Πράσινη Μετάβαση Vs Πορτοφόλα: Άσσο ημίχρονο, Διπλό τελικό!

Λυπούμαι πολύ, αλλά κοινωνία του ενός τρίτου απ’ τη μία και περιβαλλοντική συνείδηση απ’ την άλλη συμβιβάζονται πιο δύσκολα κι απ’ το φάντη με το ρετσινόλαδο…

Χρήστος Ξανθάκης

Μισθός
Τον είχα δει πέρυσι το καλοκαίρι στον Πλαταμώνα.
Αγρότης τοπικός, όχι απλώς  ψημένος απ’ τη δουλειά, μα εντελώς φρυγανισμένος.
Σ’ αυτή την ακαθόριστη ηλικία, που δεν καταλαβαίνεις αν είναι πενήντα, εξήντα ή εβδομήντα ετών.
Με το σαραβαλάκι του.
Αυτό το Χίλουξ το τσαλακωμένο από παντού, που δεν καταλαβαίνεις αν είναι τριάντα, σαράντα ή πενήντα ετών.
Ζαρζαβάτια το ‘χε φορτωμένο, συν κάτι ροδάκινα της περιοχής.
Δεμένη η πόρτα με σύρμα, ο μισός προφυλακτήρας τυλιγμένος με μονωτική.
Να μπαίνει η ταχύτητα και να ξυπνάνε οι γάτες όλες, να πατάει φρένο και ν’ ανατριχιάζει ακόμη κι ο Κθούλου.
Αλλά τη δουλειά του την έκανε….
Και δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς, με τις πέντε δεκάρες που έβγαζε, μεροδούλι, μεροφάι.
Με το στραπατσαρισμένο το Χίλουξ θα τα ‘βγαζε πέρα, ανάσα στην ανάσα, ιδρώτα στον ιδρώτα, πόντο στον πόντο, όπως θα σημείωνε κι ο Αλ Πατσίνο στην ταινία.
Ως την ώρα που θα τον ευλογούσε ο Θεός να συρθεί στη σύνταξη και  να πει ένα “αμήν”.
Με το χιλιομπαλωμένο το Χίλουξ, χιλιόμετρο το χιλιόμετρο, πάει κι αυτή η μέρα τη σκαπουλάραμε.
Να φτάσει ως το παζάρι, να φτάσει ως το σπίτι, να φτάσει ως το συνεργείο, παρακαλετά φτιάχτο όπως όπως, να τσουλάει και θα στα δώσω λίγα λίγα ρε αδερφέ.
Και σ’ αυτόν τον άνθρωπο, σ’ αυτόν τον μεροκαματιάρη του μόχθου, θα πουλήσετε πράσινη μετάβαση και ηλεκτρικό αυτοκίνητο.
Να το αγοράσει και να το κυκλοφορήσει, πως ακριβώς;
Με πορδές ή με όνειρα;
Με pipe dreams, που θα λέγανε και οι Εγγλέζοι…
Τον θυμήθηκα τον τύπο απ’ τον Πλαταμώνα τώρα προχτές που διάβαζα το “Βήμα” κι έπεσε το μάτι μου στα συμπεράσματα της πανελλαδικής έρευνας “Climpact II” από το ΕΚΚΕ, που πραγματοποιήθηκε το πρώτο τρίμηνο του 2025 σε αντιπροσωπευτικό δείγμα 1.386 ατόμων.
Και είδα εκεί ότι πριν από πέντε χρόνια (όπως μας έδειξε η προηγούμενη έρευνα “Climpact I”) το 58,3 % όσων ρωτήθηκαν συμφωνούσε με την πρόταση “πρέπει να αποσυρθούν τα αυτοκίνητα με κινητήρες πετρελαίου και βενζίνης”.
Καλή πλειοψηφία δηλαδή, μπροσθόβαρη.
Ξέρετε που έπεσε αυτό το ποσοστό στην φετινή έρευνα;
Στο γλίσχρο 32,3 %, ένας στους τρεις και μία στις τρεις, μαύρα τα μαντάτα για  τη σερενάτα, τι να σε πω.
Κι έχει κι άλλες καταστάσεις παρφουμέ η δημοσκόπηση:

∎ Το 61 % που ήθελε κλείσιμο όλων των λιγνιτικών μονάδων για να μειωθεί η εξάρτηση απ’ τον άνθρακα, τσούλησε στο 47,7 %.
∎ Το συντριπτικό 85,1 % που ζήταγε να απαγορευθούν τα πλαστικά μιας χρήσης, διολίσθησε στο 69 %.
∎ Το 48 % που γούσταρε αύξηση της φορολογίας αν τα χρήματα οδηγούσαν σε αποτροπή της ρύπανσης, υποχώρησε στο 37,4 %.
∎ Το 50,4 % που έβλεπε θετικά  την αύξηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, ακόμη και αν σε κάποιες περιπτώσεις επιβαρυνόταν το φυσικό  περιβάλλον ζακάτ’σε (μιλάω τρικαλινά, φιλαράκι) στο 41,4 %.

Νίκη για το Save Agrafa και την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη!
Γιατί, όμως, μας προέκυψαν τα ανωτέρω νούμερα;
Διότι, όπως πάλι διαβάζουμε στο “Βήμα”, έσκασε μύτη εν τω μεταξύ μια ταινία τρόμου και φρίκης που τη λένε Ενεργειακή Φτώχεια.
Απολαύστε υπεύθυνα:

∎ Το 2020, το 27 % όσων ρωτήθηκαν, δεν μπορούσε να δροσίσει αρκετά το σπίτι του. Πέντε χρόνια αργότερα, το ποσοστό εκτοξεύθηκε στο 49,2 %.
∎ Το 2020, το 30,4 % όσων ρωτήθηκαν δεν μπορούσε να θερμάνει όσο χρειάζεται το σπίτι του. Πέντε χρόνια αργότερα το ποσοστό τσίτωσε στο 45,8 %.

Δεν είναι, λοιπόν, διόλου περίεργο που οι Έλληνες και οι Ελληνίδες γυρνάνε την πλάτη στην αφήγηση της Πράσινης Μετάβασης.
Άμα έχει πάει περίπατο το βιοτικό σου επίπεδο (οι αριθμοί γελάνε, οι πολίτες κλαίνε…), αρχίζεις και ξανασκέφτεσαι κάποιες απ’ τις ομορφιές που σου έχουν πουλήσει και κατανοείς ότι αυτές τις “θυσίες” που απαιτούνται “για να σωθεί ο πλανήτης” θα πρέπει να τις πληρώσεις με λεφτά που δεν σου βρίσκονται.
Με εισοδήματα που δεν τα βλέπεις ποτέ και πουθενά.
Ενώ οι κάθε λογής ματσωμένοι, ούτε καν θα το αισθανθούν το χάδι στην πορτοφόλα.
Λυπούμαι πολύ, αλλά κοινωνία του ενός τρίτου απ’ τη μία και περιβαλλοντική συνείδηση απ’ την άλλη συμβιβάζονται πιο δύσκολα κι απ’ το φάντη με το ρετσινόλαδο…

newpost.gr