστα Σημίτη για τη σχέση της Δεξιάς με την Ακροδεξιά στην Ελλάδα
Η σχεδόν δίωρη συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά που μεταδόθηκε από τον Ant1 το μεσημέρι της Κυριακής αποτελεί ασφαλώς μια πλήρη περιγραφή του πολιτικού προγράμματος του πρώην πρωθυπουργού. Παρά την προσεκτική της όμως προετοιμασία που είχε στόχο την αποδόμηση του «επιτελικού κράτους» και του ίδιου του Κυριάκου Μητσοτάκη, η συνέντευξη (μάλλον η ομιλία) του κ. Σαμαρά βασιζόταν σε ένα αδύναμο σημείο, ένα λάθος. Από την πλευρά του Μεγάρου Μαξίμου, αντί να εκμεταλλευτούν αυτό το λάθος, διέπραξαν αμέσως το δικό τους. Εξηγούμαι.
► Το «λάθος» Σαμαρά
Θα μπορούσε κανείς να εντοπίσει πολλά αδύναμα σημεία στην ομιλία του κ. Σαμαρά, όπως λ.χ. το γεγονός ότι μας θύμισε μόνος του ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι δικό του δημιούργημα. Είπε ο κ. Σαμαράς:
«Ποιος τον έκανε υπουργό; Ο Σαμαράς. Ποιος τον έκανε κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο στο εξάμηνο Τσίπρα-Βαρουφάκη; Ο Σαμαράς. Ποιος τον στήριξε σταθερά για Πρόεδρο της ΝΔ; Ο Σαμαράς. Ποιος έτρεχε σ’ όλη τη χώρα, όλη αυτή την περίοδο; Ο Σαμαράς».
Αλλά αν ισχύουν αυτά (που βέβαια ισχύουν), πέφτει στους ώμους του κ. Σαμαρά η ευθύνη για την πρωθυπουργία Μητσοτάκη, την οποία ο ίδιος καταγγέλλει…
Όμως υπάρχει ένα σοβαρότερο, ένα δομικό λάθος στην ανάλυση Σαμαρά. Θυμηθείτε τι είπε για τον χαρακτήρα της κυβέρνησης. Ξεκίνησε λέγοντας ότι «όπως ξέρετε, ο κ. Μητσοτάκης θαυμάζει τον αείμνηστο Κώστα Σημίτη» και πρόσθεσε:
«Το πρόβλημα είναι ότι ο Μητσοτάκης δεν χωνεύει τη Δεξιά, την Κεντροδεξιά, ούτε και την ιστορία ούτε και τη βάση της ΝΔ. Γι’ αυτό και την έχει μετατρέψει σε ένα υβρίδιο Σημιτικού ΠΑΣΟΚ με μπλε χρώμα. Η διαφορά επομένως του Σαμαρά με τον Μητσοτάκη δεν είναι προσωπική. Είναι πολιτική και αξιακή».
Πού βρίσκεται το λάθος; Μα ο κ. Μητσοτάκης ούτε θαυμάζει τον Σημίτη ούτε αποστρέφεται τη Δεξιά. Μπορεί να συγκέντρωσε δίπλα του κάποια στελέχη που ξεκίνησαν την καριέρα τους ως τεχνοκράτες επί Σημίτη, αλλά έχουν τόση σχέση με το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, όση ο κ. Θεοδωρικάκος με την Κομμουνιστικής Αριστερά, επειδή ξεκίνησε από Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ. Αντίθετα, ο κ. Μητσοτάκης έχει συγκεντρώσει δίπλα του τα στελέχη της Ακροδεξιάς που είχε αποβάλει μαζί με τον Αρχηγό Καρατζαφέρη ο Κώστας Καραμανλής και βέβαια η πολιτική του από καιρό έχει μοντέλο τον Τραμπ και τον Όρμπαν.
► Το «λάθος» Μητσοτάκη
Το Μέγαρο Μαξίμου θορυβήθηκε από τη συνέντευξη-ομιλία Σαμαρά και επέλεξε να επιβάλει το νόμο της σιωπής στα μέσα ενημέρωσης που παραμένουν στη «Λίστα Πέτσα». Και είναι πολλά, τα περισσότερα. Αντί λοιπόν ο κ. Μητσοτάκης να εκμεταλλευθεί την επίθεση Σαμαρά στον «Σημιτισμό» για να δείξει ότι η κυβέρνησή του είναι ευρύτερη από ένα σχήμα στο οποίο κυριαρχούν οι απόψεις Βορίδη, Γεωργιάδη και Πλεύρη, επέλεξε να εξαφανίσει τη συνέντευξη Σαμαρά, αποφεύγοντας ακόμη και το παραμικρό σχόλιο.
► Η «απάντηση» Σημίτη
Το κακό για τον κ. Σαμαρά που καταγγέλλει ως «σημιτικό ΠΑΣΟΚ» τη σημερινή ΝΔ, αλλά και για τον κ. Μητσοτάκη που θα ήθελε να περηφανευτεί γι’ αυτό, αλλά δεν το μπορεί, υπάρχει η απάντηση του ίδιου του Κώστα Σημίτη, ο οποίος λίγο καιρό προτού απομακρυνθεί από την προεδρία του ΠΑΣΟΚ και την πρωθυπουργία είχε αναλύσει την εξέλιξη της ελληνικής Δεξιάς σε ομιλία του στην Κ.Ε. του κόμματος. Έλεγε ο Κώστας Σημίτης πριν από 22 χρόνια:
«Όλοι βλέπουμε να υπάρχει μια μεγάλη και σοβαρή διαφοροποίηση σε ό,τι αφορά τη δομή της πολιτικής εκπροσώπησης ανάμεσα στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης η σύγχρονη Δεξιά διαχωρίζει τη θέση της από εκφράσεις της Ακροδεξιάς, με συνέπεια και αυστηρότητα, τόσο σε ιδεολογικό και προγραμματικό, όσο και σε θεσμικό και κομματικό επίπεδο. Αυτός ο διαχωρισμός δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Υπάρχει ένα ζήτημα πολιτικής αυτονομίας καθώς στην Ελλάδα, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη, η Δεξιά δεν είναι αυτόνομη και ανεξάρτητη από την Ακραία Δεξιά.
Τα σύνορα ανάμεσα στη Δεξιά και την Ακραία Δεξιά, ενώ στην Ευρώπη είναι σαφή και διακριτά, στην Ελλάδα “καταργούνται” μέσα στο εσωτερικό της ΝΔ. Αυτό το φαινόμενο νοθεύει τις θέσεις και τις απόψεις, τη νοοτροπία και τις αρχές της δεξιάς πολιτικής έκφρασης, η οποία αποτελεί συστατικό στοιχείο του δημοκρατικού μας συστήματος»
(«Ομιλία του Πρωθυπουργού και Προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Κώστα Σημίτη στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, 21.11.2003, Ίδρυμα Κωνσταντίνου Σημίτη, Αρχείο).
Η παρατήρηση του Κώστα Σημίτη ήταν ορθή, μόνο που διατυπώθηκε κάπως πρόωρα. Προφανώς είχε τότε στον νου του την πρόσφατη «μάχη των ταυτοτήτων» που είχε στοιχίσει στη δική του διακυβέρνηση, όταν η Δεξιά στο σύνολό της είχε συνταχθεί πίσω από τον τότε Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο Παρασκευαΐδη στην υπερσυντηρητική και μισαλλόδοξη εκστρατεία του να μην αφαιρεθεί το θρήσκευμα των πολιτών από τις αστυνομικές ταυτότητες. Όμως από το σύνθημα του Χριστόδουλου «όπισθεν ολοταχώς», η ΝΔ του Κώστα Καραμανλή είχε μετακινηθεί στη διεκδίκηση της ηγεμονίας στον «μεσαίο χώρο», εκβάλλοντας μάλιστα επιδεικτικά από τις τάξεις της την Ακροδεξιά του Γιώργου Καρατζαφέρη. Αυτό που περιέγραφε ο Σημίτης θα συνέβαινε στη ΝΔ αρκετά χρόνια αργότερα, επί των ημερών του Κυριάκου Μητσοτάκη, αφού πρώτα είχε βέβαια προετοιμάσει το έδαφος ο Αντώνης Σαμαράς. Ως αρχηγός, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιχείρησε δηλαδή για πρώτη φορά από την εποχή της Μεταπολίτευσης να μετατοπιστεί η ΝΔ από την ιδρυτική της απόλυτη αντίθεση προς τη δικτατορία και να μεταβληθεί σε χώρο υποδοχής και ανάδειξης πολιτικών στελεχών με ανοιχτά φιλοχουντικό παρελθόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου