Δεν μπορεί μια σύγχρονη ευρωπαϊκή μητρόπολη να είναι ταυτόχρονα πνιγμένη και διψασμένη. Η κρίση δεν είναι φυσική. Είναι βαθιά πολιτική.
Η Αττική πνίγεται από τη βροχή και ταυτόχρονα στεγνώνει από το νερό. Οι εικόνες των πλημμυρισμένων δρόμων από την κακοκαιρία θυμίζουν πόσο βίαια εκδηλώνεται πια η κλιματική κρίση. Κι όμως, πίσω από το πρόσκαιρο «ξεδίψασμα» της γης, κρύβεται μια βαθιά και προδιαγεγραμμένη λειψυδρία. Τα φράγματα αδειάζουν, τα αποθέματα μειώνονται επικίνδυνα και η Αττική οδηγείται σιωπηλά σε καθεστώς διαρκούς υδατικής ανασφάλειας.
Το παράδοξο είναι μόνο φαινομενικό. Δεν φταίει ο καιρός. Φταίει η πολιτική. Δεκαετίες τώρα, το νερό αντιμετωπίζεται είτε ως εμπόρευμα είτε ως ανεξάντλητος φυσικός πόρος. Χωρίς σοβαρό σχεδιασμό, χωρίς επενδύσεις στην πρόληψη, χωρίς ουσιαστική προστασία των υποδομών. Όταν πλημμυρίζουμε, λέμε «ακραία φαινόμενα». Όταν διψάμε, μιλάμε για «έκτακτες ανάγκες». Ποτέ όμως για διαχρονική κρατική ανεπάρκεια.
Το μποτιλιάρισμα δεν είναι ατύχημα – Είναι πολιτική επιλογή
Η συζήτηση για την κήρυξη της Αττικής σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης λόγω λειψυδρίας αποκαλύπτει ακριβώς αυτό. Ένα κράτος που κινείται πάντα κατόπιν εορτής. Fast track διαδικασίες, έκτακτα κονδύλια, πρόχειρα σχέδια. Κανείς όμως δεν λογοδοτεί για το γιατί φτάσαμε εδώ.
Και στο τέλος, ποιος πληρώνει; Ο πολίτης. Με ταλαιπωρία στις πλημμύρες, με φόβο για τη βρύση του αύριο, με αυξανόμενους λογαριασμούς, με υποβάθμιση της καθημερινής ζωής. Το νερό όμως δεν είναι εμπόρευμα. Είναι κοινωνικό δικαίωμα.
Δεν μπορεί μια σύγχρονη ευρωπαϊκή μητρόπολη να είναι ταυτόχρονα πνιγμένη και διψασμένη. Χρειάζεται δημόσιος έλεγχος, οικολογικός σχεδιασμός, σοβαρές επενδύσεις σε αντιπλημμυρικά και υδατικά έργα, όχι επικοινωνιακή διαχείριση της καταστροφής. Γιατί η κρίση δεν είναι φυσική. Είναι βαθιά πολιτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου